2-naphthylamine toxicity

In the past, 2-naphthylamine (2-NA) was used for the production of azo dyes, as an antioxidant in the cable industry and in the rubber industry. Despite the fact that 2-NA is not produced on an industrial scale, it is still used in small quantities as a model bladder carcinogen in laboratories, and also for sewage control, water analysis and oxytocinase assays. In addition, it is detected in the air in coke ovens, where it is formed as one of the pyrolysis products. The main aim of this work is to provide an actual literature review for health risk assessments related to 2-NA which is still used in laboratories. Occupational exposure to 2-NA is important for the respiratory tract, mucous membranes and the skin, and, to a lesser extent, for absorption from the gastrointestinal tract. It is absorbed into the body through the skin and by inhalation, and then undergoes metabolic changes. Most of the absorbed 2-NA dose is excreted in the urine, in the form of metabolites, metabolites conjugated to acids, and even in an unchanged form. Based on literature data, the effects of 2-NA toxicity in sub-chronic and chronic exposure include contact dermatitis, chronic cystitis and bladder cancer. The authors have concluded that it is recommended to determine the occupational exposure limit which will allow preparing the exposure assessment of people at work. Med Pr. 2020;71(2):205–2

2-Naphthylamine and its salts – calculated as 2-naphthylamine : documentation of proposed values of occupational exposure limits (OELs)

2-Naftyloamina (2-NA) występuje w postaci bezbarwnych kryształów o słabym, aromatycznym zapachu, które różowieją pod wpływem światła. Substancja nie występuje naturalnie w przyrodzie. Obecnie produkcja 2-naftyloaminy dla zastosowań przemysłowych jest prawnie zakazana w państwach Unii Europejskiej. W przeszłości substancję wykorzystywano do wytwarzania barwników azowych, jako przeciwutleniacz w przemyśle gumowym oraz w wytwórniach kabli. Obecnie jest stosowana w niewielkich ilościach głównie w laboratoriach badawczych. Narażonych na 2-naftyloaminę i jej sole w zakładach pracy w Polsce w 2017 r. według Centralnego Rejestru Danych o Narażeniu na Substancje Chemiczne, ich Mieszaniny, Czynniki lub Procesy Technologiczne o Działaniu Rakotwórczym lub Mutagennym było 208 osób, przy czym były to praktycznie tylko osoby pracujące w: laboratoriach wyższych uczelni, instytutach, inspekcjach, urzędach kontrolnych, jak również w laboratoriach zakładów farmaceutycznych i zakładu produkującego farby. Zgodnie z załącznikiem XVII do rozporządzenia REACH stosowanie 2-naftyloaminy podlega następującym ograniczeniom: nie może być ona wprowadzana do obrotu ani stosowana jako substancja lub w mieszaninach o stężeniach większych niż 0,1% masowo. Przy narażeniu zawodowym na 2-naftyloaminę i jej sole większe znaczenie ma oddziaływanie na drogi oddechowe oraz skórę niż wchłanianie z przewodu pokarmowego. Większość wchłoniętej dawki 2-naftyloaminy jest wydalana głównie z moczem. Mediany dawek lub stężeń śmiertelnych 2-naftyloaminy, które uzyskano w badaniach na zwierzętach doświadczalnych, wskazują, że jest to substancja szkodliwa po połknięciu. Główne objawy zatrucia ostrego to zaczerwienienie spojówek, łzawienie oczu, sinoniebieskie zabarwienie błon śluzowych, paznokci i skóry, ból i zawroty głowy oraz duszności. Na podstawie wyników badań dostępnych w piśmiennictwie do skutków działania toksycznego 2-naftyloaminy w warunkach narażenia podprzewlekłego i przewlekłego można zaliczyć kontaktowe zapalenie skóry, przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego oraz raki pęcherza moczowego. 2-Naftyloamina i jej sole to przede wszystkim związki o potwierdzonym działaniu rakotwórczym na ludzi. W 1974 r. Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem (IARC) uznała 2-naftyloaminę za czynnik rakotwórczy dla ludzi (grupa 1.) na podstawie wystarczających dowodów działania rakotwórczego na ludzi. Zgodnie z rozporządzeniem CLP 2-naftyloaminę i jej sole klasyfikuje się jako substancje rakotwórcze kategorii zagrożenia 1A z przypisanym kodem zwrotu wskazującym rodzaj zagrożenia H350 (Może powodować raka) oraz jako substancje o toksyczności ostrej kategorii zagrożenia 4 z przypisanym kodem zwrotu wskazującym rodzaj zagrożenia H302 (Działa szkodliwie po połknięciu). W Polsce wartość najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS) dla 2-naftyloaminy ustalono na poziomie 0 mg/m³ . Spośród pozostałych państw Unii Europejskiej jedynie Francja ma wyznaczoną wartość dopuszczalną na poziomie 0,005 mg/m³ , a Węgry i Włochy wartość chwilową na poziomie odpowiednio 0,005 mg/m³ i 0,001 mg/m³ . Przyjmując współczynnik Slope Factor (współczynnik kierunkowy prostej dawka-odpowiedź) dla człowieka opublikowany przez California EPA i biorąc pod uwagę wartość akceptowanego ryzyka 10-4 dla wystąpienia dodatkowych przypadków raka pęcherza moczowego, zaproponowano wartość NDS dla 2-naftyloaminy i jej soli na poziomie 0,003 mg/m³ . Zaleca się oznakowanie substancji jako „Carc. 1A”, co oznacza substancję rakotwórczą kategorii zagrożenia 1A (substancja wykazuje potencjalne działanie rakotwórcze na ludzi). Zakres tematyczny artykułu obejmuje zagadnienia zdrowia oraz bezpieczeństwa i higieny środowiska pracy będące przedmiotem badań z zakresu nauk o zdrowiu oraz inżynierii środowiska.2-Naphthylamine (2-NA) occurs in a form of colourless crystals with a weak, aromatic odour, which turn pink under the influence of light. The substance does not occur naturally in nature. The production of the 2-naphthylamine on an industrial scale is now banned in the UE. In the past this substance was used in the production of azo dyes, as an antioxidant in the rubber industry and in cable factories. 2-Naphthylamine is used in small amounts mainly in research laboratories. According to the data from the Polish Registry on Exposure to Chemicals, Their Mixtures, Factors or Technological Processes on Carcinogenic or Mutagenic Effects, 208 workers working in university laboratories, institutes, inspections, control offices as well as in laboratories of pharmaceutical and paint production plant were exposed to 2-NA and its salts in Poland in 2017. According to Annex XVII of REACH Regulation, 2-naphthylamine and its salts shall not be placed on the market, or used, as substances or in mixtures in concentrations greater than 0,1 % by weight. In occupational exposure to 2-naphthylamine and its salts, respiratory tract and skin are more important than gastrointestinal absorption. Most of the absorbed dose of 2-naphthylamine is mainly excreted in the urine. Median doses or lethal concentrations of 2-naphthylamine that were obtained in experimental animal studies indicate that it is harmful if swallowed. The main symptoms of acute intoxication are conjunctival redness, watery eyes, blue mucosa, nails, skin, pain and dizziness, shortness of breath. Based on the results of studies available in the literature, the effects of 2-naphthylamine under subchronic and chronic exposure may include contact dermatitis, chronic cystitis and bladder cancers. 2-Naphthylamine and its salts are compounds with proven carcinogenic humans. In 1974, The International Agency for Research on Cancer recognized 2-naphthylamine as a human carcinogen (group 1) based on sufficient evidence of a carcinogenic effect on humans. According to the CLP Regulation, 2-naphthylamine and its salts are classified as carcinogenic category 1A substances with the assigned hazard code H350 (May cause cancer) and as acute toxicity category 4 with the hazard code H302 assigned (Harmful if swallowed). In Poland, MAC (Maximum Admissible Concentration) value for 2-naphthylamine was set at 0 mg/m³ . In other EU countries, only France has set a MAC value of 0.005 mg/m³ while Hungary and Italy have a short-term value of 0.005 mg/m³ and 0.001 mg/m³ , respectively. Taking the Slope Factor for humans published by the California EPA and taking into account the accepted risk value of 10-4 for the occurrence of additional cases for bladder cancer, the MAC value for 2-naphthylamine and its salts is proposed to be 0.003 mg/m³ . The letters “Carc. 1A” should be used – the substance has carcinogenic potential for humans. This article discussess the problems of occupational safety and health, which are covered by health sciences and environmental engineering

Are platinum nanoparticles safe to human health?

Platinum nanoparticles (PtNPs) have been widely used not only in industry, but above all in medicine and diagnostics. However, there are disturbing reports related to the toxic effects of nanoplatinum, which is the main reason why the authors of this study have decided to review and analyze literature data related to its toxicity and impact on human health. While PtNPs may be absorbed by the respiratory and digestive tract, and can penetrate through the epidermis, there is no evidence concerning their absorption through the skin. Platinum nanoparticles accumulate mainly in the liver and spleen although they also reach other internal organs, such as lungs, kidneys or heart. Toxicokinetics of platinum nanoparticles depends strongly on the particle size. Only few studies regarding platinum nanoparticles toxicity have been conducted. Animals intratracheally exposed to platinum nanoparticles have demonstrated an increased level of proinflammatory cytokines in bronchoalveolar lavage which confirms inflammatory response in the lungs. Oral administration of PtNPs can cause inflammatory response and induce oxidative stress. Nanoplatinum has been found to induce hepatotoxicity and nephrotoxicity via the intravenous route. It can cause DNA damage and cellular apoptosis without significant cytotoxicity. There are no research studies on its carcinogenicity. Fetal or maternal toxicity has not been observed, but an increased mortality and a decreased growth of the offspring have been demonstrated. Platinum nanoparticles may permeate the skin barrier but there is no evidence for their absorption. Due to the insufficient number of tests that have been carried out to date, it is not possible to clearly determine the occupational exposure limit value; however, caution is recommended to employees exposed to their effects. Med Pr. 2019;70(4):487–9

Dibutyl phthalate. Documentation of proposed values of occupational exposure limits (OELs)

Ftalan dibutylu (DBP) jest stosowany jako dodatek zmiękczający do żywic i polimerów, a także jako środek żelujący, rozpuszczalnik, środek przeciwpieniący, przy wytwarzaniu farb nitrocelulozowych, włókien szklanych, kosmetyków, osłonek leków, insektycydów oraz jako środek smarny. W dostępnym piśmiennictwie dostępne są jedynie informacje dotyczące narażenia zawodowego na mieszaninę par i aerozoli plastyfikatorów ftalanowych. U narażonych na ftalany przy produkcji mężczyzn stwierdzono polineuropatie. Ftalan dibutylu jest zaklasyfikowany jako substancja działająca szkodliwie na rozrodczość kategorii zagrożenia 1B. Wartość LOAEL dla działania na rozrodczość manifestującego się istotnym i zależnym od dawki zwiększeniem częstości występowania morfologicznie nieprawidłowych plemników u szczurów wynosi 31 mg/kg mc./dzień. Z kolei u myszy obserwowano zmniejszenie masy jąder, opóźnienie spermatogenezy oraz zaburzenia dojrzewania komórek Sertolego w wyniku narażenia na ftalan dibutylu w dawce ≥1 mg/kg mc./dzień. Za skutek krytyczny działania ftalanu dibutylu przyjęto działanie drażniące na drogi oddechowe oraz działanie na rozrodczość. Jako podstawę wyliczenia wartości NDS przyjęto wyniki 4-tygodniowego doświadczenia na szczurach. Za wartość NOAEC dla miejscowego działania drażniącego na drogi oddechowe przyjęto stężenie 1,18 mg/m³ . Na podstawie przeprowadzonych obliczeń zaproponowano przyjąć stężenie 0,6 mg/m³ jako wartość NDS dla par i aerozoli ftalanu dibutylu. Nie ustalono wartości chwilowej, NDSCh.Dibutyl phthalate (DBP) is used as a softening additive for resins and polymers, and as a solvent, defoamer, in the production of nitrocellulose paints, glass fibers, cosmetics, drug casings, insecticides. The available literature provides information on occupational exposure to a mixture of vapors and aerosols of phthalate plasticizers only. Polyneuropathy was found in men exposed to phthalates during production. Dibutyl phthalate is classified as toxic for reproduction category 1B. The LOAEL for reproductive effects, as manifested by a significant and dose-dependent increase in the incidence of morphologically abnormal sperm in rats, is 31 mg/kg bw/day. In turn, in mice, decreased testicular weight, delayed spermatogenesis and impaired maturation of Sertoli cells were observed as a result of exposure to dibutyl phthalate at a dose of ≥ 1 mg/kg bw/day. Irritation to the respiratory tract and effect on reproduction were considered to be a critical effect of dibutyl phthalate. The results of a 4-week experiment on rats were used as the basis for the calculation of the MAC value. The concentration of 1.18 mg/m³ was adopted as the NOAEC. It was proposed to assume the concentration of 0.6 mg/m³ as the MAC value. Short term exposure value has not been established

The overview of current evidence on the reproductive toxicity of dibutyl phthalate

Over the past years, many legitimate concerns have been raised about the effects of dibutyl phthalate (DBP) as an endocrine disruptor, especially on reproduction. The aim of this publication is to critically review the literature related to the developmental and reproductive toxicity of DBP in animals. Several electronic databases were systematically searched until 2019. Studies were qualified for the review if they: linked exposure to DPB with reproduction, were published in English after 1990, and were conducted on animals. In the studies of the testicular effects of DBP on experimental animals, the most common effects of exposure included reduced fertility, atrophic changes in male gonads, degenerative changes in the epididymis, as well as a reduction in sperm count and motility, cryptorchidism, hypospadias, poor sperm quality and other genital defects (decreased testicular weight, delayed spermatogenesis, Leydig cell aggregation, impaired Sertoli cell maturation, and significant inhibitions of testicular enzymes). The embryotoxic effects of DBP on laboratory animals included mainly an increase in fetal resorption and a decrease in live births. The teratogenic effects of DBP also manifest as skeletal malformations in fetuses, malformations of male gonads and other genital effects. On the basis of the literature data, it is clearly demonstrated that DBP shows anti-androgenic effects; however, there are also reports confirming its weak estrogenic effect. Additionally, lower doses cause more adverse effects than the highest dose, which is an important fact because of the widespread environmental exposure to DBP. The studies clearly confirm that DBP is an endocrine disruptor

The Novel Polymorphic Form of Bis(3,5,7-triaza-1-azoniatricyclo[3.3.1.13,7]decane) bis(μ4-oxo)-tris(μ3-oxo)-nonakis(μ2-oxo)-nonaaqua-decaoxo-hepta-molybdenum-di-zinc(II) dihydrate, Synthesis, and Properties

The reaction of molybdophosphoric acid with zinc carbonate followed by addition of hmta leads to formation of a triclinic polymorph of bis(3,5,7-triaza-1-azoniatricyclo[3.3.1.13,7]decane) bis(μ4-oxo)-tris(μ3-oxo)-nonakis(μ2-oxo)-nonaaqua-decaoxo-hepta-molybdenum-di-zinc(II) dihydrate in a one pot simple reaction. The obtained compound has been characterised by IR, UV-Vis spectroscopy, elemental analysis, and X-ray crystallography. A detailed comparison between both polymorphic forms: triclinic a=22.758 Å, b=24.702 Å, c=31.995 Å, α=101.206°, β=103.256°, γ=105.736°, and V=16203.8 Å3 and monoclinic a=43.120 Å, b=12.399 Å, c=16.285 Å, α=90.00°, β=111.12°, γ=90.00°, and V=8122 Å3 was performed. The influence of the synthesis procedure on polymorph formation was described

Urinary Bisphenol A Concentrations and Parameters of Ovarian Reserve among Women from a Fertility Clinic

Background: Human exposure to environmentally widespread endocrine disruptors, especially bisphenol A (BPA), has been suggested to affect reproductive health. Animal studies indicate that BPA may play a role in the process of reproduction and impact on maturing oocytes, meiotic cell division or fertilization rate. Nevertheless, data regarding the effects of exposure to BPA on women’s ovarian function are still limited. Therefore, the aim of the current study is to assess the effects of environmental exposure to BPA on ovarian reserve. Methods: The study participants consisted of 511 women in reproductive age (25–39 years) who attended an infertility clinic for diagnosis, due to the couples’ infertility. BPA urinary concentrations were assessed by the validated gas chromatography ion-trap mass spectrometry method. The ovarian reserve was assessed using ovarian reserve parameters: Hormones concentrations: E2 (estradiol), FSH (follicle stimulating hormone), AMH (anti-Müllerian hormone), and AFC (antral follicle count). Results: In the present study, the negative association between BPA urinary concentrations and AMH (p = 0.02) and AFC (p = 0.03) levels was found. Exposure to BPA was not related to other examined parameters of ovarian reserve (FSH, E2). Conclusions: Our results suggest that BPA exposure may affect women ovarian reserve parameters and reduce ovarian reserve. As this is one of the first studies of its kind, the findings need confirmation in a further investigation