Długotrwała odpowiedź na terapię pazopanibem u hemodializowanej pacjentki z rakiem nerki — opis przypadku

Doświadczenie ze stosowaniem pazopanibu u chorych z przerzutowym rakiem nerki (mRCC) ze schyłkową niewydolnością nerek, poddawanych leczeniu nerkozastępczemu jest bardzo ograniczone. Chora w wieku 47 lat, przewlekle hemodializowana z powodu sekwencyjnej obustronnej nefrektomii w przebiegu raka jasnokomórkowego nerki, została zakwalifikowana do terapii pazopanibem w marcu 2013 roku po uprzedniej 9-miesięcznej terapii interferonem alfa-2a z powodu przerzutów do płuc. Leczenie rozpoczęto w stanie sprawności ogólnej według ECOG 0, w pierwotnie zredukowanej dawce do 600 mg/d. Po 5 miesiącach terapii wystąpiły objawy o typie polineuropatii obwodowej 2. stopnia według kryteriów CTCAE, co stało się przyczyną redukcji dawki do 400 mg/d. W dalszym przebiegu leczenia ten objaw zmniejszył się do 1. stopnia. Po około 2,5 roku terapii zaczęły się pojawiać nawracająca niedokrwistość i osłabienie 3. stopnia według CTCAE mimo długotrwałego stosowania erytropoetyny. Wówczas zredukowano dawkę pazopanibu do 200 mg/d. Obecnie (grudzień 2018) chora nadal otrzymuje pazopanib przy dobrej dalszej tolerancji terapii. Jako najlepszy wynik leczenia uzyskano stabilizację choroby według kryteriów RECIST w. 1.1, utrzymującą się przez ponad 5,5 roku. Chora przez cały okres leczenia jest aktywna zawodowo. W pracy dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego pacjentów z mRCC leczonych nerkozastępczo, otrzymujących pazopanib do grudnia 2018 roku. Łącznie z opisanym przypadkiem przedstawiono wyniki skuteczności i tolerancji leczenia łącznie u 12 chorych poddawanych hemodializoterapii w przebiegu mRCC. Czynnikami sprzyjającymi wyborowi pazopanibu w mRCC u pacjentów leczonych nerkozastępczo są: możliwość łatwej modulacji dawkowania, krótki okres półtrwania, przeważający metabolizm wątrobowy, niewielka eliminacja leku przez nerki oraz korzystny profil toksyczności

Gammapatia monoklonalna o znaczeniu nerkowym – trudności diagnostyczne i terapeutyczne

The term monoclonal gammopathy of renal significance mGrS means a group of renal diseases re-sulting from the presence of the monoclonal protein produced by plasmatic cells or other clones of B cells. The patients with MGRS do not fulfill the diagnostics criteria both of multiple myeloma and other neoplasm originating from B cells. The involvement of different renal structures in the course of mGrS results the dysfunction of kidneys. The monoclonal protein may injure the glomerular struc-tures (including vascular) as well as tubular structures (interstitial in more wide sense). The early di-agnosis of mGrS is difficult and the late detection of the disease is connected with high risk of irre-versible renal damage. Therefore, the multidisciplinary cooperation – including general practitioners, nephrologists, hematologists and nephro-pathologists – is particularly important for the diagnostics and treatment of mGrS cases. This new hemato-nephrological meta-disease entity is connected with relatively high morbidity and mortality as well as relapses in transplanted kidney. The decision of the treatment initiation against the toxic clone in mGrS cases results mainly from the nephrological rea-sons. The article presents current diagnostic and therapeutic possibilities that may be used in mGrS patients. The main purpose of this article was to present the current state of knowledge regarding the diagnostics and treatment of MGRS.Termin gammapatia monoklonalna o znaczeniu nerkowym (MGRS, monoclonal gammopathy of renal significance) dotyczy grupy chorób nerek będącej skutkiem obecności białka monoklonalnego wydzielanego przez komórki plazmatyczne bądź inne klony komórek B. Chorzy, u których rozpoznaje się MGRS, nie spełniają kryteriów diagnostycznych szpiczaka plazmocytowego, a także innych nowotworów wywodzących się z komórek B. Dysfunkcja nerek związana z MGRS wynika z zajęcia różnych ich struktur. Białko monoklonalne może uszkadzać zarówno struktury kłębuszka nerkowego (także naczynia), jak i cewek nerkowych (szerzej – śródmiąższ). Wczesne rozpoznanie MGRS sprawia trudności diagnostyczne, natomiast późne wykrycie jest obarczone dużym ryzykiem nieodwracalnego uszkodzenia nerek. Ta nowa metajednostka hematonefrologiczna wiąże się z relatywnie wysoką zachorowalnością i śmiertelnością, w tym z nawrotami w przeszczepionej nerce. Z tego względu istotne znaczenie w poprawie skuteczności diagnostyki i leczenia chorych z MGRS ma współpraca wielospecjalistyczna – szczególnie obejmująca lekarzy rodzinnych oraz nefrologów, hematologów i nefropatologów. W przypadku MGRS podjęcie decyzji o leczeniu przeciwko toksycznemu klonowi wynika głównie z przesłanek nefrologicznych. W artykule przedstawiono aktualne możliwości zarówno diagnostyczne, jak i terapeutyczne u chorych z MGRS. Praca ma na celu przedstawienie aktualnego stanu wiedzy dotyczącego możliwości w zakresie diagnostyki i leczenia MGRS

N-Methyl-4-(4-nitrophenyl)-N-nitroso-1,3-thiazol-2-amine

The title compound, C10H8N4O3S, is almost planar [dihedral angle between the rings = 2.2 (2)°; r.m.s. deviation for the non-H atoms = 0.050 Å]. In the crystal, C—H...O and C—H...N hydrogen bonds link the molecules into (10-2) layers

2,4-Di-tert-butyl-6-({[2-(dimethylamino)ethyl](2-hydroxybenzyl)amino}methyl)phenol

The title compound, C26H40N2O2, has both its N atoms in trigonal-pyramidal geometries. The molecular structure is stabilized by O—H...N and C—H...O hydrogen bonds. In the crystal, C—H...π interactions lead to the formation of a supramolecular helical chain along the b-axis direction

The Nephrotoxicity of Drugs Used in Causal Oncological Therapies

In recent years, a dynamic development of oncology has been observed, resulting from the increasingly frequent occurrence of neoplasms and therefore, increasing population of patients. The most effective form of therapy for cancer patients is complex multidisciplinary specialized disease management, including nephro-oncology care. Different forms of renal function impairment are frequently diagnosed in cancer patients. They are caused by different co-morbidities existing before starting the oncologic treatment as well as the direct undesirable effects of this therapy which may cause temporary or irreversible damage of the urinary system—especially kidneys. According to different therapeutic programs, in such cases the degree of renal damage is often crucial for the possibility of further anti-cancer treatment. Medical personnel responsible for delivering care to oncology patients should be properly educated on current methods of prevention and treatment of renal complications resulting from anti-cancer therapy. The development of oncologic medicines design, including especially immuno-oncological agents, obliges us to learn new patomechanisms determining potential adverse effects, including renal complications. This publication is focused on the most important undesirable nephrotoxic effects of the frequently used anti-cancer drugs

Impact of Organoaluminum Compounds on Phenoxyimine Ligands in Coordinative Olefin Polymerization. A Theoretical Study

The reduction of the phenoxyimine moiety in three individual speciesnamely free ligand, aluminum complex, and titanium complexwith aluminum alkyls and aluminum hydride has been studied by means of DFT. It was demonstrated that the free phenoxyimine ligand in an equimolar mixture with trimethylaluminum does not undergo reduction. Instead, experimentally observed formation of the six-membered cyclic aluminum–phenoxyimine complex, useful in the ring-opening polymerization of lactones, takes place as the kinetically and thermodynamically favored process. However, it is anticipated that a 2-fold excess of the aluminum compound, especially aluminum hydride, acting on the resulting cyclic complex can convert the imine to the aluminum-subsituted amine functionality easily with an energetic barrier of approximately 10 kcal/mol. Finally, the propensity of the imine moiety in the titanium-based precursor of the coordinative olefin polymerization toward reduction with organoaluminum compounds is revealed and the mechanism of this reaction is also suggested

Syndrome of inappropriate secretion of ADH in the course of chemotherapy for anaplastic large T-cell lymphoma of the lung

The present study reports the case of a 40-year-old patient who presented SIADH syndrome due to anaplastic large T-cell lymphoma and antineoplastic drugs

Plasma cell myeloma as one of the causes of bone pain in family medicine

The article draws attention to the need to maintain oncological vigilance in the daily practice of a family doctor. Diagnosis and effective treatment of hypercalcemia and plasma cell myeloma are presented

Disseminated peritoneal leiomyomatosis – a rare complication of laparoscopic myomectomy with intraperitoneal morcellation

The present study reports the case of a 43-year-old female patient who presented with pulmonary benign metastasizing leiomyoma after a hysterectomy due to for leiomyoma of the uterus

The use of interventional radiology in the diagnosis and treatment of gastric bleeding in Burkitt lymphoma

The paper presents a case of Burkitt lymphoma manifested by bleeding from a gastric ulcer. The control of bleeding required the use of diagnostic and therapeutic methods of interventional radiology