The value of Doppler-derived myocardial performance index and tricuspid annular motion in the evaluation of the right ventricular function in patients with acute inferior myocardial infarction

Background: Right ventricular infarction (RVI) accompanies inferior myocardial infarction (IMI) in 30-55% of cases and the proximal segment of the right coronary artery (RCA) is the most common infarct-related artery (IRA). Early successful reperfusion radically improves upon an unfavourable early outcome in patients with IMI. Echocardiography is a valuable method, complementary to electrocardiography (ECG) in the identification of RVI. Tricuspid annular motion (TAM) and myocardial performance index (MPIR) allow the assessment of RV function independent of any geometrical principle. The aim of the study was to assess the value of MPIR and TAM in the diagnosis of RVI in patients with a first IMI. Methods: Echocardiography was performed on days 2-3 following IMI in 111 patients. Left (LV) and right (RV) ventricular function was assessed with special attention to the signs of RVI: RV segmental asynchrony (in any available view), RV wall motion score index (WMSIR), MPIR and TAM. On the grounds of ECG findings two groups of patients were analysed: I - 33 patients with RVI and II - 78 patients with no signs of RVI. Echocardiography parameters of RV function were additionally analysed in two subgroups of patients: A - patients with IRA in the proximal segment of RCA (proxRCA) and B - patients with IRA located elsewhere, as well as in a control group of 24 healthy subjects. Results: Group I and group II were comparable with respect to age, sex, history of angina prior to IMI, multi-vessel disease and left ventricular function. The mean interval between the onset of IMI and admission to hospital was significantly shorter and hypotension (&#8804; 95 mm Hg) was more often observed in group I than in group II. Segmental asynergy of RV walls was present in 88% of group I and in only 11% of group II (p < 0.001). There were significant differences between group I and group II in WMSIR (1.42 &plusmn; 0.28 vs. 1.04 &plusmn; 0.21, p < 0.0001), TAM (16.9 &plusmn; 1.5 vs. 21.4 &plusmn; 1.8, p < 0.001) and MPIR (0.42 &plusmn; 0.05 vs. 0.29 &plusmn; 0.06, p < 0.0001). Significant differences between control group and group I and between control group and group II in TAM and MPIR were revealed (p < 0.01). Both in group I and group II the mean values of TAM were lower and those of MPIR higher in the A than in the B subgroups. A sensitivity and specificity test showed that MPIR &#8805; 0.36 and TAM &#8804; 19.5 mm argue for RVI. At least one of these abnormal values was noted in all patients with RVI. Coexistence of both abnormal values of MPIR and TAM was significantly more often observed in group IA than in group IB (91% vs. 73%, p < 0.05) and in group IIA than in group IIB. Multivariate logistic regression analysis has established that MPIR and TAM increase the probability of a diagnosis of RVI in the same proportion (15.3-time and 15.6-time respectively). Conclusions: In patients with IMI echocardiography parameters - MPIR and TAM are supplementary to clinical and ECG data and are useful easily obtainable indicators of RVI. In patients with IMI RV dysfunction is related to the localisation of IRA. A sensitivity and specificity test showed that MPIR &#8805; 0.36 and TAM &#8804; 19.5 mm argue for RVI. At least one of these abnormal values was noted in all patients with RVI. Coexistence of both abnormal values of MPIR and TAM was significantly more often observed in group IA than in group IB (91% vs. 73%, p < 0.05) and in group IIA than in group IIB. Multivariate logistic regression analysis has established that MPIR and TAM increase the probability of a diagnosis of RVI in the same proportion (15.3-time and 15.6-time respectively). Conclusions: In patients with IMI echocardiography parameters - MPIR and TAM are supplementary to clinical and ECG data and are useful easily obtainable indicators of RVI. In patients with IMI RV dysfunction is related to the localisation of IRA

The relationship between leptin and obesity and cardiovascular risk factors in men with acute myocardial infarction

Background: Leptin, a hormone-like peptide secreted by adipose tissue, is a strong correlate of obesity. Conflicting data exist concerning leptin as an independent risk factor of coronary artery disease. The aim of the study was to assess the relationship between leptin and obesity and cardiovascular risk factors in men with acute myocardial infarction. Methods: Two groups of patients who had experienced their first acute myocardial infarction were analysed: 40 obese and 40 non-obese men. Waist and hip circumferences, waist-to-hip ratio, C-reactive protein (CRP), uric acid, fasting glucose, lipid profile and leptin were measured. Results: Mean leptin was significantly higher in obese than in non-obese patients (46.7 ng/ml &#177; 18.7 vs. 15.6 ng/ml &#177; 11.9; p < 0.01). Leptin levels correlated positively with all anthropometric measurements, fasting glucose, triglyceride levels, CRP and uric acid and negatively with HDL-cholesterol. Conclusions: In patients with acute myocardial infarction, obesity is related to increased leptin. The subcutaneous fat compartment seems to be an important determinant of plasma leptin concentration. Leptinemia is associated with several biochemical disorders, suggesting that leptin may be a pathogenetic factor in cardiovascular disease. (Cardiol J 2007; 14: 252-259

Przydatność wskaźnika pracy serca (MPI) w nieinwazyjnej ocenie globalnej - skurczowej i rozkurczowej funkcji komór

Zaproponowany przez Tei i wsp. wskaźnik pracy serca (MPI) służy do oceny globalnej skurczowo- -rozkurczowej funkcji komór na podstawie stosunku sumy czasów izowolumetrycznego skurczu i rozkurczu do czasu wyrzutu. Pomiarów można dokonywać metodą pulsacyjnego doplera przepływowego, doplera tkankowego lub automatycznej detekcji wsierdzia, a wartości MPI zależą od zastosowanej metody. Wskaźnik pracy serca można wykorzystywać w ocenie funkcji zarówno lewej, jak i prawej komory. Jest wskaźnikiem niezależnym od geometrii komory, częstości pracy serca, obciążenia wstępnego i stopnia niedomykalności zastawki mitralnej, a wpływ wieku na MPI jest nieistotny. Wskaźnik ten jest łatwy do obliczenia, charakteryzuje się dużą powtarzalnością wyników, ma znaczącą wartość rokowniczą i jest przydatny w monitorowaniu przebiegu chorób serca. Wskaźnik pracy serca może ułatwić różnicowanie między prawidłowym a pseudonoramlnym/restrykcyjnym profilem przepływu mitralnego. Ograniczeniem metody jest wymagana precyzja dokonywania pomiarów oraz miarowy rytm zatokowy. U chorych z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego MPI stosuje się w monitorowaniu czynności komór i w ocenie efektów stosowanego leczenia, m.in. metodą resynchronizacji pracy komór u chorych z ciężką niewydolnością serca. (Folia Cardiol. 2005; 12: 412&#8211;420

Przydatność wskaźnika pracy serca (MPI) w nieinwazyjnej ocenie globalnej - skurczowej i rozkurczowej funkcji komór

Zaproponowany przez Tei i wsp. wskaźnik pracy serca (MPI) służy do oceny globalnej skurczowo- -rozkurczowej funkcji komór na podstawie stosunku sumy czasów izowolumetrycznego skurczu i rozkurczu do czasu wyrzutu. Pomiarów można dokonywać metodą pulsacyjnego doplera przepływowego, doplera tkankowego lub automatycznej detekcji wsierdzia, a wartości MPI zależą od zastosowanej metody. Wskaźnik pracy serca można wykorzystywać w ocenie funkcji zarówno lewej, jak i prawej komory. Jest wskaźnikiem niezależnym od geometrii komory, częstości pracy serca, obciążenia wstępnego i stopnia niedomykalności zastawki mitralnej, a wpływ wieku na MPI jest nieistotny. Wskaźnik ten jest łatwy do obliczenia, charakteryzuje się dużą powtarzalnością wyników, ma znaczącą wartość rokowniczą i jest przydatny w monitorowaniu przebiegu chorób serca. Wskaźnik pracy serca może ułatwić różnicowanie między prawidłowym a pseudonoramlnym/restrykcyjnym profilem przepływu mitralnego. Ograniczeniem metody jest wymagana precyzja dokonywania pomiarów oraz miarowy rytm zatokowy. U chorych z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego MPI stosuje się w monitorowaniu czynności komór i w ocenie efektów stosowanego leczenia, m.in. metodą resynchronizacji pracy komór u chorych z ciężką niewydolnością serca. (Folia Cardiol. 2005; 12: 412&#8211;420

Influence of Co-Existing Atrial Fibrillation on the Efficacy of Atorvastatin Treatment in Patients With Dilated Cardiomyopathy: A Pilot Study

INTRODUCTION: The aim of the study was to assess the influence of co-existing atrial fibrillation (AF) on inflammatory condition factors, left ventricular function, clinical course and the efficacy of statin treatment of congestive heart failure in the course of dilated cardiomyopathy (DCM). MATERIAL AND METHODS: In a prospective, randomized, open-label study, 69 patients with DCM and left ventricular ejection fraction (LVEF) ≤40% were divided into two groups, with and without AF, who were treated according to the recommended standards. 68% of patients from the group with AF and 59% of patients from the group without AF were administered atorvastatin 40 mg daily for 8 weeks and 10 mg for next 4 months. Clinical examination with the assessment of body mass index (BMI) and waist size were followed by routine laboratory tests, measurement of concentration of tumor necrosis factor (TNF-α), interleukin-6 (IL-6), and IL-10 in blood plasma, N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP) concentration in blood serum, echocardiographic examination, and the assessment of exercise capacity in 6-minute walk test (6-MWT). After six months, morbidity rate and the number of heart failure hospitalizations were also observed. RESULTS: In the whole population of patients, a significantly higher concentration of NT-proBNP was observed in the AF group (2669 ± 2192 vs 1540 ± 1067, p = 0.02). After statin treatment, in patients with DCM and co-existing AF, higher values of NT-proBNP and IL-6 were observed compared to non-AF patients (1530 ± 1054 vs 1006 ± 1195, p = 0.04 and (14.16 ± 13.40 vs 6.74 ± 5.45, p = 0.02, respectively). CONCLUSION: In patients with DCM and co-existing AF, a weaker effect of atorvastatin concerning the reduction of IL-6 and NT-proBNP concentration was observed than in patients without atrial fibrillation. TRIALS REGISTRATION: (ClinialTrial.gov No.: NCT01015144

The gene expression profiles of canine mammary cancer cells grown with carcinoma-associated fibroblasts (CAFs) as a co-culture in vitro

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>It is supposed that fibroblasts present in tumour microenvironment increase cancer invasiveness and its ability to metastasize but the mechanisms have not been clearly defined yet. Thus, the current study was designed to assess changes in gene expression in five various cancer cell lines grown as a co-culture with the carcinoma-associated fibroblasts (CAFs) <it>in vitro</it>.</p> <p>Results</p> <p>A carcinoma-associated fibroblast cell line was isolated from a canine mammary cancer. Then, a co-culture of cancer cells with the CAFs was established and maintained for 72 hrs. Having sorted the cells, a global gene expression in cancer cells using DNA microarrays was examined. The analysis revealed an up-regulation of 100 genes and a down-regulation of 106 genes in the cancer cells grown as a co-culture with the CAFs in comparison to control conditions. The PANTHER binomial statistics tool was applied to determine statistically over-manifested pathways (<it>p </it>< 0.05). Bulk of the up-regulated genes are involved in the adhesion, the angiogenesis, the epithelial-mesenchymal transition (EMT) and generally take part in the developmental processes. These results were further confirmed using real-time qPCR. Moreover, a wound-healing assay and growth characteristics on Matrigel matrix showed that CAFs increase cancer cell migration and matrix invasion.</p> <p>Conclusion</p> <p>The results of the current study showed that the co-culturing of cancer cells and the CAFs caused significant changes to the cancer gene expression. The presence of the CAFs in a microenvironment of cancer cells promotes adhesion, angiogenesis and EMT.</p

Obesity and adiponectin in acute myocardial infarction

Background: Low plasma concentration of adiponectin, a hormone-like peptide secreted by adipose tissue, is detected in obesity and in coronary artery disease. The aim of the study was to assess the impact of obesity on adiponectin and the relation of adiponectin to the anthropometric parameters and cardiovascular risk factors in men with acute myocardial infarction. Methods: Two groups of patients with first acute myocardial infarction were analyzed: 40 obese and 40 non-obese men. Waist and hip circumferences and waist-to-hip ratio, C-reactive protein (CRP), uric acid, fasting glucose, lipid profile and adiponectin were measured. Results: Mean level of adiponectin was significantly lower in obese than non-obese patients (6.80 &#956;g/ml &plusmn; 4.31 vs. 11.18 &#956;g/ml &plusmn; 7.19; p < 0.01). Adiponectin levels correlated negatively with all anthropometric measurements, the most significantly with waist circumference, with systolic blood pressure, fasting glucose, triglyceride levels, CRP, uric acid and positively with age and HDL-cholesterol. Adiponectin level was significantly associated with HDL-cholesterol, waist circumference and with trigliceryde levels and these independent variables explained 39% of the plasma adiponectin variability. Conclusions: In patients with acute myocardial infarction obesity is related to decreased adiponectin. Low adiponectin level is associated with atherogenic lipid profile and higher levels of inflammatory markers. (Cardiol J 2007; 14: 29&#8211;36

Przydatność doplerowskiego wskaźnika pracy serca oraz skurczowej amplitudy ruchu pierścienia trójdzielnego w ocenie czynności prawej komory u chorych z ostrym zawałem ściany dolnej lewej komory

Wstęp: Zawał prawej komory (RVI) towarzyszy zawałowi ściany dolnej lewej komory (IMI) w 30-55% przypadków, a tętnicą odpowiedzialną za zawał (IRA) jest zazwyczaj proksymalny odcinek prawej tętnicy wieńcowej (RCA). Skuteczna reperfuzja uzyskiwana metodą pierwotnej interwencji wieńcowej (pPCI) poprawia niekorzystne, wczesne rokowanie u chorych z RVI. Ocena echokardiograficzna (TTE) prawej komory (RV) jest cennym uzupełnieniem badania elektrokardiograficznego (EKG). Amplituda ruchu pierścienia trójdzielnego (TAM) oraz wskaźnik pracy serca (MPIR) opisują czynność RV bez konieczności odnoszenia się do zasad geometrycznych. Celem pracy była ocena przydatności MPIR i TAM w rozpoznaniu zaburzeń czynności RV u chorych z pierwszym IMI. Metody: W 2.-3. dobie IMI wykonano TTE u 111 chorych z IMI. Oceniano funkcję skurczową lewej komory oraz zaburzenia czynności RV z określeniem obecności odcinkowych zaburzeń kurczliwości (w jakiejkolwiek dostępnej projekcji), wskaźnika kurczliwości wolnej ściany RV (WMSIR), MPIR i TAM. Na podstawie kryteriów elektrokardiograficznych chorych podzielono na dwie grupy: grupa I - 33 osób z RVI i grupa II - 78 pacjentów bez RVI. Wydzielono również dwie podgrupy, w zależności od IRA: grupa A - IRA w proksymalnym odcinku RCA (proxRCA) i grupa B - IRA w dalszym odcinku RCA lub w tętnicy okalającej. W grupie kontrolnej liczącej 24 zdrowych osób określono prawidłowe wartości wskaźnika TAM i MPIR. W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej stwierdzono, że MPIR i TAM w podobnym stopniu zwiększają prawdopodobieństwo rozpoznania RVI. Wyniki: Grupy I i II nie różniły się istotnie pod względem wieku, płci, występowaniem choroby wielonaczyniowej i stopniem dysfunkcji skurczowej lewej komory. W grupie I częściej rejestrowano odcinkowe zaburzenia kurczliwości RV niż w grupie II (88% vs. 11%, p < 0,001) oraz stwierdzano istotne różnice w zakresie: WMSIR (1,42 &plusmn; 0,28 vs. 1,04 &plusmn; 0,21, p < 0,0001), TAM (16,9 &plusmn; 1,5 vs. 21,4 &plusmn; 1,8, p < 0,001) i MPIR (0,42 &plusmn; 0,05 vs. 0,29 &plusmn; 0,06, p < 0,0001). Wskaźniki TAM i MPIR istotnie różniły się między grupą kontrolną a grupami I i II (p < 0,01). Zarówno w grupie I, jak i w grupie II średnia wartość TAM była istotnie niższa, a MPIR wyższa w podgrupie A niż w podgrupie B. Wykazano, że MPIR &#8805; 0,36 i TAM &#8804; 19,5 mm wskazują na RVI. W grupie I przynajmniej jeden z wymienionych nieprawidłowych wyników rejestrowano u wszystkich chorych z RVI, a współistnienie obu istotnie częściej w grupie IA niż w grupie IB (91% vs. 73%, p < 0,05). Podobnie, w grupie chorych bez RVI (grupie II) nieprawidłowe wartości MPIR i TAM wiązały się z lokalizacją IRA w proksymalnym odcinku RCA. W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej stwierdzono, że MPIR i TAM w podobnym stopniu zwiększają prawdopodobieństwo rozpoznania RVI (odpowiednio 15,3- i 15,6-krotnie). Wnioski: U chorych z zawałem ściany dolnej MPIR i TAM są łatwymi do określenia, niegeometrycznymi wskaźnikami oceny funkcji RV i stanowią cenne uzupełnienie danych klinicznych i elektrokardiograficznych. U pacjentów z IMI zaburzenia czynności RV zależą od lokalizacji IRA. (TAM (16,9 &plusmn; 1,5 vs. 21,4 &plusmn; 1,8, p < 0,001) i MPIR (0,42 &plusmn; 0,05 vs. 0,29 &plusmn; 0,06, p < 0,0001). Wskaźniki TAM i MPIR istotnie różniły się między grupą kontrolną a grupami I i II (p < 0,01). Zarówno w grupie I, jak i w grupie II średnia wartość TAM była istotnie niższa, a MPIR wyższa w podgrupie A niż w podgrupie B. Wykazano, że MPIR &#8805; 0,36 i TAM &#8804; 19,5 mm wskazują na RVI. W grupie I przynajmniej jeden z wymienionych nieprawidłowych wyników rejestrowano u wszystkich chorych z RVI, a współistnienie obu istotnie częściej w grupie IA niż w grupie IB (91% vs. 73%, p < 0,05). Podobnie, w grupie chorych bez RVI (grupie II) nieprawidłowe wartości MPIR i TAM wiązały się z lokalizacją IRA w proksymalnym odcinku RCA. W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej stwierdzono, że MPIR i TAM w podobnym stopniu zwiększają prawdopodobieństwo rozpoznania RVI (odpowiednio 15,3- i 15,6-krotnie). Wnioski: U chorych z zawałem ściany dolnej MPIR i TAM są łatwymi do określenia, niegeometrycznymi wskaźnikami oceny funkcji RV i stanowią cenne uzupełnienie danych klinicznych i elektrokardiograficznych. U pacjentów z IMI zaburzenia czynności RV zależą od lokalizacji IRA

Zależność między leptyną a otyłością i czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego u mężczyzn z ostrym zawałem serca

Wstęp: Leptyna jest hormonopodobnym białkiem wydzielanym przez tkankę tłuszczową, które ściśle wiąże się z otyłością. Rola leptyny jako niezależnego czynnika ryzyka choroby wieńcowej jest kontrowersyjna. Celem pracy była ocena zależności między leptyną a otyłością i czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego u mężczyzn z ostrym zawałem serca. Metody: Przebadano dwie grupy osób, 40 otyłych i 40 szczupłych, z pierwszym ostrym zawałem serca. Wszystkim pacjentom zmierzono obwody talii i bioder oraz wskaźniki talia&#8211;biodra, a także stężenie białka C-reaktywnego, kwasu moczowego, glukozy na czczo, leptyny oraz oceniono profil lipidowy. Wyniki: Średnie stężenie leptyny było istotnie wyższe w grupie pacjentów otyłych niż w grupie chorych szczupłych (46,7 &#177; 18,7 ng/ml vs. 15,6 &#177; 11,9 ng/ml; p < 0,01). Stężenie leptyny wykazywało dodatni związek ze wskaźnikami antropometrycznymi, stężeniem glukozy na czczo, triglicerydów, białka C-reaktywnego i kwasu moczowego, natomiast ujemny związek ze stężeniem cholesterolu frakcji HDL. Wnioski: U pacjentów z ostrym zawałem serca otyłość wiąże się z podwyższonym stężeniem leptyny. Na stężenie leptyny w osoczu wpływa zarówno podskórna, jak i trzewna tkanka tłuszczowa. Leptynemia ściśle wiąże się z wieloma zaburzeniami biochemicznymi, co sugeruje, że leptyna może uczestniczyć w rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 468&#8211;476

Bezpośrednie i odległe wyniki leczenia guzów dołu podskroniowego i jego otoczenia z wykorzystaniem dostępu podskroniowego rozszerzonego

Background and purpose The aim of the study was to present our results of the surgical treatment of subtemporal fossa tumours and surrounding regions using the extended subtemporal approach. Material and methods Twenty-five patients (10 women, 15 men) with subtemporal fossa tumours were included in the study. The neurological and performance status of the patients were assessed before and after surgery as well as at the conclusion of treatment. The approximate volume of the operated tumour, its relation to large blood vessels and cranial nerves, as well as consistency and vascularisation were assessed. Results The symptom duration ranged from 2 to 80 months (mean: 14 months). In 44% of patients, headache was the predominant symptom. Less frequent symptoms were: paralysis of the abducent nerve and disturbances of the trigeminal nerve. Approximate volume of the tumours ranged from 13 to 169 cm3 (mean: 66 cm3). The most frequent histological diagnosis was meningioma (16%), followed by angiofibroma, neurinoma and adenocystic carcinoma (12%). Total or subtotal resection was achieved in 80% of patients. Conclusions The extended subtemporal approach allows for the removal of tumours of the subtemporal fossa and surrounding regions. This approach also allows one to remove tumours expanding in the regions surrounding the subtemporal fossa only. In such cases the subtemporal fossa constitutes the way of the surgical approach.Wstęp i cel pracy Celem niniejszej pracy jest przedstawienie własnych wyników leczenia operacyjnego guzów dołu podskroniowego i jego otoczenia z wykorzystaniem dostępu podskroniowego rozszerzonego. Materiał i metody Analizie poddano 25 przypadków guzów dołu podskroniowego, wśród których było 10 kobiet i 15 mężczyzn. Ocenie podlegał stan neurologiczny chorych przed rozpoczęciem leczenia, po operacji i po zakończeniu leczenia. Określano przybliżoną objętość operowanych guzów, ich stosunek do dużych naczyń i nerwów czaszkowych oraz konsystencję i stopień unaczynienia. Wyniki Długość wywiadu wahała się od 2 do 80 miesięcy i wynosiła średnio 14 miesięcy. W 44% przypadków wiodącym objawem był ból głowy. Rzadziej występowały niedowład lub porażenie nerwu odwodzącego oraz zaburzenia ze strony nerwu trójdzielnego. Przybliżona objętość usuniętych guzów wahała się od 13 do 169 cm3 i wynosiła średnio 66 cm3. Wśród usuniętych guzów najczęściej powtarzał się oponiak (16%). Rzadziej, bo w 12%, występowały naczyniakowłókniak, nerwiak i rak gruczołowo-torbielowaty. W 80% przypadków przeprowadzone resekcje były doszczętne lub z niewielkimi pozostałościami guzów. Wnioski Dostęp podskroniowy rozszerzony pozwala na usuwanie guzów dołu podskroniowego i graniczących z nim obszarów anatomicznych. Dostęp ten pozwala również na usuwanie guzów rozrastających się tylko w obszarach graniczących z dołem podskroniowym. W tych wypadkach dół podskroniowy stanowi drogę dostępu chirurgicznego