Skuteczna rekanalizacja przewlekłych zamknięć naczyń wieńcowych poprawia rokowanie w obserwacji długoterminowej

Background and aim: The long-term benefit of percutaneous recanalisation of chronic total occlusion (CTO) is still unclear. Given advances in interventional cardiology over the last two decades, we sought to investigate whether a successful percutaneous coronary intervention for CTO (PCI-CTO) improves outcomes in an age- and gender-matched single-centre cohort of stable angina patients.Methods: Out of 401 consecutive patients enrolled to the CTO-Registry database, 276 patients were included in the final analysis. Patients with unsuccessful PCI-CTO (n = 138) were age- and gender-matched in a 1:1 ratio with patients who underwent a successful procedure. The primary end-points included hard end-points comprising death and nonfatal myocardial infarction (MI) and a composite safety outcome measure of death, nonfatal MI and ischaemia-driven revascularisation. The secondary end-point was improvement in angina status or complete resolution of angina symptoms. Patients were followed up for six months and at two years.Results: Patients who underwent a successful recanalisation of CTO, compared to those who underwent an unsuccessful procedure, revealed similar rates of composite death and MI at six months (0.7% vs. 1.4%; hazard ratio [HR], 0.50; 95% confidence interval ratio [CI], 0.05–4.80; p = 0.56) and two years (1.4% vs. 5.8%; HR 0.24; 95% CI 0.07–0.85; p = 0.053). A significant difference in composite safety end-points between subsets, although not recorded after six months of observation (8.7% vs. 15.2%; HR 0.54; 95% CI 0.27–1.07; p = 0.095), was noted at two years follow-up (15.2% vs. 29.7%; HR 0.47; 95% CI 0.29–0.77; p = 0.004). A greater improvement in symptom burden or resolution of angina symptoms was documented after a successful PCI at both six months (68.1% vs. 23.2%, p < 0.001; 80.4% vs. 34.8%, p < 0.001, respectively) and two years (52.2% and 8.0%, p < 0.001; 68.1% vs. 22.5%, p < 0.001, respectively).Conclusions: Successful recanalisation of CTO improves outcomes in long-term observation.Wstęp i cel: Odległe korzyści z rekanalizacji przewlekłych zamknięć naczyń wieńcowych (CTO) są nadal niepotwierdzone. Uwzględniając postęp w zakresie kardiologii interwencyjnej, który osiągnięto w ciągu ostatnich dwóch dekad, przeanalizowano dane uzyskane z jednego ośrodka i sprawdzano, czy skuteczna rekanalizacja CTO wpływa na rokowanie w grupie osób ze stabilną chorobą wieńcową w porównaniu z dobraną pod względem wieku i płci grupą kontrolną z nieskuteczną rekanalizacją CTO.Metody: Spośród 401 kolejnych pacjentów włączonych do rejestru CTO (CTO-Registry) 207 zostało zakwalifikowanych do końcowej analizy. Chorzy, u których próba rekanalizacji CTO zakończyła się niepowodzeniem (n = 138), zostali porównani w stosunku 1:1 do dobranej pod względem wieku i płci grupy pacjentów, u których zabieg rewaskularyzacji CTO zakończył się powodzeniem. Ocenianymi pierwszorzędowymi punktami końcowymi były: twardy punkt końcowy obejmujący zgon i zawał niezakończony zgonem i złożony punkt końcowy obejmujący zgon, zawał niezakończony zgonem oraz konieczność ponownej rewaskularyzacji naczynia docelowego (TLR). Drugorzędowym punktem końcowym była poprawa w zakresie klasy czynnościowej dławicy piersiowej lub całkowitej remisji objawów dławicowych. Punkty końcowe oceniano w okresie 6 miesięcy i 2 lat od zabiegu próby rekanalizacji CTO.Wyniki: Częstość występowania łącznie zgonów z różnych przyczyn i zawałów serca w grupie pacjentów ze skuteczną rekanalizacją CTO w porównaniu z chorymi z nieskuteczną rekanalizacją CTO nie różniła się istotnie statystycznie w obserwacji 6-miesięcznej [odpowiednio: 0,7% vs. 1,4%; iloraz ryzyka (HR) 0,50; 95% poziom ufności (CI) 0,05–4,80; p = 0,56) oraz w obserwacji 2-letniej (1,4% vs. 5,8%; HR 0,24; 95% CI 0,07–0,85; p = 0,053). W obu porównywanych grupach częstość występowania złożonego punktu końcowego nie różniła się istotnie statystycznie w obserwacji 6-miesiecznej (8,7% vs. 15,2%; HR 0,54; 95% CI 0,27–1,07; p = 0,095), natomiast w obserwacji 2-letniej częstość złożonego punktu końcowego była istotnie większa u chorych z nieudaną rekanalizacją CTO (15,2% vs. 29,7%; HR 0,47; 95% CI 0,29–0,77; p = 0,004). Zmniejszenie lub ustąpienie objawów dławicy piersiowej istotnie statystycznie częściej występowało u osób po udanej rekanalizcji CTO w porównaniu z chorymi, u których zabieg rekanalizacji CTO był nieskuteczny, zarówno w obserwacji 6-miesiecznej (odpowiednio: 68,1% vs. 23,2%; p < 0,001; 80,4% vs. 34,8%; p < 0,001), jak i 2-letniej (odpowiednio: 52,2% vs. 8,0%; p < 0,001; 68,1% vs. 22,5%; p < 0,001).Wnioski: Skuteczna rekanalizacja CTO poprawia rokowanie i redukuje objawy dławicowe u pacjentów w obserwacji długoterminowej