The effectiveness of intracytoplasmic sperm injection combined with piezoelectric stimulation in infertile couples with total fertilization failure

Objective: To assess the effectiveness of intracytoplasmic sperm injection (ICSI) combined with piezoelectric stimulation in infertile couples with a history of total fertilization failure (TFF). Design: Prospective controlled trial. Setting: Clinical IVF laboratory. Patient(s): Seventy-one couples undergoing ICSI on sibling oocytes having at least one previous ICSI attempt with TFF. Intervention(s): ICSI or ICSI with piezoelectric activation. Main Outcome Measure(s): Fertilization rate. Result(s): The patients were allocated to two groups: group I included 21 patients with only one previous TFF and group II included 50 patients with more than one previous TFF. Collectively, a total of 823 metaphase II (MII) oocytes were retrieved in 78 oocyte retrievals. In Group I, combined ICSI with piezoelectric stimulation was applied to 123/211 (58.2%) of MII oocytes (group IA), whereas standard ICSI procedure was applied to 88/211 (41.8%) of MII oocytes (group IB). The fertilization rate was 62% and 12% in group IA and group IB respectively. In group II, piezoelectric activation was applied in all 612 MII oocytes, of which 296 (48.3%) were fertilized. The rates for implantation and pregnancy/embryo transfer were obtained as 30.6% and 44.1%, respectively. Conclusion(s): Piezoelectric activation seems to improve IVF outcome in patients with previous TFF history

Nükleus

İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi."BRS Hücre Biyolojisi ve Histolojié adlı kitap; Tıp, Diş Hekimliği, Sağlık Bilimleri ve Veterinerlik Fakülteleri öğrencileri ile Meslek Yüksekokulları öğrencilerinin bu alanlarda Yüksek Lisans yapmakta olan meslek gruplarının faydalanacağı önemli bir yardımcı kaynaktır.Prof. Dr. Canan Hürdağ İstanbul Bilim Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 1. Bölüm: Plazma Membranı Dr. Yasemin Tunalı İstanbul Üniversitesi Fen Fak. Biyoloji Abd. 2. Bölüm: Nükleus Yrd. Doç. Dr. Evrim Ünsal İstanbul Bilim Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 3. Bölüm: Sitoplazma ve Organeller Doç. Dr. Şehime G. Temel Uludağ Üniversitesi Tıp Fak.- Yakındoğu Üni. Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. Uzm. Bio. Burcu Türkgenç Marmara Üniversitesi Tıbbi Biyoloji ve Genetik Abd. Acıbadem Genetik Tanı Merkezi 4. Bölüm: Ekstrasellüler Matriks Prof Dr. Güven Erbil Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 5. Bölüm: Epitel ve Bezler Prof Dr. Tülay İrez İstanbul Biruni Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 6. Bölüm: Bağ Dokusu Prof Dr. Candan Özoğul Gazi Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 7. Bölüm: Kıkırdak ve Kemik Prof Dr. Ahmet Çevik Tufan Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 8. Bölüm: Kas Dokusu Prof Dr. Melda Yardımoğlu Yılmaz Kocaeli Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 9. Bölüm: Sinir Sistemi Prof Dr. Ersan Odacı Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 10. Bölüm: Kan ve Kan Yapımı Prof Dr. Emel Koptagel Ankara Yüksek İhtisas Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 11. Bölüm: Dolaşım Sistemi Yrd Doç. Dr. Yasemin Ersoy Çanıllıoğlu Bahçeşehir Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 12. Bölüm: Lenfoid Doku Doç. Dr. Dilek Akakın Marmara Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. Dr. Elif Kervancıoğlu Demirci Marmara Üniversitesi Tıp Fak.Histoloji ve Embriyoloji Abd. 13. Bölüm: Endokrin Sistem Doç. Dr. Selçuk Tunik Dicle Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 14. Bölüm: Deri Yrd. Doç. Dr. Esra Çikler Dülger İstanbul Bilim Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 15. Bölüm: Solunum Sistemi Prof Dr. Petek Korkusuz Hacettepe Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. Doç. Dr. Barış Baykal GATA Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 16. Bölüm: Sindirim Sistemi: Oral Kavite ve Sindirim Kanalı Prof Dr. Sait Polat Çukurova Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. Yrd. Doç. Dr. Leman Sencar Çukurova Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 17. Bölüm: Sindirim Sistemi: Bezler Prof. Dr. Cengiz Bayçu Osmangazi Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. Yrd. Doç. Dr. Dilek Burukoğlu Dönmez Osmangazi Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 18. Bölüm: Üriner Sistem Prof. Dr. Mehmet Cıncık Maltepe Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 19. Bölüm: Kadın Üreme Sistemi Prof. Dr. Murat Çetin Rağbetli Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 20. Bölüm: Erkek Üreme Sistemi Prof. Dr. Selçuk Duman Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. Prof. Dr. Murad Aktan Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 21. Bölüm: Özel Duyular Doç. Dr. Gözde Erkanlı Şentürk Bahçeşehir Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd. 22. Bölüm: Genel Değerlendirme Testi Prof. Dr. Canan Hürdağ İstanbul Bilim Üniversitesi Tıp Fak. Histoloji ve Embriyoloji Abd.

Comparison of ultrastructural changes occured in spermatozoa after the application of pentoxifylline and platelet-activating factor

Amaç: Bu çalışma ile alternatif ajanların spermatozoon motilitesi ve ince yapısı üzerindeki etkilerini incelemeyi amaçladık. Hastalar ve yöntemler: Çalışmaya, infertilite merkezine başvurmuş olan normozoospermik (sayı 20 milyon/mL ve üzeri, motilite %50 ve üzeri, n=20) bireylerden elde edilen semen örnekleri dahil edildi. Elde edilen spermatozoonlara pentoksifilin (PF) ve platelet aktive edici faktör (PAF) ile muamele edildi. Pentoksifilin ve PAF ile muamele edilen spermatozoonların ince yapıları ve kontrol grubunda hiçbir ajanla muamele olmamış spermatozoonların ince yapıları geçirimli elektron mikroskobunda kıyaslanarak incelendi. Bulgular: Kontrol grubundaki normozoospermik bireylerlerden elde edilen spermatozoonların baş kısmındaki nukleusun, plazma membranın ve aksonem yapısının korunmuş olduğu görüldü. Pentoksifilin ile muamele edilen spermatozoonlarda, baş kısmında glikokaliks yapısında yer yer bozulmalara sahip olduğu görüldü. Kuyruk kısmının orta parçasında motilitede önemli rolü olan 9+2 aksonem yapısının düzgün olduğu ve çevresindeki mitokondri yapılarında kristaların kaybolduğu görüldü. Platelet aktive edici faktöre maruz bırakılan spermatozoon grubunda elonge başlı spermatozoonlar, plazma membran yapılarında yer yer bozulmalar olduğu gözlendi. Sonuç: Çalışmamızda, spermatozoonların PF ve PAF’ye maruz kalmasının spermatozoon baş ve kuyruk yapısındaki olumsuz etkileri gösterilmiştir. Yardımlı üreme tekniklerinde de kullanılan bu ajanların olumsuz etkilerinin embriyo gelişimi üzerinde de etkili bir faktör olabileceğini düşünmekteyiz. Bu bağlamda PF ve PAF ile ilgili spermatozoon ince yapısının incelenmesi ve kıyaslanması ile ilgili araştırmaların artırılması bu konuda yardımcı olacaktır.Objectives: In this study we aimed to examine the effect of these alternative agents on sperm motility and fine morphology. Patients and methods: The semen samples obtained from normozoospermic man (20 million/mL, motility 50% and above, n=20) were treated with pentoxifylline (PF) and platelet-activating factor (PAF). A control group was created with this samples and we also aimed to examine by considering sperm morphology without applying any PF and PAF. Results: In the control group obtained from normozoospermic individuals no change was observed in the head of the spermatozoon nucleus, the plasma membrane and axoneme. Pentoxifylline treated spermatozoa were found to have deterioration in various places in the glycocalyx structure of the head. 9+2 axoneme located in the mid-section of the tail which plays an important role in motility was observed to have had no structural changes and the cristae in the mitochondria had disappeared. Structural distortions were observed in the plasma membrane of the elongated spermatozoa in the sperm head groups exposed to PAF. Conclusion: As a result, the application of PF and PAF had a negative effect on the ultrastructure of the head and flagellum of the spermatozoa. We believe that PF and PAF used in ART might have an adverse effect on embryo development. Increasing research on PF and PAF can help enlightened the fine structure and comparison of sperm in this context

Ultrastructural examination of testicular tissues and evaluation of ZO-1 protein levels obtained from azoospermic cases

Spermatogenesis is a process that involves cellular and biochemical processes. The purpose of this study is to understand the role of tight junctions in spermatogenesis by evaluating Zonula occludens-1 (ZO-1) protein levels of cells from the testicular sperm extraction (TESE) biopsies in patients with azoospermia. The study included 40 infertile men with azoospermia. They were divided into two groups, as spermatozoa positive (n=20) and spermatozoa negative (n=20). Testis tissues were examined morphologically, immunohistochemically and ultrastructurally by using transmission electron microscopy (TEM). The structure of seminiferous tubules was deteriorated, degenerated and hyalinized in spermatozoa negative group. ZO-1 expression level was normal in blood-testis barrier of spermatozoa positive group in comparing to lateral surfaces of Sertoli cells spermatozoa negative group. The ultrastructural results were also supported with light microscopy findings. These findings suggest that decrease of the ZO-1 protein expression level in Sertoli cells might be one of the factors involved in the impairment of spermatogenesis in spermatozoa negative group. Therefore, we suggest that tight junctions may have crucial roles in spermatogenesis

The effect of fosfolipaz C zeta in fertilization of normospermia and astenospermia cases

İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi.Amaç: Bu çalışmada normospermi ve astenospermi gruplarında, immünohistokimyasal ve immünofloresan yöntemleri kullanılarak fosfolipaz C zeta (PLCζ) proteininin lokalizasyonunun fertilizasyona olan etkileri araştırıldı. Hastalar ve yöntemler: Bu çalışmaya yaşları 22-40 arasında değişen normospermi (sayı 20 milyon\mL ve üzeri, motilite %50 ve üzeri, n=20) ve astenospermi (sayı 20 milyon\mL ve üzeri, motilite %30 ve altı, n=20) olmak üzere iki grup semen örneği dahil edildi. Çalışmada, normospermi ve astenospermi grupları arasında PLCζ’nın lokalizasyonları immünohistokimya ve immünofloresan yöntemleri kullanılarak incelendi. Ek olarak, normospermi ve astenospermi grupları geçirimli elektron mikroskobu (TEM) takibi yapılarak incelendiğinde gruplar arasında ultrastrüktürel farklılıklar olduğu belirlendi. Bulgular: Normospermi grubu immünohistokimyasal boyama sonuçlarında spermatozoonlarda, baş kısmının membranı boyunca, akrozom ve postakrozomal bölgelerde anlamlı PLCζ reaksiyonu gözlendi. Astenospermi grubu spermatozoada PLCζ reaksiyonunun bu bölgelerde azaldığı gözlendi. Uygulanan immünofloresan ve TEM yöntemlerinde de benzer destekleyici sonuçlar elde edildi. Sonuç: Çalışmamızda PLCζ proteini normospermi ve astenospermi gruplarında incelendi ve iki grup arasında belirgin yapısal farklar kaydedildi. Çalışma sonuçlarımız astenospermi grubu oosit aktivasyon yetersizliğinin, azalmış PLCζ varlığı ile ilişkili olduğunu göstermektedir.Objectives: This study aims to examine the effects of phospholipase C zeta (PLCζ) protein localization in fertilization of normospermia and asthenospermia groups by using immunohistochemistry and immunofluorescence methods. Patients and methods: We included two semen samples of normospermia (count: 20 million\mL and up, motility: 50% and higher, n=20) and asthenospermia (count: 20 million\mL and up, motility: 30% and lower, n=20) whose ages varied between 22-40, in this study. We analyzed the PLCζ localization in the normospermia and asthenospermia groups by using immunohistochemistry and immunofluorescence methods. Additionally, when we examined the normospermia and asthenospermia groups with the transmission electron microscopy (TEM) follow-up, we found ultrastructural differences between the groups. Results: In the immunohistochemical staining results of normospermia group, we observed significant PLCζ reaction along the membrane of the sperm, and the acrosome and post-acrosome regions. We observed a decrease of PLCζ reaction in asthenospermia group spermatozoa in these regions. We obtained similar supporting results from immunofluorescence and TEM examinations. Conclusion: We examined the PLCζ protein in normospermia and asthenospermia groups and observed significant structural differences between the two groups. Our results showed that insufficiency in oocyte activation in asthenospermia is associated with decreased PLCζ presence

Piezo-elektirik ve stronsiyum metodlarının oosit aktivasyonu üzerine etkilerinin ultrastrüktürel incelenmesi

İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi.Fertilizasyonun gerçekleşmesi için gerekli olan aşamaların sağlanması için hücre içi kalsiyum iyonu artışına ihtiyaç vardır (1,2). Bu oosit aktivasyonun doğal yolla sağlanamaması sonucu bazı ajanlar ve elektroporasyon gibi çeşitli yöntemler kullanılır (3). Oositin aktive olması için gerekli kalsiyum iyonu yükselişini bir kimyasal ajan olan stronsiyumun fertilizasyonda olduğu gibi spermi taklit eder (1). Piezoelektrik mikroenjeksiyon işlemi sonrası yumurtalara belirli bir düzeyde elektrik akımı verilmesiyle Ca+2 artışının gerçekleştirildiği bir yöntemdir (3,4). Oosit aktivasyonu nedeniyle fertilite sorunu yaşayan çiftlerde piezoelektrik veya stronsiyum’un oosit aktivasyonu için kullanıldıktan sonra oosit morfolojisi üzerine olumsuz bir etkisinin olup olmadığını araştırmaktır. Bu çalışmada tüp bebek merkezlerinde oosit aktivasyonu problemi çeken hastalara uygulanan en yaygın piezo-elektrik ve stronsiyum olan bu iki metodun oositin ince yapısı üzerine etkilerinin geçirimli elektron mikroskobunda (TEM) kıyaslanmasını amaçladık

Bir genetik laboratuvarına başvuran 13.466 yüksek riskli gebe kadında değerlendirilen prenatal sitogenetik bulgular

AMAÇ: Bu çalışmada endikasyonlarına göre yüksek riskli ge- beliklerde gözlenen sitogenetik değişikliklerin değerlendirilme- si amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: 2001 - 2009 yılları arasında genetik la- boratuarımıza yüksek risk faktörleri nedeniyle prenatal tanı amaçlı başvuran 13.466 hamile bireyden oluşan geniş bir seri değerlendirilmiştir. 12.124 amniyosentez, 212 koryon villus, 173 fetal kord kanı örnekleri ve 809 abortus veya stillbirth fe- tuslardan elde edilen fetal veya plasental örnekler değerlendi- rilmeye alınmıştır. Tüm sitogenetik sonuçlar retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Sitogenetik sonuçlar endikasyon grupları- nın dağılımına göre karşılaştırılmıştır. BULGULAR: Tüm endikasyonlar arasında en sık gözlenen artmış anne yaşıdır. Kromozomal anomaliler vakaların %7,6' sında gözlenmiştir (1.029/13.406). Kromomozal anomaliler arasında trizomi 21 %22,2'lik yüzdeyle (228/1.029) en sık rast- lanan kromozomal anomalidir. Cinsiyet kromozomlarına ait anomaliler içinde monozomiler en sık rastlanandır (%3,3). Yapısal kromozomal anomaliler içinde translokasyonlar en sık rastlanan anomalidir (%2,3). Dengeli kromozom değişikliklerini taşıyan bireyler anormal kromozom kuruluşu olan gebelikler içinde en yüksek yüzdeye sahiptir. SONUÇ: Bu çalışmada Türkiye'de prenatal örneklere ait sito- genetik bulguların yer aldığı en kapsamlı çalışmadır. Yüksek riskli gebeliklere ait örneklerin incelenmesi prenatal genetik da- nışmanlık ve farklı endikasyon gruplarına göre obstetrik yakla- şım açısından önemli bir veritabanı oluşturacaktır.OBJECTIVE: This study was aimed to evaluate cytogenetic findings of high risk pregnancies according to indications. STUDY DESIGN: Between years 2001 and 2009, a large series of 13466 pregnant women with various high-risk factors were referred to our genetic laboratory for prenatal genetic diagnosis. 12.124 amnio- centesis, 212 chorionic villus sampling (CVS), 173 percutaneous umbilical blood sampling (PUBS) sam- ples and 809 fetal and placental tissue samples (from aborted or from stillbirth fetuses) were collected. All of the cytogenetic findings were assessed retrospectively. We compared the cytogenetic results in the distribution of indication groups. RESULTS: Among all indications advanced maternal age was the most common indication. Chromosomal abnormalities were observed in 1029/13406 cases (7.6%). Trisomy 21 was the most com- mon chromosomal abnormality found in 228/1029 cases (22.2%). Of sex chromosomal abnormalities, monosomies were the most common abnormality (3.3%). Of structural rearrangements translocations were the most common abnormality (2.3%). Balanced chromosome rearrangement carriers had the highest percentage of pregnancies with abnormal chromosomes. CONCLUSION: This study presents the largest series of cytogenetic findings on prenatal samples per- formed in Turkey. Analysis of samples of high risk pregnancies could provide an important database for prenatal genetic counseling and obstetric management for each indication groups

Prenatal cytogenetic findings in 13.466 cases of high-risk pregnant women in one laboratory

İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi.Objective: This study was aimed to evaluate cytogenetic findings of high risk pregnancies according to indications. Study Design: Between years 2001 and 2009, a large series of 13466 pregnant women with various high-risk factors were referred to our genetic laboratory for prenatal genetic diagnosis. 12.124 amniocentesis, 212 chorionic villus sampling (CVS), 173 percutaneous umbilical blood sampling (PUBS) samples and 809 fetal and placental tissue samples (from aborted or from stillbirth fetuses) were collected. All of the cytogenetic findings were assessed retrospectively. We compared the cytogenetic results in the distribution of indication groups

Prenatal Cytogenetic Findings in 13.466 Cases of High-Risk Pregnant Women in One Laboratory

OBJECTIVE: This study was aimed to evaluate cytogenetic findings of high risk pregnancies according to indications. STUDY DESIGN: Between years 2001 and 2009, a large series of 13466 pregnant women with various high-risk factors were referred to our genetic laboratory for prenatal genetic diagnosis. 12.124 amniocentesis, 212 chorionic villus sampling (CVS), 173 percutaneous umbilical blood sampling (PUBS) samples and 809 fetal and placental tissue samples (from aborted or from stillbirth fetuses) were collected. All of the cytogenetic findings were assessed retrospectively. We compared the cytogenetic results in the distribution of indication groups. RESULTS: Among all indications advanced maternal age was the most common indication. Chromosomal abnormalities were observed in 1029/13406 cases (7.6%). Trisomy 21 was the most common chromosomal abnormality found in 228/1029 cases (22.2%). Of sex chromosomal abnormalities, monosomies were the most common abnormality (3.3%). Of structural rearrangements translocations were the most common abnormality (2.3%). Balanced chromosome rearrangement carriers had the highest percentage of pregnancies with abnormal chromosomes. CONCLUSION: This study presents the largest series of cytogenetic findings on prenatal samples performed in Turkey. Analysis of samples of high risk pregnancies could provide an important database for prenatal genetic counseling and obstetric management for each indication groups