Wpływ dynamiki występowania objawów depresyjnych na rokowanie pacjentów po operacji pomostowania tętnic wieńcowych

Background: As coronary artery bypass grafting (CABG) remains an important myocardial revascularisation strategy, more attention has been paid to the role of numerous factors affecting outcomes after CABG, including depression and depressive symptoms. However, previous studies on this issue gave in consistent results, the dynamics of depression has been seldom investigated, and only few reports have specifically addressed this problem in Poland.Aim: Prospective evaluation of the effect of depressive symptoms and the dynamics of their occurrence on the incidence of cardiac events in patients after CABG during a 2-year follow-up.Methods: We studied 170 patients aged 63 ± 10 years, including 17 women and 153 men, who underwent CABG. The Beck Depression Inventory (BDI) was used to evaluate the severity of depressive symptoms at 2 weeks (0M), 3 months (3M), and 24 months (24M) after CABG. Based on the BDI findings during subsequent follow-up visits, patients were divided into three groups depending on the dynamics of depressive symptoms: Group I without depression (67 patients), Group II with incidental depression (72 patients), and Group III with chronic depression (31 patients). During the 2-year follow-up, weevaluated the incidence of three combined endpoints that included death, myocardial infarction (MI), coronary angioplasty or redo CABG surgery; recurrent angina; and hospitalisations due to arrhythmia, heart failure or other cardiac causes. We analysed the effect of demographic, clinical, perioperative end psychological parameters to identify independent risk factors for cardiac events.Results: Among patients with chronic depression, more cardiac events were noted compared to patients without depressio nor with incidental depression. All combined endpoints were significantly more common in patients with chronic depression compared to those without depression (death, MI, coronary angioplasty or redo CABG surgery: 19.3% in Group III vs. 5.9% in Group I, p = 0.0437; recurrent angina: 45% in Group III vs. 16.4% in Group I, p = 0.027; hospitalisations due to arrhythmia, heart failure or other cardiac causes: 54.8% in Group III vs. 31.3% in Group I, p = 0.0287). Hospitalisation rate was also higher among patients with chronic depression compared to those with incidental depression (54.8% in Group III vs. 31.9% in Group II, p = 0.031). In multivariate analysis using a linear regression model, independent risk factors for hospitalisation during the 2-year follow-up included the presence of depressive symptoms in the early postoperative period (p = 0.03) and the BDI score at 3 months after CABG (p = 0.0001). Use of antidepressants at baseline was an independent risk factor for recurrent angina (p = 0.004). Depressive symptoms, regardless of their dynamics, were not found to be a risk factor for the combined endpoint of death, MI, coronary angioplasty or redo CABG surgery.Conclusions: During a 2-year prospective follow-up of patients after CABG, cardiac events were significantly more common among patients with chronic depression (but not incidental depression) as compared to patients without depressive symptoms. Hospitalisation rate among patients with chronic depression was significantly higher compared to both patients without depression or with incidental depression. Both chronic and incidental depression was not shown to be to be a risk factor forthe combined endpoint of death, MI, coronary angioplasty or redo CABG surgery. Severe depressive symptoms that required the use of antidepressants at baseline were an independent risk factor of recurrent angina. The presence of depressive symptoms at baseline and BDI score at 3 months were independent risk factors for rehospitalisation. This suggests that the dynamics of depressive symptoms may have an effect on rehospitalisations in patients after CABG.Wstęp: Pomostowanie tętnic wieńcowych (CABG) to nadal istotna metoda rewaskularyzacji mięśnia sercowego. Podnosi się rolę wielu czynników wpływających na rokowanie pacjentów po CABG, wśród nich depresji i objawów depresyjnych. Wyniki badań dotyczących tego zagadnienia są niejednoznaczne, rzadko ocenia się dynamikę depresji, nieliczne doniesienia uwzględniają polskie realia.Cel: Celem pracy była prospektywna ocena wpływu objawów depresyjnych i dynamiki ich występowania na pojawienie się zdarzeń sercowych u pacjentów po CABG w trakcie 2-letniej obserwacji.Metody: Grupę badaną stanowiło 170 pacjentów (17 kobiet i 153 mężczyzn) w wieku 63 ± 10 lat po przebytym CABG. Nasilenie objawów depresyjnych oceniano za pomocą Kwestionariusza Depresji Becka (BDI) w ciągu 2 tygodni po zabiegu (0M) oraz po 3 (3M) i 24 (24M) miesiącach od CABG. Na podstawie wyników BDI uzyskiwanych w czasie kolejnych kontroli pacjentów podzielono na trzy podgrupy uwzględniające dynamikę objawów depresyjnych: I — bez depresji (67 osób), II — z depresją incydentalną (72 osób), III — z depresją przewlekłą (31 osób). W czasie 2-letnej obserwacji oceniano występowanie 3 złożonych punktów końcowych — 1. zgon, zawał serca, angioplastyka wieńcowa, ponowne CABG; 2. nawrót dławicy; 3. hospitalizacje z powodu zaburzeń rytmu serca, niewydolności serca i innych przyczyn kardiologicznych. W celu ustalenia niezależnych czynników ryzyka wystąpienia zdarzeń sercowych analizowano wpływ parametrów: demograficznych, klinicznych, okołooperacyjnych i psychologicznych.Wyniki: W podgrupie z depresją przewlekłą zanotowano więcej zdarzeń sercowych w porównaniu zarówno z podgrupą bez depresji, jak i z depresją incydentalną. Wszystkie złożone punkty końcowe występowały znamiennie statystycznie częściej w podgrupie z depresją przewlekłą w porównaniu z podgrupą bez depresji (1. III v. I — 19,3% v. 5,9%; p = 0,0437;2. III v. I — 45% v. 16,4%; p = 0,027; 3. III v. I — 54,8% v. 31,3%; p = 0,0287). Częstotliwość hospitalizacji była istotnie wyższa również w podgrupie z depresją przewlekłą w porównaniu z grupą z depresją incydentalną (III v. II — 54,8% v. 31,9%; p = 0,031). W analizie wieloczynnikowej (model regresji liniowej) niezależnymi czynnikami ryzyka hospitalizacji podczas 2-letniej obserwacji okazały się: występowanie objawów depresyjnych we wczesnym okresie pooperacyjnym (p = 0,03) oraz wynik BDI po 3 miesiącach od CABG (p = 0,0001). Przyjmowanie leków antydepresyjnych na początku obserwacji było niezależnym czynnikiem ryzyka nawrotu dławicy (p = 0,004). Objawy depresyjne, bez względu na dynamikę nie okazały się czynnikiem ryzyka pierwszego, złożonego punktu końcowego, tj. zgonu, zawału serca, angioplastyki wieńcowej i ponownego CABG.Wnioski: W prospektywnej 2-letniej obserwacji chorych po CABG zdarzenia sercowe istotnie częściej występują wśród pacjentów z depresją przewlekłą (a nie incydentalną) w porównaniu z osobami bez objawów depresyjnych. Częstotliwość hospitalizacji w podgrupie z depresją przewlekłą jest istotnie wyższa niż w podgrupie bez depresji i z depresją incydentalną. Nie wykazano,aby depresja (przewlekła lub incydentalna) była niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu, zawału serca, angioplastyki wieńcowej i ponownego CABG. Nasilone objawy depresyjne wymagające przyjmowania leków antydepresyjnych na początku obserwacji stanowią niezależny czynnik ryzyka nawrotu dolegliwości dławicowych. Występowanie objawów depresyjnych na początku obserwacji i wynik skali Becka oceniany 3 miesiące po zabiegu są niezależnymi czynnikami ryzyka rehospitalizacji. Może to przemawiać za wpływem dynamiki objawów depresyjnych na ponowne hospitalizacje pacjentów po CABG

Nowy model treningu marszowego u pacjentów po operacji pomostowania tętnic wieńcowych

Background: Exercise training is an established, guideline-recommended treatment approach in cardiovascular disease. Designing novel methods of exercise training that would be accepted by the patients seems to be a way to increase patient attendance at cardiac rehabilitation (CR). The 6-min walking test (6-MWT) is a simple, safe and objective method to assess exercise capacity. In patients without heart failure, oxygen consumption after 6 min of walking reaches the ventilatory threshold (VT) level. Training up to the VT level is recommended in CR. Theoretical grounds exist for designing a novel model of CR based on diagnostic 6-MWT. Aim: Pilot implementation and evaluation of the effectiveness of a new form of walking training based on 6-MWT in low-risk patients after coronary artery bypass grafting (CABG). Methods: The study included 119 men after CABG undergoing phase II CR. Depending on whether patients granted a consent to undergo home-based electrocardiography (ECG) telemonitored CR or not, they were divided into two groups: group A (60 patients) — standard CR combined with the new model (walking 6 times for 6 min with 3-min intervals) for 5 days a week; and group B (59 controls) — standard CR. At baseline and after 3 and 12 months, the patients underwent the following tests: 6-MWT, 24-h Holter ECG monitoring (including evaluation of heart rate variability), and biochemical laboratory tests. Results: No significant differences in 6-MWT distance were found between the groups at baseline and at 3 and 12 months. At 3 months, 6-MWT distance increased significantly in both groups (group A: 419 ± 73 vs. 515 ± 70 m, p < 0.02; group B: 422 ± 86 vs. 519 ± 73 m, p < 0.02). At 3 and 12 months, body mass was higher in group B controls (p < 0.05). At 3 months, glycaemia and high-sensitivity C-reactive protein (hsCRP) levels were significantly lower in group A patients (p < 0.05). At 12 months, triglyceride levels were higher in group B (p < 0.05). At 3 months, SDNN was higher in group A. After 12 months, LF was lower in group A. At baseline, the LF/HF ratio was significantly higher in group A (p < 0.05) but during further follow-up, favourable changes in the LF/HF ratio were noted only in group A. Conclusions: The novel model of exercise walking training had a favourable effect on body mass, glycaemia and hsCRP level reduction, and induced favourable changes of the sympathovagal balance.Wstęp: Trening fizyczny jest uznaną w standardach metodą terapii chorób układu sercowo-naczyniowego. Niepokojące są dane wskazujące na niski udział pacjentów po operacji pomostowania tętnic wieńcowych (CABG) w II etapie rehabilitacji kardiologicznej. Powstaje pytanie, jak zwiększyć aktywność fizyczną osób z grupy niskiego ryzyka po CABG? Istotnym kierunkiem poszukiwań jest opracowanie nowych akceptowanych przez pacjentów form treningu. Marsz jest najczęściej wykonywaną czynnością dnia codziennego, a nie jest uznaną w standardach rehabilitacji formą treningu. Jedną z przyczyn są trudności w obiektywizacji tego wysiłku. Diagnostyczny 6-minutowy test marszowy (6-MWT) jest prostą, bezpieczną i obiektywną metodą oceny wydolności fizycznej. U pacjentów bez cech niewydolności serca tkankowe pochłanianie tlenu po 6 minutach marszu osiąga poziom progu beztlenowego (VT). Trening do poziomu VT jest zalecany w rehabilitacji kardiologicznej. Istnieją więc przesłanki teoretyczne do opracowania nowego modelu rehabilitacji kardiologicznej na podstawie 6-MWT. Cel: Celem pracy były pilotażowe wdrożenie i ocena efektywności nowej formy treningu marszowego opartego na właściwościach 6-MWT u pacjentów z grupy niskiego ryzyka po CABG. Metody: Do badania włączono 119 mężczyzn w II etapie rehabilitacji kardiologicznej po CABG. W zależności od wyrażonej zgody na kontynuację rehabilitacji domowej monitorowanej tele-EKG pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa A (GrA; 60 pacjentów) — standardowa rehabilitacja (jak grupa B) rozszerzona o nowy model treningu stosowany przez 36 minut dziennie (marsz 6 razy po 6 minut, przerywany 3-minutowym odpoczynkiem), przez 5 dni w tygodniu do 3 miesięcy po CABG; grupa B (GrB; 59 pacjentów) — rehabilitowana wg obowiązujących standardów. Na wstępie, po 3 i po 12 miesiącach pacjenci byli poddani badaniom obejmującym ocenę kliniczną, 6-MWT, 24-godzinne EKG metodą Holtera z określeniem zmienności rytmu zatokowego (HRV), badania laboratoryjne (lipidogram, glukoza na czczo, hsCRP). Wyniki: Na wstępie, po 3 i po 12 miesiącach dystans marszu w 6-MWT nie różnił się istotnie między grupami. Do 3. miesiąca w obu grupach stwierdzono istotny przyrost dystansu marszu w 6-MWT [m] (GrA: 419 ± 73 vs. 515 ± 70; p < 0,02; GrB: 422 ± 86 vs. 519 ± 73; p < 0,02). Od 3. do 12. miesiąca nie zaobserwowano zmian w dystansie marszu w obu grupach. W analizie regresji liniowej jednoczynnikowej wykazano, że niezależnym czynnikiem wpływającym na przyrost dystansu marszu był niski wyjściowy dystans marszu. Wyjściowo masa ciała [kg] pacjentów w obu grupach nie różniła się istotnie (GrA vs. GrB: 80,1 ± 10,3 vs. 80,5 ± 9,5; p = NS). Po 3 miesiącach (GrA vs. GrB: 79,8 ± 9,6 vs. 82,6 ± 9,9; p < 0,05) i po 12 miesiącach (GrA vs. GrB: 81,8 ± 9,6 vs. 84,7 ± 10,3; p < 0.05) pacjenci z GrB charakteryzowali się większą masą ciała. Stężenia lipidów, glukozy i hsCRP były porównywalne w obu grupach na wstępie. Po 3 miesiącach w GrA wartości glikemii [mmol/dl] (GrA vs. GrB: 5,6 ± 1,0 vs. 6,2 ± 5,1; p < 0.05) i hsCRP [mg/ml] (GrA vs. GrB: 0,27 ± 0,3 vs. 0,33 ± 0,6; p < 0.05) były istotnie niższe. Po 12 miesiącach glikemia i hsCRP nie różniły się między grupami, a w GrB zaobserwowano wzrost stężenia triglicerydów [mmol/dl] (GrA vs. GrB: 1,3 ± 0,5 vs. 1,5 ± 0,7; p < 0.05). Minimalna, średnia i maksymalna częstotliwość rytmu serca nie różniła się między grupami w kolejnych etapach obserwacji. Składowa czasowa HRV-SDNN [ms] nie różniła się między grupami na wstępie (GrA vs. GrB: 99,7 ± 28,3 vs. 98,9 ± 28,9; p = NS). W GrA po 3 miesiącach SDNN było wyższe (GrA vs. GrB: 132 ± 34 vs. 122 ± 37; p < 0,05). Po 12 miesiącach (GrA vs. GrB: 133 ± 28 vs. 127 ± 34; p = NS) nie było różnic w zakresie SDNN między grupami. Składowa częstotliwościowa HRV-LF [ms2/Hz] nie różniła się pomiędzy grupami na wstępie (GrA vs. GrB: 310 ± 931 vs. 228 ± 211; p = NS) i po 3 miesiącach (GrA vs. GrB: 242 ± 223 vs. 282 ± 211; p = NS). Po 12 miesiącach LF było istotnie niższe w GrA (GrA vs. GrB: 298 ± 381 vs. 526 ± 739; p < 0,05). Składowa częstotliwościowa HRV-HF [ms2/Hz] nie różniła się między grupami na wstępie (GrA vs. GrB: 201 ± 255 vs. 159 ± 173; p = NS), po 3 miesiącach (GrA vs. GrB: 198 ± 267 vs. 202 ± 196; p = NS) i po 12 miesiącach (GrA vs. GrB: 271 ± 409 vs. 280 ± 294; p = NS). Stosunek LF/HF był na wstępie istotnie wyższy w GrA (GrA vs. GrB: 4,5 ± 2,4 vs. 2,23 ± 2,7; p < 0,05). W trakcie obserwacji stwierdzono korzystną dynamikę zmian LF/HF jedynie w GrA po 3 miesiącach (GrA vs. GrB: 1,7 ± 1,3 vs. 1,8 ± 1,1; p = NS) i po 12 miesiącach (GrA vs. GrB: 2,0 ± 2,1 vs. 2,3 ± 1,98; p = NS). Liczba pacjentów, u których wystąpiły powikłania, nie różniła się między grupami. Wnioski: 1. Proponowany model interwałowego treningu marszowego wpływa korzystnie na redukcję masy ciała, gospodarkę węglowodanową, zmniejszenie ogólnoustrojowej reakcji zapalnej i równowagę współczulno-przywspółczulną. 2. Cechy charakteryzujące nowy model treningu (bezpieczny, skuteczny, możliwy do obiektywnej oceny i realizacji w dowolnym miejscu) stanowią przesłankę do twierdzenia, że jego wdrożenie przyczyni się do zwiększenia aktywności fizycznej pacjentów po CABG. 3. Powyższe wyniki uzasadniają zaplanowanie badań obejmujących duży materiał w celu oceny efektywności i możliwości upowszechnienia proponowanej formy treningu w rehabilitacji kardiologicznej

Can Circulating Cardiac Biomarkers Be Helpful in the Assessment of LMNA Mutation Carriers?

Mutations in the lamin A/C gene are variably phenotypically expressed; however, it is unclear whether circulating cardiac biomarkers are helpful in the detection and risk assessment of cardiolaminopathies. We sought to assess (1) clinical characteristics including serum biomarkers: high sensitivity troponin T (hsTnT) and N-terminal prohormone brain natriuretic peptide (NT-proBNP) in clinically stable cardiolaminopathy patients, and (2) outcome among pathogenic/likely pathogenic lamin A/C gene (LMNA) mutation carriers. Our single-centre cohort included 53 patients from 21 families. Clinical, laboratory, follow-up data were analysed. Median follow-up was 1522 days. The earliest abnormality, emerging in the second and third decades of life, was elevated hsTnT (in 12% and in 27% of patients, respectively), followed by the presence of atrioventricular block, heart failure, and malignant ventricular arrhythmia (MVA). In patients with missense vs. other mutations, we found no difference in MVA occurrence and, surprisingly, worse transplant-free survival. Increased levels of both hsTnT and NT-proBNP were strongly associated with MVA occurrence (HR > 13, p ≤ 0.02 in both) in univariable analysis. In multivariable analysis, NT-proBNP level > 150 pg/mL was the only independent indicator of MVA. We conclude that assessment of circulating cardiac biomarkers may help in the detection and risk assessment of cardiolaminopathies

Titin Truncating Variants in Dilated Cardiomyopathy – Prevalence and Genotype-Phenotype Correlations

<div><p><i>TTN</i> gene truncating variants are common in dilated cardiomyopathy (DCM), although data on their clinical significance is still limited. We sought to examine the frequency of truncating variants in <i>TTN</i> in patients with DCM, including familial DCM (FDCM), and to look for genotype-phenotype correlations. Clinical cardiovascular data, family histories and blood samples were collected from 72 DCM probands, mean age of 34 years, 45.8% FDCM. DNA samples were examined by next generation sequencing (NGS) with a focus on the <i>TTN</i> gene. Truncating mutations were followed up by segregation study among family members. We identified 16 <i>TTN</i> truncating variants (<i>TTN</i> trunc) in 17 probands (23.6% of all cases, 30.3% of FDCM, 17.9% of sporadic DCM). During mean 63 months from diagnosis, there was no difference in adverse cardiac events between probands with and without TTN truncating mutations. Among relatives 29 mutation carriers were identified, nine were definitely affected (31%), eight probably affected (27.6%) one possibly affected (3.4%) and eleven were not affected (37.9%). When relatives with all affected statuses were combined, disease penetrance was still incomplete (62.1%) even after exclusion of unaffected relatives under 40 (82%) and was higher in males versus females. In all mutation carriers, during follow-up, 17.4% had major adverse cardiac events, and prognosis was significantly worse in men than in women. In conclusion, <i>TTN</i> truncating variants were observed in nearly one fourth of young DCM patient population, in vast majority without conduction system disease. Incomplete penetrance suggests possible influence of other genetic and/or environmental factors on the course of cardiotitinopathy. Counseling should take into account sex and incomplete penetrance.</p></div

A novel risk model for predicting potentially life-threatening arrhythmias in non-ischemic dilated cardiomyopathy (DCM-SVA risk)

BACKGROUND: Non-ischemic dilated cardiomyopathy (DCM) can be complicated by sustained ventricular arrhythmias (SVA) and sudden cardiac death (SCD). By now, left-ventricular ejection fraction (LV-EF) is the main guideline criterion for primary prophylactic ICD implantation, potentially leading either to overtreatment or failed detection of patients at risk without severely impaired LV-EF. The aim of the European multi-center study DETECTIN-HF was to establish a clinical risk calculator for individualized risk stratification of DCM patients. METHODS: 1393 patients (68% male, mean age 50.7 ± 14.3y) from four European countries were included. The outcome was occurrence of first potentially life-threatening ventricular arrhythmia. The model was developed using Cox proportional hazards, and internally validated using cross validation. The model included seven independent and easily accessible clinical parameters sex, history of non-sustained ventricular tachycardia, history of syncope, family history of cardiomyopathy, QRS duration, LV-EF, and history of atrial fibrillation. The model was also expanded to account for presence of LGE as the eight8h parameter for cases with available cMRI and scar information. RESULTS: During a mean follow-up period of 57.0 months, 193 (13.8%) patients experienced an arrhythmic event. The calibration slope of the developed model was 00.97 (95% CI 0.90-1.03) and the C-index was 0.72 (95% CI 0.71-0.73). Compared to current guidelines, the model was able to protect the same number of patients (5-year risk ≥8.5%) with 15% fewer ICD implantations. CONCLUSIONS: This DCM-SVA risk model could improve decision making in primary prevention of SCD in non-ischemic DCM using easily accessible clinical information and will likely reduce overtreatment

Comparison of clinical data on <i>TTN</i> trunc positive versus <i>TTN</i> trunc negative DCM probands.

<p>Comparison of clinical data on <i>TTN</i> trunc positive versus <i>TTN</i> trunc negative DCM probands.</p

Clinical characteristics of affected and not affected <i>TTN</i> trunc positive relatives.

<p>Clinical characteristics of affected and not affected <i>TTN</i> trunc positive relatives.</p

List of <i>TTN</i> truncating variants identified in the study group annotated to transcript NM_001267550.2.

<p>List of <i>TTN</i> truncating variants identified in the study group annotated to transcript NM_001267550.2.</p

Kaplan-Meier cumulative survival curves for SAE (HF death, OHT or LVAD) in 46 carriers of <i>TTN</i> truncating variants, males and females, p = 0.018, log-rank test = -2.37.

<p>Kaplan-Meier cumulative survival curves for SAE (HF death, OHT or LVAD) in 46 carriers of <i>TTN</i> truncating variants, males and females, p = 0.018, log-rank test = -2.37.</p