Insulinoterapia i lipoproteiny u pacjentów z cukrzycą typu 1

Wiedza na temat lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL) znacznie wzrosła w ostatnim czasie, jednak nadal nie jest dokładnie zbadany związek HDL i insulinoterapii w cukrzycy typu 1. Wiadomym jest, że cholesterol frakcji HDL odpowiada za transport cholesterolu do wątroby. Jest nazywany „dobrym cholesterolem” ze względu na swoje korzystne właściwości. Cholesterol frakcji HDL zmniejsza ryzyko sercowo-naczyniowe przez swoje przeciwzapalne, antyoksydacyjne, profibrynolityczne i przeciwzakrzepowe działanie. Wpływ tego cholesterolu na występowanie przewlekłych powikłań cukrzycy typu 1 nie został jeszcze w pełni poznany. Naukowcy zaobserwowali wzrost stężenia cholesterolu frakcji HDL po rozpoczęciu insulinoterapii. Pozostaje wiele pytań dotyczących mechanizmów, w jakich insulina oddziałuje na cholesterol frakcji HDL. Poznanie tego zjawiska jest istotne zwłaszcza w cukrzycy typu 1, w przypadku której insulina to lek z wyboru

Evaluation of the electrochemical skin conduction with the SUDOSCAN+ device in the diagnosis of diabetic neuropathy in patients with type 1 diabetes

Wstęp. Zaburzenia funkcji gruczołów potowych są wczesną kliniczną manifestacją neuropatii cukrzycowej. SUDOSCAN+ jest urządzeniem służącym do nieinwazyjnej oceny funkcji gruczołów potowych na podstawie reakcji elektrochemicznej jonów chloru wydzielanych w pocie pod wpływem prądu niskiego napięcia. Celem badania była ocena elektrochemicznego przewodnictwa skóry za pomocą urządzenia SUDOSCAN+ w diagnostyce neuropatii u chorych na cukrzycę typu 1. Materiał i metody. Do badania włączono 203 pacjen­tów z cukrzycą typu 1 (95 kobiet oraz 108 mężczyzn), w wieku 39 lat (IQR: 31–50), z czasem trwania choroby 22 lata (IQR: 17–30), hospitalizowanych w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych i Diabetologii UM w Poznaniu w latach 2013–2014. Grupę badaną podzielono na dwie podgrupy w zależności od występowania neuropatii obwodowej stwierdzonej standardowymi metodami. W grupie przeprowadzono badanie przewodnictwa elektrochemicznego skóry (ESC) mierzonego za pomocą SUDOSCAN+ na dłoniach oraz na stopach z wyliczeniem szacowanego wskaźnika Ryzyka Neuropatii Autonomicznej (RNA). Oceniono również wielkość akumulacji zaawansowanych produktów glikacji białek w skórze na podstawie wskaźnika autofluorescencji skóry (urządzenie AGE Reader). Wyniki. W grupie badanej neuropatię obwodową rozpoznano u 45,3% pacjentów. U pacjentów z neuropatią obwodową w porównaniu z osobami bez wykładników klinicznych neuropatii stwierdzono niższe wartości Stopy ESC [70,5 (IQR: 51,5–83) vs. 83 μS (IQR: 78–87), p < 0,001], Dłonie ESC [58,5 (IQR: 47,5–71,5) vs. 70 μS (IQR: 61–78), p < 0,001] oraz wyższy szacowany wskaźnik Ryzyka Neuropatii Autonomicznej [24,5 (IQR: 13–35) vs. 11% (IQR: 1–20), p < 0,001]. W badanej grupie wykazano ujemną korelację pomiędzy wynikiem Stopy ESC a wiekiem pa­cjentów (Rs = –0,40, p < 0,001), czasem trwania cukrzycy (Rs = –0,32, p < 0,001), wskaźnikiem autofluorescencji skóry (Rs = –0,38, p < 0,001) oraz dodatnią korelację ze wskaźnikiem eGFR (Rs = 0,32, p < 0,001). Wnioski. Elektrochemiczne przewodnictwo skóry jest zmniejszone u chorych na cukrzycę typu 1 i neuropatię cukrzycową. Zaburzenia funkcji potowydzielnicznej wiążą się z dłuższym czasem trwania cukrzycy, z przewlekle niewyrównaną metabolicznie cukrzycą oraz gorszą funkcją nerek.Introduction. Dysfunction of the sweat glands is an early clinical manifestation of diabetic neuropathy. SUDOSCAN+ is a device used to noninvasively assess the function of the sweat glands on the basis of the electrochemical reaction of chlorine ions secreted in sweat due to low voltage current. The aim of the study was to evaluate the electrochemical skin conductance with the device SUDOSCAN+ in the diagnosis of neuropathy in patients with type 1 diabetes. Material and methods. The study included 203 patients with type 1 diabetes (95 women and 108 men) aged 39 years (IQR: 31–50), with disease duration of 22 years (IQR: 17–30) hospitalized in the Department of Internal Medicine and Diabetology, Poznan University of Medical Sciences, between years 2013–2014. The study group was subdivided into two groups depending on the presence of peripheral neuropathy identified by standard methods. In the study group we performed analysis of electrochemical skin conduction (ESC) measured with SUDOSCAN+ on the hands and feet with estimation of Risk of Autonomic Neuropathy. We also evaluated the accumulation of advanced glycation end products in the skin on the basis of the autofluorescence skin ratio (AGE Reader device). Results. We diagnosed peripheral neuropathy in 45.3% of patients. Patients with peripheral neuropathy, compared to those without clinical neuropathy, had lower Feet ESC [70.5 (IQR: 51.5–83) vs. 83 μS (IQR: 78–87), p < 0.001], Hands ESC [58.5 (IQR: 47.5–71.5) vs. 70 μS (IQR: 61–78), p < 0.001] and a higher Risk of Autono­mic Neuropathy [24.5 (IQR: 13–35) vs. 11% (IQR: 1–20), p < 0.001]. We found a negative correlation between the result of the Feet ESC and patients age (Rs = –0.40, p < 0.001), duration of diabetes (Rs = –0.32, p < 0.001), skin autofluorescence (Rs = –0.38, p < 0.001) and positive correlation with the eGFR (Rs = 0.32, p < 0.001). Conclusions. Electrochemical skin conductance is reduced in patients with type 1 diabetes and diabetic neuropathy. Sudomotor dysfunction is related to longer duration of diabetes, chronic metabolic uncontrolled diabetes, and worse renal function

Disturbances in angiogenesis and vascular maturation in the skin are associated with diabetic kidney disease in type 1 diabetes

Introduction. The skin, as one of the most accessible tissues, is frequently used for investigations of microcirculation and angiogenesis. The aim of this study was to assess the relationship between the dermal microvessel density (MVD) and maturity and the presence of diabetic kidney disease (DKD) in adults with type 1 diabetes (T1D). Skin as the most accessible organ served as a model for the study of angiogenesis. Materials and methods. 148 consecutive T1D patients (87 men), median age of 41 [interquartile range (IQR): 31–49] years and diabetes duration of 21 (17–30) years, participated in the study. The patients were under the care of the Department of Internal Medicine and Diabetology, Poznan University of Medical Sciences. Diabetic kidney disease was diagnosed in patients with increased albuminuria and at least 10-year duration of diabetes or evidence of diabetic retinopathy. The skin biopsy was performed on distal part of lower leg, using a sterile, disposable 3 mm biopsy punch with plunger (Disposable Biopsy Punches, Integra™ Miltex®). In the immunohistochemical analyses, we used: anti-CD133, anti-CD34, anti-CD31, and anti-von Willebrand factor (vWF) autoantibodies. Microvessel density measurement in all specimens was performed using “hot spots technique”. Slides were scanned using the MiraxMidi scanner (Carl Zeiss) and were viewed using CaseViewer (3DHISTECH Ltd. Budapest, Hungary). Data were analyzed using Statistica v. 13 software. Results. In the study group 21 patients with diagnosis DKD+, as compared to 127 subjects withaout DKD–, had longer duration of diabetes [30 (IQR: 21–36) vs. 21 (16–28) years, p = 0.002], higher prevalence of hypertension [14 (67%) vs. 37 (29%), p = 0.002], lower estimated glomerular filtration rate (eGFR) [66 (55–88) vs. 94 (83–106) mL/min/1.73 m2, p &lt; 0.001]. Median MVD compared between groups with and without DKD, was similar for CD34+ vessels/1 mm2 [123 (100–170) vs. 121 (100–170), p = 0.775], CD133+ vessels/1 mm2 [79 (50–100) vs. 79 (63–93), p = 0.823], and for CD31+ vessels/ 1 mm2 [29 (21–46) vs. 38 (17–58), p = 0.454]. Median MVD vWF+ vessels/1 mm2 was lower in the group with than without DKD: 42 (25–54) vs. 54 (43–71), p = 0.009. The values given above were calculated for both layers of the dermis (papillary and reticular dermis). In multivariate logistic regression analysis presence of diabetic kidney disease was associated with lower median vWF+ MVD [odds ratio: 0.97 (95% confidence interval: 0.95–0.99), p = 0.017], with adjustment for age, gender, eGFR value, diabetes duration and presence of hypertension. MVD did not differ significantly between chronic kidney disease stages. Conclusion. In patients with type 1 diabetes and diabetic kidney disease the disturbances in the angiogenesis and vascular maturation are present. The number of mature blood vessels (vWF+) in the skin is reduced. Disturbances in the angiogenesis occur at early stages of diabetic kidney disease.Introduction. The skin, as one of the most accessible tissues, is frequently used for investigations of microcirculation and angiogenesis. The aim of this study was to assess the relationship between the dermal microvessel density (MVD) and maturity and the presence of diabetic kidney disease (DKD) in adults with type 1 diabetes (T1D). Skin as the most accessible organ served as a model for the study of angiogenesis. Materials and methods. 148 consecutive T1D patients (87 men), median age of 41 [interquartile range (IQR): 31–49] years and diabetes duration of 21 (17–30) years, participated in the study. The patients were under the care of the Department of Internal Medicine and Diabetology, Poznan University of Medical Sciences. Diabetic kidney disease was diagnosed in patients with increased albuminuria and at least 10-year duration of diabetes or evidence of diabetic retinopathy. The skin biopsy was performed on distal part of lower leg, using a sterile, disposable 3 mm biopsy punch with plunger (Disposable Biopsy Punches, Integra™ Miltex®). In the immunohistochemical analyses, we used: anti-CD133, anti-CD34, anti-CD31, and anti-von Willebrand factor (vWF) autoantibodies. Microvessel density measurement in all specimens was performed using “hot spots technique”. Slides were scanned using the MiraxMidi scanner (Carl Zeiss) and were viewed using CaseViewer (3DHISTECH Ltd. Budapest, Hungary). Data were analyzed using Statistica v. 13 software. Results. In the study group 21 patients with diagnosis DKD+, as compared to 127 subjects withaout DKD–, had longer duration of diabetes [30 (IQR: 21–36) vs. 21 (16–28) years, p = 0.002], higher prevalence of hypertension [14 (67%) vs. 37 (29%), p = 0.002], lower estimated glomerular filtration rate (eGFR) [66 (55–88) vs. 94 (83–106) mL/min/1.73 m2, p < 0.001]. Median MVD compared between groups with and without DKD, was similar for CD34+ vessels/1 mm2 [123 (100–170) vs. 121 (100–170), p = 0.775], CD133+ vessels/1 mm2 [79 (50–100) vs. 79 (63–93), p = 0.823], and for CD31+ vessels/ 1 mm2 [29 (21–46) vs. 38 (17–58), p = 0.454]. Median MVD vWF+ vessels/1 mm2 was lower in the group with than without DKD: 42 (25–54) vs. 54 (43–71), p = 0.009. The values given above were calculated for both layers of the dermis (papillary and reticular dermis). In multivariate logistic regression analysis presence of diabetic kidney disease was associated with lower median vWF+ MVD [odds ratio: 0.97 (95% confidence interval: 0.95–0.99), p = 0.017], with adjustment for age, gender, eGFR value, diabetes duration and presence of hypertension. MVD did not differ significantly between chronic kidney disease stages. Conclusion. In patients with type 1 diabetes and diabetic kidney disease the disturbances in the angiogenesis and vascular maturation are present. The number of mature blood vessels (vWF+) in the skin is reduced. Disturbances in the angiogenesis occur at early stages of diabetic kidney disease

Insulin therapy and lipoproteins in patients with type 1 diabetes

Knowledge on HDL cholesterol has been extended, however, there are still unknown facts, especially concerning HDL cholesterol, type 1 diabetes mellitus and insulin therapy. It is known that HDL is responsible for the transport of cholesterol to the liver. It is called the “good cholesterol” due to its advantageous properties. HDL cholesterol reduces cardiovascular risk by its anti-inflammatory, antioxidant, profibrinolytic and antithrombotic effects. The influence of HDL on the incidence of chronic complications of type 1 diabetes has not been yet fully understood. The researchers observed an increase in HDL cholesterol level after initiation of insulin therapy. Significant is the fact that insulin affects lipoprotein metabolism in type 1 diabetes, as it is the treatment of choice in this group of patients

Związek zaburzeń w angiogenezie i dojrzewaniu naczyń w skórze z cukrzycową chorobą nerek w cukrzycy typu 1

Wstęp. Skóra — jako najbardziej dostępny narząd — została wybrana jako model do badania mikrokrążenia i angiogenezy. Celem tego badania była ilościowa i jakościowa analiza związku pomiędzy unaczynieniem skóry (MVD) a obecnością cukrzycowej choroby nerek (DKD) u dorosłych chorych na cukrzycę typu 1 (T1D). Materiał i metody. Badaniem została objęta grupa kolejnych 148 chorych na cukrzycę typu 1 (87 mężczyzn), z medianą wieku 41 lat (IQR: 31–49) i czasem trwania cukrzycy 21 (17–30) lat. Pacjenci byli pod opieką Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Cukrzycową chorobę nerek rozpoznano na podstawie zwiększonej albuminurii u pacjentów z 10-letnim czasem trwania cukrzycy i/lub wykładnikami retinopatii cukrzycowej. Biopsję skóry wykonano na dystalnej części podudzia, przy użyciu jednorazowych 3-milimetrowych sztanc biopsyjnych z suwakiem (Integra™, Miltex®). Do analiz immunohistochemicznych (IHC) wybrano: autoprzeciwciała anty-CD133, anty-CD34, anty-CD31 i anty-vWF. Gęstość naczyń krwionośnych (MVD) wyliczono metodą „gorących miejsc”. Szkiełka skanowano przy użyciu skanera MiraxMidi (Carl Zeiss) i oglądano przy użyciu CaseViewer (3DHISTECH Ltd. Budapeszt, Węgry). Dane analizowano przy użyciu oprogramowania Statistica v. 13. Wyniki. W grupie pacjentów z rozpoznaną DKD (n = 21) w porównaniu z pacjentami bez DKD (n = 127) odnotowano dłuższy czas trwania cukrzycy [30 (IQR: 21–36) vs. 21 (16–28) lat, p = 0,002], częstsze występowanie nadciśnienia tętniczego [14 (67%) vs. 37 (29%), p = 0,002] oraz niższą wartość szacunkowego wskaźnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) [66,1 (54,7–87,9) vs. 93,5 (82,5–106,2) ml/min/1,73 m2, p &lt; 0,001]. Mediana MVD naczyń CD34+ na 1 mm2 skóry właściwej wynosiła w grupie DKD+ 123 (100–170), a w grupie DKD– 121 (100–170), p = 0,775; mediana MVD naczyń CD133+ wynosiła odpowiednio 79 (50–100) vs. 79 (63–93), p = 0,823; mediana MVD naczyń CD31+ 29 (21–46) vs. 38 (17–58), p = 0,454; mediana MVD naczyń vWF+ 42 (25–54) vs. 54 (43–71), p = 0,009. Podane wartości obliczono dla obu warstw skóry właściwej (brodawkowatej i siateczkowatej). W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej obecność cukrzycowej choroby nerek była związana z mniejszą MVD dla naczyń krwionośnych vWF+ na 1 mm2 [OR: 0,97 (95% CI: 0,95–0,99), p = 0,017]. Związek ten był niezależny od wieku, płci, wartości eGFR oraz obecności nadciśnienia tętniczego. Grupa badana obejmowała 79 (52,7%) pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD) w stadium 1, 58 (39,2%) w stadium 2, 8 pacjentów (5,4%) w stadium 3a i 3 (2%) w stadium 3b. Nie było pacjentów w stadium CKD 4 ani 5. Nie stwierdzono istotnych różnic w MVD w zależności od stadium CKD. Wniosek. U pacjentów z cukrzycą typu 1 i cukrzycową chorobą nerek obserwuje się zaburzenia procesów angiogenezy oraz dojrzewania naczyń. W biopsji skóry obserwowano zmniejszoną liczbę naczyń krwionośnych o wysokiej dojrzałości (vWF+). Zaburzenia angiogenezy w skórze są obecne już we wczesnych stadiach cukrzycowej choroby nerek