Stabilna choroba wieńcowa - epidemiologia, diagnostyka, wybór postępowania

Stabilna choroba wieńcowa to jedna z najczęstszych chorób układu sercowo-naczyniowego. W większości krajów europejskich stwierdza się ją u 20 000-40 000 na milion mieszkańców. Podstawowym objawem, na który skarży się chory, jest dławica piersiowa, czyli uczucie ucisku, pieczenia bądź dławienia w okolicy zamostkowej, wywołane wysiłkiem fizycznym, stresem, zimnym powietrzem, ustępujące w spoczynku lub po zażyciu krótkodziałających nitratów. Dolegliwości wynikają z niedokrwienia mięśnia sercowego, którego przyczyną jest miażdżyca tętnic wieńcowych. Badaniem pierwszego wyboru u większości pacjentów z podejrzeniem stabilnej choroby wieńcowej jest elektrokardiograficzny test wysiłkowy, zaś metodą uznawaną obecnie za podstawową w diagnostyce tego schorzenia - koronarografia. Umożliwia ona ocenę anatomii tętnic wieńcowych oraz lokalizację zwężeń, co pozwala na ustalenie sposobu postępowania (rewaskularyzacja bądź farmakoterapia) i określenie rokowania. W artykule przedstawiono możliwości diagnostyki choroby wieńcowej oraz dostępne opcje terapeutyczne stosowane w jej leczeniu, oparte na aktualnych wytycznych European Society of Cardiology z 2006 roku dotyczących postępowania w stabilnej chorobie wieńcowej (objaśnienie klas zaleceń oraz poziomów wiarygodności dowodów naukowych przedstawiono w tab. 1)

Wyniki leczenia ostrych zespołów wieńcowych u chorych w podeszłym wieku

Podeszły wiek wiąże się ze wzrostem liczby chorób współistniejących, odmiennymi objawami, przebiegiem i liczbą powikłań towarzyszących ostrym zespołom wieńcowym. Niejednokrotnie zły stan biologiczny, wynikający z zaawansowanego wieku — przy wyżej wymienionych dodatkowych obciążeniach — sprawia, że odstępuje się u nich od diagnostyki inwazyjnej i kwalifikuje do leczenia zachowawczego. Według doniesień z piśmiennictwa chorzy w podeszłym wieku nie tylko odnoszą korzyść z leczenia inwazyjnego, ale względny zysk z tej terapii może się zwiększać proporcjonalnie do wieku. Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (1), 15–2

Wyniki leczenia ostrych zespołów wieńcowych u chorych w podeszłym wieku

Podeszły wiek wiąże się ze wzrostem liczby chorób współistniejących, odmiennymi objawami, przebiegiem i liczbą powikłań towarzyszących ostrym zespołom wieńcowym. Niejednokrotnie zły stan biologiczny, wynikający z zaawansowanego wieku - przy wyżej wymienionych dodatkowych obciążeniach - sprawia, że odstępuje się u nich od diagnostyki inwazyjnej i kwalifikuje do leczenia zachowawczego. Według doniesień z piśmiennictwa chorzy w podeszłym wieku nie tylko odnoszą korzyść z leczenia inwazyjnego, ale względny zysk z tej terapii może się zwiększać proporcjonalnie do wieku

Zawał serca u chorych bez istotnych zmian w tętnicach wieńcowych

Wstęp: Zawał serca u chorych bez istotnych zmian w tętnicach wieńcowych to zagadnienie złożone, o nie do końca wyjaśnionej etiologii, nierzadko przysparzające wielu problemów diagnostycznych. W piśmiennictwie istnieje niewiele danych dotyczących problemu zawału serca z prawidłowym obrazem tętnic wieńcowych oraz odległego rokowania. Celami niniejszej pracy były: określenie odsetka chorych z zawałem serca bez istotnych zmian w tętnicach wieńcowych kierowanych do leczenia inwazyjnego; porównawcza ocena kurczliwości lewej komory w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej, a także ocena częstości występowania niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej

Zawał serca z uniesieniem odcinka ST rokuje gorzej niż zawał serca bez uniesienia odcinka ST u chorych bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych: analiza z Rejestru PL-ACS

Background: Acute myocardial infarction (MI) in patients with chronic coronary artery disease is usually associated with a rupture of atherosclerotic plaque with subsequent thrombus formation and reduction or block of blood flow what leads to necrosis of myocardium supplied by occluded artery. In some patients with MI, there are no significant lesions in coronary arteries. Aim: The comparative analysis of ST-segment elevation MI (STEMI) vs non-ST-segment elevation MI (NSTEMI) patients without significant angiographic lesions in short and long-term observation as well as identification of predictors of adverse long-term prognosis. Methods: We analysed all subsequent patients hospitalised due to STEMI and NSTEMI, included in the Polish Registry of Acute Coronary Syndromes in years 2003-2006. Only patients without significant lesions in coronary arteries (stenosis ≤ 50%) were included. Patients were divided into two groups: STEMI and NSTEMI. In these groups we analysed in-hospital parameters, the frequency of cardiac adverse events during hospitalisation and mortality at 30 days, 6 months and 1 year. Results: Patients with MI and no angiographically significant lesions in coronary arteries comprised 2.9% (n = 972) of all patients hospitalised due to MI (n = 32,959). Risk factors of coronary disease were observed more often in patients with NSTEMI. Mortality during hospitalisation, as well as after 30 days, 6 months, and 1 year was significantly higher in STEMI vs NSTEMI patients (3.5% vs 0.8%, 5.4% vs 0.8%, 8.15% vs 3.3%, 9.2% vs 4.6%). Conclusions: 1. In-hospital and long-term prognosis was worse in STEMI vs NSTEMI patients. 2. The independent predictors of adverse long-term prognosis during 1 year observation are: older age, risk factors of coronary disease like diabetes mellitus and obesity, depressed left ventricular systolic function, cardiogenic shock and STEMI. Kardiol Pol 2010; 68, 11: 1211-1217Wstęp: Zawał serca (MI) u osób z chorobą wieńcową jest najczęściej związany z pęknięciem niestabilnej blaszki miażdżycowej z wtórnym tworzeniem się zakrzepu, co skutkuje zmniejszeniem bądź przerwaniem przepływu, prowadzącym do martwicy obszaru mięśnia sercowego zaopatrywanego przez zamknięte naczynie. U części chorych z klinicznymi, elektrokardiograficznymi i laboratoryjnymi cechami MI tętnice wieńcowe nie wykazują istotnych zmian angiograficznych. Dokładna przyczyna tego zjawiska nie została do końca wyjaśniona. Cel: Celem pracy była analiza porównawcza chorych z MI z uniesieniem odcinka ST (STEMI) i MI bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI) bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej oraz ustalenie czynników wpływających niekorzystnie na rokowanie odległe. Metody: Analizie poddano kolejnych chorych hospitalizowanych z powodu STEMI i NSTEMI w latach 2003-2006 włączonych do Ogólnopolskiego Rejestru Ostrych Zespołów Wieńcowych. Właściwą analizę ograniczono do grupy osób bez istotnych angiograficznie zmian w tętnicach wieńcowych (zmiany ≤ 50%) w koronarografii. W zależności od obrazu elektrokardiograficznego chorych tych podzielono na dwie grupy: STEMI i NSTEMI. Grupy porównywano pod względem częstości występowania czynników ryzyka choroby wieńcowej. Analizie poddano również parametry okresu wewnątrzszpitalnego i występowanie niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w trakcie hospitalizacji. W poszczególnych grupach oceniano śmiertelność 1-, 6- i 12-miesięczną. Wyniki: Chorzy z MI bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych stanowili 2,9% osób leczonych w analizowanym okresie z powodu MI. U pacjentów z NSTEMI częściej występowały czynniki ryzyka choroby wieńcowej. Zarówno śmiertelność wewnątrzszpitalna, jak i 1-, 6- i 12-miesięczna były istotnie wyższe w grupie chorych z STEMI niż NSTEMI (odpowiednio 3,5% v. 0,8%; 5,4% v. 0,8%; 8,15% v. 3,3%; 9,2% v. 4,6%). Wnioski: Rokowanie w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej było gorsze w grupie chorych z STEMI w porównaniu z grupą z NSTEMI. U chorych z MI bez istotnych zmian w tętnicach wieńcowych niezależnymi czynnikami pogarszającymi rokowanie w obserwacji 12-miesięcznej są starszy wiek, obecność czynników ryzyka choroby wieńcowej, takich jak cukrzyca typu 2 i otyłość, obniżona funkcja skurczowa lewej komory, wstrząs kardiogenny oraz STEMI. Kardiol Pol 2010; 68, 11: 1211-121