Does atrial fibrillation affect plasma endothelin level?

Background: Atrial fibrillation (AF) may result in endocardial endothelium dysfunction. The main objective of the study was to evaluate the plasma concentration of endothelin-1 (ET-1) during persistent AF and after sinus rhythm recovery following direct-current cardioversion and to assess the predictive value of ET-1 in AF patients. Methods: The study group consisted of 43 patients with persistent AF and normal left ventricle systolic function who had undergone successful cardioversion. Blood samples were collected twice: 24 hours before and 24 hours after cardioversion. All patients were also examined in terms of sinus rhythm maintenance on the 30th day after cardioversion. Results: There were no differences in ET-1 plasma concentration between the persistent AF group and the control group (2.6 ± 2.9 fmol/mL vs 2.3 ± 4.5 fmol/mL, NS). Plasma ET-1 levels did not change within 24 hours after successful cardioversion (2.5 ± 2.8 fmol/mL vs 2.6 ± 2.9 fmol/mL, NS). There was no correlation between the baseline plasma levels of ET-1 in patients with persistent AF and sinus rhythm maintenance 30 days after cardioversion. Conclusions: Persistent AF does not affect plasma ET-1 concentration in patients with normal left ventricle systolic function and with no symptoms of heart failure. There are no significant changes in plasma ET-1 level during the 24 hours after cardioversion. (Cardiol J 2010; 17, 5: 471-476

The performance of triglyceride to high-density lipoprotein cholesterol ratio in acute coronary syndromes using a diagnostic decision tree

Background. Modern modeling techniques, including decision trees, may potentially provide accurate prediction and classification of outcomes, and support the process of clinical decision making. The objective of our study was to evaluate the performance of triglyceride to high-density lipoprotein (TG:HDL-C) ratio in acute coronary syndromes (ACS) presented using a decision tree analysis. Methods. The initial study group consisted of 220 consecutive patients admitted to hospital within the first 6 hours from the onset of chest pain. All these patients met clinical criteria of ACS and were compared with 116 healthy volunteers in a case-control study. Serum was assayed on admission for cardiac troponin I, C-reactive protein, apolipoproteins ApoAI and ApoB, and lipid parameters. Atherogenic lipid ratios: TC:HDL:C, LDL-C:HDL:C and TG:HDL-C were calculated. Results. ACS patients showed almost twice as high median values of TG:HDL-C as controls [2.77 (1.88–4.08) vs. 1.47 (0.99–2.08); p < 0.0001]. The TG:HDL-C ratio was significantly related to the positive history of coronary artery disease, age and lipid parameters, except for LDL-C. The TG:HDL-C ratio was, after age, the most powerful independent predictor and classifier of the occurrence of ACS with the optimal cutoff being 2.28. The performance of TG:HDL-C was superior to other lipid parameters and ratios, and enabled identification of the additional 6 subjects with ACS. Conclusion. The TG:HDL-C ratio is a useful risk marker of the ACS occurrence. Further prospective studies are needed to confirm our findings and clarify the interaction between TG and HDL-C concentrations in ACS patients

Wrodzony zespół wydłuzonego QT - aspekty diagnostyczne

Zespół wydłużonego QT charakteryzuje się zaburzeniami repolaryzacji z wydłużeniem czasu trwania odstępu QT w zapisie EKG i predyspozycją do groźnych komorowych arytmii (torsade de pointes) prowadzących do omdleń i nagłych zgonów. Na podstawie badań molekularnych za przyczynę zaburzeń elektrofizjologicznych występujących w tym zespole uznano defekty w białkach kanałów jonowych (potasowych i sodowych) błony komórkowej komórek mięśnia sercowego. Dziedziczony autosomalnie dominująco, bez wrodzonej głuchoty zespół Romano- -Warda jest zbiorem co najmniej 6 genotypów, z których najczęściej występują 3 pierwsze postacie LQTS1, LQTS2 i LQTS3. W zależności od położenia zmutowanego genu na chromosomie 11 (IKs), 7 (IKr) lub 3 (INa) te 3 genotypy różnią się między sobą zaburzeniami okresu repolaryzacji ze zmienną morfologią załamka T w zapisach elektrokardiograficznych oraz czynnikami wyzwalającymi objawową arytmię komorową. W obrazie klinicznym dominują nawracające utraty przytomności, które w LQTS1 i LQTS2 są najczęściej wywołane stymulacją układu adrenergicznego (wysiłek, emocje, przestrach, nagły bodziec dźwiękowy). W genotypie LQTS3 objawowa arytmia komorowa najczęściej występuje w spoczynku lub we śnie. U 40% pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego QT przebieg kliniczny jest bezobjawowy. W postaciach LQTS klinicznie utajonych — wydłużenie odstępu QT, zmiany załamka T oraz komorowe zaburzenia rytmu serca — mogą występować napadowo, co można zaobserwować w zapisie Holtera lub w teście wysiłkowym. Często u pozornie zdrowych dzieci i młodzieży pierwszym objawem może być zatrzymanie krążenia lub nagły zgon. Młodzi pacjenci bez objawów powinni być objęci leczeniem profilaktycznym ze względu na możliwość występowania u nich epizodów nagłego zatrzymania krążenia, bez objawów poprzedzających. (Folia Cardiol. 2005; 12: 403–411

ARCHITECT STAT High Sensitive Troponin I Familiarization Study (FAM) in the Department of Laboratory Medicine, Collegium Medicum, Nicolaus Copernicus University in Bydgoszcz, Poland

Background. International guidelines recommend the use of cardiac troponin assays for early detection of acute myocardial infarction. New high-sensitivity assays along with improved precision and sensitivity, are now widely available, accelerating patient’s diagnosis, treatment and invasive therapy. In this study we evaluated analytical performance of the Abbott ARCHITECT STAT high-sensitive troponin-I immunoassay and its 99th percentile upper reference limit. Methods. We performed the analytical evaluation of the hs-cTnI assay using Abbott ARCHITECT i2000SR immunoanalyzers. Features of the assay including imprecision, detection limits, linearity of dilution, interferences and method comparisons were assessed, as well as the 99th percentile upper reference limits in a cohort of 427 presumably healthy individuals were established. Results. Total imprecision ranged from 3.1% to 4.7% and was lowest for the medium controls. The observed limit of blank, limit of detection and limit of quantitation assumed values of 0.1, 1.5 and 4.8 ng/L, respectively. Common interferences, sample dilution and carry over did not affect the hs-cTnI results. Hs-cTnI was detectable in 98% of presumably healthy individuals. The 99th percentile values were age and sex dependent in the presumably healthy, but not in the healthy individuals. Conclusion. The new high-sensitivity troponin-I assay has improved analytical features and may be a valuable diagnostic tool.

Expression of genes KCNQ1 and HERG encoding potassium ion channels Ikr, Iks in long QT syndrome

Background: The KCNQ1 and HERG genes mutations are responsible for specific types of congenital long QT syndrome (LQT). Aim: To examine the expression of KCNQ1 and HERG genes that encode potassium channels (rapid and slow) responsible for the occurrence of particular types of LQT syndrome. The study also attempted to prove that beta-actin is a good endogenous control when determining the expression of the studied genes. Methods: The study enrolled six families whose members suffered from either LQT1 or LQT2, or were healthy. Examination of gene expression was achieved with quantitative PCR (QRT-PCR). Expression of the investigated genes was inferred from the analysis of the number of mRNA copies per 1 mg total RNA isolated from whole blood. On the basis of KCNQ1 gene expression profile, the presence of, or absence of, LQT1 could be confirmed. Results and conclusions: The study revealed a statistically significant difference (p = 0.031) between the number of KCNQ1 gene copies in patients and healthy controls. On the basis of HERG (KCNH2) gene expression profile, patients with LQT2 cannot be unequivocally differentiated from healthy subjects (p = 0.37). Kardiol Pol 2011; 69, 5: 423–429Wstęp i cel: Głównym celem pracy było zbadanie ekspresji genów HERG i KCNQ1, kodujących kanały potasowe (szybkie i wolne), odpowiadających za wystąpienie określonego rodzaju zespołu długiego QT (LQTS). Metody: Do badania włączono 6 rodzin, u członków których zdiagnozowano LQTS1 lub LQTS2, lub zdrowych. Badanie miało na celu udowodnienie, że beta-aktyna stanowi dobrą kontrolę endogenną przy ustalaniu ekspresji badanych genów. Do badania ekspresji genów wykorzystano ilościową analizę PCR w czasie rzeczywistym (QRT-PCR). Ekspresję badanych genów przedstawiono jako liczbę kopii mRNA w przeliczeniu na 1 mg całkowitego RNA izolowanego z krwi pełnej. Dane zostały wyeksportowane z arkusza Excel do programu analizy danych Statistica V.7.1. Wyniki i wnioski: Na podstawie profilu ekspresji genu KCNQ1 można potwierdzić występowanie zespołu LQTS1. Badania wykazały statystycznie istotną różnicę (p = 0,031) między liczbą KCNQ1 kopii genu u osób chorych i zdrowych. Na podstawie profilu ekspresji genu HERG (KCNH2) chorych z LQTS2 nie można jednoznacznie odróżnić od osób zdrowych (p = 0,37). Kardiol Pol 2011; 69, 5: 423–42

Artykuł oryginalnyOcena stężenia NT-proANP w osoczu, oznaczanego metodą immunoenzymatyczną, u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków po skutecznej kardiowersji

Background: Atrial fibrillation (AF) decreases quality of life and significantly increases risk of stroke, congestive heart failure and death. Atrial overload and stretch also result in increased production of natriuretic peptide type A (ANP). The biologically inactive prohormone NT-proANP is released to plasma in the same amounts as ANP but it has higher levels in the blood due to decreased degradation in vivo. In vitro degradation is also slower and NT-proANP may be an interesting alternative for ANP. Aim: To evaluate NT-proANP plasma concentration in patients with persistent AF following successful cardioversion. Methods: The study group consisted of 43 patients with persistent AF and normal left ventricular systolic function, who underwent successful electrical cardioversion (EC). The control group comprised 20 patients with sinus rhythm without a history of AF. Blood samples were collected twice, during visits 24 h before and after EC. All patients were also examined 30 days after the sinus rhythm recovery. The NT-proANP concentration was measured using an immunochemical method (ELISA). Results: Plasma NT-proANP concentration was significantly increased in patients with persistent AF compared to the control group (4.8 &#177; 2.9 vs. 2.8 &#177; 1.2 nmol/l, p = 0.004). Plasma NT-proANP level decreased significantly after successful cardioversion (to 3.2 &#177; 2.4 nmol/l; p 50%), bez objawów klinicznych niewydolności serca, z dobrze kontrolowaną chorobą podstawową (nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa, cukrzyca), bez przeciwwskazań do KE, u których przywrócono rytm zatokowy. Grupę kontrolną stanowiło 20 osób bez AF w wywiadzie. U chorych wykonano badanie kliniczne, echokardiograficzne i oznaczenia NT-proANP 24 godz. przed KE, 24 godz. po KE oraz w 30. dobie od przywrócenia rytmu zatokowego. Wyniki: Stężenie NT-proANP w osoczu chorych z przetrwałym AF było istotnie większe w porównaniu z grupą kontrolną (4,8 &#177; 2,9 vs 2,8 &#177; 1,2 nmol/l, p = 0,004). Stwierdzono istotne zmniejszenie stężenia NT-proANP w osoczu 24 godz. po przywróceniu rytmu zatokowego (3,2 &#177; 2,4 nmol/l, p < 0,0001). Nie wykazano związku pomiędzy stężeniem NT-proANP w trakcie AF a utrzymaniem rytmu zatokowego w okresie 30 dni po kardiowersji. Wnioski: U chorych z przetrwałym AF oraz prawidłową funkcją skurczową lewej komory stężenie NT-proANP w osoczu, oceniane metodą ELISA, jest istotnie wyższe w porównaniu z grupą osób bez tej arytmii. Skuteczna KE prowadzi do obniżenia stężenia NT-proANP już w pierwszej dobie po przywróceniu rytmu zatokowego

Peptyd natriuretyczny typu B po przywróceniu rytmu zatokowego u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków - znaczenie kliniczne

Background: Persistent atrial fibrillation (AF) leads to electrical, structural and neurohormonal remodelling of the atria, including increased plasma B-type natriuretic peptide (BNP) level. Aim: To assess the clinical value of plasma BNP or NT-proBNP concentrations in patients with persistent AF measured before and after sinus rhythm restoration following direct-current cardioversion. Methods: The study group consisted of 43 patients with persistent AF who underwent successful electrical cardioversion. The mean AF duration was 12.3 weeks. Patients in the study group had no symptoms of heart failure and they had preserved left ventricular systolic function. Blood samples were collected twice: 24 hours before and 24 hours after electrical cardioversion. Logistic regression analysis was used to assess the predictive value of BNP and NT-proBNP levels. Results: Baseline NT-proBNP and BNP levels were increased in patients with persistent AF (290.9 &#177; 257.2 pg/mL and 148.4 &#177; 111.4 pg/mL, respectively) compared to a matched control group without AF (47.8 &#177; 80.6 pg/mL; p = 0.0001 and 74.9 &#177; 81.7 pg/mL; p = 0.01). Plasma BNP level decreased 24 hours after cardioversion (from 148.4 &#177; 111.4 to 106.4 &#177; 74.7 pg/mL; p = 0.0045) whereas NT-proBNP level did not (from 290.9 &#177; 257.2 to 262.7 &#177; 185.6 pg/mL; NS). During an 18-month follow-up period, 21 (49%) patients remained in sinus rhythm. Neither baseline plasma BNP nor NT-proBNP level predicted sinus rhythm maintenance. Conclusions: NT-proBNP and BNP plasma levels are increased in patients with persistent AF. Conversion to sinus rhythm is associated with a significant decrease in plasma BNP but not NT-proBNP level. Baseline BNP and NT-proBNP levels do not predict long-term sinus rhythm maintenance. Kardiol Pol 2010; 68, 7: 781-786Wstęp: Migotanie przedsionków (AF) prowadzi do przebudowy elektrycznej, strukturalnej i neurohormonalnej przedsionków. W wyniku arytmii dochodzi do wzrostu stężenia osoczowego stężenia peptydu natriuretycznego typu B (BNP) oraz NT-proBNP w osoczu chorych z AF. Cel: Celem pracy była ocena zmian osoczowego stężenia BNP i NT-proBNP po przywróceniu rytmu zatokowego u chorych z przetrwałym AF i zachowaną czynnością skurczową lewej komory, a także ocena wartości klinicznej tych pomiarów dla prognozowania utrzymania rytmu zatokowego po kardiowersji elektrycznej (KE). Metody: Badaniem objęto grupę 43 chorych z przetrwałym AF, u których przywrócono rytm zatokowy za pomocą KE. Głównymi kryteriami włączenia do badania były: przetrwałe AF o etiologii niezastawkowej, brak przeciwwskazań do przywrócenia rytmu zatokowego za pomocą KE, dobra funkcja skurczowa lewej komory w badaniu echokardiograficznym (LVEF > 50%), brak objawów niewydolności serca, dobrze kontrolowana choroba podstawowa (nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa, cukrzyca). Krew do oznaczenia BNP i NT-proBNP pobierano 24 godziny przed KE i po niej. Stężenie NT-proBNP w osoczu oznaczano za pomocą testu immunoenzymatycznego ELISA, stężenie BNP w osoczu oznaczano metodą immunoenzymatyczną, używając zestawu AxSYM firmy Abbott. Powtórnej oceny rytmu serca dokonywano na podstawie badania przedmiotowego i zapisu EKG, po 18 miesiącach od KE. Wyniki: Stężenia BNP i NT-proBNP w osoczu chorych z przetrwałym AF były istotnie wyższe w porównaniu z odpowiednio dobraną grupą kontrolną bez wywiadu AF (odpowiednio: 148,4 &#177; 111,4 pg/ml v. 74,9 &#177; 81,7 pg/ml; p = 0,01 oraz 290,9 &#177; 257,2 pg/ml v. 47,8 &#177; 80,6 pg/ml; p = 0,0001). W badanej grupie wykazano silną dodatnią korelację między wiekiem i wartościami ciśnienia tętniczego a osoczowymi stężeniami BNP i NT-proBNP. Stwierdzono istotne zmniejszenie stężenia BNP w osoczu, oznaczonego 24 godziny po przywróceniu rytmu zatokowego (148,4 &#177; 111,4 pg/ml do 106,4 &#177; 74,7 pg/ml; p = 0,0045). Natomiast nie wykazano istotnego statystycznie obniżenia stężenia NT-proBNP po przywróceniu rytmu zatokowego w porównaniu z wartościami sprzed KE (290,9 &#177; 257,2 pg/ml do 262,7 &#177; 185,6 pg/ml; p = NS). W 18-miesięcznej obserwacji 21 (48%) pacjentów utrzymywało rytm zatokowy. W analizie regresji logistycznej nie wykazano związku między wyjściowym stężeniem BNP i NT-proBNP a utrzymaniem rytmu zatokowego po KE, w obserwacji 1,5-rocznej. Wnioski: U chorych z przetrwałym AF z zachowaną funkcją skurczową lewej komory wykazano istotnie wyższe stężenia BNP i NT-proBNP. W 24. godzinie od przywrócenia rytmu zatokowego zaobserwowano istotne obniżenie stężenia BNP, natomiast nie wystąpiło znamienne statystycznie zmniejszenie stężenia NT-proBNP. Stężenia BNP i NT-proBNP w warunkach podstawowych nie było wskaźnikiem utrzymania rytmu zatokowego w 18-miesięcznej obserwacji. Kardiol Pol 2010; 68, 7: 781-78