Kidney transplantation with a renal artery anastomosis to the inferior mesenteric artery - a case report

W ostatnich latach technika przeszczepienia nerki uległa znacznemu ujednoliceniu i uproszczeniu. Zespolenie tętnicy nerkowej przeszczepionej nerki zazwyczaj wykonuje się metodą "koniec do boku tętnicy biodrowej zewnętrznej" lub "koniec do końca tętnicy biodrowej wewnętrznej". Nie jest to możliwe w przypadku zaawansowanych zmian miażdżycowych aorty lub tętnic biodrowych. W takiej sytuacji chirurg musi zastosować inny sposób rewaskularyzacji nerki przeszczepionej - wstawkę naczyniową, zespolenie omijające, lub wybrać do zespolenia inne naczynie tętnicze. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek przeszczepienia nerki od dawcy zmarłego, w którym naczyniem dostarczającym krew do nerki przeszczepionej może być tętnica krezkowa dolna biorcy.For the recent years renal transplantation operative technique has became standard and simplified. Usual revascularization technique involves anastomosis of the renal artery with either external iliac artery end-to-side or internal iliac artery end-to-end. Although possible in most cases, such mode of anastomosis can be useless in the presence of extended iliac or aortic atherosclerosis. It can force transplant surgeon to seek alternative ways of revascularisation, with either arterial reconstruction or use of other vessels as supplying arteries. Occasionally iliac arteries can be of no use due to other reasons. We present the case report suggesting that inferior mesenteric artery can be considered as an alternative recipient vessel for anastomosis with renal artery of the transplanted kidney

Renal function recovery in patient treated with hemodialysis for 18 months and renal allotransplant graft

Przewlekła choroba nerek (PChN) coraz częściej występuje wśród osób dorosłych, zapadalność na tę chorobę jest coraz większa, w związku z tym zyskała ona miano choroby cywilizacyjnej. Nawrót czynności nerek własnych u chorych dializowanych z powodu schyłkowej niewydolności nerek nie jest częstym zjawiskiem i szacuje się na 0,3–8%. Pacjentkę w wieku 57 lat przyjęto na oddział chorób psychosomatycznych z powodu zaburzeń w przebiegu przewlekłego alkoholizmu. W trakcie hospitalizacji stwierdzono zaawansowaną niewydolność nerek. Chorą hemodializowano przez 18 miesięcy. Zakwalifikowano ją do przeszczepu nerki. Po 10 miesiącach od przeszczepienia nerki pacjentka samowolnie odstawiła leki immunosupresjne, mimo to stężenie kreatyniny utrzymywało się na stałym poziomie 2,8–2,9 mg/dl. Po przeprowadzeniu dokładnej diagnostyki nerki przeszczepionej i nerek własnych stwierdzono nawrót czynności nerek własnych i niewydolność nerki przeszczepionej. Po rozszerzonej diagnostyce odstawiono leki immunosupresyjne. Pacjentkę wypisano w stanie ogólnym dobrym do domu. W dniu wypisu chora nie wymagała hemodializoterapii, diureza własna wynosiła około 2,5 l/ dobę, kreatynina przy wypisie ze szpitala — 2,8 mg/dl. Zalecono dalsze leczenie w poradni nefrologicznej w miejscu zamieszkania. U pacjentów dializowanych rozpoznanie czynności nerek własnych nie powinno nastręczać trudności, szczególnie u tych bez diurezy własnej. Natomiast u pacjentów po przeszczepieniu nerki rozpoznanie nawrotu czynności nerek własnych może być trudne bez wykonania badań scyntygraficznych. Ważne jest więc dokładne zbadanie takich przypadków i wytypowanie czynników predysponujących do nawrotu czynności nerek.Chronic kidney disease is more prevalent among adults and its incidence is steady increasing. Recovery of renal function is not frequently seen among patients suffering from chronic renal failure treated with dialysis and is estimated at 0.3–8%. 57 year old white female was admitted to hospital due to complications of alcohol abuse. During hospitalization the end stage renal disease was diagnosed and treated with hemodialysis for 18 months. After meeting the criteria for kidney transplant patient underwent successful transplantation. Function of the transplanted kidney started straight post reperfusion, postoperative hemodialysis was not needed. 10 months after patient discontinued taking immunosuppressive agents for almost 13 months, but the creatinine concentration remains stable 2.5–3.3 mg/dl. She was hospitalized and diagnostic tests of graft and own kidneys (ultasonography, scintigraphy, pyelography, biopsy of the graft) were performed. Recovery of own renal function and allograft disfunction was found. On the day of discharge from the hospital patient did not need hemodialysis, creatinine level was 2.8 mg/dl. 3 months after, on her last visit in Transplantology Department was found in a very good condition with creatinine 2.5 mg/dl and diuresis 2.5 l. Was referred to nephrologist but she never follow-up. The possibility of recovery of own renal function should be sought and assesed, especially when early kidney transplantation is considered, there should be a place for regular monitoring of own renal function and the indication for the nephrectomy should be carefully considered

MRI utility in predicting extraprostatic extension of prostate cancer and biochemical recurrence after radical prostatectomy

Introduction. The study aimed to evaluate the performance of multiparametric magnetic resonance imaging (mpMRI) and the Martini model to predict extraprostatic extension (EPE) and biochemical recurrence (BCR) of prostate cancer (PCa). Materials and methods. 61 patients underwent a radical laparoscopic prostatectomy. The preoperative risk of EPE was determined using mpMRI and the Martini model. Results. MpMRI predicts the presence of EPE of PCa with a sensitivity and specificity of 47.4% and 85.7%, respectively (AUC 0.66, 95% CI: 0.51–0.82, p = 0.046). The Martini model’s sensitivity was higher, but the specificity was lower than that of mpMRI and was 84.2% and 66.7%, respectively (AUC 0.78, 95% CI: 0.66–0.89, p < 0.001). Univariate and multivariate Cox analysis indicated that EPE in mpMRI (HR 6.6, 95% CI: 1.8–24.1), and the presence of positive surgical margins (PSM) (HR 7.1, 95% CI: 1.9–26.7) are independent factors increasing the probability of BCR. Conclusions. MpMRI and Martini model are valuable tools in local staging of PCa, managing and predicting the oncological treatment outcomes of patients with PCa

Angioplasty of renal artery stenosis (TRAS)

Na Oddziale Transplantologii Szpitala Wojewódzkiego w Poznaniu w latach 1994–2005 wykonano około 1000 przeszczepów nerek. W niniejszym materiale opieką potransplantacyjną w chwili obecnej objętych jest ponad 450 pacjentów. U blisko 43% chorych występowało nadciśnienie tętnicze wymagające leczenia farmakologicznego. U wszystkich pacjentów co 6 miesięce wykonywano kontrolne badania USG Doppler, a w przypadku stwierdzenia zwężenia wykonywano badanie angiografii tomografii komputerowej z trójwymiarową rekonstrukcją. U 26 pacjentów, z podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej w badaniu doplerowskim, wykonano angiografię KT, co stanowi 5,8% pacjentów. U 7 z 26 chorych (26,9%) wykonano angioplastykę tętnicy nerkowej, w tym w 5 przypadkach dokonano implantacji stentu. We wszystkich 7 przypadkach uzyskano pełne poszerzenie światła naczynia nerkowego do średnicy nominalnej. Po zabiegach nastąpiło obniżenie średnich wartości ciśnienia tętniczego z poprawą czynności nerki i obniżeniem stężenia kreatyniny. Konieczność stosowania leków hipotensyjnych uległa obniżeniu do 2-3 leków. We wszystkich 7 przypadkach w kontrolnych badaniach USG Doppler nastąpiła normalizacja przepływu przez tętnicę nerkową. Zwężenie tętnicy nerkowej jest powszechnie występującym problemem w ośrodkach transplantacyjnych, a angioplastyka tętnicy nerkowej nerki przeszczepionej jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia.Transplant renal artery stenosis (TRAS) is an increasingly recognized complication of kidney transplantation. In studies, its incidence varied from 1% to 25%, depending on the definition employed and on the fact that angiography is not performed routinely. Hypertension of recent onset or refractory hypertension, often, but not always, in association with an increasing creatine level, is the most common presentation. Recognition of this process is important because it is a potentially reversible cause of hypertension and allograft loss. Several imaging techniques are available to confirm the diagnosis. If intervention is required, we recommend using percutaneous transluminal renal angioplasty (PTRA) as the procedure of first choice, because it is a safe and effective treatment for transplant renal artery stenosis

Powikłania sercowo-naczyniowe oraz nowotwory nerek własnych u pacjenta po zabiegu transplantacji nerki - opis przypadku

Głównymi powikłaniami po zabiegu transplantacji nerki są powikłania sercowo-naczyniowe, infekcje oraz choroby nowotworowe. W artykule przedstawiono opis przypadku pacjenta, u którego po zabiegu transplantacji nerki usunięto w odstępie 1,5 roku nerki własne z powodu nowotworu. Po 5 latach po transplantacji stwierdzono złożoną wadę aortalną wymagającą pilnego zabiegu kardiochirurgicznego. Wszczepiono sztuczną zastawkę aortalną i jeden tętniczy pomost aortalno-wieńcowy. Przebieg pooperacyjny był powikłany niewydolnością krążeniowo-oddechową i ostrym uszkodzeniem nerek wymagającym hemodiafiltracji, następnie stężenie kreatyniny ustabilizowało się na poziomie niższym niż przed zabiegiem. Prowadzenie biorcy przeszczepu z powikłaniami sercowo-naczyniowymi powinno się opierać na interdyscyplinarnym zespole kardiologów, kardiochirurgów i nefrologów/ transplantologów. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 4, 284-29

Krwiomocz jako powikłanie biopsji nerki przeszczepionej leczone przezskórną embolizacją — opis przypadku

Wskazaniami do przezskórnej biopsji nerki przeszczepionej najczęściej są: brak podjęcia funkcji nerki po transplantacji, podejrzenie odrzucania przeszczepu, diagnostyka pogorszenia funkcji nerki przeszczepionej. Zabieg ten jest obarczony powikłaniami, takimi jak krwawienie, przetoka tętniczo-żylna, krwiomocz. W artykule przedstawiono opis przypadku pacjenta po przeszczepie nerki od dawcy zmarłego, u którego po wykonanej przezskórnej biopsji cienkoigłowej nastąpił masywny krwiomocz. Pacjenta początkowo leczono zachowawczo z dobrym skutkiem. Z powodu nawracających epizodów krwawienia z dróg moczowych i pogorszenia się funkcji nerki przeszczepionej wykonano przezskórną embolizację przetoki tętniczo-żylnej w nerce przeszczepionej. Uzyskano trwałe ustąpienie krwawienia, a funkcja przeszczepu w trakcie trzymiesięcznej obserwacji uległa poprawie

Effect of Mycophenolate Mofetil on Plasma Bioelements in Renal Transplant Recipients

The proper concentrations of plasma bioelements may favorably reduce the incidence of metabolic disorders, which often occur during immunosuppressive therapy. Mycophenolate mofetil (MMF) is currently one of the most frequently administered immunosuppressive agents; however, MMF treatment is often related to gastrointestinal side effects. The aim of this study was thus to verify whether the MMF treatment itself, or its metabolite pharmacokinetics, has an effect on the concentrations of plasma bioelements. To determine this, the effect of MMF on the levels of both major (sodium [Na], potassium [K], calcium [Ca], magnesium [Mg]), and trace (iron [Fe], zinc [Zn], copper [Cu]) plasma bioelements in 61 renal transplant recipients was assessed in comparison to a control group (n = 45). The pharmacokinetic parameters of mycophenolic acid were determined by the high-performance liquid chromatography method. All patients filled out a 24-h diet history questionnaire. The results showed high plasma concentrations of Fe and low plasma concentrations of Mg and Zn as compared with diagnostic norms. The patients treated with MMF had significantly lower plasma Na (P < 0.001) and significantly higher plasma Zn (P = 0.030) and Cu concentrations (P < 0.001). In conclusion, MMF treatment was found to affect plasma Fe, Zn, and Cu levels by increasing their concentrations while decreasing the plasma Na concentration. Mg and Zn deficiencies, as well as excessive Fe levels, are frequently observed irrespective of the immunosuppressive regimen applied, which suggests that monitoring of these bioelements may be favorable