Echokardiograficzna rozkurczowa próba wysiłkowa

Diastolic dysfunction can lead to heart failure symptoms if it causes elevated left atrial pressure. Diastolic function changes dynamically for example during physical exercise. That is why echocardiography at rest may not detect signs of left atrial pressure elevation. In this article, we present an outline of diastolic function assessment at rest, and indications for a diastolic stress test, its protocols and interpretation.Zaburzenia funkcji rozkurczowej lewej komory mogą tłumaczyć objawy niewydolności serca, jeśli prowadzą do podwyższonego ciśnienia w lewym przedsionku. Funkcja rozkurczowa zmienia się dynamicznie między innymi pod wpływem wysiłku fizycznego. Z tego powodu w spoczynkowym badaniu echokardiograficznym możemy nie stwierdzić zaburzeń funkcji rozkurczowej tłumaczącej objawy niewydolności serca. W artykule zostały zaprezentowane metody oceny funkcji rozkurczowej w spoczynkowym badaniu echokardiograficznym, wskazania do echokardiograficznej rozkurczowej próby wysiłkowej, protokoły jej wykonania i sposób interpretacji wynikó

Echokardiograficzna rozkurczowa próba wysiłkowa

Diastolic dysfunction can lead to heart failure symptoms if it causes elevated left atrial pressure. Diastolic functionchanges dynamically for example during physical exercise. That is why echocardiography at rest may not detect signs ofleft atrial pressure elevation. In this article, we present an outline of diastolic function assessment at rest, and indicationsfor a diastolic stress test, its protocols and interpretation.Zaburzenia funkcji rozkurczowej lewej komory mogą tłumaczyć objawy niewydolności serca, jeśli prowadzą do podwyższonego ciśnienia w lewym przedsionku. Funkcja rozkurczowa dynamicznie się zmienia między innymi pod wpływem wysiłku fizycznego. Z tego powodu w spoczynkowym badaniu echokardiograficznym można nie stwierdzić zaburzeń funkcji rozkurczowej tłumaczącej objawy niewydolności serca. W artykule zaprezentowano metody oceny funkcji rozkurczowej w spoczynkowym badaniu echokardiograficznym, wskazania do echokardiograficznej rozkurczowej próby wysiłkowej, protokoły jej wykonania i sposób interpretacji wyników

Assessment of the myocardial FDG-PET image quality with the use of maximal Standardized Uptake Value myocardial to background index. Application of the results in regard to semiquantitative assessment of myocardial viability with cardiac dedicated softwar

BACKGROUND: The objective of this study was to semiquantitatively assess the degree of myocardial fluorodeoxyglucose (FDG) uptake in glucose-loaded myocardial viability positron emission tomography/computed tomography (PET/CT) scans, to calculate the myocardial to background index, and correlate the index with image quality assessed on the basis of visual qualitative assessment. MATERIAL AND METHODS: The myocardial FDG-PET/CT study was carried out in 69 non-diabetic patients, who had known coronary artery disease, by intravenous injection of 250 ± 70 MBq (range: 180–320 MBq) FDG. Images were interpreted visually and patients were divided into three groups according to the grade of myocardial uptake: optimal, suboptimal, and uninterpretable. Semiquantitative analysis was performed by calculating the standardized uptake value (SUVmax) for myocardium and background (blood pool) activity, and expressed as the myocardial to background (M/B) activity ratio. RESULTS: On the basis of visual (qualitative) analysis, 60/69 (86.96%) patients showed optimal quality of FDG cardiac uptake, 3/69 (4.35%) were suboptimal, and uninterpretable FDG PET scan results were found in 6/69 (8.70%) patients. The M/B index was found to be significantly higher in images of optimal vs. suboptimal quality (6.87 ± 3.99 vs. 1.65 ± 0.78 respectively; p < 0.0001). CONCLUSIONS: The index ratio of 2.2, which is consistent with the upper borderline value for visually uninterpretable images, was considered the cut-off value for scans of optimal and non-optimal quality

Isoprenaline induced Takotsubo syndrome: Histopathological analyses of female rat hearts

Background: Takotsubo syndrome (TTS) is a stress-induced disorder affecting mostly postmenopausal women. The aim of the study was to evaluate isoprenaline (ISO) dependent female rat model and histopathological characteristics in TTS. Methods: Forty-nine Sprague Dawley female rats, 12 weeks old, were injected intraperitoneally with a single dose of ISO at doses 50 (n = 8), 75 (n = 6), 100 (n = 3), 150 (n = 27) and 200 (n = 5) mg/kg body weight (bw). The control group (n = 6) was injected with physiological saline. The echocardiographic examination to assess wall motion abnormalities took place 24, 48, 72 h, and 7 days post-ISO. Histopathological analysis was performed on the basis of hematoxylin-eosin staining. Results: The total mortality rate was 3/49 (6.12%). The optimum dose of ISO to induce TTS was 150 mg/kg bw and 21/27 (77.77%) rats showed apical ballooning. Histopathological analysis revealed focal necrosis/apoptosis of cardiomyocytes with inflammatory and fibroblast-like cell infiltration. Foci were the most numerous in the central muscle layer with apical-basal gradient 24,48,72 h post-ISO (p < 0.05). Significant differences were noted 48 h post-ISO in the central layer in apical vs basal segments (p = 0.0032), in the endocardial layer in apical vs basal segments (0.00024) and in mid-cavital vs. basal segments (p = 0.0483). The number of foci in endocardium of apical region differ 48 h post-ISO in rats with a dose of 150 vs. 200 mg/kg bw (p = 0.0084).   Conclusions: The ISO female rat model of TTS is associated with higher optimum dose and lower mortality in comparison with the male TTS model. TTS presents as a singles cardiomyocyte disorder, foci concerned mainly central muscle layer with apical-basal gradient

Comparative effectiveness of torasemide versus furosemide in symptomatic therapy in heart failure patients: Preliminary results from the randomized TORNADO trial

Background: Recent reports suggest that torasemide might be more beneficial than furosemide inpatients with symptomatic heart failure (HF). The aim was to compare the effects of torasemide andfurosemide on clinical outcomes in HF patients.Methods: This study pilot consisted of data from the ongoing multicenter, randomized, unblindedendpoint phase IV TORNADO (NCT01942109) study. HF patients in New York Heart Association(NYHA) II–IV class with a stable dose of furosemide were randomized to treatment with equipotentialdose of torasemide (4:1) or continuation of unchanged dose of furosemide. On enrollment andcontrol visit (3 months after enrollment) clinical examination, 6-minute walk test (6MWT) andassessment of fluid retention by ZOE Fluid Status Monitor were performed. The primary endpoint wasa composite of improvement of NYHA class, improvement of at least 50 m during 6MWT and decreasein fluid retention of at least 0.5 W after 3-months follow-up.Results: The study group included 40 patients (median age 66 years; 77.5% male). During follow-up7 patients were hospitalized for HF worsening (3 in torasemide and 4 in furosemide-treated patients).The primary endpoint reached 15 (94%) and 14 (58%) patients on torasemide and furosemide, respectively(p = 0.03).Conclusions: In HF patients treated with torasemide fluid overload and symptoms improved more thanin the furosemide group. This positive effect occurred already within 3-month observation

Zawał serca u chorych na cukrzycę — nowości terapeutyczne

Diabetes mellitus is a risk factor for coronary heart disease and increase the risk of cardiovascular complications. Moreover, diabetes mellitus adversely affects the prognosis after myocardial infarction increasing the risk of complications in shortand long-term follow-up. Despite early coronary revascularization, diabetes significantly increases the mortality rate in myocardial infarction. Results from clinical trials published in recent years showed, in addition to glucose-lowering effect, sodium-glucose cotransporters inhibitors 2 and glucagon-like peptide-1 receptor agonists proved to reduce the cardiovascular risk and mortality in diabetic patients, which resulted in recommendation in Task Force for diabetes, pre-diabetes, and cardiovascular diseases of the European Society of Cardiology and the European Association for the Study of Diabetes. Moreover, empagliflozin and dapagliflozin reduce the risk of heart failure hospitalization and death in patients with heart failure. This publication aimed to discuss the most important differences in the currently recommended pharmacotherapy, in particular, the above-mentioned new hypoglycaemic drugs and dual antiplatelet therapy, and qualification for invasive and surgical treatment in myocardial infarction and diabetes compared to non-diabetic patients.Cukrzyca stanowi czynnik ryzyka choroby wieńcowej oraz zdarzeń sercowo-naczyniowych. Ponadto niekorzystnie wpływa na rokowanie po zawale serca, zwiększając ryzyko wystąpienia powikłań w obserwacjach krótko- i długoterminowej. Mimo stosowania wczesnej rewaskularyzacji wieńcowej cukrzyca istotnie zwiększa śmiertelność w zawale serca. Ostatnie lata przyniosły nowe doniesienia na temat leków z grupy inhibitorów kotransportera sodowo-glukozowego 2 oraz agonistów receptora glukagonopodobnego peptydu 1, które oprócz działania hipoglikemizującego okazały się wykazywać korzystny wpływ na ograniczenie zdarzeń sercowo-naczyniowych i śmiertelności u chorych na cukrzycę, co znalazło swoje odzwierciedlenie w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczących cukrzycy i stanu przedcukrzycowego współistniejących z chorobami układu sercowo-naczyniowego opracowanych we współpracy z Europejskim Stowarzyszeniem Badań nad Cukrzycą. Ponadto empagliflozyna i dapagliflozyna okazały się korzystnie wpływać na redukcję ryzyka hospitalizacji z powodu niewydolności serca oraz zmniejszenie śmiertelności u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. Celem niniejszej publikacji było omówienie najważniejszych różnic w obecnie rekomendowanej farmakoterapii, ze szczególnym uwzględnieniem wyżej wymienionych nowych leków hipoglikemizujących i podwójnej terapii przeciwpłytkowej oraz zebranie wiedzy na temat kwalifikacji do leczenia inwazyjnego i operacyjnego pacjentów z zawałem serca i cukrzycą w porównaniu z chorymi bez rozpoznania cukrzycy

Zmniejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego wśród nieaktywnych fizycznie kobiet w okresie pomenopauzalnym podczas zorganizowanej aktywności fizycznej

Background: Cardiovascular (CV) diseases are a major cause of death in elderly women. Aerobic training improves component CV risk factors. Long-term, higher-intensity, group-based and home-based exercise training has been shown to improve exer­cise performance. However, it is not clear if short-term, group-based or home-based training with an educational programme permanently improves cardiometabolic parameters in elderly women. Aim: The aim of the study was to evaluate the effectiveness of organised physical activity programmes dedicated to elderly, sedentary women. Methods: Thirty-five sedentary women, aged > 55 years (mean 65.4 ± 7.3 years) were enrolled in a two-week group-based physical training programme of moderate intensity (2.5–5.0 METs) followed by three months of organised, home-based physical activity targeting all major muscle groups with special emphasis on postural muscles, combined with an educational programme about physical activity and CV risk. Eighteen months of self-guided physical activity was the final stage of training. Medical examination and blood samples were collected at baseline and after each step of exercises. Results: Each step of training resulted in a reduction of systolic and diastolic blood pressure (p < 0.05), body mass index (p < 0.05), waist to hip ratio (p < 0.02), and low-density lipoprotein (p < 0.05) as compared to baseline. The time of exercise (p < 0.01), maximal tolerated load, and maximal oxygen consumption (p < 0.001) were significantly improved after two-weeks of training, as well as the high-density lipoprotein (p < 0.001). These changes remained significant after three months. Finally, the 10-year risk of fatal CV disease reduced significantly (p < 0.05). After 18 months 2/3 of subjects continued physical activity at a sufficient level to achieve additional health benefits according to the World Health Organisation. Conclusions: Organised, group-based exercise followed by home-based training and self-guided physical activities constantly improves cardiometabolic parameters and reduces CV risk.Wstęp: Choroby układu sercowo-naczyniowego (CV) są główną przyczyną zgonów wśród starszych kobiet. Trening aerobowy poprawia składowe czynniki ryzyka CV. Wykazano, że długotrwały, grupowy trening fizyczny o dużej intensywności w warunkach domowych poprawia wydolność fizyczną. Nie jest jednak jasne, czy krótkotrwałe, grupowe szkolenia i trening w warunkach domowych z dodatkowym programem edukacyjnym trwale poprawiają parametry kardio-metaboliczne u starszych kobiet. Cel: Celem pracy była ocena wpływu krótkotrwałego programu aktywności fizycznej przeznaczonego dla nieaktywnych fizycznie kobiet w okresie pomenopauzalnym na czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego. Metody: U 35 nieaktywnych fizycznie kobiet w wieku ponad 65 lat (średnia 65,4 ± 7,3 roku) zastosowano 2-tygodniowy trening fizyczny o umiarkowanej intensywności (2,5–5,0 METs), następnie przeprowadzono 3-miesięczną, zorganizowaną, domową aktywność fizyczną, nacelowaną na główne grupy mięśniowe, ze szczególnym uwzględnieniem mięśni posturalnych, połączoną z programem edukacyjnym dotyczącym aktywności fizycznej i ryzyka CV. Samodzielnie prowadzona, 18-miesięczna aktywność fizyczna była ostatnim etapem szkolenia. Badanie lekarskie i próbki krwi zebrano na początku badania i po każdym etapie ćwiczeń. Wyniki: W wyniku każdego etapu ćwiczeń obserwowano obniżenie wartości skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego (p < 0,05), wskaźnika masy ciała (BMI; p < 0,05), wskaźnika talia-biodra (p < 0,02) oraz lipoprotein o niskiej gęstości (LDL; p < 0,05) w stosunku do wartości wyjściowych. Po 2-tygodniowym treningu znamiennie wydłużył się czas wykonywania wysiłku (p < 0,01), maksymalne tolerowane obciążenie (VO2max; p < 0,001) oraz stężenie lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL; p < 0,001). Te zmiany utrzymały znamienność statystyczną po okresie 3-miesięcznej domowej aktywności fizycznej. Ponadto 10-letnie ryzyko zgonu z przyczyn kardiologicznych istotnie się obniżyło (p < 0,05). Po 18 miesiącach od zakończe­nia programu 2/3 uczestniczek kontynuowało aktywność fizyczną na poziomie wystarczającym do osiągniecia dodatkowych korzyści zdrowotnych wg Światowej Organizacji Zdrowia. Wnioski: Zorganizowany, krótkotrwały, grupowy trening z następowym domowym programem ćwiczeń fizycznych i samodzielnie prowadzona aktywność fizyczna trwale poprawiają parametry sercowo-metaboliczne oraz zmniejszają ryzyko sercowo-naczyniowe

Skuteczność i bezpieczeństwo zastosowania przedłużonej umiarkowanej hipotermii terapeutycznej u pacjentów po nagłym pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia – wyniki wstępne

Wstęp: Nieodwracalne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego rozwijające się na skutek uogólnionego niedotlenienia organizmu pozostaje głównym i najcięższym wyzwaniem w opiece nad pacjentami po nagłym pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia. Obecnie nie posiadamy żadnej skutecznej farmakoterapii, która docelowo zapobiegałaby rozwojowi poresuscytacyjnej encefalopatii anoksemicznej i poprawiała rokowanie. Jedyną metodą neuroprotekcji w tej grupie chorych, której skuteczność została potwierdzona, jest zewnętrzna umiarkowana hipotermia terapeutyczna (MTH - ang. mild therapeutic hypothermia). Według większości dostępnych rekomendacji umiarkowana hipotermia terapeutyczna powinna być prowadzona przez okres 12 ‒ 24 godzin, jednakże wydaje się, że optymalny czas trwania procedury pozostaje w dalszym ciągu nieokreślony. Cel: Celem badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa zastosowania przedłużonej, 36-godzinnej zewnętrznej umiarkowanej hipotermii terapeutycznej u pacjentów po nagłym pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia prowadzonej według doświadczenia uniwersyteckiej kliniki kardiologicznej. Metody: Badanie miało charakter retrospektywny, jednoośrodkowy. Do badania zakwalifikowano grupę 65 dorosłych po nagłym pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia. 28 pacjentów zostało poddanych procedurze zewnętrznej umiarkowanej hipotermii terapeutycznej, natomiast pozostałych 37 pacjentów leczono bez zastosowania tej metody. Wszyscy chorzy, bez względu na sposób leczenia, spełniali kryteria włączenia i wyłączenia do procedury hipotermii. Stan neurologiczny oceniany był przy pomocy Skali Glasgow (GCS - ang. Glasgow Coma Scale) i Cerebral Performance Category Scale (skala CPC). Uzyskane wyniki neurologiczne oraz ocena wewnątrzszpitalnej śmiertelności składały się na określenie skuteczności leczenia metodą umiarkowanej hipotermii terapeutycznej. Bezpieczeństwo przebiegu całej procedury zostało ocenione na podstawie częstości występowania powikłań wewnątrzszpitalnych, takich jak zapalenie płuc, sepsa czy krwawienia. Wyniki: Biorąc pod uwagę wyniki neurologiczne, nie zaobserwowano różnic pomiędzy grupą hipotermii, a grupą kontrolną w uzyskanych wartościach punktowych w skalach GCS i CPC (GCS - MTH vs grupa kontrolna: 14 (5-15) vs 12 (3-15), p=0.16; CPC - MTH vs grupa kontrolna 1 (1-5) vs 2 (1-5), p=0.09). Jednakże, po wyłączeniu z badanej grupy chorych u których przy przyjęciu rozpoznano wstrząs kardiogenny, pacjenci poddani hipotermii terapeutycznej uzyskali lepsze wyniki neurologiczne zarówno w GCS (15 (11-15) vs 12 (4-15), p=0.016) jaki i w skali CPC (1 (1-2) vs 2 (1-5), p=0.018). Śmiertelność wewnątrzszpitalna w grupie hipotermii wyniosła 35,7%, natomiast w grupie kontrolnej 40,5% (10/28 pacjentów vs 15/37 pacjentów, p=0.692). Oceniając bezpieczeństwo zewnętrznej umiarkowanej hipotermii terapeutycznej, nie odnotowano statystycznie istotnych różnic w zakresie częstości występowania powikłań wewnątrzszpitalnych pomiędzy obiema grupami. W analizie jednoczynnikowej metodą regresji logistycznej ryzyko zgonu w trakcie hospitalizacji w grupie hipotermii zwiększały parametry laboratoryjne takie jak stężenie kwasu mlekowego oznaczonego przy przyjęciu do szpitala oraz stężenie kwasu mlekowego i pH krwi w gazometrii uznanej za najgorszą podczas całej hospitalizacji oraz wystąpienie wstrząsu kardiogennego. Wnioski: Opieka poresuscytacyjna nad chorymi po nagłym pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia nadal pozostaje bardzo trudna. Zastosowanie przedłużonej, 36-godzinnej zewnętrznej umiarkowanej hipotermii terapeutycznej jest procedurą zarówno bezpieczną, jak i skuteczną w tej najbardziej wymagającej grupie pacjentów. Nie wykazano, aby zastosowanie MTH miało wpływ na wzrost częstości występowania powikłań wewnątrzszpitalnych w porównaniu do grupy kontrolnej. Pacjenci po nagłym pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia, u których przy przyjęciu nie stwierdzono wstrząsu kardiogennego, odnosili korzyść z zastosowania umiarkowanej hipotermii terapeutycznej, uzyskując lepsze wyniki neurologiczne ocenione w skalach GCS i CPC w porównaniu do grupy chorych nieleczonych metodą hipotermii. Stan zaburzeń metabolicznych odzwierciedlany przez wyniki badań laboratoryjnych takich jak pH krwi i stężenie kwasu mlekowego oraz wystąpienie wstrząsu kardiogennego są czynnikami wpływającymi na wzrost ryzyka zgonu u pacjentów po nagłym pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia leczonych metodą umiarkowanej hipotermii terapeutycznej