Advances in transplantation of hematopoietic stem cells from haploidentical donors

Przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych od dawców haploidentycznych (haplo-HSCT) są wykonywane coraz częściej i obecnie stanowią ponad 10% przeszczepień allogenicznych raportowanych do EBMT. Upowszechnienie haplo-HSCT jest związane z łatwością identyfikacji i dostępnością dawców rodzinnych połowiczo zgodnych z biorcami, a przede wszystkim z wprowadzeniem wysokodawkowanego cyklofosfamidu w profilaktyce choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi, stosowanego po przeszczepieniu. Mimo rosnącej liczby publikacji na temat haplo-HSCT ich właściwe miejsce w terapii nadal nie jest precyzyjnie określone, chociaż w retrospektywnych ocenach efekty tego rodzaju transplantacji oraz przeszczepień uznawanych za standardowe są zbliżone. Podobnie, kryteria kwalifikacji chorych oraz wyboru optymalnego dawcy wymagają uściślenia.Of late, haploidentical haematopoietic stem cells transplantations (haplo-HSCT) have been increasing and currently constitute more than 10% of allogeneic transplants reported to the EBMT. This upsurge in haplo-HSCT rates partly stem from the availability of donors but above all from introducing high dose cyclophosphamide, post-transplant, for graft versus host disease prevention; there being abundant literature on this subject. Nevertheless, the exact therapeutic role of haplo-HSCT remains to be defined although outcome assessments made retrospectively, show this not to significantly differ from standard allogeneic transplants. At present, there are no clear criteria to qualify patients for haplo-HSCT, nor for choosing the best of the available haploidentical family donors

Leczenie pomalidomidem chorego na szpiczaka plazmocytowego po przeszczepieniu allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych od dawcy niespokrewnionego

The case report presents IgA plasma cell myeloma patient treated with chemotherapy, botrezomib,autologous hematopoietic stem cell transplantation, lenalidomide, unrelated donor allogeneic hematopoietic stem cell transplantation and finally pomalidomide (POM). In spite of lack of deep,long-term response after any of the therapies, the combined treatment using all modalities currentlyavailable in Poland led to prolonged survival of the patient. Of note, POM employed as sixth-linetherapy showed good efficacy and relatively few side effects over a 27-cycle treatment period.Przedstawiono opis przypadku pacjenta z rozpoznaniem szpiczaka plazmocytowego IgA kappa, którego leczono kolejno chemioterapią, bortezomibem, przeszczepieniem autologicznych krwiotwórczych komórek macierzystych, lenalidomidem, przeszczepieniem allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych od dawcy niespokrewnionego oraz pomalidomidem (POM). Mimo nieuzyskania trwałej odpowiedzi postępowanie terapeutyczne, złożone z wszystkich dostępnych w Polsce metod leczenia, pozwoliło na uzyskanie wieloletniego przeżycia chorego. W szczególności należy podkreślić korzystny efekt i skuteczność wielomiesięcznej terapii POM, stosowanej w 6. linii leczenia

Leczenie chorych na niedokrwistość aplastyczną

The concepts of treatment of patients with aplastic anemia have significantly evolved in recent years. This is due to improved outcomes of both family and unrelated donor hematopoietic stem cell transplantations as well as to revised results of immunosuppressive therapy. In this paper we present current treatment modalities and recommendations in this life-threatening disease.Poglądy na leczenie chorych na niedokrwistość aplastyczną uległy w ostatnich latach dużym przeobrażeniom. Znajduje to uzasadnienie w znaczącej poprawie wyników przeszczepień krwiotwórczych komórek macierzystych, zarówno od dawców rodzinnych, jak i niespokrewnionych, oraz w zmianie zapatrywań na skuteczność leczenia immunosupresyjnego. W artykule przedstawiono aktualne możliwości terapeutyczne i zalecenia w tej zagrażającej życiu chorobie

The current opinion on the place of plerixafor in hematopoietic stem cell mobilization

Pleryksafor jest swoistym antagonistą receptora chemokinowego CXCR4 wykorzystywanym do mobilizacji krwiotwórczych komórek macierzystych ze szpiku do krwi obwodowej w celu ich pobrania i następnie autologicznego przeszczepienia. Europejskie wskazania rejestracyjne obejmują stosowanie pleryksaforu u pacjentów ze szpiczakiem plazmocytowym i chłoniakami, którzy wykazują się niedostateczną mobilizacją. Ze względu na jego wysoką skuteczność w połączeniu z G-CSF (czynnik wzrostu kolonii granulocytowych) wykorzystuje się go głównie u chorych, u których nie powiodła się wcześniejsza mobilizacja (nieudani mobilizatorzy). Wskazania rejestracyjne umożliwiają stosowanie pleryksaforu również u pacjentów o tzw. przewidywanej nieskutecznej mobilizacji (przewidywani źli mobilizatorzy) oraz u tych, u których aktualnie prowadzona mobilizacja przebiega suboptymalnie (potwierdzeni źli mobilizatorzy). Istnieją dane, że nawet u pacjentów, u których skutecznie mobilizuje się komórki krwiotwórcze (dobrzy mobilizatorzy), stosowanie pleryksaforu mogłoby w przyszłości znaleźć swoje uzasadnienie. W artykule przedstawiono możliwości stosowania pleryksaforu w wyżej wymienionych przypadkach. Zasugerowano też algorytm tzw. „ratunkowego” stosowania pleryksaforu w trakcie mobilizacji komórek krwiotwórczych.Plerixafor is a specific antagonist of the CXCR4 chemokine receptor used for mobilization of hematopoietic stem cells from bone marrow to peripheral blood for their collection and subsequent transplantation. The European label indications include patients with lymphoma and multiple myeloma whose cells mobilise poorly. Because of its high efficacy when used in combination with G-CSF, it has been used mainly in patients with failed previous mobilization (“failed mobilizers”). However, label indications include plerixafor usage also in patients predicted to mobilize poorly (“predicted poor mobilizers”) as well as those with suboptimal current mobilization (“proven poor mobilizers”). Also patients who mobilize efficiently (“good mobilizers”) might benefit from mobilization with plerixafor. The paper demonstrates the use of plerixafor in above situations. Also a “rescue” strategy of plerixafor use during stem cell mobilization is presented

Przeszczepienie krwiotwórczych komórek macierzystych w nawrotowej wtórnej limfohistiocytozie hemofagocytarnej

Hemophagocytic lymphohistiocytosis (HLH) is a rare condition having a severe clinical course and 50% mortality. Two subgroups of HLH may be distinguished: familial HLH or HLH due to genetic defects and secondary HLH linked to neoplasms, autoimmunological diseases and infections. The case presented is of secondary HLH apparently resulting from bacterial infection. Diagnos­ing HLH is a clinical challenge due to unclear clinical presentation and diagnostic difficulties in histopathogical evaluation. Patients with HLH have non-specific symptoms that may overlap with symptoms of an underlying condition like infections or lymphoma. In the presented case, diagnosis of HLH was delayed due to suspected lymphoma, that was subsequently ruled out. The Histiocyte Society HLH-1994 protocol of treatment was initiated based on dexamethasone, etoposide and cy­closporine A (CsA). A normalization of laboratory markers for HLH was achieved and cytopenia was resolved. Maintenance treatment with CsA was administered, but a recurrence of HLH was noted. The patient was referred to allogeneic hematopoietic stem cells transplantation (allo-HSCT) from the bone marrow of an unrelated donor. The follow up at the +100 day and then subsequently every 3 months after allo-HSCT showed a full hematological recovery and 100% donor chimerism. At present, 20 months after transplantation, total remission of HLH is noted. The patient does not present any adverse events linked to transplantation and is pursuing his professional career.Limfohistiocytozy hemofagocytarne (HLH) to rzadkie choroby o ciężkim przebiegu klinicznym, obciążone około 50-procentową śmiertelnością. Wyróżnia się pierwotną HLH — rodzinną limfo­histiocytozę hemofagocytarną, inaczej HLH związaną z defektem genetycznym, oraz wtórną HLH towarzyszącą chorobom nowotworowym, autoimmunizacyjnym i infekcjom. Prezentowany przy­padek jest przykładem wtórnej HLH indukowanej najprawdopodobniej zakażeniem bakteryjnym. Niepełny obraz kliniczny i trudności diagnostyczne w ocenie histopatologicznej potwierdzają, że rozpoznanie HLH jest wyzwaniem dla klinicysty. Objawy HLH są niespecyficzne i często nakładają się na objawy infekcji czy chłoniaków. W opisywanym przypadku rozpoznanie HLH i identyfi­kacja prawdopodobnego czynnika etiologicznego były opóźnione z powodu podejrzenia chłoniaka T-komórkowego, który ostatecznie wykluczono. Chorego poddano leczeniu, według protokołu Hi­sticyte Society HLH-1994, obejmującemu podawanie deksametazonu, etopozydu i cyklosporyny A (CsA), po którym uzyskano normalizację wskaźników laboratoryjnych HLH i ustąpienie cytopenii we krwi obwodowej. W leczeniu podtrzymującym stosowano CsA, co nie zapobiegło jednak kolej­nym nawrotom pełnoobjawowej HLH. W związku z tym u chorego przeprowadzono allogeniczne przeszczepienie krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT) od dawcy niespokrewnione­go. W badaniach kontrolnych w +100. dobie po allo-HSCT oraz w kolejnych, powtarzanych co 3 miesiące, stwierdzano pełną regenerację hematopoezy oraz 100% chimeryzmu dawcy w komór­kach jednojądrzastych krwi obwodowej. Obecnie, 20 miesięcy po allo-HSCT, chory pozostaje w cią­głej remisji choroby, bez objawów niepożądanych związanych z procedurą allo-HSCT i kontynuuje pracę zawodową

Mobilizacja macierzystych komórek krwiotwórczych u chorych z niedawnorozpoznaną cukrzycą typu 1 przed przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych

BackgroundThe immunoablation with autologous hematopoietic stem cell transplantation is a new experimental treatment of early diabetes type 1. The treatment is based on destruction of immune system with cytotoxic drugs which leads to halt of immune reaction directed against beta cells of pancreas. During that treatment young patients with diabetes type 1 who are otherwise healthy undergo mobilization with cyclophosphamide (CY) and G-CSF. They are naïve to cytotoxic drugs and mobilization is their first contact with chemotherapy. We analyzed the efficiency of mobilization with cyclophosphamide and G-CSF in this population.MethodsWe analyzed the medical records of 25 patients with diabetes who underwent mobilization with cyclophosphamide and G-CSF.ResultsThe median white blood cell count on the first day of apheresis was 14.6×103/μL (range 1.5–33.3) in CY+G-CSF mobilized patients. Median absolute CD 34+ cell count in peripheral blood on the first apheresis day was 0.095 127×103/μL (range 0.026–0.477). The median total number of collected CD34+ cells during one or two (if needed) aphereses was 466×106 (range 204–816) or 7.24×106 CD34+ cells per kg of patient body weight (range 3.03–13.1). There were no poor mobilizers who were unable to collect sufficient cell numbers.ConclusionThe mobilization of hematopoietic stem cells with CY+G-CSF in patients with early diabetes type 1 is efficient and the underlying diabetes does not impair the efficiency of hematopoietic stem cell collection

Single Positive Commensal Blood Culture in hospital setting is associated with higher mortality after hematopoietic stem cell transplantation

BackgroundSingle positive staphylococcal blood culture in a hematopoietic stem cell transplantation (HSCT) recipient is generally regarded as contamination. Such a blood culture (BC) does not fill the criteria for Laboratory-Confirmed Bloodstream Infection (LCBI) and could be described as Single Positive Commensal Blood Culture. The aim of this retrospective cohort analysis was to determine the clinical significance of SPCBC in HSCT recipients.Methods206 patients transplanted between 2007 and 2013 were followed until January 2015.ResultsThe 100-day survival for patients without positive BC was 99.6% compared with 83.9% for LCBI and 82.8% for SPCBC (p=0.0036). The 5-year overall survival (5yOS) was 67.1% for patients without positive BC, 44.9% for LCBI, 34.0% for SPCBC (

Early post-transplantation lymphoproliferative disorder with central nervous system involvement and EBV infection following allogeneic hematopoietic stem cells transplantation

Potransplantacyjna choroba limfoproliferacyjna (PTLD) jest poważnym powikłaniem po transplantacji narządów litych lub allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT). Patogeneza PTLD jest związana z zakażeniem wirusem Epstein-Barr (EBV). Leczenie PTLD rozpoczyna się od zmniejszenia immunosupresji lub zastosowania immuno-, chemio- czy radioterapii. W pracy przedstawiono przypadek 32-letniego chorego po allo-HSCT z rozpoznaniem PTLD-EBV w postaci zespołu mononukleozopodobnego według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia z 2008 roku, z zajęciem ośrodkowego układu nerwowego i obecnym antykoagulantem toczniowym (LA), u którego ograniczenie immunosupresji nie było możliwe ze względu na równocześnie rozpoznaną chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi (GvHD). W tej złożonej sytuacji u chorego zastosowano leczenie rytuksymabem i foskarnetem w skojarzeniu z leczeniem immunosupresyjnym, co okazało się skuteczną terapią PTLD-EBV i GvHD; obserwowano również eliminację LA z osocza.Post-transplant lymphoproliferative disorders (PTLD) is a serious complication following solid organ transplantation or allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Pathogenesis of PTLD indicates a strong association with Epstein-Barr virus (EBV) infection. Clinical improvement is observed with reduction in immunosuppression intensity alone or administration of immuno-, chemo- and radiotherapy. We present a case of a 32-year-old man with EBV-associated PTLD as mononucleosis-like syndrome according to the 2008 World Health Organization classification with central nervous system involvement and presence of lupus anticoagulant (LA) following allo-HSCT, where decreasing the immunosuppression was not possible because of concurrent graft versus host disease (GvHD). In this situation rituximab and foscarnet in combination with immunosuppressive therapy improved PTLD and GvHD; at the same time disappearance of lupus anticoagulant was observed

Vaccination of hematopoietic cell transplantation adult recipients – guidelines of Infectious Diseases Working Group PALG

Infections are the most serious complications in patients undergoing hematopoietic cell transplantation (HCT). Vaccinations occur to be undeniably one of the most important prophylactic strategies and are routinely recommended in the post-transplantation period. Their use reduces the incidence of infections and infection-related mortality. In this paper, we present the current guidelines for active immunization after HCT for the Polish patient population as worked out by the Polish Adult Leukemia Group (PALG). The guidelines include the recommended vaccines, the optional vaccines and vaccination with live pathogens. The management in specific situations such as graft versus host disease and for HCT recipients travelling to exotic countries is clarified. We also present the proposal for organization of the vaccination program in transplant centers. The improvement in realization of the vaccination protocol is one of the key aspects of post-transplantation care in Poland

Aberracje cytogenetyczne długiego ramienia chromosomu 3 w nowotworach układu krwiotwórczego — opis trzech chorych

Aberrant rearrangements in the 3q26 and 3q21 regions on the long arm of chromosome 3 havebeen observed in many conditions, including de novo acute myeloid leukemia (AML), in AML with antecedent myelodysplastic syndrome (MDS), as well as in MDS itself, the blastic phase of chronic myelogenous leukemia (BP-CML) and also in other myeloproliferative neoplasms (MPN). Such cytogenetic aberrations lead to abnormal expression of the RPN1-EVI1 fusion gene transcripts which involve the ecotropic viral integration site-1 (EVI1) at 3q26 and ribophorin I (RPN1) at3q21; these playing important roles in leukemogenesis and disease progression. Three case studies are presented of patients with the self same rearrangements on the long arm of chromosome 3. The first patient presented with de novo AML and t(3;3) (q21;q26) who, in spite of having double allogeneic hematopoietic stem cell transplantations, had fatal outcome. The other two patients had MPN. One was initially diagnosed with CML and whilst being treated with imatinib, the t(3;3) abnormality was nevertheless acquired even though at first the treatment had been effective. Despite subsequent second line treatment with dasatinab, the leukemia progressed with the appearance of extramedullary infiltration. The second patient developed AML with inv(3) after essential thrombocythaemia had been diagnosed 10 years ago. At first, the patient went into complete remission following induction chemotherapy with daunorubicine and cytarabine. This therapy was howeverre-implemented, when disease progression had again occurred during further observation. The patient then unfortunately developed pneumonia and died before hematopoietic recovery. These clinical findings thus indicate that cytogenetic aberrations on the long arm of chromosome 3 predict a poor outcome in patients with myeloid neoplasms.Aberracje długiego ramienia chromosomu 3 angażujące regiony 3q26 (gen EVI1) i 3q21 (gen RPN1) opisywano u chorych na ostrą białaczką szpikową (AML) de novo, AML wtórną do zespołu mielodysplastycznego (MDS), a także u pacjentów z MDS, kryzą blastyczną (BP) przewlekłej białaczki szpikowej (CML) oraz z innymi nowotworami mieloproliferacyjnymi (MPN). Powyższe aberracje genetyczne prowadzą do powstania genu fuzyjnego RPN1-EVI1, który odgrywa istotną rolę w procesie leukemogenezy. W poniższej pracy zaprezentowano opis trzech przypadków chorych z rearanżacjami długiego ramienia chromosomu 3: pacjentkę z rozpoznaniem AML de novo i t(3;3), u której mimo intensywnego leczenia i 2-krotnego allogenicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych doszło do progresji choroby, oraz dwóch chorych z rozpoznaniem przewlekłych MPN. U jednego pacjenta z BP-CML w momencie rozpoznania do ewolucji klonalnej z pojawieniem się t(3;3) doszło w okresie progresji choroby po początkowo skutecznym leczeniu imatynibem. Mimo zastosowania terapii drugiej linii dazatynibem obserwowano progresję choroby z pojawieniem się pozaszpikowych nacieków białaczki. U drugiego pacjenta AML z inv(3) stwierdzono po okresie 10 lat od momentu rozpoznania nadpłytkowości samoistnej. Chorego poddan oleczeniu indukującemu daunorubicyną i arabinozydem cytozyny, w wyniku którego uzyskano całkowitą remisję. Mimo początkowo skutecznego leczenia w trakcie dalszej obserwacji nastąpiła progresja choroby. Chory otrzymał kolejną reindukcję, jednak zmarł z powodu obustronnego zapalenia płuc przed uzyskaniem regeneracji hematopoezy. Powyższe obserwacje kliniczne potwierdzają, że wystąpienie aberracji długiego ramienia chromosomu 3 w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego jest czynnikiem predykcyjnym niekorzystnego przebiegu klinicznego choroby