88/Ocena ryzyka popromiennej osteoporozy kręgosłupa szyjnego u chorych na raka rejonu głowy i szyi – doniesienie wstępne

Cel pracyZbadanie ryzyka wystąpienia popromiennej osteoporozy kręgosłupa u chorych na raka gardła i krtani poddanych radykalnemu leczeniu promieniami za pomocą pomiaru gęstości trzonów kręgów szyjnych w rutynowej tomografii komputerowej. Odległym celem pracy jest identyfikacja chorych, u których będzie zachodziła konieczność profilaktyki lub leczenia osteoporozy po zakończeniu leczenia onkologicznego.Materiał i metodaAnalizowano grupę 12 pacjentów (9 mężczyzn i 3 kobiety) chorych na raka gardła środkowego – 7, górnego – 1, dolnego – 1 i krtani – 3. Mediana wieku wynosiła 50 lat. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia wykonano diagnostyczną spiralną tomografię komputerową z zastosowaniem warstw o grubości 1mm obejmującąwszystkie piętra gardła i krtani oraz szyję, w której poza diagnostyką nowotworową dokonano pomiaru densyjności trzonów kręgów objętych anatomicznym zakresem badania. Następnie chorych napromieniano w sposób radykalny z zastosowaniem techniki konformalnej (7 pacjentów) oraz IMRT (5 pacjentów). Przedział dawek całkowitychpodanych w objętości GTV wynosił 68.4–79 Gy. Na podstawie analizy rozkładu dawki promieniowania w wirtualnym indywidualnym fantomie pacjenta z systemu planowania leczenia dokonano pomiarów dawek w trzonach kręgów w miejscu przypadającej dawki maksymalnej. Wokresie do 1 miesiąca od zakończenia leczenia promieniami u wszystkich chorych ponownie wykonano kontrolną tomografię komputerową z zastosowaniem takich samych warunków badania jak poprzednio. Dokonano pomiaru densyjności kości w miejscach dawek maksymalnych i porównano otrzymane wartości z danymi sprzed leczenia.WynikiBezpośrednio po zakończeniu radioterapii zaobserwowano spadek gęstość tkanki kostnej trzonów kręgów mieszczący się w przedziale 3–50%, wynoszący średnio 22.5%.WnioskiPrzeprowadzone badanie dotyczy grupy pilotowej. Otrzymane wyniki wstępnie wskazują na wysokie ryzyko rozwoju osteoporozy tkanki kostnej w obszarze napromienianym. U wszystkich powyższych chorych, u których uzyska się trwałą regresję procesu nowotworowego, zostanąwykonane kolejne badania densyjnosci po upływie 12–24 miesięcy

Continuous accelerated irradiation (CAIR) of head and neck cancer – treatment technique, toxicity and 2-year results

PurposeEvaluation of preliminary (2-year) treatment results of 7 days a week continuous accelerated irradiation (CAIR) in compare to convectional and concomitant radiotherapy.MethodsOne hundred and twenty eight patients with squamous cell carcinoma of oral cavity, oroand hypopharynx and supraglottic larynx in stage T2-4 NO-1 MO were randomized between 3 groups: A (study-CAIR) – 51 pts, B (control-2) – 28 pts and treated by radiation therapy alone in 1994–96. In majority (81%) there were the patients in advanced clinical stage (T3+T4). Patient and tumour characteristic, radiation technique and volumes, total and fraction doses were exactly the same in 3 groups of patients. Only the overall treatment time was shorter by about 2 weeks in CAIR group comparing to control-1 because of the lack of weekend breaks. The overall treatment time in CAIR and control-2 group was exactly the same because in control-2 group the “CAIR weekend fractions” were given through the Tuesday and Fridays as a concomitant boost.ResultsOne hundred twenty five patients (98%) completed the whole designed radiotherapy. Generally, 2-year local tumour control rate (LTCR) in CAIR arm was 87% and in control-1 and control-2 arms respectively 40% and 67% (

64 Wstępna ocena przydatności klinicznej dwóch systemów klasyfikacji (Dische i SOMA – LENT) późnych odczynów popromiennych wybranych tkanek zdrowych u chorych na nowotwory głowy i szyi leczonych promieniami

CelPorównanie dwóch systemów klasyfikacji późnego odczynu popromiennego wybranych tkanek zdrowych u chorych na raka regionu głowy i szyi.Materiał i metodyMateriał obejmuje 70 chorych na płaskonabłonkowego raka jamy ustnej, gardła środkowego i dolnego oraz nadgłośni w stopniu zaawansowania T2-4 N0-1 napromienianych konwencjonalnie (17 chorych), z zastosowaniem przyśpieszonego frakcjonowania CAIR (32 chorych) i Concomitant Boost (21 chorych). W grupie chorych napromienianych napromienianych konwencjonalnie dawka całkowita wahała się w granicach 66–74 Gy/g, natomiast w grupach CAIR i CB wynosiła od 68,4 do 72 Gy/g. U każdego chorego oceniono późny odczyn popromienny w oparciu o dwa systemy klasyfikacji Dische i SOMA-LENT wybranych tkanek zdrowych takich jak: błony śluzowe jamy ustnej i gardła, ślinianki, krtań, skóra, rdzeń kręgowy. Ocenę nasilenia odczynu prowadzono w rytmie co 6 miesięcy od zakończenia radioterapii.Analizę materiału przeprowadzono w następujący sposób: wartości punktowe w obu skalach znormalizowano do maksymalnego natężenia odczynu wszystkich badanych objawów celem porównania obu badanych skal z wykorzystaniem testu Wilcoxona.WynikiPo analizie całego materiału stwierdzono różnice nasilenia późnego odczynu popromiennego pomiędzy skalami Dische i SOMA-LENT w zakresie badanych tkanek: błon śluzowych, krtani, skóry i ślinianek (test Wilcoxona). Dla błon śluzowych i skóry nasilenie późnego odczynu popromiennego w znormalizowanej skali Dische dla większości badanych miało wyższe wartości niż w znormalizowanej skali SOMA, natomiast dla krtani i ślinianek odwrotnie. Dla rdzenia kręgowego stwierdzono największą zgodność w obu znormalizowanych skalach.WnioskiNa podstawie wstępnej analizy stwierdzono, zeże skale Dische i SOMA-LENT nie mogą być stosowane zamiennie w ocenie ryzyka późnego odczynu popromiennego wybranych tkanek zdrowych regionu głowy i szyi. Obecna ocena ma charakter wstępny i badanie jest kontynuowane

38. The own experience in monitoring the late radiation reaction of criticual tissues in head and neck region

PurposeThe estimation of scoring system SOMA-LENT in classification the late radiation toxicity in patients with squamous cell cancer irradiated in H&N region.Material and methodsThe material includes 97 patients with oral cavity, pharyngeal and supraglottic cancer T2–4N0–1 irradited by conventional method (18 patients), continous accelerated irradiation CAIR (42 patients) and concomitant boost CB (37 patients). Total dose was in range 66–74 Gy. The late radiation toxicity was evaluated by SOMA-LENT system for pharyngeal and oral cavity mucosal membrane, skin, larynx, salivary glands, spinal cord. The estimation was done every 6 months after completing of radiotherapy. In statistical analysis the values were normalisated to maximal intensity of all symptoms in the scale.ResultsThe intensity of late radiation toxicity for mucosal membrane was increasing between 12th–18 th month after radiotherapy and next decreased from 24 after irradiation. For skin the intensity of late radiation reaction increased to 24 months after treatment. For larynx we noticed two peaks of late radiation toxicity: between 18th–24th month and about 54 month after irradiation. The intensity of late radiation effect for salivary glands increased to 18 month and next diminished to 60 months. For spinal cord there was observed significant progression of intensity late toxicity (mild functional) during second year after irradiation.Conclusions1.SOMA-LENT scale seems to be adequate in the clinical practice for the estimation of late radiation toxicity of H&N region tissues.2.Ongoing study has preliminary nature and is being continued

72. Cancer of oropharynx and nasopharynx – clinical prognostic factors analysis

Analysis contains 110 cases of oropharyngeal and 112 cases of nasopharyngeal cancers who were treated beetwen 1990–1998 in MSC Centre of Oncology-Institute, branch Gliwice.Main part of histopatological findings in oropharyngeal area were squamous cancers, but undifferentiated type was slightly dominated than squamous in nasopharyngeal region.More than half of cases in both localisations were locally advanced [T3,T4] and similar, nearly 1/3 cases were without nodal metastases.Comparisons beetwen mean tumor volumes indicate on bigger cancer volume, when primary tumor was located in oropharyngeal area, but mean nodal volume was much higher in nasopharyngeal cancer.Kinetics of distant metastases were much higher in nasopharyngeal location of primary tumor especially in undifferentiated cases.Radiotherapy was the main type of treatment which was realised in palliative and radical schedule with conventional and unconventional fractionation scheme.Following clinical factors were underdone evaluation: T-stage and primary tumor volume, N-stage with amount and volume of nodes, conglomerates of nodes presence, M-stage, type of histological structure and treatment factors: tumor and nodal total doses and kind of fractionation.Statistical methods which were used contained: single- and multivariate analysis and logistic regression model.Conclusion„Hierarchy of importance” of the factors which were analysed and their influences on treatment results are different in both localisations

56. The role of external irradiation in postoperative treatment of soft tissue sarcomas – last decade of gliwice experience

Aim of the study was to evaluate the role of postoperative external irradiation in the treatment of patients with high risk of local relapse of soft tissue sarcomas, as well as to evaluate the long-term results of this combined treatment. Data charts of the 77 patients with STS treated by surgery and postoperative external beam radiotherapy in Institute of Oncology in Gliwice during the period 1990–1999 has been reviewed. Extremity was the most frequent tumour site (75%), followed by trunk (10%), pelvis (7%), head and neck (4%) and retroperitoneal space (4%). Histological types included liposarcoma (27%), MFH (23%), fibrosarcoma (22%), neurosarcoma (12%), synovial sarcoma (8%) and others (8%). Only in 52% of patients the grade of the tumour was evaluated (G1–12 pts, G2–14 pts, G3–14 pts). Only 23 patients (30%) was treated by chemotherapy after local treatment. In majority patients were primary operated at general surgery departments, outside the reference centre with technique typical for benign tumours. Because of non-radical first surgical treatment and large number of early local recurrences in a whole group over 140 operations has been undertaken. Surgical margins were proven by histological procedures only in 29% of the patients. Long term OS, DFS and LC rates have been 64%, 56% and 69% respectively. Distant metastases have occurred in 30% of pts. during the first 2 years of observation. Prognostic factors have been evaluated in both univariate and multivariate analysis. The most important positive prognostic factors were as follows: radical surgical treatment and concomitant chemo-radiotherapy.The first, often proven or suspected as non-radical, tumour excision is the most important and probably independent negative prognostic factor for tumour cure and patient survival. For such clinical situations secondary surgical approach as a wide excision is recommended. Because of a large number of cases in analysed material with single or multiple local relapses decision of adjuvant therapy has to be considered individually. It seems that in such clinical situation, postoperative radiotherapy or aggressive radio-chemotherapy in cases with no clinically detected local relapse gives the best chance for survival. The long time of anamnesis, several surgical treatments of tumour relapses with no sarcoma policy stress the need to establish the general national rules for diagnosis and adjuvant treatment of soft tissue sarcomas

68 Radioterapia chorych na zaawansowanego raka krtani w materiale klinicznym Instytut Onkologii w Gliwicach w latach 1990-96

Celem pracy jest ocena skuteczności samodzielnego radykalnego leczenia promieniami chorych na zaawansowanego raka krtani (T3–4), w latach 1990–96 w Centrum Onkologii w Instytucie w Gliwicach oraz ustalenie rokowniczego znaczenia wielkości i umiejscowienia nowotworowych nacieków pozakrtaniowych i tracheostomii wykonywanej przed leczeniem.Materiał kliniczny stanowi 296 przypadków zaawansowanego płaskonabłonkowego raka krtani leczonych radykalnie samodzielnym napromienianiem. Przedmiotem analizy jest grupa 221 przypadków raka nadgłośni (75%) i 75 przypadków raka głośni (25%). W grupie chorych na raka nadgłośni zanotowano następujące stopnie zaawansowania guza pierwotnego: 113 przypadków – T3 (51%) i 108-1.T4 (49%), a w grupie chorych na raka głośni a w grupie chorych na raka głośni zanotowano u 11 chorych (15%). W przypadku naciekania raka poza krtań (T4) najczęściej był zajęty zachyłek gruszkowaty – 37 chorych (33%), prawie równo często dołek językowo –nagłośniowy i nasada języka - 34 chorych (30%), nacieki ścian gardła dolnego zanotowano u 10 chorych (9%), rozległe nacieki szerzące się od zachyłku gruszkowatego do nasady języka zanotowano u 7 chorych (6%). U 26 chorych (22%) podejrzewano naciekanie zrębu chrzestnego krtani. W 36 przypadkach (12%) z powodu duszności wykonano tracheostomię przed leczeniem, w tym przed leczeniem u 27 chorych (75%) na raka nadgłośni i u 9 chorych (25%) na raka głośni. Wszystkich chorych napromieniano w warunkach terapii megawoltowej Co60 standardową techniką 2 pól bocznych naprzeciwległych. Całkowitą dawkę promieniowania od 60 do 78 Gy frakcjonowano w sposób konwencjonalny. Średni czas trwania radioterapii wynosi 49 dni.U 135 chorych (46%) zanotowano przerwę w trakcie radioterapii o średnim czasie trwania 3 dni. Ogółem w 3-letnim okresie obserwacji wyleczenie miejscowe zanotowano w 46% przypadków a przeżycie bezobjawowe w 41% przypadków, a przeżycie bezobjawowe w 41% przypadków. Prawdopodobieństwo miejscowego wyleczenia raka krtani dla obydwu lokalizacji było podobne i wynosiło 44% dla raka piętra górnego i 47,5% dla piętra środkowego krtani. W przypadku raka krtani o zaawansowaniu T4 prawdopodobieństwo wyleczenia zależało od lokalizacji i wielkości nacieku pozakrtaniowego. Najlepsze rokowanie było związane z podejrzeniem naciekania zrębu chrzestnego krtani i wynosiło 56% trzyletnich wyleczeń miejscowych, najgorsze wyniki leczenia zarejestrowano w przypadku rozległych nacieków szerzących się z krtani poprzez gardło dolne do gardła środkowego, 13,5% 3 letnich wyleczeń miejscowych. Konieczność wykonania tracheostomii przed radioterapią była zamiennie związana z najgorszymi wynikami, 3 letnie wyleczenie miejscowe u chorych z tracheostomą w przypadku raka nadgłośni wynosiło 4% a w raku głośni 11% oraz odpowiednio w grupie chorych bez tracheostomy, 52% i 53%.Analiza wielowariantowa wykazała, że na złe rokowanie w wysoce znamienny i niezależny sposób wpływa tracheostomia wykonana przed leczeniem oraz wydłużenie całkowitego czasu radioterapii spowodowane przerwami w leczeniu.1.Wykonanie tracheostomii przed leczeniem promieniami zaawansowanego raka krtani (T3–4) oraz wydłużenie całkowitego czasu radioterapii jest znamiennie związane z gorszym rokowaniem leczenia promieniami raka krtani.2.Skuteczność leczenia raka krtani o zaawansowaniu T4 jest ściśle związana z wielkością i lokalizacją nacieków pozakrtaniowych.Złe wyniki konwencjonalnej radioterapii chorych na zaawansowanego raka krtani skłaniają do poszukiwań alternatywnych metod leczenia, takich jak: radioterapia niekonwencjonalna (hiperfrakcjonowanie, przyśpieszone napromienianie) lub całkowita laryngektomia z uzupełniającą radioterapią

Foraminiferal Ultrastructure: A perspective From Fluorescent and Fluorogenic Probes

Microscopy techniques have been widely applied to observe cellular ultrastructure. Most of these techniques, such as transmission electron microscopy, produce high-resolution images, but they may require extensive preparation, hampering their application for in vivo examination. Other approaches, such as fluorescent and fluorogenic probes, can be applied not only to fixed specimens but also to living cells when the probes are nontoxic. Fluorescence-based methods, which are generally relatively easy to use, allow visual and (semi)quantitative studies of the ultrastructural organization and processes of the cell under natural as well as manipulated conditions. To date, there are relatively few published studies on the nearly ubiquitous marine protistan group Foraminifera that have used fluorescent and fluorogenic probes, despite their huge potential. The aim of the present contribution is to document the feasible application of a wide array of these probes to foraminiferal biology. More specifically, we applied fluorescence-based probes to study esterase activity, cell viability, calcium signaling, pH variation, reactive oxygen species, neutral and polar lipids, lipid droplets, cytoskeleton structures, Golgi complex, acidic vesicles, nuclei, and mitochondria in selected foraminiferal species