Długotrwała odpowiedź na terapię pazopanibem u hemodializowanej pacjentki z rakiem nerki — opis przypadku

Doświadczenie ze stosowaniem pazopanibu u chorych z przerzutowym rakiem nerki (mRCC) ze schyłkową niewydolnością nerek, poddawanych leczeniu nerkozastępczemu jest bardzo ograniczone. Chora w wieku 47 lat, przewlekle hemodializowana z powodu sekwencyjnej obustronnej nefrektomii w przebiegu raka jasnokomórkowego nerki, została zakwalifikowana do terapii pazopanibem w marcu 2013 roku po uprzedniej 9-miesięcznej terapii interferonem alfa-2a z powodu przerzutów do płuc. Leczenie rozpoczęto w stanie sprawności ogólnej według ECOG 0, w pierwotnie zredukowanej dawce do 600 mg/d. Po 5 miesiącach terapii wystąpiły objawy o typie polineuropatii obwodowej 2. stopnia według kryteriów CTCAE, co stało się przyczyną redukcji dawki do 400 mg/d. W dalszym przebiegu leczenia ten objaw zmniejszył się do 1. stopnia. Po około 2,5 roku terapii zaczęły się pojawiać nawracająca niedokrwistość i osłabienie 3. stopnia według CTCAE mimo długotrwałego stosowania erytropoetyny. Wówczas zredukowano dawkę pazopanibu do 200 mg/d. Obecnie (grudzień 2018) chora nadal otrzymuje pazopanib przy dobrej dalszej tolerancji terapii. Jako najlepszy wynik leczenia uzyskano stabilizację choroby według kryteriów RECIST w. 1.1, utrzymującą się przez ponad 5,5 roku. Chora przez cały okres leczenia jest aktywna zawodowo. W pracy dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego pacjentów z mRCC leczonych nerkozastępczo, otrzymujących pazopanib do grudnia 2018 roku. Łącznie z opisanym przypadkiem przedstawiono wyniki skuteczności i tolerancji leczenia łącznie u 12 chorych poddawanych hemodializoterapii w przebiegu mRCC. Czynnikami sprzyjającymi wyborowi pazopanibu w mRCC u pacjentów leczonych nerkozastępczo są: możliwość łatwej modulacji dawkowania, krótki okres półtrwania, przeważający metabolizm wątrobowy, niewielka eliminacja leku przez nerki oraz korzystny profil toksyczności

Spontaneous tumor lysis syndrome in diffuse large B-cell lymphoma patient as a cause of acute kidney injury

Idiopathic tumor lysis syndrome is a rare complication in the course of neoplastic disease. This condition requires an interdisciplinary therapeutic procedure. The presented case of spontaneous tumor lysis syndrome in the course of malignant large B-cell lymphoma describes an effective therapeutic approach in this type of cases

Gammapatia monoklonalna o znaczeniu nerkowym – trudności diagnostyczne i terapeutyczne

The term monoclonal gammopathy of renal significance mGrS means a group of renal diseases re-sulting from the presence of the monoclonal protein produced by plasmatic cells or other clones of B cells. The patients with MGRS do not fulfill the diagnostics criteria both of multiple myeloma and other neoplasm originating from B cells. The involvement of different renal structures in the course of mGrS results the dysfunction of kidneys. The monoclonal protein may injure the glomerular struc-tures (including vascular) as well as tubular structures (interstitial in more wide sense). The early di-agnosis of mGrS is difficult and the late detection of the disease is connected with high risk of irre-versible renal damage. Therefore, the multidisciplinary cooperation – including general practitioners, nephrologists, hematologists and nephro-pathologists – is particularly important for the diagnostics and treatment of mGrS cases. This new hemato-nephrological meta-disease entity is connected with relatively high morbidity and mortality as well as relapses in transplanted kidney. The decision of the treatment initiation against the toxic clone in mGrS cases results mainly from the nephrological rea-sons. The article presents current diagnostic and therapeutic possibilities that may be used in mGrS patients. The main purpose of this article was to present the current state of knowledge regarding the diagnostics and treatment of MGRS.Termin gammapatia monoklonalna o znaczeniu nerkowym (MGRS, monoclonal gammopathy of renal significance) dotyczy grupy chorób nerek będącej skutkiem obecności białka monoklonalnego wydzielanego przez komórki plazmatyczne bądź inne klony komórek B. Chorzy, u których rozpoznaje się MGRS, nie spełniają kryteriów diagnostycznych szpiczaka plazmocytowego, a także innych nowotworów wywodzących się z komórek B. Dysfunkcja nerek związana z MGRS wynika z zajęcia różnych ich struktur. Białko monoklonalne może uszkadzać zarówno struktury kłębuszka nerkowego (także naczynia), jak i cewek nerkowych (szerzej – śródmiąższ). Wczesne rozpoznanie MGRS sprawia trudności diagnostyczne, natomiast późne wykrycie jest obarczone dużym ryzykiem nieodwracalnego uszkodzenia nerek. Ta nowa metajednostka hematonefrologiczna wiąże się z relatywnie wysoką zachorowalnością i śmiertelnością, w tym z nawrotami w przeszczepionej nerce. Z tego względu istotne znaczenie w poprawie skuteczności diagnostyki i leczenia chorych z MGRS ma współpraca wielospecjalistyczna – szczególnie obejmująca lekarzy rodzinnych oraz nefrologów, hematologów i nefropatologów. W przypadku MGRS podjęcie decyzji o leczeniu przeciwko toksycznemu klonowi wynika głównie z przesłanek nefrologicznych. W artykule przedstawiono aktualne możliwości zarówno diagnostyczne, jak i terapeutyczne u chorych z MGRS. Praca ma na celu przedstawienie aktualnego stanu wiedzy dotyczącego możliwości w zakresie diagnostyki i leczenia MGRS

Left ventricular end-diastole hemodynamics is strongly associated with spontaneous cardiac baroreflex in humans

Background: In animals, hemodynamic conditions during left ventricular (LV) end-diastole are crucial for the excitation of autonomic afferents distributed throughout cardiac chambers and large thoracic vessels. The objective of the study was to select the echocardiographic indices of LV diastolic function that are the most potent predictors of the heart’s spontaneous baroreflex in humans. Methods: In 47 untreated hypertensive patients (26 with normal and 21 with increased left atrium diameter) and 24 healthy controls, baroreflex sensitivity (BRS) was assessed in the low (αLF; 0.04–0.15 Hz) and high frequency (αHF; 0.15–0.4 Hz) components in the supine and during tilting. The $$A/{A'_{{\rm{sept}}}}$$ normalized to LV end-diastolic diameter (the $$A/{A'_{{\rm{sept}}}}$$ index) is a marker of the septum late diastolic distension rate ($${A'_{{\rm{sept}}}}$$ denotes peak late diastolic velocity at the septal mitral annulus) under the corresponding transmitral pressure gradient that determines the peak velocity of blood flow (A) into the LV chamber. Results: The $$A/{A'_{{\rm{sept}}}}$$ markedly stronger than $$E/{E'_{{\rm{sept}}}}$$ ratio correlated with the BRS. In the best-fit models of multivariable linear regression, the $$A/{A'_{{\rm{sept}}}}$$ index was the independent predictor of the αLF BRS at tilting (β = −0.3; p = 0.01). Independent of clinical and echocardiographic parameters, the $$A/{A'_{{\rm{sept}}}}$$ index predicted also both the αHF BRS in the supine position (β = −0.23; p = 0.01) and the αHF BRS reinforcement due to increased preload (β = −0.28; p = 0.001). Conclusions: The $$A/{A'_{{\rm{sept}}}}$$ index is a reliable marker of diastolic dysfunction that evokes significant heart’s baroreflex impairment and is markedly stronger than $$E/{E'_{{\rm{sept}}}}$$ ratio associated with these systemic consequences of altered LV diastole hemodynamics

Acute kidney failure complicating carbon monoxide poisoning

 BACKGROUND: Carbon monoxide, albeit common, is rarely associated with renal failure. We report a case of CO-associated kidney failure requiring short-term dialysis.CASE REPORT: A 33 year-old male was found unconscious in a bathroom equipped with a propane-gas heater. The duration of exposure to carbon monoxide was unknown. The patient was transported to a regional hyperbaric centre; the carboxyhaemoglobin concentration in the blood on admission was 38.3%. After 60 min of exposure to hyperbaric oxygen, he regained consciousness and was transferred to the toxicology department. Mild rhabdomyolysis with acute kidney failure was diagnosed and despite two subsequent hyperbaric sessions, haemodialysis was necessary. The kidney failure resolved within two weeks, and the patient made a full recovery.DISCUSSION AND CONCLUSIONS: Carbon monoxide mainly affects the central nervous system and the myocardium; renal failure may occur due to rhabdomyolysis and hypoxia. Therefore, all CO-poisoned patients should be closely monitored for their renal function. BACKGROUND: Carbon monoxide, albeit common, is rarely associated with renal failure. We report a case of CO-associated kidney failure requiring short-term dialysis.CASE REPORT: A 33 year-old male was found unconscious in a bathroom equipped with a propane-gas heater. The duration of exposure to carbon monoxide was unknown. The patient was transported to a regional hyperbaric centre; the carboxyhaemoglobin concentration in the blood on admission was 38.3%. After 60 min of exposure to hyperbaric oxygen, he regained consciousness and was transferred to the toxicology department. Mild rhabdomyolysis with acute kidney failure was diagnosed and despite two subsequent hyperbaric sessions, haemodialysis was necessary. The kidney failure resolved within two weeks, and the patient made a full recovery.DISCUSSION AND CONCLUSIONS: Carbon monoxide mainly affects the central nervous system and the myocardium; renal failure may occur due to rhabdomyolysis and hypoxia. Therefore, all CO-poisoned patients should be closely monitored for their renal function

Impact of Cardiovascular Organ Damage on Cortical Renal Perfusion in Patients with Chronic Renal Failure

Introduction. Properly preserved renal perfusion is the basic determinant of oxygenation, vitality, nutrition, and organ function and its structure. Perfusion disorders are functional changes and are ahead of the appearance of biochemical markers of organ damage. The aim of this study was to evaluate a relationship between the renal cortex perfusion and markers of cardiovascular organ damage in patients with stable chronic renal failure (CKD). Methods. Seventeen patients (2 F; 15 M; age 47±16) with stable CKD at 2–4 stages and hypertension or signs of heart failure were enrolled in this study. Blood tests with an estimation of renal and cardiac functions, echocardiographic parameters, intima-media thickness (IMT), renal resistance index (RRI), and total (TPI), proximal (PPI), and distal (DPI) renal cortical perfusion intensity measurements were collected. Results. DPI was significantly lower than PPI. TPI significantly correlated with age, Cys, CKD-EPI (cystatin), and IMT, whereas DPI significantly depended on Cystain, CKD-EPI (cystatin; cystatin-creatinine), IMT, NT-proBNP, and troponin I. In multiple stepwise regression analysis model only CKD-EPI (cystatin) independently influenced DPI. Conclusions. Cardiovascular and kidney damage significantly influences renal cortical perfusion. Ultrasound measurement of renal perfusion could be a sensitive method for early investigation of cardiovascular and renal injuries

Clinical Study Impact of Cardiovascular Organ Damage on Cortical Renal Perfusion in Patients with Chronic Renal Failure

Introduction. Properly preserved renal perfusion is the basic determinant of oxygenation, vitality, nutrition, and organ function and its structure. Perfusion disorders are functional changes and are ahead of the appearance of biochemical markers of organ damage. The aim of this study was to evaluate a relationship between the renal cortex perfusion and markers of cardiovascular organ damage in patients with stable chronic renal failure (CKD). Methods. Seventeen patients (2 F; 15 M; age 47 ± 16) with stable CKD at 2-4 stages and hypertension or signs of heart failure were enrolled in this study. Blood tests with an estimation of renal and cardiac functions, echocardiographic parameters, intima-media thickness (IMT), renal resistance index (RRI), and total (TPI), proximal (PPI), and distal (DPI) renal cortical perfusion intensity measurements were collected. Results. DPI was significantly lower than PPI. TPI significantly correlated with age, Cys, CKD-EPI (cystatin), and IMT, whereas DPI significantly depended on Cystain, CKD-EPI (cystatin; cystatin-creatinine), IMT, NT-proBNP, and troponin I. In multiple stepwise regression analysis model only CKD-EPI (cystatin) independently influenced DPI. Conclusions. Cardiovascular and kidney damage significantly influences renal cortical perfusion. Ultrasound measurement of renal perfusion could be a sensitive method for early investigation of cardiovascular and renal injuries