The highlights of ASCO and EHA conferences on chronic myeloid leukemia in 2011

W artykule dokonano przeglądu najważniejszych doniesień z konferencji ASCO i EHA z 2011 roku dotyczących przewlekłej białaczki szpikowej (CML). Szczególną uwagę zwrócono na zastosowanie inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) II generacji jako leków pierwszej linii u pacjentów z CML, problem oporności na standardowe leczenie z uwzględnieniem terapii chorych z mutacją T315I oraz następstwa oporności białaczkowych komórek pnia na TKI. Hematologia 2011; 2, 3: 276–283This article provides an overview of the most important abstracts from ASCO and EHA conferences in 2011, with special emphasis on 2nd generation tyrosine kinase inhibitors (TKI) as first-line treatment of newly diagnosed chronic myeloid leukemia (CML) patients, problem of resistance to imatinib including patients with T315I mutation, and consequences of resistance of CML stem cell to TKI. Hematologia 2011; 2, 3: 276–28

Polycythemia vera and essential thrombocythemia — diagnosis and therapy

Czerwienica prawdziwa (PV) i nadpłytkowość samoistna (ET) należą do grupy przewlekłych nowotworów mieloproliferacyjnych BCR-ABL1-ujemnych. Mimo niskiej zapadalności na te nowotwory pacjenci z PV lub ET, ze względu na długi czas przeżycia, stanowią istotny odsetek chorych będących pod opieką poradni hematologicznych. Etiopatogeneza PV i ET nie jest w pełni poznana, jednak istotne znaczenie patogenetyczne przypisuje się zidentyfikowanym w ostatniej dekadzie mutacjom somatycznym genu kinazy tyrozynowej JAK2 (95% pacjentów z PV i 50–60% chorych na ET) i ostatnio poznanym mutacjom somatycznym genu kalretikuliny (CALR), obecnym u większości pacjentów bez mutacji JAK2. Główną przyczyną chorobowości i umieralności w tych nowotworach są epizody zakrzepowo-zatorowe i krwotoczne. Z tego względu celem terapii, zarówno u pacjentów z PV, jak i ET, jest przede wszystkim obniżenie ryzyka takich powikłań. W artykule omówiono skale prognostyczne przeżycia i wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych oraz aktualne wytyczne dotyczące terapii PV i ET.Polycythemia vera (PV) and thrombocythemia essentialis (ET) belong to the group of chronic myeloproliferative neoplasms termed BCR-ABL1-negative. Despite relatively a low incidence of PV and ET, they frequently pose a clinical treatment problem in hematology due to patients’ long overall survival. Although pathogenesis of these tumors is not fully understood, important progress has been achieved with recent identification of recurrent somatic mutations that are characteristic for these tumours. Firstly, it was established that almost all patients with PV and 50–60% of patients with ET harbour a JAK2 mutations. Mutations of calreticulin (CARL) gene were also discovered in a majority of patients with wild-type JAK2. Since the main cause of morbidity and mortality in PV and ET are thrombohaemorrhagic events, prevention of these complications is the most important goal of therapy. This paper reviews current recommendations for the diagnosis, and treatment of PV and ET as well as new prognostic scores for survival and thrombotic complications

Myeloproliferative neoplasms and myelodysplastic syndromes — advances in diagnosis and therapy

W ostatnich latach dokonał się bardzo duży postęp w zakresie diagnostyki i terapii nowotworów mieloproliferacyjnych i zespołów mielodysplastycznych. Dostępność nowych technik sekwencjonowania pozwoliła na zidentyfikowanie licznych mutacji somatycznych składających się na złożony obraz molekularny tej grupy nowotworów. Poznanie mechanizmów patogenetycznych zaowocowało z kolei rozwojem skutecznych terapii celowanych. Jednocześnie są konstruowane nowe skale prognostyczne, które pozwalają na właściwą kwalifikację pacjentów do odpowiedniego rodzaju terapii.During recent years there has been a significant progress in the diagnosis and therapy of myeloproliferative neoplasms and myelodysplastic syndromes. The application of novel sequencing techniques has led to the discovery of multiple recurrently mutated genes that has largely improved our understanding of the biological complexity of these malignancies. Most importantly, these new findings on molecular pathogenesis have resulted in the development of effective targeted therapies as well as construction of new prognostic indexes that facilitate patients’ assignment to proper type of treatment

Chronic Myeloproliferative Neoplasms (Ph negative) – Polycythaemia Vera and Essential Thrombocythaemia; when hydroxycarbamide treatment proves ineffective

Polycythaemia Vera (PV) and Essential Thrombocythaemia (ET) are classical Chronic Myeloproliferative Neoplasms BCR-ABL(-). Despite their low incidence rates, survival of PV and ET patients is high, thereby making up a significant proportion of those cared for at the haematology clinic. Most patients requiring cytoreductive therapy receive hydroxycarbamide (HU) as the drug of choice, however around 20% prove to be either HU resistant or intolerant. In such cases, this article discusses the therapeutic options available for their treatment

Terapia przewlekłej białaczki szpikowej u kobiet w ciąży

Introducing BCR-ABL1 tyrosine kinase inhibitors (TKI) dramatically improved the survival of patients with chronic myeloid leukemia (CML). Tolerance of treatment is very good as well as patients have high quality of life and expectations, including fertility and procreation. Animal data suggest that TKI are teratogenic for fetus. The data relating to children born to women exposed to imatinib (IM) during pregnancy indicate an occurrence of rare congenital malformation, such that IM cannot be recommended during pregnancy, particularly within a period of organogenesis. Alternative strategies of CML treatment, including leukapheresis and interferon alfa, are thus recommended. In contrast children born to men taking IM seem healthy and current advice is not to interrupt treatment. Hematologia 2011; 2, 1: 57–62Wprowadzenie do terapii przewlekłej białaczki szpikowej (CML) inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) BCR-ABL1 spowodowało istotne wydłużenie życia pacjentów. Leki te są na ogół dobrze tolerowane, a jakość życia chorych — bardzo dobra. Powoduje to duże oczekiwania pacjentów względem realizacji własnych planów życiowych, również tych dotyczących prokreacji. W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach wykazano teratogenne działanie TKI. Również doœświadczenia zebrane na podstawie obserwacji przebiegu ciąż u kobiet leczonych imatynibem (IM) wskazują na prawdopodobieństwo zwiększenia częstości wad wrodzonych u płodu. Z tego względu IM nie może być bezpiecznie stosowany u pacjentek w ciąży, zwłaszcza w okresie organogenezy. Zalecane postępowanie obejmuje leukaferezy i stosowanie interferonu alfa. Stwierdzono, że dzieci mężczyzn leczonych IM rozwijają się prawidłowo, dlatego u mężczyzn nie zaleca się przerywania terapii IM w okresie starań o poczęcie dziecka. Hematologia 2011; 2, 1: 57–6

Pleural effusion in a chronic myelogenous leukemia patient treated with dasatinib — a case report and disease management recommendations

Wystąpienie płynu w jamie opłucnowej jest najczęstszym niehematologicznym powikłaniem stosowania dazatynibu u chorych na przewlekłą białaczkę szpikową (CML). U opisywanego pacjenta płyn opłucnowy o 2. stopniu nasilenia według Common Terminology Criteria for Adverse Events wystąpił po 8 miesiącach terapii dazatynibem w II linii leczenia CML. Przeprowadzono szczegółową diagnostykę płynu, która pozwoliła wykluczyć etiologię infekcyjną. U pacjenta czasowo odstawiono dazatynib i zastosowano glikokortykosteroidy oraz leki moczopędne. Postępowanie to pozwoliło na ustąpienie płynu i powrót do terapii daztynibem. W dalszej części artykułu omówiono częstość występowania płynu opłucnowego u chorych na CML leczonych dazatynibem w I i II linii, czynniki ryzyka tego powikłania oraz standardy postepowania.Pleural effusion is the most frequent non-hematological side effect of dasatinib therapy in patients with chronic myelogenous leukemia (CML). A case report is presented of a patient suffering pleural effusion at grade 2 according to Common Terminology Criteria for Adverse Events, where adverse event occurred after 8 months of second-line dasatinib therapy. A detailed fluid analysis excluded infection etiology. Dasatinib was temporary stopped and steroids together with a diuretic were introduced. Such treatment resulted in fluid resolution and the patient was then returned to the previous dose of dasatinib. This article discusses frequencies of these adverse events in CML patients treated with dasatinib as first- or second-line therapy along with the risk factors and treatment standards

Przeszczepienie allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych w leczeniu chorych na mielofibrozę

Within Ph-negative myeloproliferative types of cancer, myelofibrosis is the most frequent indication for performing allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Because this is a high-risk procedure, only those patients with a predicted overall survival below 5 years become eligible, as well as those of intermediate-2 or high disease risk; as defined by the IPSS, DIPSS and DIPSS Plus prognostic indices. It has however recently been recognised that patients with a poor prognosis, who belong to the intermediate-1 disease risk group, need to be distinguished and also considered for allo-HSCT. According to ELN/EBMT recommendations from 2015, this group should include patients requiring red blood cell concentrate transfusions who have more than 2% blasts in the circulation and/or an adverse karyotype. When qualifying patients for transplantation, consideration should also be given to adverse molecular risk factors such as the so-called triple negativity (absence of JAK, CALR and MPL mutations) and the presence of ASXL1 mutation. Over recent years, the number of allo-HSCT performed on patients with MF has significantly risen because the number of transplantations using reduced-intensity conditioning regimens has increased, together with those from unrelated donors (cord blood, haploidentical donors). There is a lack of randomised studies comparing the effectiveness of this transplantation procedure according to the types of conditioning and donor selection.Spośród nowotworów mieloproliferacyjnych Ph-ujemnych najczęstszym wskazaniem do przeszczepienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT) jest mielofibroza. Ze względu na duże ryzyko procedury do allo-HSCT kwalifikuje się pacjentów, u których przewidywany czas przeżycia jest krótszy niż 5 lat, a zatem chorych obciążonych ryzykiem pośrednim-2 i wysokim według IPSS, DIPSS i DIPSS Plus. W ostatnim czasie podkreśla się potrzebę wyodrębnienia z grupy cechującej się ryzykiem pośrednim-1 pacjentów o gorszym rokowaniu, u których należałoby rozważyć wskazania do allo-HSCT. Do tej grupy, według zaleceń ELN/EBMT z 2015 roku, należą pacjenci wymagający przetoczeń koncentratów krwinek czerwonych, z więcej niż 2% blastów we krwi obwodowej i/lub niekorzystnym kariotypem. Przy kwalifikacji do przeszczepienia należy także uwzględniać niekorzystne molekularne czynniki ryzyka, takie jak tak zwana potrójna negatywność (nieobecność mutacji JAK, CALR i MPL) oraz obecność mutacji ASXL1. W ostatnich latach liczba allo-HSCT u chorych na MF istotnie wzrosła w związku z rozpowszechnieniem przeszczepień poprzedzonych kondycjonowaniem o zredukowanej intensywności, a także przeszczepień od dawców alternatywnych (krew pępowinowa, dawcy haploidentyczni). Brakuje prospektywnych, randomizowanych badań, w których porównano by skuteczność procedury w zależności od rodzaju kondycjonowania i doboru dawcy

Inotuzumab ozogamycyny w leczeniu chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną

Acute lymphoblastic leukemia (ALL) comprises about 20% of leukemias in adult. Though the high complete remission (CR) rates after the first-line chemotherapy, only 30–40% of ALL patients may be cured. The prognosis of relapsed/refractory ALL remains poor. The 5-year overall survival (OS) rate is 7–10%. In recent years, new therapies utilizing monoclonal antibodies have been investigated. Inotuzumab ozogamycin is a humanized anti-CD22 antibody conjugated to an alkylating agent — calicheamicin. The drug was registered for relapsed/refractory ALL in adults based on INO-VATE trial, a phase III trial comparing efficacy of inotuzumab ozogamycin to chemotherapy. CR rates, progression-free survival, and OS were significantly higher in the inotuzumab group. In addition, significantly more patients from the inotuzumab group were treated with allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). The most common adverse events were neutropenia and thrombocytopenia. Among the non-hematological adverse events the veno-occlusive disease (VOD) was the most dangerous. The frequency of VOD increased in patients who underwent allo-HSCT. This article presents the most important clinical trials with inotuzumab ozogamycin and the toxicity of the drug.Ostra białaczka limfoblastyczna (acute lymphoblastice leukemia, ALL) stanowi około 20% wszystkich białaczek u dorosłych. Mimo wysokich odsetków całkowitych remisji (complete remission, CR) po chemioterapii 1. linii, wyleczenie możliwe jest tylko u około 30-40% chorych. Rokowanie w przypadku nawrotu/oporności choroby jest bardzo złe, z 5-letnim czasem przeżycia (overall survival, OS) wynoszącym zaledwie 7-10%. W ostatnich latach podejmowane są próby leczenia celowanego ALL, z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko antygenom charakterystycznym dla białaczkowych limfoblastów. Inotuzumab ozogamycyny jest humanizowanym przeciwciałem anty-CD22 skojarzonym z lekiem alkilującym – kalicheamycyną. Lek został zarejestrowany w leczeniu opornych/nawrotowych postaci ALL u dorosłych na podstawie randomizowanego badania III fazy INO-VATE, porównującego skuteczność inotuzumabu i standardowej chemioterapii u chorych z nawrotową/oporną ALL. W badaniu tym obserwowano znamiennie wyższe odsetki CR, dłuższy czas do progresji (progression-free survival, PFS) oraz OS w grupie pacjentów leczonych inotuzumabem. Ponadto w grupie tej istotnie większy odsetek chorych został poddany allogenicznej transplantacji krwiotwórczych komórek macierzystych szpiku (allogeneic hematopoietic cell transplantation, alloHCT). Najczęstszymi działaniami niepożądanymi inotuzumabu były neutropenia i małopłytkowość. Spośród powikłań niehematologicznych najistotniejsza była żylno-okluzyjną choroba wątroby (veno-occlusive disease, VOD), której częstość wzrastała zwłaszcza u chorych poddawanych alloHCT. W artykule omówiono najistotniejsze badania kliniczne z zastosowaniem inotuzumabu ozogamycyny w leczeniu ALL oraz toksyczność leku