Influence of percutaneous pulmonary valve implantation on exercise capacity: Which group of patients benefits most from the intervention?

Background: The aim of the study was to evaluate the role of cardiopulmonary exercise testing (CPET) parameters in assessing exercise capacity improvement after percutaneous pulmonary valve implantation (PPVI). Additionally, it aimed to determine if there are any baseline characteristics influencing that change. Methods and results: The study comprised 32 patients (mean age 26 ± 9); 53% males; diagnosis: tetralogy of Fallot (n = 18), pulmonary atresia (n = 6), Ross procedure (n = 4), other (transposition of great arteries, pulmonary stenosis, double outlet right ventricle, common arterial trunk type II — n = 4) who underwent successful PPVI due to right ventricular out­flow tract dysfunction (predominant pulmonary regurgitation — n = 17, predominant pulmo­nary stenosis — n = 15). Treadmill CPET was performed before and a year after PPVI along with clinical evaluation, cardiac magnetic resonance and transthoracic echocardiography. Twelve months post successful PPVI (pulmonary valve competence restoration and pulmonary gradient reduction from 58.8 ± 47.1 to 26.6 ± 10.8 mm Hg) there was a significant decrease in the ventilatory equivalent for CO2 at peak exercise (EQCO2) (25.3 ± 3.3 to 24.3 ± 3.0, p = 0.04) and oxygen consumption at peak exercise (pVO2) (20.4 ± 5.0 to 22.6 ± 5.3 mL/kg/min, p = 0.04). Improved EQCO2 correlated with an increase in right and left ventricular ejection fraction (respectively R = –0.57, p = 0.002; R = –0.56, p = 0.002). In this study, no baseline factors that might affect improvement in exercise function were found. Conclusions: Successful PPVI leads to an improvement in exercise capacity and hemodynamic response to exercise. The correlation between the improvement in EQCO2 or peak VO2 and baseline characteristics was too weak to reliably identify the group of patients that will benefit from the procedur

Ablacja RF nawrotnych arytmii przedsionkowych u pacjentów po korekcji Tetralogii Fallota- obserwacja odległa.

Background: After the surgical correction of tetralogy of Fallot, surgical scars and natural obstacles form pathways capable of supporting an atrial tachyarrhythmia (AT). Radiofrequency (RF) ablation is effective, although the few studies published on this topic had relatively short follow-up periods. Aim: The aims of the study were to evaluate the acute and long-term effects of RF ablation of AT and examine the charac­teristics of arrhythmia recurrence. Methods: Tetralogy of Fallot patients (n = 16, age 44.7 ± 10.7 years) referred for ablation of ATs, appearing 25.7 ± 9.6 years after repair, were studied. Results: Twenty-five ATs were ablated, including 16 cavo-tricuspid isthmus atrial flutters (CTI-AFLs) and nine intraatrial reentrant tachycardia (IART). In one patient with paroxysmal atrial fibrillation (PAF), pulmonary vein isolation was also performed. Ten patients had permanent, and six had paroxysmal arrhythmia prior to the first ablation. Four patients had PAF. Regardless of the type of first ablated arrhythmia, all 16 patients required CTI-AFL ablation. The effectiveness of the first RF ablation reached 88%. The acute efficacy of RF ablation was 100% for CTI-AFL and 78% for IART. Long-term follow-up was possible in 15 out of 16 patients (mean follow-up 68.8 ± 36.6 months). Four patients were free of sustained arrhythmia, nine (60%) had AF. After the last RF ablation, an episode suggestive of CTI-AFL/IART was documented only in one patient. Conclusions: Ablation of CTI-AFL/IART in tetralogy of Fallot patients is safe and effective. AF was observed in most patients during the long-term follow-up. Regardless of the type of the first ablated arrhythmia, all patients required CTI-AFL ablation.Streszczenie Wstęp Po korekcji chirurgicznej Tetralogii Fallota (TOF), blizny i naturalne bariery anatomiczne tworzą podłoże do powstawania nawrotnych arytmii przedsionkowych, które są istotnym czynnikiem ryzyka zgonu. Z wiekiem pacjentów (pct) rośnie ryzyko wystąpienia migotania przedsionków (AF), a napady cieśniozależnego trzepotania przedsionków (CTI-AFL) i nawrotnego częstoskurczu przedsionkowego (IART) występują u 30% pacjentów. Ablacja RF jest skuteczna, niemniej jednak w nielicznych publikacjach na ten temat analizowane grupy pacjentów były małe, a obserwacja odległa krótka. Cel Celem pracy jest ocena bezpieczeństwa i skuteczności ablacji RF nawrotnych arytmii przedsionkowych u pacjentów z TOF podczas długiej obserwacji odległej,. Metody Spośród ponad 4000 ablacji RF wykonanych w Instytucie Kardiologii w latach 2008-2016, 24 pacjentów miało w wywiadach operację korekcji TOF. Do badania włączono pacjentów którzy spełnili kryteria: 1) korekcja Tetralogii Fallota, 2) elektrokardiograficznie udokumentowane epizody arytmii przedsionkowej, 3) wykonana ablacja RF. Szesnastu pacjentów (M: 56.25%, średni wiek: 44.7 +/- 10.7 lat, 23-67 lat) spełniło te kryteria. Wyniki U 16 pacjentów wykonano 23 ablacje RF (średnia 1.4, zakres 1-4) i usunięto podłoże do 26 nawrotnych arytmii przedsionkowych, w tym 16 CTI-AFL i 9 IART. Czterech pacjentów (25%) miało napadowe AF, które u 3 pacjentów nie było celem ablacji. U jednego pacjenta z napadowym AF poza linią aplikacyjną w cieśni trójdzielno-żylnej (CTI) wykonywano izolację żył płucnych. U 8 pacjentów pętlę IART zlokalizowano na bocznej ścianie prawego przedsionka, w pobliżu blizny po kardiotomijnej. U 1 pacjentów IART zlokalizowano w dolnej części przegrody międzyprzedsionkowej, powyżej ujścia zatoki wieńcowej. U żadnego z pacjentów nie stwierdzono arytmii ogniskowej. Cykl CTI-AFL wynosił średnio 298 +/- 65 ms, IART średnio 276 +/- 66 ms. Czas trwania zabiegu wyniósł średnio 85 +/- 35 minut, a czas średnia dawka promieniowania wyniosła 72.99 +/- 63.94mGy. Przed pierwszym zabiegiem ablacji RF, 10 pacjentów miało przetrwałą, a 6 pacjentów napadową formę arytmii. Pacjenci mieli 36 operacji korekcji Tetralogii Fallota (średnia 2.25, zakres 1-4). Sześciu pacjentów miało jedną operację, czterech pacjentów miało dwie operacje, dwóch pacjentów – trzy. Czterech pacjentów miało cztery operacje korekcji TOF. Średni wiek podczas pierwszej korekty TOF wynosił 18.7 +/- 15.2 lat, a średni czas między korektą TOF, a ablacją RF wyniósł 25.7 +/- 9.6 lat (3-38 lat). Frakcja wyrzucania lewej komory wynosiło średnio 51. 2+/- 9.6 %. Piętnastu z 16 pacjentów miało blok prawej odnogi pęczka Hisa, jeden pacjent miał stałą stymulację serca. Skuteczność pierwszej ablacji RF wyniosła 88%. Bezpośrednia skuteczność ablacji RF CTI-AFL wyniosła 100%, a ablacji podłoża IART 78%. Nie stwierdzono poważnych wczesnych lub późnych powikłań ablacji. Podczas obserwacji odległej 15 z 16 pacjentów (średni czas obserwacji 68.8 +/- 36.6 miesięcy), 4 pacjentów nie miało napadów AFL-CTI, IART 1/lub AF. Dziewięciu pacjentów (60%) miało AF, w tym 5 pacjentów utrwalone AF. Po ostatniej ablacji, jedynie 1 pacjent miał napa arytmii sugerujący IART/CTI-AFL. Podczas obserwacji odległej 3 pacjentów zmarło. Jedna pacjentka zginęła w wypadku samochodowym, 2 pacjentów zmarło w wyniku komplikacji po operacji zastawki płucnej. Wnioski Ablacja podłoża nawrotnych arytmii przedsionkowych u pacjentów po korekcji Tetralogii Fallota jest bezpieczna i skuteczna, niemniej jednak podczas wieloletniej obserwacji odległej u większości  pacjentów rejestrowano migotanie przedsionków.