Wartość diagnostyczna CA125, HE4, ROMA oraz modelu regresji logistycznej w diagnistyce guzów miednicy mniejszej – doświadczenia własne

Objectives: The aim of this study was to compare and evaluate the quality of CA125, HE4, logistic regression model based on CA125 and HE4, and ROMA algorithm in preoperational differential diagnostics of the ovarian tumors. Material and methods: To the study 110 patients enrolled. Based on histopatological examination of removed tumors, they were divided into study group (56 cancer patients) and control one (nonmalignant 54 patients). Serum CA125 and HE4 concentrations were measured following a standard procedure. Results: A commonly accepted referential value for CA125 is 35 IU/ml. In our study, this cut-off value yielded very low sensitivity and specificity results (85.2% and 63.6%, respectively). When we adopted HE4 normal value to be 140 pM,the sensitivity and specificity obtained in the investigated population was 68.5% and 94.6%, respectively. When the cut-off value for HE4 was adopted as 74 pM, the sensitivity improved considerably (88.9%), but specificity decreased to 85.7%. In case of CA125 when we adopted Ca125 normal value to be 77 IU/ml, the sensitivity and specificity obtained in the investigated population was 81.5% and 83.6%, respectively. In analysis based on combination of biomarkers, the highest sensitivity was obtained for the logistic regression model based on CA125 and HE4 (89.5%). A little bit lower sensitivity was achieved for HE4 used as a single diagnostic test (88.9%). The highest specificity was observed for ROMA algorithm (94.5%). This means that ROMA algorithm is the best diagnostic tool to differentiate between the malignant and non-malignant ovarian tumors. Conclusions: 1. ROMA algorithm yielded the highest specificity and slightly lower sensitivity in the case of differential diagnosis between malignant and non-malignant ovarian tumors. Therefore, it should become a basic tool in the ovarian tumors diagnosis prior to a surgery. 2. HE4 as a single diagnostic test (based on one marker) was found to be better suited to the ovarian tumor differential diagnosis than CA125 test. 3. Combined test, based on double marker analysis, should be applied and then the risk of the ovarian cancer should be calculated. This approach is more effective than single marker analysis.Cel pracy: Celem niniejszego badania było porównanie i ocena wartości CA125, HE4, modelu regresji logistycznej oraz algorytmu ROMA w przedoperacyjnej diagnostyce różnicowej guzów przydatków. Materiał i metody: Do badania włączono 110 pacjentki, które na podstawie wyniku badania histopatologicznego usuniętych guzów podzielono na grupę badaną (56 pacjentek z nowotworami złośliwymi) i grupę kontrolną (54 pacjentek ze zmianami niezłośliwymi). Oznaczenie osoczowych stężeń CA125 oraz HE4 wykonano zgodnie z standardową procedurą. Wyniki: Powszechnie uznaną wartością graniczną dla CA125 jest 35 IU/ml. W naszym badaniu, przyjęcie tej wartości punktu odcięcia zaowocowało niskimi wartościami czułości i swoistości – odpowiednio 85,2% oraz 63,6%. Wyjściowo uznaliśmy wartość 140 pM jako punkt odcięcia (wartość sugerowana przez producenta). Dla takiego punktu odcięcia, czułość i swoistość osiągnęły odpowiednio wartość 68,5% i 94,6%. Gdy wartość punktu odcięcia dla HE4 została zmieniona na 74 pM, czułość testu wzrosła do 88,9% a swoistość zmniejszyła się do 85.7%. W przypadku CA125 zmiana wartości punktu odcięcia na 77 IU/ml spowodowała spadek czułości do 81,5% przy jednoczesnym wzroście swoistości do 83,6%. W analizach obejmujących jednocześnie obydwa markery (CA 125 i HE4), model oparty na regresji logistycznej osiągnął najwyższą czułość (89,5%). Niewiele mniejszą wartość czułości osiągnął test oparty na oznaczeniu HE4 (88,9%). Natomiast najwyższą wartość swoistości osiągnął algorytm ROMA (94,5%). Oznacza to że algorytm ROMA jest najlepszym narzędziem diagnostycznym w różnicowaniu złośliwych i niezłośliwych guzów jajnika. Wnioski: 1. Algorytm ROMA osiągnął najwyższą wartość swoistości i niewiele niższą wartość czułości jako narzędzie diagnostyczne w różnicowaniu złośliwych od niezłośliwych guzów jajnika. Dlatego powinien zostać podstawowym narzędziem diagnostycznym przed planowanym leczeniem chirurgicznym. 2. HE4 jako pojedynczy test diagnostyczny osiągnął wyższe wartości czułości i swoistości w porównaniu z CA 125. 3. Jednoczesne oznaczanie dwóch markerów (CA 125 i HE4) oraz obliczanie ryzyka wystąpienia nowotworu złośliwego jest zalecanym postępowaniem u pacjentek z guzami przydatków. Analizy oparte na dwóch markerach są bardziej efektywne niż analizy oparte na pojedynczych markerach

Rola HE4 w różnicowaniu złośliwych i niezłośliwych patologii endometrium

Objectives: The incidence of endometrial cancer is constantly growing. More aggressive types of endometrial cancer as well as the incidence in younger women is being observed. More than 80% of cases is diagnosed in early stages due to early symptoms like abnormal bleeding. The remaining 20% of asymptomatic cases of endometrial cancer as well as the cases of false negative histopathological diagnoses are mostly the incidences of serous endometrial cancer and are a true diagnostic and therapeutic challenge. This was the reason of our study in which we proposed investigation of HE4 levels as a complementary diagnostic method in management and diagnosing of EC. Material and methods: Serum HE4 level was measured in 92 patients with abnormal vaginal bleeding. Based on histhology after curretage the study group was divided into the benign and malignant endometrial pathology groups. Statistical analysis was performed using Mann-Whitney test Results: The difference of serum HE4 level between benign endometrial pathology and cancer was significant (p = 0.000) and the cut-off for identification of patients with endometrial cancer was 58.08 pmol/l. There was a significant difference between G2 and G3 endometrial cancer, and G1 and G3. (p = 0,4 and p = 0,008 respectively) Patients who needed lymphadenectomy had significantly higher HE4 level than those who had no indications for this procedure (p = 0,001). Conclusions: HE4 is a useful biomarker in diagnosing endometrial cancer. HE4 is associated with high grade endometrial cancer. It can also serve as an useful preoperative counseling tool to identify patients, who may require pelvic and paraaortic lymphadenectomy.Obecnie obserwuje się wzrost zapadalności na raka endometrium, w szczególności bardziej agresywnych typów tej choroby oraz jej występowanie u coraz młodszych pacjentek. Wprawdzie więcej niż 80% przypadków jest diagnozowanych we wczesnych stadiach zaawansowania, dzięki wczesnych objawom, takim jak nieprawidłowe krwawienia. Jednak pacjentki bezobjawowe, jak również przypadki fałszywie negatywnych wyników histopatologicznych są wyzwaniem diagnostycznym i terapeutycznym. W niniejszej pracy dokonano analizy wartości białka HE4 jako metody uzupełniającej diagnostykę raka endometrium. Materiał i metody: Stężenie markera w surowicy krwi zostało oznaczone u 92 pacjentek z nieprawidłowymi krwawieniami. Opierając się na wyniku badania histopatologicznego zostały podzielone na grupę z niezłośliwymi i złośliwymi zmianami endometrium. Analiza statystyczna została wykonana za pomocą testu Mann-Withney. Wyniki: Różnica stężenia HE4 między zmianami niezłośliwymi endometrium a rakiem była istotna statystycznie (p = 0,000) i wartość odcięcia wyniosła 58,08 pmol/l. Różnica stężenia HE4 w stopniu złośliwości raka endometrium G2 i G3 była istotna statystycznie jak również między G1 a G3 (p= 0,4 i p = 0,008 odpowiednio). Pacjentki, które wymagały limfadenektomii miały istotnie wyższe stężenia HE4 od tych, które nie wymagały takiego postępowania (p = 0,001). Wnioski: HE4 jest użytecznym biomarkerem raka endometrium. Jest związany z niskim stopniem zróżnicowania nowotworu. HE4 może być użyteczne w identyfikacji pacjentek wymagających okołoaortalnej i miednicznej limfadenektomii

Wysoka ekspresja WFDC2 w raku jajnika oraz prawidłowym jajowodzie nie koreluje z poziomem HE4 w surowicy krwi

Objectives: Recent evidence suggests that epithelial ovarian cancer (EOC) does not derive from ovarian surface epithelium but from the tissues of Mullerian origin, particularly from the fallopian tube. HE4, a protein of Mullerian origin, seems to be promising marker for EOC detection and treatment monitoring. This study was designed to compare the expression of WFDC2 gene, encoding HE4 protein, in normal tissue of the ovary, fallopian tube and EOC. The correlation between WFDC2 expression in cancer tissue and serum level of HE4 was additionally measured. Material and methods: Tumor specimens were obtained from EOC patients during primary surgery before chemotherapy. Samples of normal ovaries and fallopian tubes were collected from healthy patients operated for other reasons. Total RNA was isolated from the tissues and relative WFDC2 expression was evaluated by Real Time RTqPCR. HE4 serum level in cancer patients was measured using COBAS System. Results: EOC samples were distinguished by much higher WFDC2 expression in comparison to normal ovaries (p=0.000016). Transcriptional activity of WFDC2 in EOC specimens and in normal fallopian tubes was comparable (p=1.00). Additionally, lack of correlation between WFDC2 expression in cancer tissue and serum level of HE4 protein in ovarian cancer patients was observed (p=0.3). Conclusions: High expression of WFDC2 was demonstrated for both, EOC and fallopian tube, as opposed to its low expression observed in normal ovaries suggesting that EOC is derived from fallopian tube rather than ovary. Elevated HE4 serum concentration in EOC patients is not correlated with higher gene expression in cancer tissue.Cel pracy: Ostatnie badania sugerują, że rak jajnika (EOC) nie pochodzi z nabłonka jajnika lecz z tkanek pochodzenia Mullerowskiego, a najprawdopodobniej z jajowodu. HE4, białko pochodzenia Mullerowskiego, wydaje się być obiecującym markerem raka jajnika. To badanie zostało przeprowadzone, aby porównać ekspresję genu WFDC2 kodującego białko HE4 w tkance prawidłowego jajnika, jajowodu oraz raka jajnika. W raku jajnika dodatkowo została oceniona korelacja między ekspresją WFDC2 a stężeniem jego produktu białkowego w surowicy krwi. Materiał i metody: Materiał tkankowy został pobrany od pacjentek podczas pierwotnej operacji cytoredukcyjnej raka jajnika. Fragmenty prawidłowych jajników i jajowodów zostały pobrane od pacjentek operowanych z powodu mięśniaków macicy. Z tkanek zostało wyizolowane całkowite RNA. Za pomocą Real-Time RT-qPCR została określona ekspresja WFDC2. Stężenie białka HE4 w surowicy krwi pacjentek zostało zmierzone za pomocą systemu COBAS. Wyniki: Stwierdziliśmy istotnie wyższą ekspresję genu WFDC2 w tkankach EOC niż w tkankach prawidłowego jajnika (p=0.000016). Nie stwierdziliśmy natomiast różnic miedzy ekspresją WFDC2 w jajowodzie oraz w raku jajnika (p=1.00). Dodatkowo, wykazaliśmy brak korelacji między ekspresją tkankową WFDC2 oraz stężeniem HE4 w surowicy krwi u pacjentek z rakiem jajnika. (p=0.3). Wnioski: Wysoka ekspresja WFDC2 stwierdzona zarówno w raku jajnika jak i prawidłowym jajowodzie w przeciwieństwie do niskiej ekspresji stwierdzonej w jajniku sugeruje, że rak jajnika może wywodzić się raczej z jajowodu niż z jajnika. Wysokie stężenie HE4 w raku jajnika nie koreluje z nadekspresją WFDC2 w tkance nowotworowej

Wartość diagnostyczna HE4 i CA125 w wykrywaniu i różnicowaniu typu I i II raka jajnika

Objectives: The aim of this study was to assess the sensitivity and specificity of HE4 in detecting and differentiating between types I and II epithelial ovarian cancer (EOC) in comparison with CA125. Material and methods: We measured HE4 and CA125 serum concentrations in 206 samples taken from patients operated in Gynecologic Oncology Department due to ovarian tumors. Ovarian cancer was confirmed in 89 cases divided into type I and type II. 52 healthy patients without any gynecological disease formed the control group. The sensitivity and specificity for type I and type II EOC detection and differentiating between both types was evaluated for HE4 and CA125. Results: The HE4 and CA125 serum concentrations were significantly higher in type II than in type I EOC (p=0.008696, p=0.000243 respectively).The HE4 and CA125 sensitivity for type I and benign tumors differentiation was 63.16% for both of them and specificity was 87.29% vs 67.89% respectively. For CA125 these differences did not reach statistical significance. The HE4 sensitivity and specificity for type II and benign tumors differentiation were 87.14% and 96.61%, respectively, and for CA125 these values were 82.86% and 94.07%, respectively. Conclusions: Pretreatment analysis of HE4 serum concentration is superior to CA125 in differential diagnosis of ovarian cancer subtypes (I and II). HE4 is superior to CA125 in detecting ovarian cancer type II. Neither HE4 nor CA125 is an effective diagnostic tool for type I ovarian cancer detection. A new highly specific and highly sensitive tumor marker for type I EOC is needed.Cel pracy: Celem pracy było określenie czułości i swoistości białka HE4 w wykrywaniu i różnicowaniu typu I i II raka jajnika (EOC) w porównaniu z CA125. Materiał i metody: Stężenia HE4 oraz CA125 zostały zmierzone w próbkach surowicy krwi pobranej od 206 pacjentek operowanych w Klinice Onkologii Ginekologicznej z powodu guzów jajnika. Rak jajnika został potwierdzony w 89 przypadkach podzielonych na typ I i II EOC. Grupę kontrolną utworzyły 52 zdrowe pacjentki bez schorzeń ginekologicznych. Została określona czułość i swoistość HE4 oraz CA125 w wykrywaniu oraz różnicowaniu typu I i II EOC. Wyniki: Stężenia HE4 i CA125 były istotnie wyższe w typie II niż w typie I EOC (p=0,008696, p=0,000243). Czułość w różnicowaniu typu I EOC i guzów niezłośliwych wynosiła 63,16% dla obydwu markerów, HE4 wykazało swoistość 87,29% a CA125 67,89%. Dla CA125 nie stwierdzono jednak istotności statystycznej. Czułość i swoistość HE4 w różnicowaniu typu II EOC i zmian niezłośliwych wynosiła 87,14% i 96,61%, natomiast dla CA125 wynosiła 82,86% i 94,07%. Wnioski: Przedoperacyjne określenie stężenia HE4 ma większą wartość w różnicowaniu typu I i II raka jajnika niż CA125. HE4 jest lepszym markerem w diagnostyce typu II raka jajnika. Żaden z badanych markerów nie ma zadowalającej czułości i swoistości w wykrywaniu typu I EOC. Do diagnozowania tego typu nowotworu jest potrzebny nowy wysoce czuły i swoisty marker

Effect of Bacillus megaterium var. phosphaticum Bacteria and L-Alpha Proline Amino Acid on Iron Content in Soil and Triticum aestivum L. Plants in Sustainable Agriculture System

Research was conducted in Poland in 2017–2019 at Siedlce University of Natural Sciences and Humanities in Siedlce. It aimed at determining the effect of the bacteria Bacillus megaterium var. phosphaticum, the amino acid L-alpha proline, and the mineral nitrogen fertiliser regime on iron content in soil during the period of rapid growth of spring wheat plants, as well as in spring wheat grain and straw. The following two factors were examined: (I) biological products: untreated control, Bacillus megaterium var. phosphaticum, L-alpha proline, Bacillus megaterium var. phosphaticum + L-alpha proline; (II) mineral nitrogen fertiliser regime: nonfertilised control, 60 kg N·ha−1, 90 kg N·ha−1, 90 kg N·ha−1 + foliar fertilisation. The study demonstrated that, during the period of rapid spring wheat plant growth, Fe content was the highest in the soil following an application of Bacillus megaterium var. phosphaticum + L-alpha proline + mineral nitrogen fertiliser applied at the rate of 90 kg N·ha−1. This combination resulted in the highest concentration and uptake of iron by spring wheat grain, whereas for straw, the same result was also achieved following mineral nitrogen fertiliser at a rate of 90 kg N·ha−1 + foliar fertilisation

Post-harvest residues of field pea/spring rye mixtures as a valuable source of biological nitrogen for winter triticale

The purpose of the work was to determine the effect of the post-harvest residue biomass of field pea, spring rye and their mixtures on mineral nitrogen content in the soil profile after the forecrop harvest, as well as the yield and quantity of nitrogen accumulated in winter triticale grain. An experiment was conducted to examine the following two factors: (I) forecrop – mixtures: field pea – pure stand 100%, spring rye – pure stand 100%, field pea 75% + spring rye 25%, field pea 50% + spring rye 50%, field pea 25% + spring rye 75%; (II) forecrop harvest date: field pea flowering stage, field pea green pod stage. The results revealed that the lowest mineral nitrogen content in after harvesting spring rye in the flat green pod phase in the soil layer 0–30 cm and 30–60 cm respectively 2.36 and 1.41 mg kg−1 soil. Also, mineral nitrogen content was low in the 0–30 and 30–60 cm soil layers following field pea/spring rye mixtures, in particular the mixture containing 25 + 75% of the respective components. Winter triticale cultivation after field pea/spring rye mixtures harvested at the stage of field pea flat green pod contributes to high grain yield

Post-harvest residues of field pea/oat mixtures as a source of biological nitrogen for hybrid winter rye

The conducted studies show post-harvest residues of sowing/pea mixtures limit leaching of mineral nitrogen deeper into the soil profile compared to post-harvest residues of sowing peas, as they affect the yield and amount of nitrogen accumulated in hybrid winter rye grain. The objective of the study was to determine the effect of the post-harvest residue biomass of field pea, oat and their mixtures on yielding and quantity of nitrogen accumulated in hybrid winter rye grain. Two factors were examined: factor I − post-harvest residues of field pea 100% − pure stand, oat 100% − pure stand, field pea 75% + oat 25%, field pea 50% + oat 50%, field pea 25% + oat 75%; factor II − forecrop harvest date: the stage of field pea flowering, the stage of field pea flat green pod. The obtained results demonstrated that the lowest mineral nitrogen content in two soil layers was recorded following oat harvested at the stage of field pea flat green pod. The research revealed that hybrid winter rye cultivated after the mixture consisting of 50% field pea and 50% oat should be recommended for wide agricultural application in order to obtain high grain yield

PARP inhibitors: review of mechanisms of action and BRCA1/2 mutation targeting

Poly(ADP-ribose) polymerases have shown true promise in early clinical studies due to reported activity in BRCA-associated cancers. PARP inhibitors may represent a potentially important new class of chemotherapeutic agents directed at targeting cancers with defective DNA-damage repair. In order to widen the prospective patient population that would benefit from PARP inhibitors, predictive biomarkers based on a clear understanding of the mechanism of action are required. In addition, a more sophisticated understanding of the toxicity profile is required if PARP inhibitors are to be employed in the curative, rather than the palliative, setting. PARP inhibitors have successfully moved into clinical practice in the past few years, with approval granted from the Food and Drug Administration (FDA) and European Medicines Agency (EMA) within the past two years. The United States FDA approval of olaparib applies to fourth-line treatment in germline BRCA-mutant ovarian cancer, and European EMA approval of olaparib for maintenance therapy in both germline and somatic BRCA-mutant platinum-sensitive ovarian cancer. This review covers the current understanding of PARP, its inhibition, and the basis of the excitement surrounding these new agents. It also evaluates future approaches and directions required to achieve full understanding of the intricate interplay of these agents at the cellular level

Plon suchej masy i białka mieszanek grochu siewnego z owsem uprawianych na zieloną masę

Background. Legume-cereal mixtures grown for green forage are a valuable source of high protein feed for ruminants. This paper presents the results of a study from 2009-2011 aimed at determining the effect of the proportion of components in a mixture and the time of harvest on dry matter yield as well as on the content and yield of total protein of field pea mixtures with oat grown for green forage. Material and methods. Two factors were considered in the experiment: (I) the proportion of components in the mixture: field pea ‒ pure sowing 100%, oat ‒ pure sowing 100%, field pea 75% + oat 25%, field pea 50% + oat 50%, field pea 25% + oat 75% and (II) the time of harvesting: field pea flowering stage, field pea flat green pod stage. During harvesting the mixtures, the yield was determined and mean fresh matter samples were taken from each plot for chemical analyses. In the collected plant material, the content of dry matter and total protein was determined. Results. The dry matter yield, the content and yield of total protein of field pea and oat mixtures were significantly differentiated by the weather conditions, experimental factors and their interaction. The highest yields of dry matter and total protein were obtained from the pea and oat mixture with the proportion of components 50% + 50% harvested at the field pea flat green pod stage. Conclusion. Field pea grown in pure sowing harvested at the flowering stage was characterized by the highest total protein content. The field pea and oat mixtures contained less total protein. Among them, the mixture of field pea with oats with the proportion of components 75% + 25% was characterized by the highest content of total protein.Mieszanki bobowato-zbożowe uprawiane na zieloną masę są cennym źródłem paszy bogatej w białko dla zwierząt przeżuwających. W pracy przedstawiono wyniki badań z lat 2009-2011 mające na celu określenie wpływu udziału komponentów w mieszance i terminu zbioru na plon suchej masy oraz zawartość i plon białka ogólnego mieszanek grochu siewnego z owsem uprawianych na zieloną masę. W doświadczeniu uwzględniono dwa czynniki: (I) udział komponentów w mieszance: groch siewny ‒ siew czysty 100%, owies-siew czysty 100%, groch siewny 75% + owies 25%, groch siewny 50% + owies 50%, groch siewny 25% + owies 75% oraz (II) termin zbioru: faza kwitnienia grochu siewnego, faza płaskiego zielonego strąka grochu siewnego. Podczas zbioru mieszanek określono plon oraz z każdego poletka pobrano średnie próby świeżej masy w celu wykonania analiz chemicznych. W pobranym materiale roślinnym oznaczono zawartość suchej masy i białka ogólnego. Plon suchej masy, zawartość i plon białka ogólnego mieszanek grochu siewnego z owsem były istotnie różnicowane przez warunki pogodowe, czynniki doświadczenia i ich współdziałanie. Największy plon suchej masy i białka ogólnego otrzymano z mieszanki grochu siewnego z owsem o udziale komponentów 50% + 50% zebranej w fazie płaskiego zielonego strąka grochu siewnego. Groch siewny uprawiany w siewie czystym zebrany w fazie kwitnienia charakteryzował się najwyższą zawartością białka ogólnego. Mieszanki grochu siewnego z owsem zawierały mniej tego składnika. Spośród nich najwyższą zawartością białka ogólnego wyróżniała się mieszanka grochu siewnego z owsem o udziale komponentów 75% + 25%