Chory z zapaleniem mięśnia sercowego pod postacią komorowych zaburzeń rytmu

Zapalenie mięśnia sercowego to złożona jednostka chorobowa o różnorodnym obrazie klinicznym. Może prowadzić do poważnych następstw, takich jak niewydolność serca i kardiomiopatia rozstrzeniowa. U przedstawionego przez autorki pacjenta zapalenie mięśnia sercowego przebiegało pod postacią komorowych zaburzeń rytmu. Należy zwrócić uwagę, że zarówno rozpoznanie, jak i leczenie tej choroby może nastręczać wielu trudności i mimo stałego postępu medycyny wciąż pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi. Jednak ze względu na potencjalnie poważne rokowanie odległe trzeba dążyć do jak najszybszego rozpoznania

Wyniki leczenia ostrych zespołów wieńcowych u chorych w podeszłym wieku

Podeszły wiek wiąże się ze wzrostem liczby chorób współistniejących, odmiennymi objawami, przebiegiem i liczbą powikłań towarzyszących ostrym zespołom wieńcowym. Niejednokrotnie zły stan biologiczny, wynikający z zaawansowanego wieku — przy wyżej wymienionych dodatkowych obciążeniach — sprawia, że odstępuje się u nich od diagnostyki inwazyjnej i kwalifikuje do leczenia zachowawczego. Według doniesień z piśmiennictwa chorzy w podeszłym wieku nie tylko odnoszą korzyść z leczenia inwazyjnego, ale względny zysk z tej terapii może się zwiększać proporcjonalnie do wieku. Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (1), 15–2

Wyniki leczenia ostrych zespołów wieńcowych u chorych w podeszłym wieku

Podeszły wiek wiąże się ze wzrostem liczby chorób współistniejących, odmiennymi objawami, przebiegiem i liczbą powikłań towarzyszących ostrym zespołom wieńcowym. Niejednokrotnie zły stan biologiczny, wynikający z zaawansowanego wieku - przy wyżej wymienionych dodatkowych obciążeniach - sprawia, że odstępuje się u nich od diagnostyki inwazyjnej i kwalifikuje do leczenia zachowawczego. Według doniesień z piśmiennictwa chorzy w podeszłym wieku nie tylko odnoszą korzyść z leczenia inwazyjnego, ale względny zysk z tej terapii może się zwiększać proporcjonalnie do wieku

Stabilna choroba wieńcowa - epidemiologia, diagnostyka, wybór postępowania

Stabilna choroba wieńcowa to jedna z najczęstszych chorób układu sercowo-naczyniowego. W większości krajów europejskich stwierdza się ją u 20 000-40 000 na milion mieszkańców. Podstawowym objawem, na który skarży się chory, jest dławica piersiowa, czyli uczucie ucisku, pieczenia bądź dławienia w okolicy zamostkowej, wywołane wysiłkiem fizycznym, stresem, zimnym powietrzem, ustępujące w spoczynku lub po zażyciu krótkodziałających nitratów. Dolegliwości wynikają z niedokrwienia mięśnia sercowego, którego przyczyną jest miażdżyca tętnic wieńcowych. Badaniem pierwszego wyboru u większości pacjentów z podejrzeniem stabilnej choroby wieńcowej jest elektrokardiograficzny test wysiłkowy, zaś metodą uznawaną obecnie za podstawową w diagnostyce tego schorzenia - koronarografia. Umożliwia ona ocenę anatomii tętnic wieńcowych oraz lokalizację zwężeń, co pozwala na ustalenie sposobu postępowania (rewaskularyzacja bądź farmakoterapia) i określenie rokowania. W artykule przedstawiono możliwości diagnostyki choroby wieńcowej oraz dostępne opcje terapeutyczne stosowane w jej leczeniu, oparte na aktualnych wytycznych European Society of Cardiology z 2006 roku dotyczących postępowania w stabilnej chorobie wieńcowej (objaśnienie klas zaleceń oraz poziomów wiarygodności dowodów naukowych przedstawiono w tab. 1)

An aortico-left ventricular tunnel with aortic stenosis: Diagnosis based on echocardiography in a neonate

A very rare case of left-ventricular tunnel is reported. Diagnosis was based on ECHO examination. The differential diagnosis and surgical treatment of aortico-left ventricular tunnel is discussed. (Cardiol J 2007; 14: 193-197

Wczesne powikłania neurologiczne po przezcewnikowym zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej za pomocą okludera z siatki z drutu nitinolowego

Atrial septal defect (ASD) was closed percutaneously in an 18-year-old boy with a 27 mm nitinol wire mesh occluder according to standard procedures. Three hours after the procedure, he presented anxiety attacks, aggression, a vacant stare and a verbal/speaking disorder. Small ischaemic stroke localised in the right temporal/parietal region of the central nervous system was confirmed by computed tomography examination. Activated partial thromboplastin time was then 54 s despite continuous heparin infusion. Heparin dose was increased and symptomatic treatment was introduced (mannitol, furosemide, propofol, haloperidol). The next day, all symptoms disappeared. He remained in good clinical condition, without neurological disorders 1.5 months after the procedure. Complications related to transcatheter ASD closure still exist despite the fulfillment of standard procedural criteria. Frequent coagulogical examinations during and after the procedure are necessary. Close observation and follow-up of treated patients is mandatory

Przeznaczyniowe zamykanie ubytków przegrody międzyprzedsionkowej - doświadczenia własne na podstawie 111 cewnikowań

Przeznaczyniowe zamykanie ASD II Wstęp: Przezcewnikowe zamykanie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II (ASD) staje się coraz powszechniej stosowaną metodą leczenia. Materiał i metody: W okresie od października 1997 do marca 2001 roku cewnikowanie serca z zamiarem zamknięcia ubytku międzyprzedsionkowego (ASD) przeprowadzono u 111 pacjentów w wieku 0,4–63 lat (śr. 19,3) o masie ciała 3,5–90 kg (śr. 49). Po diagnostycznym cewnikowaniu serca i pomiarze balonem rozmiaru rozciągniętego ubytku pacjentów kwalifikowano do odpowiedniej metody leczenia — Amplatzer septal occluder lub Cardioseal/Starflex. Badania kontrolne wykonywano po 24 h, a następnie po 1, 3, 6, 12 miesiącach oraz w odstępach rocznych. Wyniki: Zabieg przeznaczyniowego zamknięcia ASD przeprowadzono skutecznie u 95 pacjentów. U 90 pacjentów zastosowano ASO o rozmiarach 5–38 mm, w tym u 19 z mnogimi ubytkami (u 1 zastosowano dwa ASO). Układ Starflex (28 i 33 mm) zastosowano u 4 pacjentów (w tym u 2 z mnogimi ubytkami), a Cardioseal 33 mm — u 1 z mnogimi perforacjami tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej. Od zabiegu odstąpiono u pozostałych pacjentów (głównie z powodu braku większych implantów w początkowym okresie). Średni czas rentgenoskopii wynosił 15 min w przypadku implantacji ASO i 19 min u pacjentów leczonych Cardioseal lub Starflex. W jednym przypadku wystąpiła wczesna embolizacja ASO do aorty. Średni okres obserwacji po zabiegu wynosił 13,5 miesięcy (0,2–41), a odsetek pełnego zamknięcia ASD po implantacji ASO — 91% po 24 h, 94% po miesiącu, 96% po 3 miesiącach, 95% po roku oraz 100% po 2 latach. Ubytki zaopatrywane za pomocą Cardioseal i Starflex były szczelnie zamknięte po 24 h. Wnioski: Przezcewnikowe zamykanie ASD za pomocą ASO lub takich zestawów, jak Cardioseal lub Starflex, powinno być proponowane pacjentom jako możliwość uniknięcia leczenia kardiochirurgicznego. Dobór implantu zależy od anatomii ubytku oraz doświadczenia operatora. Obecność mnogich ASD nie wyklucza możliwości ich skutecznego przeznaczyniowego zamknięcia. (Folia Cardiol. 2001; 8: 225–231

Przeznaczyniowe zamykanie ubytków przegrody międzyprzedsionkowej - doświadczenia własne na podstawie 111 cewnikowań

Przeznaczyniowe zamykanie ASD II Wstęp: Przezcewnikowe zamykanie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II (ASD) staje się coraz powszechniej stosowaną metodą leczenia. Materiał i metody: W okresie od października 1997 do marca 2001 roku cewnikowanie serca z zamiarem zamknięcia ubytku międzyprzedsionkowego (ASD) przeprowadzono u 111 pacjentów w wieku 0,4–63 lat (śr. 19,3) o masie ciała 3,5–90 kg (śr. 49). Po diagnostycznym cewnikowaniu serca i pomiarze balonem rozmiaru rozciągniętego ubytku pacjentów kwalifikowano do odpowiedniej metody leczenia — Amplatzer septal occluder lub Cardioseal/Starflex. Badania kontrolne wykonywano po 24 h, a następnie po 1, 3, 6, 12 miesiącach oraz w odstępach rocznych. Wyniki: Zabieg przeznaczyniowego zamknięcia ASD przeprowadzono skutecznie u 95 pacjentów. U 90 pacjentów zastosowano ASO o rozmiarach 5–38 mm, w tym u 19 z mnogimi ubytkami (u 1 zastosowano dwa ASO). Układ Starflex (28 i 33 mm) zastosowano u 4 pacjentów (w tym u 2 z mnogimi ubytkami), a Cardioseal 33 mm — u 1 z mnogimi perforacjami tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej. Od zabiegu odstąpiono u pozostałych pacjentów (głównie z powodu braku większych implantów w początkowym okresie). Średni czas rentgenoskopii wynosił 15 min w przypadku implantacji ASO i 19 min u pacjentów leczonych Cardioseal lub Starflex. W jednym przypadku wystąpiła wczesna embolizacja ASO do aorty. Średni okres obserwacji po zabiegu wynosił 13,5 miesięcy (0,2–41), a odsetek pełnego zamknięcia ASD po implantacji ASO — 91% po 24 h, 94% po miesiącu, 96% po 3 miesiącach, 95% po roku oraz 100% po 2 latach. Ubytki zaopatrywane za pomocą Cardioseal i Starflex były szczelnie zamknięte po 24 h. Wnioski: Przezcewnikowe zamykanie ASD za pomocą ASO lub takich zestawów, jak Cardioseal lub Starflex, powinno być proponowane pacjentom jako możliwość uniknięcia leczenia kardiochirurgicznego. Dobór implantu zależy od anatomii ubytku oraz doświadczenia operatora. Obecność mnogich ASD nie wyklucza możliwości ich skutecznego przeznaczyniowego zamknięcia. (Folia Cardiol. 2001; 8: 225–231

Ocena przydatności badania zmienności rytmu serca u dzieci i młodzieży z niedomykalnością zastawki aorty — doniesienie wstępne

HRV u dzieci i młodzieży z niedomykalnością aortalną Wstęp: Obniżenie parametrów zmienności rytmu serca (HRV, heart rate variability) występuje w wielu schorzeniach układu krążenia, zwłaszcza przebiegających z upośledzeniem czynności lewej komory. Cel pracy: Ocena przydatności badania HRV dla monitorowania funkcji lewej komory (LV, left ventricle) u dzieci i młodzieży z niedomykalnością zastawki aorty (AI, aortic insufficiency). Materiał i metody: Przebadano 26 pacjentów w wieku 8–22 lat (średnio 14,2) z niedomykalnością zastawki aorty. Metodyka badań obejmowała wywiad (klasa NYHA), badanie przedmiotowe, standardowe EKG, RTG klatki piersiowej oraz badanie ultrasonograficzne serca (UKG). Na podstawie 24-godzinnego zapisu EKG metodą Holtera dokonano analizy czasowej HRV. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej, a także odniesiono otrzymane wartości parametrów HRV do norm w odpowiednich przedziałach wieku. Wyniki: Badanych pacjentów podzielono na dwie grupy: I — 15 pacjentów z prawidłową lewą komorą, II — 11 pacjentów z powiększeniem lewej komory. W grupie II średnie wartości wszystkich wskaźników analizy czasowej zmienności rytmu serca były znamiennie niższe w porównaniu z grupą I. Wnioski: Monitorowanie zmienności rytmu serca u chorych z niedomykalnością zastawki aorty może ułatwić ocenę czynności lewej komory oraz może mieć wpływ na decyzję o leczeniu operacyjnym. Określenie czasu wystąpienia zmian HRV w stosunku do odchyleń obserwowanych w UKG wymaga dalszych badań

Skuteczna przewlekła terapia sildenafilem u pacjenta ze schyłkową niewydolnością serca po operacji Fontana

We present a case of a 21 year-old man who has had Fontan type correction 17 years ago with symptoms of severe heart insufficiency (III NYHA class, cahectic, with massive peripheral oedema and ascites) caused by increased pulmonary vascular resistance and increased pulmonary artery pressure. He was treated successfully with long term sildenafil medication. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 302-30