Peryndopryl — formuła XXI wieku. A never ending story

Peryndopryl jest lekiem z grupy inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę I do angiotensyny II. W pracy omówiono różnorakie mechanizmy działania leku, efektem których jest działanie hipotensyjne, naczynioprotekcyjne, kardioprotekcyjne, przeciwzapalne. Mechanizmy te przekładają się na działanie antymiażdżycowe, wykorzystywane w leczeniu nadciśnienia tętniczego, jak i choroby niedokrwiennej serca. W tej ostatniej, pomimo agresywnego leczenia farmakologicznego i interwencyjnego lek nadal wnosi „wartość dodaną” do złożonego leczenia, redukując ryzyko śmiertelności sercowo-naczyniowej oraz kolejnych zawałów serca. W redukcji ryzyka powikłań miażdżycowych jest skuteczniejszy od sartanów, równie skuteczny jak ramipryl, szczególnie u chorych w wieku podeszłym. Wyjątkowe korzyści odnoszą chorzy z nadciśnieniem tętniczym i powikłaniami miażdżycowymi oraz chorzy z przewlekłym zespołem wieńcowym po przebytym zawale serca

Efficacy of ivabradine in combination with beta-blockers in patients with systolic heart failure

Leki β-adrenolityczne, ze względu na działanie chronotropowo ujemne, korzystny wpływ na przebudowę miocytu czy przeciwdziałanie toksycznemu wpływowi amin katecholowych na mięsień sercowy, znajdują powszechne zastosowanie w leczeniu zastoinowej niewydolności krążenia. Osiągnięcie tych celów wymaga stosowania rekomendowanych dawek docelowych, które u znacznej części chorych nie są z różnych względów tolerowane. Iwabradyna jest lekiem o silnym działaniu chronotropowo ujemnym. W przeciwieństwie do β-adrenolityków nie wpływa na opór obwodowy (afterload) i jest obojętna metabolicznie. W pracy szczegółowo omówiono patomechanizm interakcji leków b-adrenolitycznych i iwabradyny. Synergistyczne działanie iwabradyny i β-adrenolityków umożliwia skuteczne leczenie chorych z zastoinową niewydolnością serca. Pacjenci nie są narażeni na wystąpienie objawów niepożądanych często obserwowanych w przypadku stosowania β-adrenolityków, takich jak: bloki przedsionkowo-komorowe, hipotonia, zaostrzenie niewydolności krążenia.Due to their negative chronotropic action, beneficial effect on myocyte remodelling and protective effect against catecholamine cardiotoxicity, β-blockers are commonly used in the treatment of congestive heart failure. To achieve these treatment goals, recommended target doses have to be used, which most patients cannot tolerate due to different reasons. Ivabradine has a potent negative chronotropic action. In contrast to β‑blockers, it has no impact on peripheral resistance (afterload) and is metabolically neutral. This paper describes in detail pathomechanism of interaction between β-blockers and ivabradine. Synergistic action of ivabradine and β-blockers allows for effective treatment of patients with congestive heart failure. The patients are not at risk to experience adverse effects often observed during β-blocker therapy, such as atrioventricular blocks, hypotension, and aggravation of heart failure

Riwaroksaban — następny krok w leczeniu choroby niedokrwiennej serca

Opublikowane w 2017 roku wyniki badania COMPASS otworzyły nowe możliwości leczenia chorych z przewlekłym zespołem wieńcowym (CCS). Riwaroksaban w dawce 2 × 2,5 mg + kwas acetylosalicylowy (ASA) w dawce 100 mg w porównaniu z ASA w dawce 100 mg zredukował złożony punkt końcowy (udar mózgu, zawał serca lub zgon sercowo-naczyniowy) z 5,4% do 4,1% (p < 0,001). Tym niewątpliwym korzyściom towarzyszył niewielki wzrost powikłań krwotocznych (major and minor bleeding), wynoszący 1,9% w porównaniu z 3,1% (p < 0,001), przy czym poważne powikłania krwotoczne, takie jak krwawienia zakończone zgonem, krwawienia wewnątrzczaszkowe lub do innych ważnych narządów wewnętrznych, nie różniły się istotnie od wartości obserwowanych u chorych leczonych jedynie ASA. Badanie COMPASS przełamuje podejmowane od wielu lat próby skojarzonej terapii lekami przeciwkrzepliwymi (warfaryna, acenokumarol) z ASAchorych ze stabilną chorobą wieńcową. Badania te, mimo istotnej redukcji liczby zdarzeń sercowo-naczyniowych (MACE), ze względu na nieakceptowalnie wysoki odsetek powikłań krwotocznych nie są rekomendowane w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. W świetle wyników badania COMPASS u chorych z CCS optymalne leczenie (OMT) powinno, obok statyny, inhibitorów konwertazy angiotensyny i ASA, zawierać riwaroksaban w dawce 2 × 2,5 mg. U chorych z implantowanym stentem podwójna terapia przeciwzakrzepowa (DAT) oparta na „naczyniowych” dawkach riwaroksabanu i leku z grupy P2Y12 (DAT) w prewencji zakrzepicy w stencie jest równie skuteczna i bezpieczna jak klasyczna podwójna terapia przeciwpłytkowa (DAPT). Nowa jakość po wprowadzeniu riwaroksabanu do leczenia chorych z CCS może się okazać szczególnie przydatna u pacjentów ze zmianami niekrytycznymi (40–70%) w tętnicach wieńcowych, ze współistniejącą cukrzycą oraz „oporną” na leczenie farmakologiczne i rewaskularyzacyjne dławicą piersiową. Słowa kluczowe: riwaroksaban, dawki naczyniowe, przewlekły zespół wieńcow

EUROPA i inne badania - znaczenie peryndoprylu w leczeniu choroby niedokrwiennej serca

Badanie EUROPA należy do cyklu wielkich badań: CONSENSUS SOLVD, SAVE, TRACE, AIRE, HOPE, dokumentujących skuteczność leczenia inhibitorami ACE w chorobach układu krążenia. W badaniu tym wykazano istotne korzyści kliniczne ze stosowania peryndoprylu u chorych ze stabilną dławicą piersiową, bez objawów niewydolności serca i charakteryzujących się niskim ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych. Wyniki badania EUROPA potwierdziły, że przy braku przeciwwskazań inhibitory ACE należy stosować w każdej postaci choroby niedokrwiennej serca. Spośród wszystkich inhibitorów ACE peryndopryl najskuteczniej zapobiega wystąpieniu zawału serca u chorych stosujących inne formy protekcji sercowo -naczyniowej (statyny, beta-blokery, leki przeciwpłytkowe). Korzystne mechanizmy działania uzasadniają stosowanie tego leku od momentu rozpoznania choroby i kontynuowanie leczenia tak długo, jak jest to możliwe, zwłaszcza wobec, potwierdzonej w badaniu, bardzo dobrej jego tolerancji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 75–82

The J-curve. Myth and reality. Hypotensive treatment strategy considerations

Hypertension is one of the main cardiovascular risk factors and according to WHO is the cause of at least 7.1 million early deaths in the world. One of the mechanisms responsible for such an unfavorable prognosis is arterial remodeling caused by hypertension. The results of the studies analyzing relationship between blood pressure values, carotid artery wall thickness and progression of carotid atherosclerosis, as well as the relation between IMT (intima media thickness) value and the cardiovascular risk caused an inclusion of an IMT measurements into the panel of tests describing target organ damage in hypertensive patients (recommendation of the European Society of Hypertension and European Society of Cardiology). In order to make the measurement of IMT a common diagnostic tool in the risk stratification of unfavorable cardiovascular events, it seems to be important to standardize the methodology i.e. the measuring methods (location and number of measurements) and the images analysis (manual and automatic method)