A new technique in laparoscopic abdominal access (Evsen Method, Modified Veress Technique)

Objectives: The most important step in laparoscopic surgery is to safely establish the pneumoperitoneum, especially since approximately half of the complications occur during the initial entry into the abdomen. There is a distinct need to modify the available methods to reduce therate of adverse events in laparoscopic entry. In this study, a modified Veress technique (MVT) or Evsen method is introduced.The aim of this article was to present a modified Veress technique for establishing the pneumoperitoneum. Material and methods: The study was conducted at the Dicle University, Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology, from September 2016 to May 2017. A new laparoscopic entry technique was introduced and compared with the classical Veress technique. A total of 40 cases were included in the study. MVT and the classical Veress method were applied to 26 and 14 patients, respectively. Results: The pneumoperitoneum was established at the first attempt in 23 (88.5%) MVT patients and in 7 (50%) patients from the classical Veress method group. The number of insufflation attempts to establish a successful pneumoperitoneum was lower using MVT and the difference was statistically significant (p: 0.022). As far as time is concerned, a comparison between the groups revealed that the pneumoperitoneum was established in a statistically significantly shorter time using MVT (p < 0.00). Conclusions: The modified Veress technique proved to be superior to the classical Veress method for establishing the pneumoperitoneum. Using the new method, the pneumoperitoneum was established after fewer attempts and in a shorter time

Retrospektywna analiza 41 przypadków łożyska wrośniętego – strategie postępowania

Objective: The aim of the study was to evaluate maternal characteristics, surgical treatment options, and morbidity of patients with placenta accreta. Methods: We retrospectively reviewed the medical records of placenta accreta patients who were diagnosed and hospitalized between 2006 and 2010 at the Obstetrics and Gynecology Clinics of the Dicle University Hospital (Center A) and Maternity Hospital (Center B) in Diyarbakir, Turkey. The data were retrieved from medical charts of both hospitals. Maternal demographic features, clinical outcomes, type of surgical intervention, and complicationswere evaluated. Results: The incidence of placenta accreta was 1/426 deliveries in Center A and 1/7573 deliveries in Center B over a 5-year period. Thirty-nine (95.1%) patients had placenta previa, and 32 (78.0%) patients had at least one previous cesarean delivery. Hysterectomy was performed in 28 (68.3%) of 41 women with placenta accreta and uterine preservation was achieved in 13 (31.7%) of them. One (2.4%) maternal death occurred. Estimated blood loss was >2 liters and all patients required blood products transfusion. Conclusion: Placenta accreta is highly associated with the existence of placenta previa, especially in cases with previous cesarean delivery. When placenta accreta is diagnosed or suspected, the patient should be referred to a tertiary center for optimum care, where the obstetrical team should include experienced pelvic surgeons who are capable of performing emergent hysterectomy, internal iliac artery ligation, and uterine devascularization procedures.Cel: Celem badania była analiza czynników matczynych, metod leczenia chirurgicznego i zachorowalności pacjentek z łożyskiem wrośniętym. Metody: Retrospektywnie przeanalizowano historie chorób pacjentek z łożyskiem wrośniętym, które zdiagnozowano i leczono w latach 2006 do 2010 w Klinice Ginekologiczno-Położniczej w Dicle University Hospital (ośrodek A) oraz Maternity Hospital (ośrodek B) w Diyarbakir, Turcja. Dane do analizy uzyskano z dokumentacji obu szpitali. Oceniono czynniki matczyne, demograficzne, wyniki leczenia, rodzaj zastosowanej interwencji chirurgicznej i jej powikłania. Wyniki: Częstość występowania łożyska wrośniętego wynosiła 1/426 porodów w ośrodku A i 1/7573 porodów w ośrodku B w okresie 5 lat obserwacji. Trzydzieści dziewięć (95,1%) pacjentek miało łożysko przodujące a 32 (78%) kobiety podawały co najmniej jedno cięcie cesarskie w przeszłości. Usunięcie macicy wykonano w 28 przypadkach (68,3%) spośród 41 kobiet z łożyskiem wrośniętym, natomiast u 13 z nich (31,7%) udało się zachować macicę. Jedna (2,4%) pacjentka zmarła. Szacowana utrata krwi wynosiła ponad 2 litry i wszystkie pacjentki wymagały przetoczeń preparatów krwi. Wnioski: Łożysko wrośnięte jest istotnie związane z łożyskiem przodującym, zwłaszcza w przypadkach cięcia cesarskiego w wywiadzie. W sytuacji rozpoznania lub podejrzenia łożyska przodującego, należy przekazać pacjentkę do ośrodka trzeciego stopnia referencyjności celem uzyskania optymalnej opieki nad chorą. Do ośrodka, w którym wśród położników będą doświadczeni chirurdzy miednicy mniejszej będący w stanie wykonać natychmiastowe usunięcie macicy, podwiązanie tętnicy biodrowej wewnętrznej i inne procedury zmniejszające unaczynienie macicy

Zaśniad częściowy z diploidalnym kariotypem współistniejący z żywym donoszonym płodem – opis przypadku i przegląd literatury

A partial molar pregnancy of diploid karyotype coexisting with live term fetus is a rare entity. Most instances of partial mole are triploid and only a few cases of diploid partial moles with term delivery have been reported. Here, we report a case of partial mole concomitant with a 37-week live fetus. Postpartum karyotype of the placenta and the fetus revealed both as 46XX. Histological examination of the placenta showed a partial hydatidiform mole. We discuss the diagnosis based on presenting clinical picture and proper management of signs and symptoms of partial molar pregnancy coexisting with live term fetus and diploid karyotype, coupled with a review of the literature.Częściowy zaśniad groniasty z diploidalnym kariotypem współistniejący z żywym donoszonym płodem występuje bardzo rzadko, donoszono tylko o kilku takich przypadkach. W większości częściowy zaśniad jest triploidalny. Opisujemy przypadek częściowego zaśniadu współistniejącego z 37 tygodniowym żywym płodem. Kariotyp łożyska po porodzie oraz płodu to 46XX. Badanie histopatologiczne łożyska wykazało częściowy zaśniad groniasty. Omawiamy diagnozę opartą o obraz kliniczny i odpowiednie postępowanie z objawami częściowego zaśniadu współistniejącego z żywą, donoszoną ciążą i diploidalnym kariotypem oraz przedstawiamy przegląd literatury

Comparison of IMA, YKL-40, EN-RAGE, and AIM levels in maternal blood and cord blood in patients with preeclampsia

Aim: Preeclampsia and severe preeclampsia are among the most significant causes of maternal mortality. Preeclampsia’s pathogenesis is not fully understood, and it is a disease with early diagnosis and treatment possibilities. In this study, we aimed to investigate the levels of IMA, YKL-40, EN-RAGE, and AIM in maternal and cord blood. The results will ideally shed light on preeclampsia’s pathogenesis and early diagnosis. Methods: The study was conducted with the following three groups: a severe preeclampsia group (group 1), a preeclampsia group (group 2), and a control group (group 3). IMA, YKL-40, EN-RAGE, and AIM levels were measured in all patients across the groups using blood taken from the mothers before delivery and from the cords during delivery. Statistically descriptive analyses were performed. Specifically, a one-way analysis of variance was performed on group variables, and a Tukey test was used to determine the differences between the groups. Results: The mean age was similar across all groups. The gestational week at delivery was low for the severe preeclampsia group (p=0.001). The IMA and YKL-40 levels in the maternal and cord blood were the same between the groups. The EN-RAGE levels in the maternal blood were found to be significantly higher in the control group (p=0.000). While the AIM levels in the maternal blood were high in the control group (p=0.001), they were significantly lower in the cord blood in the control group (p=0.029). Conclusion: EN-RAGE and AIM levels are parameters that can be used in the early diagnosis of preeclampsia and severe preeclampsia

Długoterminowe wyniki radykalnej i zachowawczej chirurgii w późno rozpoznanych ciążach jajowodowych

Objective: To investigate long-term postoperative outcomes of conservative and radical surgery in ectopic tubal pregnancies, and evaluate the results of these techniques. Methods: A total of 145 patients that operated for tubal pregnancy between January 2006 and January 2009 were reviewed. Data on patient age, reproductive and surgical history, history of ectopic pregnancies, serum hCG levels at the time of diagnosis and intraoperative observation were retrospectively obtained from hospital records. Telephone interviews were used to obtain information about exact postoperative time interval in which the patients were trying to get pregnant, and the time when they spontaneously became pregnant. Results: There was no significant difference in cumulative spontaneous intrauterine pregnancy rate for a 2-year of conception period subsequent to conservative (64.3%) and radical (58.3%) surgery (p=0.636). During the same time interval, the rates of development of ectopic pregnancy for the conservative and radical surgery groups were 17.9% and 4.2%, respectively (p= 0.093). The patients who developed ectopic pregnancy after conservative surgery had significantly higher levels of serum hCG levels (7413+/-3155 IU/L) compared with those of patients who not-developed ectopic pregnancy (3436+/-2668 IU/L) (p=0.007). Conclusion: In late-diagnosed cases with higher serum hCG levels, conservative treatment should not be the first choice. Indeed, our results suggested that the cumulative pregnancy rates are not significantly higher, and the risk of ectopic pregnancy recurrence may be increased with conservative surgery in late tubal pregnancies.Cel: Badanie długoterminowych pooperacyjnych wyników leczenia zachowawczego i radykalnego w ekotopowych ciążach jajowodowych i ocena rezultatów tych metod. Metody: Przeanalizowano grupę 145 pacjentek operowanych z powodu ciąży jajowodowej pomiędzy styczniem 2006 i styczniem 2009. Dane dotyczące wieku pacjentek, przeszłości położniczej, operacji, ciąż ektopowych, poziomu hCG w surowicy w momencie postawienia diagnozy oraz obserwacje z przebiegu operacji zostały retrospektywnie uzyskane z dokumentacji szpitalnej. Informacje na temat dokładnego czasu po operacji, w którym pacjentka starała się zajść w ciążę oraz czas do zajścia w ciążę uzyskano w rozmowie telefonicznej. Wyniki: Nie znaleziono istotnej różnicy w skumulowanym wskaźniku spontanicznych ciąż wewnątrzmacicznych w ciągu 2 lat obserwacji po zachowawczym (64,3%) i radykalnym (58,3%) leczeniu operacyjnym (p=0,636). W tym samym przedziale czasu, odsetek ciąż ektopowych wynosił dla zachowawczej i radykalnej chirurgii odpowiednio, 17,9% i 4,2%, p=0,093. Pacjentki, u których doszło do rozwoju ciąży pozamacicznej po zachowawczej operacji miały istotnie wyższe poziomy surowiczego hCG (7413+/-3155 IU/L) w porównaniu do tych pacjentek, u których nie doszło do ciąży pozamacicznej (3436+/-2668 IU/L), p=0,007. Wnioski: W późno rozpoznanych przypadkach ciąży ektopowej z wyższym poziomem hCG, zachowawcze postępowanie nie powinno być leczeniem z wyboru. Nasze wyniki wskazują na to, że skumulowany wskaźnik ciąż nie jest istotnie wyższy a ryzyko ponownej ciąży pozamacicznej może być zwiększone w przypadkach późnego rozpoznania ciąży jajowodowej leczonej zachowawczą chirurgią

Podwiązanie tętnicy biodrowej wewnętrznej w ciężkim krwotoku poporodowym

Objective: To evaluate the outcomes of bilateral internal iliac artery ligation (IIAL) in severe postpartum hemorrhage (PPH). Design: Multi-center, retrospective study. Methods: The study was performed from January 2005 to December 2010, at the Obstetrics and Gynecology Clinic, Dicle University Medical Faculty and Maternity Hospital, Diyarbakir, Turkey. Life-threatening cases of severe postpartum hemorrhage, which could not be controlled with conservative medical and surgical treatments and finally managed with IIAL, were retrospectively evaluated. Results: Totally 53 patients who underwent IIAL procedures were included in the study. All patients were hemodynamically unstable. The mean shock index and transfused units of blood were 1.17±0.46, 5.49±3.04, respectively. Uterine atony was the leading cause of severe postpartum hemorrhage and the need for IIAL. Coagulopathy developed in 26 (49.1%) patients during the postoperative follow-up period. Uterus was preserved in 17 (32.0%) cases. Three patients died of complications and/or morbidity associated with hemorrhage. Conclusion: Serious PPH is most frequently associated with uterine atony and IIAL should be considered in cases with severe PPH unresponsive to other treatment modalities. If, in the antenatal period, patients have risk factors of postpartum hemorrhage, they must be transferred to appropriate centers to prevent a possibly fatal outcome.Cel pracy: Ocena wyników podwiązania tętnicy biodrowej wewnętrznej (IIAL) w ciężkim krwotoku poporodowym (PPH). Metoda: Wieloośrodkowe retrospektywne badanie przeprowadzono w okresie od stycznia 2005 do grudnia 2010 w Klinice Położnictwa i Ginekologii w Dickle University Medical Faculty and Maternity Hospital, Diyarbakir, Turcja. Oceniono przypadki zagrażającego życiu krwotoku poporodowego, który nie poddawał się leczeniu zachowawczemu i operacyjnemu i u których ostatecznie wykonano IIAL. Wyniki: Do badania włączono 53 pacjentki, które przeszły procedurę IIAL. Wszystkie pacjentki były niestabilne hemodynamicznie. Średni wskaźnik wstrząsu i ilość przetoczonych jednostek krwi wynosiły odpowiednio, 1,17±0,46, 5,49±3,04. Główną przyczyną ciężkiego krwotoku poporodowego i konieczności wykonania procedury IIAL była atonia macicy. Koagulopatia rozwinęła się u 26 pacjentek w okresie pooperacyjnym. Macicę zachowano w 17 przypadkach. Trzy pacjentki zmarły z powodu powikłań i stanów związanych z krwotokiem. Wnioski: Ciężki krwotok poporodowy jest najczęściej związany z atonią macicy a procedura IIAL powinna być rozważona w przypadkach ciężkiego krwotoku po porodzie niepoddającego się innemu leczeniu. Jeśli w okresie przedporodowym pacjentka ma czynniki ryzyka krwotoku poporodowego, powinna być przekazana do odpowiedniego centrum aby zapobiec możliwym śmiertelnym następstwom

Relaparotomia po pierwotnym leczeniu chirurgicznym w położnictwie i ginekologii: analiza 113 przypadków

Condensation: Even though relaparotomy is unavoidable in some cases, several measures such as careful surgical technique, meticulous hemostasis and aseptic conditions must be undertaken to prevent unnecessary interventions in obstetrics and gynecology. Objective: To assess the indications, procedures, risk factors and outcome for relaparotomy after obstetric and gynecological operations. Study Design: A retrospective observational study during a four-year period in a tertiary care center was performed. Demographics such as age, parity, and indications for relaparotomy as well as outcome measures in terms of complications and mortality rates were assessed in 113 patients who had undergone a relaparotomy after the initial obstetric or gynecological surgery. Results: The overall incidence of mortality after relaparotomy was 3.5%. Leading indications for the initial operation included placental abruption in 10 cases (8.8%), followed by the HELLP syndrome and previous cesarean section both in 5 cases (4.4%), and postpartum atonia in 4 (3.5%). The most common operations performed initially were cesarean section in 78 cases (69.0%) and 31 hysterectomies (27.5%). Principal indications for relaparotomy were bleeding and hematoma in 80 cases (70.8%) and abscess in 10 cases (8.8%). The most frequently performed procedures at relaparotomy were drainage and resuturing of hematomas (n=42, 37.1%), hypogastric artery ligation (n=32, 28.3%), hysterectomy (n=31, 27.5%), and drainage of abscess (n=7, 6.2%). A second relaparotomy was performed in 4 cases (3.5%). Complications were encountered in 4 patients and 4 cases ended up with mortality. Conclusion: Hemorrhagic and infectious complications were the main indications for relaparotomy after obstetric and gynecologic surgeries. Cases with a history of placental abruption, HELLP Syndrome and previous cesarean section were under risk for relaparotomy. Despite favourable outcome, preventive measures such as careful surgical technique, meticulous hemostasis and aseptic conditions should be undertaken.Chociaż relaparotomia jest w niektórych przypadkach nie do uniknięcia, powino się podjąć wszelkie środki, takie jak: dokładna technika operacyjna, skrupulatna hemostaza i warunki aseptyczne, aby zapobiec niepotrzebnym interwencjom w położnictwie i ginekologii. Cel: Ocena wskazań, procedur, czynników ryzyka i wyników leczenia relaparotomią po operacjach ginekologicznych i położniczych. Metoda: Przeprowadzono retrospektywne badanie obserwacyjne w ciągu 4 lat w ośrodku III stopnia referencyjności. Dane demograficzne, takie jak: wiek, rodność, wskazania do relaparotomii oraz jej wynik w postaci powikłań i śmiertelności, oceniono u 113 pacjentek operowanych ponownie po pierwotnej operacji położniczej lub ginekologicznej. Wyniki: Ogólna częstość zgonów po relaparotomii wynosiła 3,5%. Wiodącym wskazaniem do pierwotnej operacji było oddzielenia łożyska w 10 przypadkach (8,8%), następnie zespół HELLP i cięcie cesarskie w wywiadzie – oba po 5 przypadków (4,4%), oraz atonia poporodowa w 4 (3,5%). Najczęściej wykonaną pierwotną operacją było cięcie cesarskie – 78 przypadków (69%) i usunięcie macicy – 31 (27,5%). Głównym wskazaniem do relaparotomii było krwawienie i krwiak w 80 przypadkach (70,8%) oraz ropień w 10 przypadkach (8,8%). Najczęściej wykonywanymi procedurami podczas relaparotomii były: drenaż i ponowne założenie szwów na miejsca krwawiące (n=42, 37,1%), podwiązanie tętnicy podbrzusznej (n=32, 28,3%), usunięcie macicy (n=31, 27,5%), i ewakuacja ropnia (n=7, 6,2%). Ponowna relaparotomia była przeprowadzona w 4 przypadkach (3,5%). Powikłania dotyczyły 4 pacjentek i 4 pacjentki ostatecznie zmarły. Wnioski: Powikłania krwotoczne i infekcyjne były głównym wskazaniem do relaparotomii po pierwotnych operacjach ginekologicznych i położniczych. Przypadki z przedwczesnym oddzieleniem łożyska, zespołem HELLP i cięciem cesarskim w wywiadzie były związane z większym ryzykiem relaparotomii. Pomimo korzystnych wyników, powinno się podjąć środki zaradcze w postaci dokładnej techniki operacyjnej, skrupulatnej hemostazy oraz zapewnienie warunków aseptycznych

Ocena związku pomiędzy insulinoodpornością a nawracającymi utratami ciąży

Abstract Objective: To investigate insulin resistance in patients with recurrent pregnancy loss (RPL). Design: Single center, case-control, prospective study. Methods: The study was performed at the Obstetrics and Gynecology Clinic at the Dicle University Medical Faculty, from May to October 2009. 64 study subjects who had RPL were compared to 64 controls. Both groups were compared with fasting glucose, fasting insulin, fasting glucose/fasting insulin, and homeostasis model assessment of insulin resistance (HOMA-IR) index values to assess insulin resistance. Results: No significant differences in age and BMI index were found between the study and control subjects (p >0.005). The mean number of abortions was 3.04 in the study and 0.2 in the control group (pStreszczenie Cel: Ocena insulinooporności u pacjentek z nawracającymi utratami ciąż. Materiał i metody: Prospektywne, jednoośrodkowe badanie z grupą kontrolną, które przeprowadzono w Klinice Położniczo-Ginekologicznej Wydziału Medycznego Uniwersytetu Dicle, od maja do października 2009. Porównano 64 pacjentki z nawracającymi utratami ciąż z grupą kontrolną (64 kobiety). W obu grupach oznaczono glukozę na czczo, insulinę na czczo, glukoza na czczo/insulina na czczo oraz wskaźnik HOMA-IR celem oceny insulinooporności. Wyniki: Nie znaleziono istotnych różnic w wieku i indeksie BMI pomiędzy grupą badaną a grupą kontrolną (p>0,005). Średnia liczba poronień w grupie badanej wynosiła 3,04 a w grupie badanej 0,2 (

Impact of timing on wound dressing removal after caesarean delivery: a multicentre, randomised controlled trial

We compared wound dressing removal at 24 hours versus 48 hours following low-risk caesarean deliveries. This multicentre, randomised, controlled study included patients 18−44 years of age with low-risk term, singleton pregnancies. The randomisation was done weekly. Scheduled caesarean deliveries without labour were included. For comparison, the Additional treatment, Serous discharge, Erythema, Purulent exudate, Separation of deep tissues, Isolation of bacteria, Stay in hospital > 14 days (ASEPSIS) score for wound healing assessment was modified. The absolute scores were obtained based on a one-day reading rather than the five-day reading used in ASEPSIS. Zero (“0”) was assigned as a complete healing. Higher scores were associated with more severe disruption of healing. The patients were enrolled between March 2015 and February 2017. The demographics were not statistically different. The wound scoring was similar in the groups at discharge and first-week evaluation. At the six weeks post-surgery, the wound scoring was significantly less in the 48-hour (3.9%) versus the 24-hour group (9%; p = .002). Dressing removal at 48 hours had a lower scoring in the low-risk population with scheduled caesarean deliveries.IMPACT STATEMENT What is already known on this subject? Surgical dressings are used to provide suitable conditions to heal caesarean incisions. There has been a limited number of studies on the evaluation of ideal timing on wound dressing removal after a caesarean delivery. These studies concluded there are no increased wound complications with removal at six hours versus 24 hours or within or beyond 48 hours after surgery. What do the results of this study add? The postoperative removal of the wound dressing at 48 hours had a lower wound score at six weeks than the removal at 24 hours for women with uncomplicated scheduled caesarean deliveries. What are the implications of these findings for clinical practice and/or further research? Early discharge after caesarean delivery is becoming more common. Dressing removal at 24 hours versus 48 hours becomes more crucial and needs to be clarified. Besides, high-risk populations, different skin closure techniques, and patients in labour should be addressed separately