The potential influence of the applied treatment on selected endocrine and non endocrine parameters and general status of the patients with cancer cachexia syndrome

The aim of the study was to establish correlation between the grade of cachexia and possible endocrine and non endocrine factors and the type of therapy (NSAID, corticosteroids, progestagens). 98 patients aged 36-70 years (mean - 55 years) with various degree of cancer cachexia were qualified to the study. Statistically significant, positive correlation between weight loss and: anorexia (p < 0.01), pain intensity (p < 0.01), grade of depression (p < 0.01), higher values of cortisol (p < 0.05) was detected. The progestagens are the most effective agents in the treatment of cancer cachexia, but good symptom control and psychological status of patient are also very important.The aim of the study was to establish correlation between the grade of cachexia and possible endocrine and non endocrine factors and the type of therapy (NSAID, corticosteroids, progestagens). 98 patients aged 36-70 years (mean - 55 years) with various degree of cancer cachexia were qualified to the study. Statistically significant, positive correlation between weight loss and: anorexia (p < 0.01), pain intensity (p < 0.01), grade of depression (p < 0.01), higher values of cortisol (p < 0.05) was detected. The progestagens are the most effective agents in the treatment of cancer cachexia, but good symptom control and psychological status of patient are also very important

Transferase S-glutathione class p gene (GSTP1) polymorphism in thyroid cancer patients

Wstęp: Jednym z potencjalnych genów zwiększających ryzyko zachorowania na niektóre nowotwory jest gen GSTP1 kodujący enzym szlaku detoksykacyjnego transferazę S-glutationu klasy &#960;. Polimorfizmy w obrębie tego genu mogą prowadzić do substytucji aminokwasów, co wpływa na strukturę centrum aktywnego enzymu i zmienia aktywność katalityczną wobec części substancji kancerogennych. Niewłaściwe działanie szlaku utylizacji substancji szkodliwych przekłada się bezpośrednio na zwiększenie liczby czynników oddziałujących z DNA i prowadzących do mutacji, co może zapoczątkowywać onkogenezę. Cel: Celem pracy była analiza dwóch polimorfizmów genu transferazy S-glutationu (GSTP1) pod względem ich asocjacji z występowaniem raka zróżnicowanego tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer). Dodatkowo przeprowadzono analizę wpływu badanych polimorfizmów na wiek rozpoznania choroby. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 156 osób. Grupę kontrolną stanowiły 53 zdrowe osoby, a grupę badaną - 103 osoby ze zdiagnozowanym DTC. Genotypowanie przeprowadzono za pomocą metody PCR&#8211;RFLP (polymerase chain reaction&#8211;restriction fragment length polymorphism). Wyniki: W przypadku obu polimorfizmów nie wykazano znamiennej statystycznie asocjacji z występowaniem raka tarczycy. Porównano częstości alleli oraz wyznaczono potencjalne allele ryzyka. Dla polimorfizmu c.313A>G był to allel Ile, OR = 1,257; 95% CI [0,792&#8211;1,997] (p = 0,332); dla polimorfizmu c.341C>T allel Val, OR = 1,283; 95% CI [0,6260&#8211;2,631] (p = 0,495). Przy korelacji wieku rozpoznania choroby z określonymi genotypami w grupie chorych wykazano znamienną statystycznie asocjację genotypu Val/Val (polimorfizm c.313A>G) z wcześniejszym wiekiem rozpoznania choroby (41,1 &plusmn; 15,2 w porównaniu z genotypami Ile/Val + Val/Val 48,9 &plusmn; 13,2 [p < 0,05]). Nie stwierdzono takiej asocjacji dla polimorfizmu c.341C>T. Wnioski: Nie można stwierdzić znamiennej statystycznie asocjacji polimorfizmów GSTP1 z występowaniem raka tarczycy w badanej grupie, natomiast obecność genotypu Val/Val (polimorfizm c.313A>G) wiąże się z wcześniejszym wystąpieniem choroby.Introduction: One of the potential genes which can increase the risk of cancer is GSTP1 gene. It encodes enzyme called glutathione S-transferase &#960; class, which is involved in the detoxification of a variety of potential carcinogenic compounds. Polymorphism in this gene can cause the amino acid substitution. This substitution, close to the substrate binding site, changes the enzymatic activity for particular substrates and subsequently increases the risk of carcinogenesis. The aim of this study was to evaluate the function of GSTP1 polymorphism in thyroid cancer and possible association between GSTP1 polymorphism and age at diagnosis. Material and methods: 103 patients with differentiated thyroid cancer (DTC) and 53 individuals from control group were examined using PCR&#8211;RFLP. Results: Statistically insignificant association of studied polymorphisms with thyroid cancer was observed. Comparison of allele frequency between cases and control groups revealed the presence of risk alleles. For the first polymorphism Ile OR = 1.257; 95% CI [0.792&#8211;1.997] (p = 0.332), and for the second one Val OR = 1.283; 95% CI [0.6260&#8211;2.631] (p = 0.495). The presence of Val/Val (c.313A>G) led to a significant earlier age of onset as compared with other genotypes (p < 0.05). Mean age at diagnosis for Val/Val genotype was 41.1 &plusmn; 15.2, and for Ile/Val + Ile/Ile reached 48.9 &plusmn; 13.2. There was no association between age and genotype for c.341C>T polymorphism. Conclusions: Statistically insignificant association of GSTP1 gene polymorphism with thyroid cancer was observed in studied group of patients. The Val/Val genotype for c.313A>G polymorphism led to earlier age of tumour diagnosis as compared with other genotypes

Determination of neuron-specific enolase in patients with midgut-type tumour treated with somatostatin analogues

Introduction: The biochemical diagnosis of neuroendocrine tumours (NETs) uses assays of specific and nonspecific markers. Nonspecific markers include, among others, neuron-specific enolase (NSE). The aim of this study was to evaluate NSE in patients with midgut type tumours treated with somatostatin analogues. Material and methods: The study group of patients with NETs of the small intestine included 41 patients. Grade G1 was found in 19 cases, while G2 was seen in the remaining 22 cases. Liver metastases were found in all patients studied. The examined group of patients was treated with somatostatin analogues receiving octreotide LAR at a dose of 30 mg. The control of biochemical parameters was performed every 3 months and imaging examinations every 6 months. The Immuno-Biological Laboratories kit was used for determination of NSE concentration, where reference values were 12.5–25 ng/mL. Results: In the G1 group of patients, the median value of NSE concentration was 134.67 ng/mL, while in the G2 group, the value was 234.55 ng/mL and was significantly higher than in the G1 group (p = 0.003). In the determination of NSE concentration values according to the degree of liver involvement, in the group of patients with 10% liver involvement, the median value of NSE concentration was 143.21 ng/mL, while in the group with 25% liver involvement, the value was 251.82 ng/mL (p &lt; 0.001). In the analysis of NSE concentration assessment in patients with disease progression, the median value was 234.65 ng/mL compared to the group with disease stabilization, where the median NSE value was significantly lower and amounted to 136.27 ng/mL (p &lt; 0.001). Conclusions: In our study, we observed that NSE concentration values were significantly higher among patients with NET midgut type tumour with histological grade G2 and in patients with 25% liver involvement and progression of the disease process

Isolation of pituitary autoantigen by affinity chromatography

Wstęp: Na podstawie wcześniejszych badań można stwierdzić, że przeciwciała przysadkowe skierowane przeciw autoantygenom frakcji mikrosomalnej ludzkich przysadek występują w surowicach pacjentów z chorobami przysadki, jak również u pacjentów z chorobami autoimmunizacyjnymi gruczołów dokrewnych. Dotychczas nie udało się jednak dokonać szczegółowej charakterystyki antygenu przysadkowego. Dlatego celem niniejszej pracy była próba izolacji autoantygenu przysadkowego metodą chromatografii powinowactwa, z zastosowaniem surowic chorych o wysokim mianie autoprzeciwciał przysadkowych, oraz frakcji mikrosomalnej ludzkich przysadek. Materiał i metody: Do izolacji immunoglobulin użyto surowic pacjentów z chorobami przysadki, chorobą Addisona oraz chorobą Gravesa- Basedowa, które wykazywały silną reakcję immunologiczną z antygenami przysadkowymi w metodzie immunoblottingu. Do izolacji antygenu przysadkowego użyto frakcji mikrosomalnej ludzkich przysadek, otrzymanej drogą ultrawirowania i solubilizacji. Izolację immunoglobulin przeprowadzono na kolumnie sefaroza 4B-białko A, które następnie wykorzystano do sporządzenia immunosorbentu na CNBr-aktywowanej sefarozie. Desorpcji białek antygenowych dokonano przy użyciu glicyny (0,2 mol/l) oraz guanidyny (1 mol/l i 3 mol/l). Ocenę wyizolowanych białek przeprowadzono metodą immunoblottingu. Wyniki: Izolację immunoglobulin z surowic chorych przeprowadzono 12-krotnie, otrzymując 8,5-13,5 mg IgG z 1-1,5 ml surowicy. W wyniku desorpcji antygenów przysadkowych z immunosorbentu otrzymano 0,026-0,150 mg białek antygenowych. Dla określenia masy cząsteczkowej i czystości antygenu mikrosomalnego przysadek uzyskanego drogą chromatografii powinowactwa, wyizolowane białka były znakowane izotopem 125I oraz rozdzielone elektroforetycznie w żelu poliakrylamidowym (SDS-PAGE) z następową autoradiografią. Wyniki autoradiogramów wykazały obecność dwóch silnie zaznaczonych prążków białek o masie 67 kDa i 55 kDa oraz białka niskocząsteczkowe. Wnioski: Izolacja autoantygenu przysadkowego z zastosowaniem metody chromatografii powinowactwa pozwoliła otrzymać dwie frakcje białek antygenowych o różnych ciężarach właściwych - 55 kDa i 67 kDa.Introduction: In sera of pituitary disease patients and other autoimmune endocrine disease are detectable pituitary autoantibodies. Until now characterization of pituitary antigen is still unknown. The aim of our study was isolation and characterization of pituitary autoantigen by affinity chromatography. For isolation we have used microsomal fraction of human pituitary. Material and methods: For immunoglobulins isolation have been used sera of pituitary disease, Addison disease and Graves-Basedow disease patients with detectable pituitary autoantibodies. For pituitary antigen isolation have been used microsomal fraction of human pituitary obtained by ultracentrifugation and solubilisation. Immunoglobulins isolation was performed on Sepharose 4B&#8211;Protein A. Immunosorbent was performed on CNBr-activated Cl-4B Sepharose. Desorbtion was conducting by 0.2 mol/L glicine and 1 mol/L, 3 mol/L guanidine. The estimation of isolated proteins was performed by immunoblotting. Results: Isolation of immunoglobulins from patients sera was done 12 times receiving from 8.5 up to 13.5 mg of IgG from 1-1.5 ml of sera. In desorbtion we have received from 0.026 up to 0.150 mg of antigen proteins. For molecular weight estimation isolated proteins have been labeled by 125I and run on SDS/PAGE with autoradiography. Autoradiography shown us two lines with 67 kDa and 55 kDa and low weight protein line. Conclusions: Isolation of pituitary autoantigen by affinity chromatography shown two different antigen proteins with 67 kDa and 55 kDa

The incidence of the pituitary autoantibodies in Addison disease

Wstęp: Choroba Addisona, czyli pierwotna niedoczynność kory nadnerczy, cechuje się zespołem objawów zależnych od niedoboru hormonów syntetyzowanych w obrębie tego narządu. Najczęstszą przyczyną choroby Addisona jest proces autoimmunologiczny. U pacjentów z chorobą Addisona stwierdzono częste występowanie innych schorzeń autoimmunologicznych oraz obecność różnych autoprzeciwciał. Celem obecnej pracy była ocena występowania autoprzeciwciał przysadkowych u chorych z autoimmunologiczną postacią choroby Addisona. Materiał i metody: Do badań włączono surowice 19 chorych na chorobę Addisona. Wśród chorych było 16 kobiet w wieku 28-63 lat (śr. 43,5 &#177; 8,9) oraz 3 mężczyzn w wieku 18-45 lat (śr. 30,6 &#177; 9,8). Wszyscy chorzy mieli typowe objawy kliniczne i biochemiczne. Surowice kontrolne pochodziły od 10 zdrowych osób, wśród których znajdowało się 7 kobiet oraz 3 mężczyzn w wieku 21-45 lat (śr. 30,6 &#177; 7,1). Do oceny autoprzeciwciał wykorzystano metodę rozdziału elektroforetycznego w żelu poliakrylamidowym (SDS-PAGE) i western-blottingu (immunoblottingu). Frakcje mikrosomalne otrzymano z homogenatów tkankowych przysadek na drodze ultrawirowania i solubilizacji w 1-procentowym dezoksycholanie sodu. Wyniki: W surowicach chorych na chorobę Addisona w 14 spośród 19 przypadków występowały przeciwciała reagujące z antygenem 67 kDa, 12 surowic reagowało z antygenem 60 kDa oraz 10 surowic z antygenem 55 kDa. Warto zaznaczyć, że 10 surowic zawierało przeciwciała przeciwko antygenom 67 i 55 kDa oraz to, że 9 surowic reagowało z antygenami 55, 60 i 67 kDa. Wnioski: W grupie badanych chorych na chorobę Addisona stwierdzono częste występowanie autoprzeciwciał przysadkowych. Większość surowic reagowało z antygenami o ciężarze drobinowym 55, 60 i 67 kDa.Introduction: Addison disease (primary insufficience of adrenal cortex) characterized by clinical signs and symptoms associated with deficiency of adrenal hormones. The most frequent etiopathogenesis of Addison disease is related with autoimmunization. In sera of Addison patients are detectable autoantibodies against another endocrine glands. The aim of the study was evaluation of pituitary autoantibodies in Addison disease patients using immunoblotting methods. Material and methods: Studies were performed in 19 Addison disease patients, 16 women (age range: 28-63 yrs, median: 43.5 &#177; 8.9) and 3 men (age range: 18-45 yrs, median: 30.6 &#177; 9.8). All patients presented signs and symptoms typical of primary insufficiency of adrenal cortex. Sera of control subjects were obtained from 10 healthy blood donors, 7 women, 3 men (age range 21-45 yrs, median: 30.6 &#177; 7.1). Incidence of pituitary autoantibodies was assessed by polyacrylamide electrophoresis gel and western-blotting. Pituitary microsomes were obtained from human pituitary tissues by ultracentrifugation and solubilisation in 1% desoxycholic acid. Results: In 14 sera from 19 we detected autoantibodies against pituitary microsomal antigen 67 kDa, 12 sera were recting with 60 kDa and 10 sera with 55 kDa. It is important to note that 10 sera were reacting with 67 and 55 kDa, and 9 sera with 55, 60 and 67 kDa. Conclusions: In sera of Addison disease patients autoantibodies against pituitary microsomal antigens can be frequently detected. The most frequent are antibodies against 55, 60 and 67 kDa antigens

NT-proBNP as a neuroendocrine tumor biomarker: beyond heart failure

Introduction: Neuroendocrine tumors (NETs) are rare neoplasms that occur in various locations throughout the body. Despite their usually benign character, they might manifest with distant metastases. N-terminal prohormone of brain natriuretic peptide (NT-proBNP) has previously been described as a useful biomarker in diagnosing carcinoid heart disease (CHD), a common advanced NETs manifestation. We observed plasma concentrations of NT-proBNP in metastatic midgut NETs over a 4-year period. Objectives: We aimed to explore NT-proBNP concentrations in states of varying levels of cell proliferation and disease status. Our goal was to investigate NT-proBNP’s role in predicting disease progression in relation to previous research and up-to-date scientific guidelines. Patients and methods: We performed a retrospective multivariate analysis of NT-proBNP concentrations in 41 midgut NETs patients treated with somatostatin analogs, all with liver metastases. NT-proBNP concentrations were measured in every patient across 16 evenly distanced time points over a 48-month period and were compared to variables such as sex, age, grading, Ki-67, primary tumor location, and C T findings. Results: NT-proBNP concentrations correlated positively with higher liver tumor burden, higher grading, high Ki-67 levels, and with progressive disease in CT. There were no differences in NT-proBNP levels with regard to primary location (ileum vs jejunum), sex, and age. Conclusion: We conclude that NT-proBNP is a useful analyte for monitoring NETs progression, due to its increased concentration in scenarios implying increased cellular proliferation. These long-term follow-up results align with pre vious findings and suggest an additional role for NT-proBNP in diagnostic algorithms, beyond a CHD biomarker

A new antiviral hypothesis and radioactive iodine therapy to other cancers, such as breast cancer, lung cancer, and glioblastoma multiforme (GBM)?

Radioactive iodine therapy (RIT) is an effective, safe, and cheap method in benign and malignant thyroid diseases. There is still an unresolved question of whether RIT treatment also plays a role in the treatment of, for example, breast cancer, lung cancer, or glioblastoma multiforme (GBM). These studies are currently being carried out in rats in combination with genes, but it may be an interesting challenge to assess “pure” RIT alone, thanks to the expression of sodium iodide symporter (NIS), is effective in other organ nodules, both benign and malignant. Cloning of the NIS in 1996 provided an opportunity to use NIS as a powerful theranostic transgene. In addition, NIS is a sensitive reporter gene that can be monitored by high-resolution PET imaging using the radiolabels [124I]sodium iodide ([124I]NaI) or [18F] tetrafluoroborate ([18F]TFB). Based on published positron emission tomography (PET) results, [124I]sodium iodide and internally synthesized [18F]TFB were compared in an orthotopic animal model of NIS-expressing glioblastoma. The results showed improved image quality using [18F]TFB. Based on these results, we will be able to extend the NIS gene therapy approach using non-viral gene delivery vehicles to target orthotopic tumour models with low-volume disease such as GBM. Is it possible to treat RIT alone without using the NIS gene in GBM? After all, the NIS symporter was detected not only in the thyroid gland, but also in different tumours. The administration of RIT is completely harmless; the only complication is hypothyroidism. Indeed, recently it has been shown that, for example, in the case of thyroid cancer, the maximum RIT is 37000 MBq (1000 mCi). When beneficial effects of therapy in GBM are not possible (e.g. neurosurgery, modulated electro-hyperthermia, chemotherapy, immunotherapy, cancer vaccines, or oncolytic viruses), could RIT provide a “revolution” using NIS

Podsumowanie rocznych wyników kontroli odtwarzalności napromieniania w świętokrzyskim centrum onkologii

PurposeTo study the accuracy of patients positioning treated with external beams in the Holycross Cancer Centre in Kielce.Material and methodsDisplacements between digitised reference-simulator film and portal film were measured with the Port-Pro and home made programme AutoPort. Based on the data obtained for patients treated in the Holycross Cancer Centre and those published reaction levels for every localisation were defined: 5 mm for patients treated in the pelvic region – and also 5 mm for lung, breast and brain cancer patients. If the reaction level was exceeded the analysis of the set-up procedure was performed and the portal control was repeated. All the results were presented to the radiotherapists during the check meeting once a week. Over one year 524 pairs of film were compared for in 307 patients.ResultsIn 42 patients the action levels were exceeded during the last year. Twenty-four of them were irradiated in the pelvic region, 11 were irradiated for the breast, 3 were treated for brain tumours and the remaining 4 for lung cancer. In all cases portal verification was repeated. In 10 cases the difference larger than the action level was also observed so the simulation was performed once again.ConclusionsThe results showed that of patient preparation and implementation of radiotherapy provides a clinically acceptable reproducibility of patient set-up. The results stress the continuous need for paying attention to every patient's positioning and to the need of for the analysis of portal verification data collected over a long period of time. The data of the analysis showed the need for the implementation of specific control procedures for breast irradiation in our hospital.CelPrezentacja wyników odtwarzalności napromieniania pacjentów leczonych radykalnie, przy pomocy napromieniania wiązkami zewnętrznymi w Świętokrzyskim Centrum Onkologii w okresie jednego roku.Materiał i metodyZastosowano technikę oceny przesunięcia pomiędzy cyfrowo przetworzonym zdjęciem z symulatora (zdjęcie odniesienia) a cyfrowo przetworzonymi zdjęciami sprawdzającymi, z wykorzystaniem programu PIPSpro oraz własnego programu AutoPort. Na podstawie wstępnej analizy i w oparciu o dane literaturowe wybrano poziomy reagowania dla poszczególnych lokalizacji: dla pacjentów napromienianych w rejonie miednicy mniejszej 5 mm, dla pacjentów z nowotworem płuc – 5 mm, dla pacjentów z nowotworem piersi 4 mm i nowotworem mózgu 4 mm. W przypadkach przekroczenia poziomu reagowania podejmowano działania wyjaśniające i powtarzano procedurę sprawdzenia. Wyniki uzyskane opisaną techniką prezentowano radioterapeutom w ramach cotygodniowych przeglądów zdjęć odniesienia i sprawdzających. W przeciągu jednego roku przebadano 524 pary filmów dla 307 pacjentów.WynikiDla 42 pacjentów został przekroczony poziom reagowania. W tym dla 24 pacjentów napromienianych w rejonie miednicy, 11 napromienianych z powodu nowotworu piersi, 3 z powodu nowotworu mózgu i dla 4 z nowotworem płuca. W 10 przypadkach ponownie stwierdzono przekroczenie poziomu reagowania. Dla 5 pacjentów napromienianych w rejonie miednicy wykryto błąd systematyczny.WnioskiProcedura przygotowania i realizacji teleradioterapii w Świętokrzyskim Centrum Onkologii jest realizowana prawidłowo. Otrzymane wyniki wskazują na ogromną wagę realizowania kontroli powtarzalności napromieniania dla każdego pacjenta, jak również gromadzenia danych i analizowania ich w dłuższym okresie czasu. Podjęto decyzję o opracowaniu odrębnego protokołu jej przeprowadzenia dla pacjentek napromienianych z powodu nowotworu piersi

Wartość diagnostyczna wybranych markerów biochemicznych w diagnostyce wznowy raka rdzeniastego tarczycy — porównanie kalcytoniny, prokalcytoniny, chromograniny A i antygenu karcynoembrionalnego

Introduction: Medullary thyroid cancer (MTC) is a malignancy of the thyroid gland, which derives from parafollicular C cells. Periodic measurement of biochemical markers of MTC remains a crucial part of patient follow-up and disease monitoring. The aim of the study was to compare the diagnostic value of four selected markers — calcitonin (Ct), procalcitonin (PCT), chromogranin A (CgA), and carcinoembryonic antigen (CEA). Material and methods: Patients with histopathologically confirmed MTC hospitalised in a single department between January 2015 and December 2015 were included in the study. Patients were subdivided into two groups: a remission group and an active disease group, based upon serum markers of MTC and imaging. Levels of Ct, PCT, CgA, and CEA were compared between the groups. Results: Forty-four patients were included; 20 patients presented active disease and 24 were in remission. All patients with active disease had Ct exceeding the upper limit of normal range (10 pg/mL) — for that threshold the sensitivity was 100.0% and the specificity was 73.9%; for the best-fit threshold of 121.0 pg/mL the specificity was 95.8% with sensitivity 100.0%. There was significant correlation between Ct and PCT — p &lt; 0.000001, r = 0.93. All patients with active disease exceeded the upper limit of the normal range (0.5 ng/mL) — for that threshold the sensitivity was 100.0% and the specificity was 83.3%; for the best-fit threshold of 0.95 ng/mL the specificity was 95.8% with sensitivity 100.0%. In case of CEA for the best-fit threshold of 12.66 ng/mL the specificity was 100.0% with sensitivity 57.9%; for CgA the best-fit threshold was 75.66 ng/mL with specificity 83.3% and sensitivity 75.0%. Conclusions: Our study confirms that PCT can be considered as an equivalent alternative for measurement of calcitonin. On the other hand, it is also worth noting that MTC can be a rare cause of very high levels of PTC not resulting from infectious diseases. The diagnostic value of CEA and chromogranin A is much lower and can be within the normal range even in patients with advanced, metastatic MTC. They should be used only as accessory markers.Wstęp: Rak rdzeniasty tarczycy (RRT) to nowotwór złośliwy tarczycy wywodzący się z przypęcherzykowych komórek C. Okresowa kontrola markerów biochemicznych RRT stanowi kluczowy element prowadzenia pacjenta i monitorowania choroby. Celem obecnej pracy było porównanie wartości diagnostycznej czterech wybranych markerów — kalcytoniny (Ct), prokalcytoniny (PCT), chromograniny A (CgA) i antygenu karcynoembrionalnego (CEA). Metody: Do badania włączono pacjentów z histopatologicznie potwierdzonym RRT hospitalizowanych w jednym oddziale szpitalnym w 2015 roku. Pacjentów podzielono na dwie podgrupy — grupę pacjentów w remisji oraz z aktywną chorobą zależnie od wartości markerów osoczowych oraz wykonanej diagnostyki obrazowej. Wyniki: Włączono czterdziestu czterech pacjentów; 20 pacjentów prezentowało cechy aktywnej choroby, 24 było w remisji. Wszyscy pacjenci z aktywną chorobą wykazywali stężenia Ct przekraczające górną granicę normy (10 pg/ml); dla optymalnego punktu odcięcia 121,0 pg/ml swoistość wyniosła 95,8% przy czułości 100,0%. Wykazano istotną korelację pomiędzy Ct i PCT- p &lt; 0.000001, r = 0.93. Dla optymalnego punktu odcięcia wynoszącego 0.95 ng/ml swoistość wyniosła 95.8% przy czułości 100.0%. W przypadku CEA dla najlepiej dopasowanego progu 12,66 ng/ml swoistość wyniosła 100,0% przy czułości 57,9%; dla CgA optymalny punkt odcięcia wyniósł 75,66 ng/ml przy swoistości 83,3% i czułości 75,0%. Wnioski: Nasze badanie potwierdza, że PCT może być uważana za równoważną alternatywę dla oznaczenia kalcytoniny. Wartość diagnostyczna CEA i chromograniny A jest znacznie mniejsza i parametry te mogą pozostawać w granicach normy nawet u pacjentów z zaawansowanym RRT z przerzutami odległymi. Powinny być one traktowane jedynie jako pomocnicze markery

Oblicza zespołu rakowiaka u chorych z nadciśnieniem tętniczym

Background Carcinoids are neuroendocrine tumors which develop in many different parts of gastrointestinal tract and lungs. They occur with the frequency of 1-3/ 100 000 Their common feature is the ability to production and secretion of hormone-like peptides and neurotransmitters. The carcinoid syndrome is caused by dissemination of serotonin producing neuroendocrine tumor. Symptoms of carcinoid, such as: skin redness on the face and neck - flash, tachycardia, vertiges, hyperhidrose and bronchospasm are paroxysmal (periodic). Blood pressure elevation is not a patognomic sign of carcinoid, but if it is, one should be classified as secondary cause of arterial hypertension. The measurement of: serotonin, it&#8217;s metabolite in the urine-5-hydroxyindoloacetic acid, chromogranin A levels and computed tomography, nuclear magnetic resonance, ultrasonography, somatostatin receptor scintigraphy (SRS) are crucial in the diagnostic process of carcinoid and in localization of metastases. Material and methods Sixty four-years old man was admitted to the hospital because of cough attacks with slight production of sputum which contained small amount of blood, diarrhea, abdominal pain, paroxysmal redness of the face and high blood pressure. Another patient, 69-years old woman was hospitalized because of dyspnea, fatigue and high blood pressure. Results The first patient&#8217;s bronchoscopy revealed lesion confirming the diagnosis of carcinoid which was removed from division of the left bronchus. In case of the second patient with heart failure, tricuspid valve pathology and redness of the face, SRS was performed. It revealed focal increase in radio-accumulation in the patient&#8217;s body, what was the reason of starting the therapy with long-acting release somatostatin. The echosonography revealed advanced complex tricuspid valve defect. Conclusions In these two cases the carcinoid syndrome was diagnosed. During the both patients&#8217;observation, the blood pressure was normalized, but the regression of the carcinoid syndrome process wasn&#8217;t achieved. Arterial Hypertension 2010, vol. 14, no 3, pages 227-234Wstęp Rakowiaki są guzami neuroendokrynnymi (NET) rozwijającymi się w różnych częściach przewodu pokarmowego oraz w płucach. Występują z częstością 1-3/ 100 000. Cechą wspólną NET jest zdolność do produkcji peptydów o charakterze hormonów lub neuroprzekaźników. Zespół rakowiaka jest spowodowany rozsiewem guza neuroendokrynnego wytwarzającego serotoninę. Objawy rakowiaka: zaczerwienienie twarzy i szyi (flash), tachykardia, zawroty głowy, nadmierne pocenie się, skurcz oskrzeli mają charakter napadowy. Podwyższenie ciśnienia tętniczego nie jest patognomonicznym objawem rakowiaka, lecz gdy wystąpi, klasyfikuje się je jako przyczynę wtórnego nadciśnienia tętniczego. W diagnostyce rakowiaka przydatne jest oznaczanie: serotoniny, jej metabolitu w moczu kwasu 5-hydroksy-indolooctowego, chromograniny A, a także tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, USG, scyntygrafia receptorowa z analogami somatostatyny (SRS) do zlokalizowania przerzutów. Materiał i metody Mężczyzna (64 lata) zgłosił się do kliniki z powodu napadów kaszlu ze skąpym odpluwaniem plwociny z niewielką domieszką krwi, oddawania licznych luźnych stolców, bólów brzucha, napadowego zaczerwienienia twarzy oraz wysokich wartości ciśnienia tętniczego. Druga pacjentka to 69-letnia kobieta hospitalizowana z powodu duszności i spadku tolerancji wysiłku fizycznego oraz wysokich wartości ciśnienia tętniczego. Wyniki W bronchoskopii chorego wykazano zmianę odpowiadającą rakowiakowi, którą zoperowano, wykonując resekcję ostrogi podziału lewego oskrzela. U chorej z objawami niewydolności serca i wadą zastawki trójdzielnej oraz zmianami o podłożu rumieniowym twarzy w następstwie pelagry wykonano SRS i stwierdzono ogniska gromadzenia znacznika, które stały się podstawą do przyczynowego leczenia długo działającą somatostatyną. W badaniu echokardiograficznym serca u chorej stwierdzono zaawansowaną złożoną wadę zastawki trójdzielnej. Wnioski U obu chorych rozpoznano zespół rakowiaka. W trakcie obserwacji uzyskano normalizację ciśnienia tętniczego, jednak nie udało się zatrzymać progresji choroby. Nadciśnienie Tętnicze 2010, tom 14, nr 3, strony 227-23