Biomechanical Aspects of Lower Limb Torsional Deformation Correction with the Ilizarov External Fixator

The correction of torsional deformities with the Ilizarov apparatus is accompanied by rotational and translational displacement, which affects the biomechanics of the bone fragments. Understanding the biomechanical factors will assist in designing the optimal treatment strategy and mechanical properties of the fixator, thus shortening the duration of treatment and improving the outcomes. In order to determine the impact of different types of derotators on the kinematics of bone fragments in Ilizarov apparatus, physical models were studied. Translational and derotational displacement was measured using non-contact method (Optotrak Certus Motion Capture System). The results of the studies conducted on physical models have shown that regardless of the type of the derotator, the divergence between the applied angle of derotation and the obtained angle of rotation relative to fragments needs to be taken into account. Transverse displacement of fragments occur by 3.5 mm to approximately 9 mm, depending on the angle of derotation. For correction of rotational deformities up to 30°, it is advisable to use the type Z derotators because of its higher accuracy of derotation. Different types of derotators can affect the biomechanical conditions in the regenerating bone tissue through different kinematics characteristics

Jaką dawkę kwasu acetylosalicylowego należy stosować w codziennej praktyce klinicznej? Wielodyscyplinarne stanowisko ekspertów

Profil działania i spektrum zastosowań kwasu acetylosalicylowego (ASA) są na tyle unikatowe, że pozostaje on jednym z niewielu leków, które są wciąż stosowane, po ponad 100 latach od ich odkrycia. Jest to jeden z leków, które — tak jak między innymi penicylina — zmieniły historię ludzkości. Przedstawione niżej argumenty wskazują, że ASA jest skutecznym lekiem w prewencji chorób układu sercowo-naczyniowego, a korzyści z jego stosowania w większości przypadków przewyższają związane z nim zagrożenia. Aby obniżyć ryzyko związane ze stosowaniem leku, należy wziąć pod uwagę kilka czynników. Najlepszą metodą redukcji ryzyka powikłań związanych ze stosowaniem ASA jest odpowiedni dobór dawki leku. Obecnie dawką ASA, w odniesieniu do której najlepiej udowodniono profil bezpieczeństwa i korzyści, jest 75 mg, i to ta dawka powinna być stosowana u większości pacjentów w codziennej praktyce klinicznej

Wartość prognostyczna scyntygrafii perfuzyjnej mięśnia sercowego metodą SPECT z użyciem 99mTc-MIBI w grupie pacjentów po przebytym w przeszłości zawale serca

Introduction. Data describing prognostic utility of SPECT (single-photon emission computed tomography) among patients with history of myocardial infarction (MI) is scarce. We aimed to compare prognostic value of SPECT scans in patients with vs. without history of myocardial infarction (MI) prior to perfusion imaging. Material and methods. 151 consecutive patients with history of myocardial infarction, who underwent exercise 99mTc-MIBI SPECT examination were enrolled in the study (group 1). Next, based on clinical and demographic baseline characteristics, SPECT result and duration of follow-up period, a matching control subgroup (group 2) of 151 patients without history of MI was formed. During a mean follow-up of 60 ± 15 months in group 1 and a mean follow-up of 60 ± 13.5 months in group 2, we analyzed prevalence of cardiovascular events rates (cardiac deaths, myocardial infarctions and cardiac revascularizations). Results. We observed the following rates of cardiac deaths, myocardial infarctions and cardiac revascularizations: 4%, 15% and 26%, respectively in group 1 and 1%, 13% and 17%, respectively in group 2. In patients without history of MI (group 2) presence of mixed perfusion defects on SPECT was associated with significantly higher rate of myocardial infarctions (p = 0.05), hospitalizatons (p = 0.0001) and revascularizations (p = 0.0002). Fixed perfusion defects were associated with significantly higher occurrence of deaths (p = 0.012) and hospitalizations (p = 0.02), but not myocardial infarctions (p = 0.52) or cardiac revascularizations (p = 0.10). In contrast, among patients with history of MI (group 1) there was no statistically significant relationship between any type of perfusion defects and cardiovascular events. Conclusions. Long term follow-up demonstrates that prognostic value of 99mTc-MIBI SPECT is different in patients with and without history of MI.Wstęp. W dostępnej literaturze brakuje badań służących ocenie przydatności prognostycznej scyntygrafii perfuzyjnej mięśnia sercowego SPECT (tomografia emisyjna pojedynczego fotonu) w grupie chorych z wywiadem przebytego zawału serca. Celem opisanego badania jest porównanie wartości prognostycznej SPECT w grupie pacjentów z wywiadem zawału serca przed badaniem SPECT oraz bez takiego wywiadu. Materiał i metody. Do badania włączono 151 kolejnych pacjentów z wywiadem zawału serca, u których wykonano badanie SPECT z użyciem 99mTc-MIBI. Następnie, na podstawie charakterystyki klinicznej i demograficznej oraz długości okresu obserwacji dobrano, grupę kontrolną 151 pacjentów poddanych badaniu SPECT, bez wywiadu wcześniejszego zawału serca. Wyniki. Po średnim okresie obserwacji 60 ± 15 miesięcy (grupa 1) i 60 ± 13,5 miesiąca (grupa 2) częstość wystąpienia punktów końcowych, takich jak zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca, rewaskularyzacja, wyniosła odpowiednio 4%, 15% i 26% w grupie 1 oraz 1%, 13%, 17% w grupie 2. Wśród pacjentów bez wywiadu zawału serca (grupa 2) obecność mieszanych zaburzeń perfuzji w badaniu SPECT wiązała się z istotnie większą częstością zawałów serca (p =0,05), hospitalizacji (p = 0,0001) oraz rewaskularyzacji (p = 0,0002). Utrwalone zaburzenia perfuzji wiązały się z istotnie większą liczbą zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych, liczbą hospitalizacji (p=0,02), ale nie zawałów serca (p = 0,52) ani rewaskularyzacji (p = 0,10). Natomiast wśród pacjentów bez wywiadu zawału serca (grupa 1) nie zaobserwowano istotnej statystycznie zależności między typem zaburzeń perfuzji a występowaniem powyższych punktów końcowych. Wnioski. W długoterminowej obserwacji wykazano różnicę w zakresie wartości rokowniczej badania SPECT między pacjentami po przebytym zawale serca oraz bez wywiadu zawału

Eplerenone in everyday practice — current place in therapy and prospects of application in Poland. Expert Group Consensus endorsed by the Polish Cardiac Society Working Group on Cardiovascular Pharmacotherapy

Eplerenon i spironolakton stanowią dwa najczęściej stosowane leki z grupy antagonistów aldosteronu — leków zajmujących istotną pozycję w schematach leczenia przede wszystkim niewydolności serca i nadciśnienia tętniczego, ale także innych schorzeń, takich jak pierwotny hiperaldosteronizm czy obrzęki obwodowe. Poniższe stanowisko ekspertów w dziedzinie kardiologii oraz hipertensjologii stanowi podsumowanie aktualnej wiedzy na temat antagonistów aldosteronu oraz próbę sprecyzowania wskazań do ich stosowania oraz określenia pozycji obu leków w obowiązujących obecnie wytycznych towarzystw naukowych.Eplerenone and spironolactone are the two most commonly used aldosterone antagonists — drugs having an important position in the treatment regiments, most of all, of heart failure and hypertension, but also other diseases, such as primary aldosteronism or peripheral edema. The following review article written by experts in the field of cardiology and hypertension is a summary of current knowledge on aldosterone antagonists and an attempt to clarify the indications for their use and determine the position of the two drugs in the current guidelines of scientific societies

In-hospital heart rate reduction and its relation to outcomes of heart failure patients with sinus rhythm: Results from the Polish part of the European Society of Cardiology Heart Failure Pilot and Long-Term Registries

Background: Currently, there is no information on whether in-hospital heart rate (HR) reduction has an influence on risk of death or rehospitalization. The study evaluates the relation between inhospital HR reduction in heart failure (HF) patients on mortality and rehospitalization within 1-year observation. Methods: The analysis included patients hospitalized in Poland with sinus rhythm from the European Society of Cardiology Heart Failure Pilot (ESC-HF-Pilot) and ESC Heart Failure Long-Term Registries (ESC-HF-LT), who were divided into two groups: reduced HR and not-reduced HR. HR reduction was defined as a reduced value of HR at discharge compared to admission HR. The primary endpoint was 1-year all-cause death, the secondary endpoint was 1-year all-cause death or rehospitalization for worsening HF. Results: The final analysis included 747 patients; 491 reduced HR (65.7%) and 256 not-reduced HR (34.3%). The primary endpoint occurred in 58/476 (12.2%) from reduced HR group and in 26/246 (10.5%) from not-reduced HR group (p = 0.54). In the reduced HR group, independent predictors of primary endpoint were age, New York Heart Association class at admission, serum sodium level at admission and systolic blood pressure at discharge. In the not-reduced HR group the independent predictor of primary endpoint was diastolic blood pressure at discharge. The secondary endpoint was observed in 180 patients, 124/398 (31.2%) from reduced HR and 56/207 (27.1%) from the not-reduced HR group (p = 0.30). In the not-reduced HR group only angiotensin converting-enzyme inhibitor usage at discharge was independently associated with lower risk of the secondary endpoint. Conclusions: In-hospital HR reduction did not influence on the outcomes of HF patients in sinus rhythm