Dual-site right ventricular pacing. A rescue alternative in cardiac resynchronisation therapy implantation failure? More efficient stimulation for patients with borderline cardiac resynchronisation therapy indication? Less harmful ventricular pacing?

Permanent cardiac pacing is nowadays a widespread method for the cure of conduction system diseases, improving quality of life and often saving patients’ lives. In the twentieth century, scientific efforts were focused on extending battery life, improving sensitivity and reliability, minimizing the dimensions of the device and restoring atrio-ventricular synchrony and rate response. However, there is more and more evidence for the deleterious influence of chronic right ventricular pacing especially apical (RVA) pacing. DANISH, MOST, CTOPP and DAVID trials have proven univocally that right ventricular pacing increases risk of heart failure, atrial fibrillation and even mortality in patients with chronic heart failure. Such knowledge inspires the quest for alternative pacing sites. Right ventricular outflow tract (RVOT) became the most favourable non-apical pacing site. Since 1995 there have been several reports concerning dual-site right ventricular pacing (DuVP: RVOT plus RVA pacing) proving its beneficial clinical and hemodynamic outcome especially in the case of unsuccessful left ventricle implantation for cardiac resynchronisation therapy (CRT). (Cardiol J 2007; 14: 224-231

Dwupunktowa stymulacja prawej komory. Opcja awaryjna w stymulacji resynchronizującej? Korzystniejsza opcja dla pacjentów z granicznymi wskazaniami do stymulacji resynchronizującej? Metoda mniej szkodzącej stymulacji komorowej?

Stała stymulacja serca jest obecnie uznaną metodą leczenia schorzeń układu bodźcotwórczo-przewodzącego poprawiającą komfort oraz niejednokrotnie ratującą życie pacjenta. Wysiłki naukowców w XX wieku skupiały się na technicznym udoskonalaniu urządzeń mającym na celu zmniejszanie rozmiarów, wydłużanie trwałości baterii, poprawę czułości i zapewnienie w 100% skutecznej stymulacji, następnie przywracaniu synchronii przedsionkowo-komorowej oraz dostosowaniu pracy stymulatora do zapotrzebowania energetycznego organizmu. Jednak w ostatnich latach ubiegłego wieku coraz częściej analizowano niekorzystny wpływ stałej stymulacji, zwłaszcza najpopularniejszej stymulacji wierzchołka prawej komory (RVA). W badaniach DANISH, MOST, CTOPP i DAVID udowodniono jednoznacznie, że stymulacja prawej komory prowadzi do zwiększenia ryzyka rozwoju niewydolności serca, migotania przedsionków, a nawet zwiększenia śmiertelności u pacjentów z niewydolnością serca. Powyższe odkrycia inspirują do poszukiwania alternatywnych miejsc stymulacji prawej komory. Najwięcej uwagi poświęca się stymulacji drogi odpływu prawej komory (RVOT). Od 1995 r. ukazało się kilkanaście prac poświęconych stymulacji dwupunktowej (DuVP: RVOT + RVA), udowadniających, zwłaszcza w przypadku niepowodzenia implantacji elektrody lewokomorowej układu resynchronizującego, korzystny efekt hemodynamiczny i kliniczny tego rodzaju stymulacji. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 276-284

Implantable cardioverter-defibrillators in patients with long QT syndrome: a multicentre study

Background: Implantable cardioverter-defibrillator (ICD) therapy has been proven effective in the prevention of sudden cardiac death, but data on outcomes of ICD therapy in the young and otherwise healthy patients with long QT syndrome (LQTS) are limited. Aim: We sought to collect data on appropriate and inappropriate ICD discharges, risk factors, and ICD-related complications. Methods: All LQTS patients implanted with an ICD in 14 centres were investigated. Demographic, clinical, and ICD therapy data were collected. Results: The study included 67 patients (88% female). Median age at ICD implantation was 31 years (12–77 years). ICD indication was based on resuscitated cardiac arrest in 46 patients, syncope in 18 patients, and malignant family history in three patients. During a median follow-up of 48 months, 39 (58%) patients received one or more ICD therapies. Time to first appropriate discharge was up to 55 months. Inappropriate therapies were triggered by fast sinus rhythm, atrial fibrillation, and T-wave oversensing. No predictors of inappropriate shocks were identified. Risk factors for appropriate ICD therapy were: (1) recurrent syncope despite b-blocker treatment before ICD implantation, (2) pacemaker therapy before ICD implantation, (3) single-chamber ICD, and (4) noncompliance to b-blockers. In 38 (57%) patients, at least one complication occurred. Conclusions: ICD therapy is effective in nearly half the patient population; however, the rates of early and late complica­tions are high. Although the number of unnecessary ICD shocks and reimplantation procedures may be lowered by modern programming and increased longevity of newer ICD generators, other adverse events are less likely to be reduced