Czy w erze terapii inwazyjnej zawał serca bez uniesienia odcinka ST powinno się leczyć inaczej niż zawał serca z uniesieniem odcinka ST?

Zarówno w przypadku zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI), jak i zawału serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI) dochodzi do martwicy mięśnia sercowego. W obecnie obowiązujących wytycznych dopuszcza się jednak znacznie dłuższy czas od wystąpienia objawów do leczenia inwazyjnego w przypadku rozpoznania NSTEMI niż STEMI. Wynika to z powszechnego przeświadczenia, że NSTEMI jest w swoim przebiegu klinicznym i rokowaniu bardziej zbliżony do niestabilnej choroby wieńcowej niż do STEMI i nie wymaga aż tak intensywnej terapii. Niedawno opublikowane wyniki francuskiego rejestru OPERA wskazują jednak na to, że rokowanie odległe w NSTEMI jest równie poważne jak w STEMI. Ze wstępnej analizy danych z Ogólnopolskiego Rejestru Ostrych Zespołów Wieńcowych (PL-ACS) wynika natomiast, że śmiertelność w okresie 2-letniej obserwacji od hospitalizacji z powodu zawału serca jest nawet większa w grupie pacjentów z NSTEMI. Odsetek zgonów wydaje się przy tym szczególnie wysoki w przypadku leczenia zachowawczego. W związku z coraz liczniejszymi dowodami na wyjątkowo poważne rokowanie odległe w NSTEMI nasuwa się pytanie o konieczność ujednolicenia standardów dotyczących leczenia inwazyjnego zawału serca poprzez dążenie do maksymalnego skrócenia czasu od wystąpienia objawów do udrożnienia tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiologica Excerpta 2008; 3: 129–138

Uniesienie odcinka ST w odprowadzeniu aVR w przebiegu zawału ściany przedniej, wskazujące na zamknięcie gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej przed oddaniem gałęzi przegrodowej

Wstęp: Zawał ściany przedniej w następstwie zamknięcia gałęzi przedniej zstępującej (LAD) przed oddaniem gałęzi diagonalnej oznacza, że ostre niedokrwienie obejmuje duży obszar lewej komory, co wiąże się z wysokim ryzykiem występowania powikłań w okresie wewnątrzszpitalnym. Obszar ten może być jeszcze bardziej rozległy, jeżeli dodatkowo zamknięcie LAD następuje przed odejściem pierwszej gałęzi przegrodowej (S1) zaopatrującej przegrodę międzykomorową. Celem pracy była analiza położenia odcinka ST w odprowadzeniach aVR i V1 w zawale ściany przedniej w zależności od miejsca zamknięcia LAD - powyżej lub poniżej odejścia pierwszej gałęzi przegrodowej. Materiał i metody: Analizie poddano 37 chorych, których podzielono na 2 grupy. Grupę A stanowili pacjenci, u których zawał spowodowało zamknięcie LAD przed oddaniem gałęzi S1 (n = 22), natomiast grupę B (n = 15) - chorzy, u których LAD była zamknięta poniżej odejścia gałęzi S1. Ponadto u osób z grupy A oceniano wpływ unaczynienia przegrody przez gałąź stożka tętniczego odchodzącą od prawej tętnicy wieńcowej na położenie odcinka ST w odprowadzeniach aVR i V1. Wyniki: Uniesienie odcinka ST większe lub równe 0,5 mm w odprowadzeniu aVR oraz uniesienie odcinka ST większe lub równe 2 mm w odprowadzeniu V1 występowało znacznie częściej w grupie A niż w grupie B (odpowiednio: 45,45% vs. 6,7%; p = 0,012 i 45,45% vs. 13,3%; p = 0,043). Uniesienia odcinka ST w odprowadzeniu aVR i V1 okazały się swoistymi (odpowiednio: 93,3% i 86,67%) wskaźnikami zawału spowodowanego zamknięciem LAD przed oddaniem pierwszej gałęzi septalnej. U chorych z grupy A, u których duża gałąź do stożka zaopatrywała przegrodę międzykomorową (n = 13) uniesienie odcinka ST większe lub równe 0,5 mm w odprowadzeniu aVR występowało znacznie rzadziej (odpowiednio: 23,08% vs. 76,92%; p = 0,014). Wnioski: Zawał ściany przedniej w przebiegu zamknięcia LAD przed odejściem S1 gałęzi charakteryzuje się uniesieniem odcinka ST większym lub równym 0,5 mm w odprowadzeniu aVR oraz większym lub równym 2 mm w odprowadzeniu V1. Brak uniesienia odcinka ST w odprowadzeniu aVR w zawale ściany przedniej wskazuje na zamknięcie LAD poniżej odejścia gałęzi S1 lub na to, że przegroda międzykomorowa ma podwójne unaczynienie pochodzące ponadto od dobrze rozwiniętej gałęzi do stożka