Evaluation of the prevalence of glucose metabolism disorders in patients with dyspepsia

Introduction. As estimated by IDF, by 2045 there will be about 628 million of people living with diabetes, of which 87–91% will have type 2 diabetes. Therefore, early diagnosis of diabetes is very important, and cur­rently only 4–50% of cases are diagnosed early enough. The aim of the study was to establish whether patients with dyspepsia may potentially be a group at high risk of developing diabetes in which screening for glucose metabolism disorders would be particularly important. Material and methods. The study included 59 women (65.5%) and 31 men (34.5%), with a mean age of 36 years, hospitalized in order to perform gastroscopy due to symptoms of dyspepsia. All patients were apparently healthy, without the history of cardiovascular diseases or diabetes, and were non-smokers. The patients were subjected to laboratory tests (random blood glucose, oral glucose tolerance test [OGTT], lipid profile, C-reac­tive protein level), gastroscopy and a rapid urease test for detection of active Helicobacter pylori infection. Body mass index (BMI) was also calculated. Subjects with abnormal results of the oral glucose tolerance test (OGTT) were assigned to the group with glucose metabolism disorders and the remaining subjects — to the group without glucose metabolism disorders. Statistical analysis of the obtained research results was carried out using the Statistica 7.0 PL software. Results. The subjects were divided into two subgroups based on the result of the oral glucose tolerance test, adopting the principles of diagnosing carbohydrate metabolism disorders according to the Diabetes Po­land. The group with glucose metabolism disorders included 33 patients (36.5%): 5 subjects (5.5%) with impaired fasting glucose, 20 patients (22%) with impaired glucose tolerance and 8 patients (9%) with diabetes. The remaining 57 (63.5%) patients had nor­mal results of OGTT and were assigned to the group without glucose metabolism disorders. The mean BMI in the whole examined population was 26.7 kg/m2. Patients with glucose metabolism disorders (GMD) had a significantly higher BMI (31.1 kg/m2). The levels of total cholesterol, LDL cholesterol and TG were higher in patients with GDM; however, the difference was not statistically significant. Random blood glucose values were significantly higher in the group with GDM, but no patient had random blood glucose ≥ 200 mg/dL. The HbA1c value was significantly higher in the GMD group. Also, the C-reactive protein (CRP) level was significantly higher in the group of patients with GMD than in the group of healthy subjects. All patients un­derwent gastroscopy and abnormal results were found in 41 patients (45.5% of total study population) — in 67% in the group with GMD and 33% in the group without GDM. The most frequent pathology was Heli­cobacter pylori infection (25.5%). This infection was more prevalent in the group with GDM (45%) than in the group without GDM (14%). In addition, gastritis, gastric cancer, gastro-esophageal reflux, hiatal hernia, and gastric polyps were found, without significant differences between the subgroups. Conclusions. Over 1/3 of the subjects with dyspepsia had prediabetes or diabetes; therefore, it seems that this group of patients should be screened for glucose metabolism disorders. High prevalence of GMD among patients with dyspepsia indicates potential benefits of performing OGTT in this group of patients. Gastroin­testinal symptoms may be an early manifestation of glucose metabolism disorders. There is a correlation between Helicobacter pylori infection and the pres­ence of glucose metabolism disorders.Streszczenie Wstęp Chorych z cukrzycą typu 2 jest coraz więcej. Rozpowszechnienie tej choroby w roku 2030 może sięgać 360 mln osób. Wobec tego wczesne diagnozowanie cukrzycy ma bardzo duże znaczenie, a obecnie jedynie 40- 50% przypadków tej choroby jest prawidłowo rozpoznanych, dlatego bardzo istotne dla jej wczesnej diagnostyki są testy przesiewowe. Celem pracy była wstępna odpowiedź na pytanie, czy osoby z dyspepsją są potencjalną grupą zwiększonego ryzyka rozwoju cukrzycy, w której szczególnie istotny byłby screening w kierunku zaburzeń metabolizmu glukozy. Materiał i metody W badaniu uczestniczyło 90 osób hospitalizowanych w celu wykonania gastroskopii z powodu objawów dyspepsji. Wszyscy badani byli dotychczas zdrowi, bez wywiadu chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy, niepalący. Pacjenci poddawani byli badaniom laboratoryjnym (profil glikemiczny, profil lipidowy, białko C- reaktywne), gastroskopii i szybkiemu testowi urazowemu ujawniającemu zakażenie Helicobacter pylori, obliczano również wskaźnik masy ciała ( BMI). Analizę statystyczną przeprowadzono z użyciem programu Statistica 7.0 PL. Wyniki W badaniu brało udział 59 kobiet (65,5%) i 31 mężczyzn (34,5%). Średni BMI w grupie wynosił 26,7 kg/m^2, ale chorzy z zaburzeniami metabolizmu glukozy (ZMG) mieli istotnie wyższy BMI (31,1 kg/m^2). Cholesterol całkowity, LDL i TG były wyższe u chorych z ZMG ale bez istotności statystycznej. Glikemia przygodna była istotnie wyższa w grupie z ZMG. U żadnego chorego nie stwierdzono hiperglikemii przygodnej ≥200mg/dl. W grupie chorych z ZMG białko C- reaktywne (CRP) było istotnie wyższe niż w grupie bez ZMG. Stężenie HbA1c było istotnie wyższe w grupie z ZMG. Na podstawie doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT) zaburzenia metabolizmu glukozy rozpoznano u 33 chorych (36,5%): nieprawidłową glikemię na czczo u 5 (5,5%), nieprawidłową tolerancję glukozy u 20 chorych (22%) i cukrzycę u 8 chorych (9%). U wszystkich chorych wykonano gastroskopię i nieprawidłowości stwierdzono łącznie u 41 chorych (45,5%), a u chorych z ZMG wystąpiły u 24,5%. Najczęstszą patologią było zakażenie Helicobacter pylori (25,5%), ponadto stwierdzano zapalenie żołądka, raka żołądka, refluks żołądkowo-przełykowy, przepuklinę rozworu przełykowego przepony i polipy żołądka. Wnioski. Wyniki glikemii przygodnej i glikemii na czczo okazały się niewystarczającymi testami do wykrycia zaburzeń metabolizmu glukozy. Wyższe niż w populacji ogólnej rozpowszechnienie ZMG wśród osób z dyspepsją wskazuje na potencjalną korzyść z wykonywania doustnego testu obciążenia glukozą w tej grupie chorych

Znaczenie stosunku liczby neutrofili do limfocytów jako czynnika predykcyjnego dysfunkcji rozkurczowej lewej komory serca u chorych z przewlekłą chorobą nerek

Introduction. Left ventricular diastolic dysfunction (LVDD) occurs very often in patients with chronic kidney disease(CKD). The neutrophil to lymphocyte ratio (NLR) is a novel inflammatory marker, which has a predictive value in differentcardiovascular diseases. We have evaluated the association between NLR and LVDD among CKD patients.Material and methods. The study group consisted of 54 ambulatory patients with CKD at stages 3–5 with preservedleft ventricular (LV) systolic function. The CKD patients were divided into two groups, depending on the results of mitralearly diastolic velocity EmLV: the group with LV diastolic dysfunction LVDD(+), when EmLV < 8 cm/s, and the groupwith normal LV diastolic function LVDD(–), when EmLV ≥ 8 cm/s. NLR was calculated as the ratio of the neutrophil andlymphocyte counts.Results. Patients in LVDD(+) group had significantly higher values of NLR when compared to patients in LVDD(–) group(2.51 [1.12–9.82] vs. 1.75 [0.99–3.64], p = 0.007). NLR negatively correlated with EmLV (r = –0.311, p = 0.021), whilepositively with N-terminal B-type natriuretic propeptide (r = 0.292, p = 0.037). Among the examined parameters, NLRwas an independent predictive factor for LVDD with odds ratio 3.14 (95% confidence interval [CI] 1.05–9.42), p = 0.034.The area under the receiver operating characteristics curve for NLR was 0.714 (95% CI 0.575–0.828), p = 0.003, andusing a cut point of 1.77, the NLR predicted LVDD with a sensitivity of 92.3% and specificity of 53.6%.Conclusions. This study suggests that elevated neutrophil to lymphocyte ratio as an indicator of inflammation seems tobe a useful marker of LVDD in CKD patients.Wstęp. Dysfunkcja rozkurczowa lewej komory serca (LVDD) często rozwija się u osób z przewlekłą chorobą nerek (CKD). Stosunek liczby neutrofilów do liczby limfocytów (NLR) jest nowym markerem zapalnym, który uznaje się także za czynnik predykcyjny wielu chorób układu sercowo-naczyniowego. W opisanym badaniu oceniano związek między NLR a LVDD wśród chorych na CKD. Materiał i metody. Do badania włączono 54 chorych w 3.–5. stadium CKD z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory. Pacjentów podzielono na dwie grupy zależnie od wartości prędkości wczesnej fazy rozkurczowej pierścienia mitralnego (EmLV) — grupę z dysfunkcją rozkurczową lewej komory LVDD(+), kiedy EmLV wynosi poniżej 8 cm/s i grupę z prawidłową funkcją rozkurczową lewej komory LVDD(–), kiedy EmLV wynosi 8 cm/s lub więcej. Wyniki. Pacjęnci z grupy LVDD(+) charakteryzowali się istotnie wyższymi wartościami NLR niż chorzy z grupy LVDD(–), odpowiednio (2,51 [1,12–9,82] v. 1,75 [0,99–3,64]; p = 0,007). Stosunek liczby neutrofilów do liczby limfocytów korelował ujemnie z EmLV (r = –0,311; p = 0,021) oraz dodatnio ze stężeniem N-końcowego fragmentu propetydu natriuretycznego typu B (r = 0,292, p = 0,037). Spośród badanych parametrów NLR było niezależnym czynnikiem predykcyjnym LVDD z ilorazem szans 3,14 (95-proc. przedział ufności [CI] 1,05–9,42); p = 0,034. Pole powierzchni pod krzywą (ROC) dla NLR w rozpoznaniu LVDD wynosiło 0,714 (95% CI 0,575–0,828; p = 0,003), a wartość NLR 1,77 uzyskana w analizie ROC charakteryzowała się 92,3-procentową czułością i 53,6-procentową swoistością w rozpoznaniu LVDD. Wnioski. Wyniki badania sugerują, że podwyższony NLR jako parametr stanu zapalnego może być użytecznym markerem LVDD u chorych na CKD

The influence of acute pulmonary embolism on early and delayed prognosis for patients with chronic heart failure

Background: Patients with acute pulmonary embolism (APE) with concomitant chronic heart failure (CHF) are characterized by higher mortality rates than APE patients without CHF. The aim of this study is to evaluate the potential impact of APE on early and long-term prognosis in patients with CHF. Methods: This study included 87 patients with CHF with suspected APE. Patients were divided into two groups according to spiral computed tomography results: one group with confirmed APE and one with excluded APE. Total and cardiovascular mortality in patients of both groups during a 6- and 36-month follow up period was assessed. Potential risk factors for mortality in patients with CHF in short and long-term observations were identified. Results: APE was diagnosed in 35 patients, and excluded in the remaining 52 patients. Total and cardiovascular 6-month mortality was higher in APE patients than in patients without APE: 34.3% and 28.5% vs. 13.4% and 11.5%, p = 0.02, p = 0.02, respectively. In 6-month follow-up the only independent risk factor for mortality was the presence of APE (HR = 2.7, 95% CI 1.1–24.4, p = 0.04). However, in the 36-month follow-up APE had no effect on mortality. Conclusions: Patients with CHF and acute episode of PE are characterized by a higher 6-month total and cardiovascular mortality rate following discharge from hospital compared to patients hospitalized due to acute CHF decompensation. Moreover, recent episode of PE in patients with CHF is an independent risk factor for early mortality in a 6-month follow-up

Friedewald formula may be used to calculate non-HDL-C from LDL-C and TG

BackgroundThe Friedewald formula (FF) was originally designed 50 years ago and has been in use to this day despite better methods for estimating LDL cholesterol (LDL-C). Its success was mainly due to its simplicity. Nowadays most laboratories determine or can determine LDL-C by the direct method. The SCORE2 tables, recommended by the European Society of Cardiology, are based on non-HDL cholesterol (non-HDL-C). To calculate its value, one needs to know the values of total cholesterol (TC) and HDL-C. The presented idea is to use the FF to calculate non-HDL-C based on the values of LDL-C and TG instead of TC and HDL-C.Methods and findingsBased on database of 26,914 laboratory results, covering the complete lipid panel, the error regarding non-HDL-C values calculated in both ways (recommended and proposed) was determined. The average error in the LDL-C value calculated with the FF compared to the LDL-C value measured in the laboratory is 9.77%, while for non-HDL-C the error between the calculated and laboratory-determined value amounts to 8.88%. The proposed transformation of the FF also yields a much lower percentage of error calculations. Both LDL-C and non-HDL-C (calculated) in our material are strongly correlated with LDL-C and non-HDL-C (measured) values of r = 0.965 (p < 0.000) and r = 0.962 (p < 0.000), respectively.ConclusionNon-HDL-C may be calculated based on the values of LDL-C and TG (without the need to determine the levels of TC and HDL-C). The proposed calculation may greatly reduce the cost of testing, given the price of a complete lipid profile

Chory z ropnym zapaleniem osierdzia: czy przypadek był skazany od początku na niepowodzenie?

Exudative pericarditis, and in particular a purulent type, is a rare condition which requires emergency medical intervention. In our paper we present a case report concerning a patient with purulent pericarditis

Ocena częstości występowania zaburzeń metabolizmu glukozy u chorych z dyspepsją

Wstęp. Szacowana według International Diabetes Federation liczba chorych na cukrzycę w roku 2045 to około 628 mln, z czego 87–91% mają stanowić chorzy na cukrzycę typu 2. Wobec tego wczesne diagnozowanie cukrzycy ma bardzo duże znaczenie, a obecnie jedynie 40–50% przypadków tej choroby jest odpowiednio wcześnie rozpoznawanych. Celem pracy było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy osoby z dyspepsją stanowią potencjalną grupę zwiększonego ryzyka rozwoju cukrzycy, w której istotną rolę mógłby odgrywać skrining w kierunku zaburzeń metabolizmu glukozy.Materiał i metody. W badaniu uczestniczyło 59 kobiet (65,5%) i 31 mężczyzn (34,5%), ze średnią wieku 36 lat, hospitalizowanych w celu wykonania gastroskopii z powodu objawów dyspepsji. Wszyscy badani byli dotychczas zdrowi, bez chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy w wywiadzie, niepalący. Pacjentom wykonywano badania laboratoryjne (wartość glikemii przygodnej, doustny test obciążenia glukozą, profil lipidowy, stężenie białka C-reaktywnego), gastroskopię i poddawano ich szybkiemu testowi urazowemu w celu diagnostyki w kierunku zakażenia Helicobacter pylori, obliczano również wskaźnik masy ciała (BMI). Badanych, u których stwierdzono nieprawidłowy wynik doustnego testu obciążenia glukozą, przydzielono do grupy osób z zaburzeniami metabolizmu glukozy, a pozostałych do grupy bez zaburzeń metabolizmu glukozy. Do analizy statystycznej uzyskanych wynikówbadań wykorzystano program Statistica 7.0 PL.Wyniki. Badanych podzielono na dwie podgrupy na podstawie wyniku doustnego testu obciążenia glukozą, zgodnie z zasadami rozpoznawania zaburzeń gospodarki węglowodanowej według Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Grupa z zaburzeniami metabolizmu glukozy liczyła 33 chorych (36,5%), w tym: nieprawidłową glikemię na czczo rozpoznano u 5 osób (5,5%), nieprawidłową tolerancję glukozy u 20 chorych (22%) i cukrzycę u 8 chorych (9%). Pozostałe 57 (63,5%) osób stanowiło podgrupę bez zaburzeń metabolizmu glukozy, w tej grupie wynik doustnegotestu obciążenia glukozą był prawidłowy. Średnia wartość BMI w całej grupie badanych wynosił 26,7 kg/m2. Badani z zaburzeniami metabolizmu glukozy mieli istotnie wyższy BMI (31,1 kg/m2). Stężenia cholesterolu całkowitego, frakcji LDL i triglicerydów (TG) były wyższe u chorych z zaburzeniami metabolizmu glukozy, jednak bez istotności statystycznej. Wartość glikemii przygodnej była istotnie wyższa w grupie z zaburzeniami metabolizmu glukozy, ale u żadnego badanego nie stwierdzono hiperglikemii przygodnej ≥ 200 mg/dl. Także wartość hemoglobiny glikowanej HbA1c oraz stężenie białka C-reaktywnego były istotnie wyższe w grupie chorych z zaburzeniami metabolizmu glukozy niż w grupie bez tych zaburzeń. U wszystkich chorych wykonano gastroskopię i nieprawidłowości stwierdzono łącznie u 41 chorych (45,5%), w tym w grupie z zaburzeniami metabolizmu glukozy wystąpiły u 67% osób, a w grupie bez zaburzeń metabolizmu glukozy u 33% pacjentów. Najczęstszą patologią było zakażenie Helicobacter pylori (25,5%) i to zakażenie pojawiało się częściej w grupie z zaburzeniami metabolizmu glukozy (45% vs. 14% w grupie osób bez tych zaburzeń). Ponadto stwierdzano zapalenie żołądka, raka żołądka, refluks żołądkowo-przełykowy, przepuklinę rozworu przełykowego przepony i polipy żołądka, jednak bez znacznych różnic pomiędzy podgrupami.Wnioski. U ponad 1/3 badanych z dyspepsją występowały stan przedcukrzycowy lub cukrzyca, stąd skriningw kierunku zaburzeń metabolizmu glukozy w tej grupie chorych mógłby przynieść korzyści. Duże rozpowszechnieniezaburzeń metabolizmu glukozy wśród osób z dyspepsją wskazuje na potencjalną korzyść z wykonywania doustnego testu obciążenia glukozą w tej grupie chorych. Objawy ze strony przewodu pokarmowego mogą być wczesną manifestacją zaburzeń metabolizmu glukozy. Istnieje związek pomiędzy zakażeniem Helicobacter pylori a występowaniem zaburzeń metabolizmu glukozy

The frequency of hypertension in patients with pathological obesity

Obesity and hypertension are one of the most important cardiovascular risk factors. It is predicted that by 2030 almost two-thirds of the global population will struggle with being overweight or obese. Ambulatory Blood Pressure Measurement (ABPM) is a tool for a detailed analysis of mean blood pressure values and assessing the blood pressure profile during the night with the daily values and optimal treatment determination. The study aimed to assess the frequency of hypertension in patients with pathological obesity. The study consisted of two groups depending on their Body Mass Index (BMI): Group 1 BMI > 25 kg/m2; < 40 kg/m2; Group 2 (243 overweight and obese patients): BMI ≥ 40 kg/m2. Each patient was carefully interviewed, considering their use of the antihypertensive drugs. Each patient was subject to the ABPM assessment. Arterial hypertension (HT) was diagnosed at arterial blood pressure (BP) values > 135/85 mmHg based on the European Society of Hypertension (ESH) test bench. Depending on the patient’s history, ABPM, and in-office BP measurements, patients were diagnosed with HT treated, newly diagnosed, or without HT. Based on the in-office BP and ABPM measurements taken, the diagnosis of white-coat uncontrolled hypertension (WUCH) and masked uncontrolled hypertension (MUCH) was diagnosed. The analysis of parameters revealed that all BP values were significantly higher in group 2. More than half of the patients in both groups had been previously treated for HT. Based on ABPM, newly diagnosed HT was identified significantly more often in patients with higher BMI. The younger individuals were significantly more likely to have WUCH