Thermal properties of diene elastomers

The paper presents the results of investigating the effect of the macromolecule chemical structure and the spatial network structure of butadiene (BR), butadiene-styrene (SBR) and butadiene-acrylonitrile (NBR) rubbers on their thermal properties. The rubbers were cross-linked by the conventional method by means of dicumyl peroxide or sulfur as well as by the non-conventional way using iodoform (CH3I). The rubber and their vulcanizates were assessed by the derivatographic method (under air) and by means of differential scanning calorimetry (DSC) under inert gas. The thermal cross-linking degree of the polydienes and the efficiency of the cross-linking processes, dependent on both the chemical structure of elastomer macromolecules and their spatial network structure were determined. The cross-linking of elastomers with iodoform changes the thermal properties of polymers, significantly increasing their glass transition temperature during both sample heating and cooling, which results from the increase in mutual interaction of macromolecules connected with their modification with iodine compounds

High doses of simvastatin in ACS decrease serum PDGF levels without influencing immune activation

Background: The positive effects of statin therapy in acute coronary syndromes (ACS) may result from their anti-inflammatory and anti-thrombotic effects. The aim of the study was to compare the influence of standard and high-dose statin therapies in ACS on the serum markers of immune and platelet activation. Material and methods: We examined 44 patients with ACS randomised into two groups: Group S(+) - 22 patients with ACS who were administered high doses of simvastatin (80 mg per day) over a period of one month from a cardiac event; Group S(–) - 22 patients with ACS treated by standard doses of statins. In all patients successful percutaneous coronary interventions (PCI) were performed. Laboratory analyses were performed at the baseline on the 7th and 30th days from an ACS and involved the following: platelet-derived growth factor (PDGF), tumour necrosis factor (TNF) alpha, soluble forms of TNF receptor (sTNFR 1 and 2), Interleukin-2 (IL-2), and IL-10. Results: During a one-month follow-up we found no difference between clinical data and the baseline levels of the assessed markers in the groups examined. There were no differences in the consecutive measurements of TNF-a, sTNFR1, sTNFR 2, IL-2, and IL-10 levels. Serum concentrations of PDGF were significantly lower on the 7th and 30th days in group S(+) (7th: 6111 ± 1834 pg/ml, p = 0.037; 30th: 5735 ± 1089 pg/ml, p = 0.016, respectively) in comparison to group S(–) (7th: 7292 ± 1952 pg/ml; 30th: 7034 ± 2008 pg/ml, respectively). Conclusions: High doses of simvastatin administered over a period of one month following an acute coronary syndrome were associated with a significant decrease in serum PDGF levels without influence on the activation of serum immune markers

Zmniejszanie osoczowego stężenia płytkopodobnego czynnika wzrostu przez duże dawki simwastatyny nie wpływa na stężenia markerów aktywacji immunologicznej

Wstęp: Korzystny efekt wczesnego stosowania statyn w ostrych zespołach wieńcowych (ACS) może wynikać z ich działania przeciwzapalnego i przeciwpłytkowego. Celem przedstawionego badania było porównanie wpływu standardowych i dużych dawek statyn w ACS na osoczowe wskaźniki markerów aktywacji płytek i układu immunologicznego. Materiał i metody: Czterdziestu czterech pacjentów z ACS leczonych przezskórną angioplastyka wieńcową przydzielono do 2 grup: S(+) - 22 chorych otrzymujących duże dawki simwastatyny (80 mg/d.) przez 1 miesiąc od wystąpienia ACS oraz S(–) - 22 pacjentów leczonych standardowymi dawkami statyn. Laboratoryjne oznaczenia obejmowały określenie stężeń w surowicy krwi: TNF-α, sTNFR 1 i 2, IL-2, IL-10 oraz PDGF wyjściowo, po 7. i 30. dniu od wystąpienia ostrego zespołu wieńcowego. Wyniki: Przebieg kliniczny ACS i wyjściowe stężenia ocenianych markerów były porównywalne w badanych grupach. Nie odnotowano różnic w kolejnych oznaczeniach stężeń TNF-α, sTNFR 1, sTNFR 2, IL-2 i IL-10. Stężenie PDGF korelowało negatywnie z terapią dużą dawką simwastatyny (r = –0,416; p = 0,014) i było istotnie mniejsze w 7. i 30. dniu w grupie S(+) (odpowiednio: 6111 ± 1834 pg/ml; p = 0,037 i 5735 ± 1089 pg/ml; p = 0,016) w porównaniu z grupą S(–) (odpowiednio: 7292 ± 1952 pg/ml; 7034 ± 2008 pg/ml). Wnioski: Stosowanie dużych dawek simwastatyny w ciągu 1 miesiąca od ACS wiąże się z istotnym obniżeniem osoczowego stężenia PDGF, natomiast nie wpływa na wartości stężeń innych markerów aktywacji immunologicznej

Palność polimerów i materiałów polimerowych

[...] Książka składa się z 8 rozdziałów, z których każdy można rozbudować do obszernej monografii. W pierwszych trzech rozdziałach omówiono podstawowe prawa rządzące złożonymi procesami fizycznymi i chemicznymi decydującymi o dynamice palności polimerów. Dotyczą one zjawisk zapłonu i rozprzestrzeniania się płomieni przebiegających w sposób kontrolowany lub żywiołowy. Prawa te są wspólne dla wszystkich materiałów palnych, a więc paliw stałych, płynnych, gazowych i polimerów. Spalanie czy palenie materiałów jest bowiem chemiczną reakcją utleniania, przebiegającą z wydzielaniem ciepła. W rozdziale 4 omówiono zjawisko dymotwórczości polimerów oraz właściwości trujące dymów. Rozdział 5 zawiera dyskusję metod badań palności polimerów. Metody badawcze i przyrządy pomiarowe dostarczają informacji o przebiegu procesu spalania polimerów i decydują o postępie w badaniach mechanizmów palności tych materiałów. W okresie po 1960 r. w laboratoriach opracowano bardzo dużą liczbę środków zwiększających odporność polimerów na spalanie. Wiele spośród nich znalazło powszechne zastosowanie. Nadal są prowadzone intensywne poszukiwania nowych, coraz bardziej skutecznych antypirenów. Rezultaty tych poszukiwań są prezentowane głównie w obszernej literaturze patentowej. Problemowi uniepalniania polimerów zostały poświęcone rozdziały 6 i 7. Ostatni, ósmy rozdział obejmuje podstawy nowoczesnej, niezwykle obiecującej dziedziny badań nanokompozytów polimerowych. Zdają się one spełniać marzenia badaczy poszukujących antypirenów. Nanoantypireny są dodawane w małych ilościach, wyróżniają się dużą skutecznością w uniepalnianiu polimerów. Dodatek ich poprawia właściwości użytkowe materiałów polimerowych.[...