Pleural effusion in a chronic myelogenous leukemia patient treated with dasatinib — a case report and disease management recommendations

Wystąpienie płynu w jamie opłucnowej jest najczęstszym niehematologicznym powikłaniem stosowania dazatynibu u chorych na przewlekłą białaczkę szpikową (CML). U opisywanego pacjenta płyn opłucnowy o 2. stopniu nasilenia według Common Terminology Criteria for Adverse Events wystąpił po 8 miesiącach terapii dazatynibem w II linii leczenia CML. Przeprowadzono szczegółową diagnostykę płynu, która pozwoliła wykluczyć etiologię infekcyjną. U pacjenta czasowo odstawiono dazatynib i zastosowano glikokortykosteroidy oraz leki moczopędne. Postępowanie to pozwoliło na ustąpienie płynu i powrót do terapii daztynibem. W dalszej części artykułu omówiono częstość występowania płynu opłucnowego u chorych na CML leczonych dazatynibem w I i II linii, czynniki ryzyka tego powikłania oraz standardy postepowania.Pleural effusion is the most frequent non-hematological side effect of dasatinib therapy in patients with chronic myelogenous leukemia (CML). A case report is presented of a patient suffering pleural effusion at grade 2 according to Common Terminology Criteria for Adverse Events, where adverse event occurred after 8 months of second-line dasatinib therapy. A detailed fluid analysis excluded infection etiology. Dasatinib was temporary stopped and steroids together with a diuretic were introduced. Such treatment resulted in fluid resolution and the patient was then returned to the previous dose of dasatinib. This article discusses frequencies of these adverse events in CML patients treated with dasatinib as first- or second-line therapy along with the risk factors and treatment standards

Przeszczepienie allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych w leczeniu chorych na mielofibrozę

Within Ph-negative myeloproliferative types of cancer, myelofibrosis is the most frequent indication for performing allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Because this is a high-risk procedure, only those patients with a predicted overall survival below 5 years become eligible, as well as those of intermediate-2 or high disease risk; as defined by the IPSS, DIPSS and DIPSS Plus prognostic indices. It has however recently been recognised that patients with a poor prognosis, who belong to the intermediate-1 disease risk group, need to be distinguished and also considered for allo-HSCT. According to ELN/EBMT recommendations from 2015, this group should include patients requiring red blood cell concentrate transfusions who have more than 2% blasts in the circulation and/or an adverse karyotype. When qualifying patients for transplantation, consideration should also be given to adverse molecular risk factors such as the so-called triple negativity (absence of JAK, CALR and MPL mutations) and the presence of ASXL1 mutation. Over recent years, the number of allo-HSCT performed on patients with MF has significantly risen because the number of transplantations using reduced-intensity conditioning regimens has increased, together with those from unrelated donors (cord blood, haploidentical donors). There is a lack of randomised studies comparing the effectiveness of this transplantation procedure according to the types of conditioning and donor selection.Spośród nowotworów mieloproliferacyjnych Ph-ujemnych najczęstszym wskazaniem do przeszczepienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT) jest mielofibroza. Ze względu na duże ryzyko procedury do allo-HSCT kwalifikuje się pacjentów, u których przewidywany czas przeżycia jest krótszy niż 5 lat, a zatem chorych obciążonych ryzykiem pośrednim-2 i wysokim według IPSS, DIPSS i DIPSS Plus. W ostatnim czasie podkreśla się potrzebę wyodrębnienia z grupy cechującej się ryzykiem pośrednim-1 pacjentów o gorszym rokowaniu, u których należałoby rozważyć wskazania do allo-HSCT. Do tej grupy, według zaleceń ELN/EBMT z 2015 roku, należą pacjenci wymagający przetoczeń koncentratów krwinek czerwonych, z więcej niż 2% blastów we krwi obwodowej i/lub niekorzystnym kariotypem. Przy kwalifikacji do przeszczepienia należy także uwzględniać niekorzystne molekularne czynniki ryzyka, takie jak tak zwana potrójna negatywność (nieobecność mutacji JAK, CALR i MPL) oraz obecność mutacji ASXL1. W ostatnich latach liczba allo-HSCT u chorych na MF istotnie wzrosła w związku z rozpowszechnieniem przeszczepień poprzedzonych kondycjonowaniem o zredukowanej intensywności, a także przeszczepień od dawców alternatywnych (krew pępowinowa, dawcy haploidentyczni). Brakuje prospektywnych, randomizowanych badań, w których porównano by skuteczność procedury w zależności od rodzaju kondycjonowania i doboru dawcy

Effect of cover crops on emergence and growth of carrot (Daucus carota L.) in no-plow and traditional tillage

The aim of the experiment was to determine the influence of cover crop biomass incorporated into the soil at different times and using different treatments on carrot emergence and growth. 7 species of cover crops were included in the study: Secale cereale, Avena sativa, Vicia sativa, Sinapis alba, Phacelia tanacetifolia, Fagopyrum esculentum, and Helianthus annuus.  Number of emerged carrot plants significantly depended on the cover crop used and on the method of pre-winter and spring pre-sowing tillage. Carrot emerged best after a rye or oats cover crop. Regardless of the cover crop species used, the largest number of carrots emerged in cultivation on ridges. In other variants of no-plow tillage, number of seedlings was significantly lower and did not differ from that under traditional plow tillage. The highest leaf rosettes were formed by carrot growing after a rye or oats cover crop. The highest rosettes were produced by carrots in the treatments where tillage was limited to the use of a tillage implement in spring and the lowest ones after pre-winter plowing. The effect of tillage on the emergence and height of carrot leaves largely depended on weather conditions in the successive years of the study. The largest number of leaves was found in carrots grown after a buckwheat cover crop and in cultivation without cover crop, while the smallest one after phacelia and white mustard. Carrots produced the largest number of leaves after a sunflower cover crop and the use of a tillage implement in spring, while the number of leaves was lowest when the mustard biomass was incorporated into the soil in spring. The use of cover crops significantly increased the mass of leaves produced by carrot as compared to the cultivation without cover crop. The largest mass of leaves was produced by carrots grown after the phacelia and mustard cover crops. Conventional plow tillage and pre-winter tillage using a stubble cultivator promoted an increase in the mass of carrot leaves

Długotrwała remisja pierwotnej małopłytkowości immunologicznej po krótkotrwałym zastosowaniu romiplostymu

Primary immune thrombocytopenia (ITP) is an autoimmune disorder characterised bya heterogeneous clinical course consisting of remissions and relapses. Recent studies suggestthat the thrombocytopenia observed in ITP is caused by complex immunologic processes as wellas by decreased platelet production (PLT). Thus, new therapeutic approaches now comprise ofthrombopoietin receptor (TPO-R) agonists, (romiplostim and eltrombopag), which stimulateplatelet production. Indeed, their effectiveness has been proven in randomised trials whereduring this treatment it is also possible to reduce or even discontinue other ongoing ITPtherapies. It is however necessary that treatment with TPO-R agonists be continuous tomaintain sustained responses and moreover there is a low chance of attaining a durable cure.A case report is presented of a 69-year-old man diagnosed with ITP in 2005 where, afterinitial treatment with corticosteroids, the PLT count remained unchanged and adverse effectsoccurred. Second-line therapy with vinca alkaloids and danazol was then introduced resultingin only a transient improvement in PLT count. Following a further PLT count decrease toGrade 4, (World Health Organisation classification), a splenectomy was therefore performedafter intravenous immunoglobulins administration; a 2.5-year remission was thereby achieved.Nevertheless an ITP relapse was subsequently observed and the patient was then assigned toa clinical trial with romiplostim administration lasting 17 months. The Grade 4 PLT countdecrease however returned when the romiplostim was stopped and the patient was given threeinfusions of vincristine without any improvement in PLT count. Despite seeing a temporaryPLT increase following a three time re-implementation of romiplostim the count once againdropped to previous levels after 6 weeks after which a further two injections of romiplostimwere administered to the patient. As a result, remission from ITP has now been observed forthe last 12 months.Pierwotna małopłytkowość immunologiczna (ITP) jest chorobą autoimmunologiczną przebiegającąz zaostrzeniami i remisjami. Poznanie dodatkowych mechanizmów powstawania małopłytkowościw ITP, związanych ze złożonymi procesami immunologicznymi oraz ze zmniejszonąprodukcją płytek krwi (PLT), przyczyniło się do rozwoju nowych metod terapeutycznych.Do leczenia wprowadzono leki będące agonistami receptora dla trombopoetyny (TPO-R) —romiplostym i eltrombopag, których skuteczność udowodniono w randomizowanych badaniachklinicznych. Działają one przez zwiększenie produkcji PLT w szpiku kostnym i często umożliwiajązmniejszenie dawek lub odstawienie innych leków stosowanych z powodu ITP. Jednak,aby utrzymać odpowiedź na terapię, TPO-R należy stosować długotrwale. Ponadto nie umożliwiająone trwałego wyleczenia. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 69-letniego choregoz ITP rozpoznaną w sierpniu 2005 roku. Leczenie rozpoczęto u niego od glikokortykosteroidów(GSK), po zastosowaniu których nie uzyskano wzrostu liczby PLT. Z uwagi na pierwotnąoporność na GSK oraz działania niepożądane w dalszej kolejności stosowanowinkrystynę oraz danazol, uzyskując krótkotrwałe wzrosty liczby PLT. Następnie, wskutekpogłębienia małopłytkowości do 4. stopnia według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), poprzygotowaniu z użyciem dożylnych immunoglobulin, wykonano splenektomię. Po splenektomiiosiągnięto remisję choroby trwającą około 2,5 roku, a następnie stwierdzono kolejnynawrót małopłytkowości. Zastosowano wówczas romiplostym w ramach badania klinicznego.Po jego zakończeniu, po 17 miesiącach stosowania romiplostymu i odstawieniu leku, nastąpiłnawrót małopłytkowości 4. stopnia według WHO. Trzykrotnie podano winkrystynę dożylnie,nie uzyskując zwiększenia liczby PLT. Następnie u chorego zastosowano trzy iniekcje romiplostymuw okresie 3 tygodni, uzyskując krótkotrwały wzrost liczby PLT. Po kolejnych 6 tygodniachzaobserwowano spadek liczby PLT i zastosowano dwie kolejne iniekcje romiplostymuw okresie 2 tygodni, uzyskując stopniową normalizację liczby PLT. Remisja ITP u choregoutrzymuje się i trwa ponad 12 miesięcy po zakończeniu leczenia romiplostymem

Zajęcie ośrodkowego układu nerwowego u dorosłych chorych w przebiegu ostrej białaczki szpikowej

Involvement of the central nervous system (CNS) arising in patients with acute myeloid leukaemia (AML) are rare at the time of diagnosis, but more often occur during relapse or after allogeneichematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Clinical manifestations include symptoms of increased intracranial pressure, cranial nerve palsies and altered mental status. Furthermore, headache, nausea, vomiting, visual changes, seizure and neurological deficits are often present .After reviewing the medical history, performing a physical examination, (including neurological examination), and before undertaking any invasive diagnostic procedures, it is necessary to rule out intracranial haemorrhage or the presence of brain mass or lesion using computed tomography, and/or magnetic resonance imaging. It is recommended that only then, can invasive diagnosticprocedures be performed such as lumbar puncture, (LP) or stereotactic biopsy. Once this is done and after neuro-infection being ruled out, the diagnosis of CNS disorders are based on either identifying the presence of pathological cells, depending on AML subtype, in cerebrospinal fluid, (CSF) or histopathological findings after stereotactic brain biopsy. For treatment, systemic and intrathecal chemotherapy with arabinoside cytosine and subsequent cranial radiotherapy are used. The response evaluation is performed by CSF cytology and/or flow cytometry at the time of subsequent LP and also by neuro-imaging studies. CNS involvement in AML is linked to an unfavourable prognosis and shorter overall survival and therefore these disorders are indications for carrying out the allo-HSCT procedure, irrespective of the cytogenetic risk of leukemia.Zajęcie ośrodkowego układu nerwowego (OUN) u chorych na ostrą białaczkę szpikową (AML) zdarza się rzadko w momencie rozpoznania; częściej towarzyszy nawrotowi choroby, także po allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT). Manifestuje się objawami podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego, uszkodzeniem nerwów czaszkowych, upośledzeniem stanu świadomości, zaburzeniami funkcji poznawczych. Często obserwuje się bóle głowy, nudności, wymioty, zaburzenia widzenia, napady padaczkowe czy deficyty neurologiczne. Po przeprowadzeniu badań podmiotowego i przedmiotowego, w tym neurologicznego, a przed wykonaniem badań inwazyjnych w rozpoznaniu różnicowym należy wykluczyć krwawienie wewnątrzczaszkowe i obecność zmiany litej powodującej efekt masy w badaniach tomografii komputerowej i/lub rezonansu magnetycznego mózgu i rdzenia kręgowego. Następnie zaleca się badania inwazyjne — nakłucie lędźwiowe (LP) lub biopsję stereotaktyczną zmiany litej. Po wykonaniu nieinwazyjnych i inwazyjnych badań diagnostycznych i wykluczeniu neuroinfekcji podstawą rozpoznania zajęcia OUN jest wykazanie obecności komórek białaczkowych w rozmazie osadu płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF) uzyskanego po LP lub badaniu histopatologicznym wycinków pobranych w trakcie biopsji stereotaktycznej mózgu. W leczeniu zajęcia OUN stosuje się dokanałową oraz systemową chemioterapię z wykorzystaniem arabinozydu cytozyny, uzupełnianych radioterapią OUN. Efekt leczenia jest oceniany na podstawie badania cytologicznego i/lub immunofenotypowego CSF po kolejnych LP oraz badań obrazowych. Zajęcie OUN pogarsza rokowanie chorych oraz skraca całkowity czas ich przeżycia, w związku z tym jest wskazaniem do procedury allo-HSCT, bez względu na ryzyko cytogenetyczne białaczki

Przeszczepienie allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych poprzedzone leczeniem ruksolitynibem u chorej na mielofibrozę wtórną do nadpłytkowości samoistnej, z trombofilią wrodzoną z mutacją genu protrombiny G20210A

W pracy zaprezentowno przypadek 37-letniej chorej, u której rozpoznano nadpłytkowość samoistną z obecnością mutacji JAK2 V617F, a następnie, po 4 latach, transformację do mielofibrozy. Przy rozpoznaniu mielofibrozy obserwowano nasilenie objawów ogólnych, szybką progresję splenomegalii, pojawienie się niedokrwistości z zależnością od przetoczeń kkcz, małopłytkowości oraz ewolucji klonalnej w kariotypie szpiku kostnego. Dodatkowo wystąpiły powikłania zakrzepowe, ostra proksymalna zakrzepica żył głębokich lewej kończyny dolnej, wymagająca leczenia, a następnie wtórnej profilaktyki przeciwzakrzepowej heparyną drobnocząsteczkową. Po zastosowaniu hydroksykarbamidu, w dalszej kolejności małych dawek arabinozydu cytozyny nie uzyskano zmniejszenia rozmiarów śledziony ani poprawy w zakresie cytopenii czy ograniczenia objawów ogólnych. Rozpoczęto leczenie inhibitorem JAK1/2 — ruksolitynibem. Po 6 miesiącach uzyskano redukcję splenomegalii, ustąpienie objawów ogólnych, uniezależnienie się od przetoczeń kkcz oraz przeprowadzono allo-HSCT w okresie poprawy hematologicznej. W toku pogłębionej diagnostyki zaburzeń krzepnięcia wykryto mutację genu protrombiny G20210A, rozpoznano trombofilię wrodzoną, kontynuowano wtórną profilaktykę przeciwzakrzepową rywaroksabanem. W ocenie hematologicznej po 2 latach od przeprowadzenia allo-HSCT stwierdzono prawidłową morfologię oraz rozmaz krwi obwodowej, 100% DNA dawcy we krwi chorej w badaniu chimeryzmu metodą STR-PCR, nie wykazano cech morfologicznych mieloproliferacji w badaniu histopatologicznym szpiku kostnego, nie wykryto mutacji JAK2 w badaniu ARMS-PCR szpiku kostnego

Impact of AMF Claroideoglomus etunicatum on the structure of fungal communities in the tomato rhizosphere

Mycorrhizal fungi influence the development and activity of communities of soil microorganisms. The purpose of this study was to estimate the effect of arbuscular mycorrhizal fungus Claroideoglomus etunicatum (W. N. Becker & Gerd.) C. Walker & Schüβler on the population structure of fungal colonies in the rhizosphere of tomatoes grown in a plastic tunnel. The field experiment was conducted from 2015 to 2017 at an ecological farm in Grądy, central eastern Poland. The object of study were the three tomato cultivars: ‘Antalya F1’, ‘Esmira F1’, and ‘Pelikan F1’. Tomato seedlings were inoculated with C. etunicatum; spores were introduced about 5 cm deep in the rhizosphere of the studied plants (25–30 spores of C. etunicatum for each plant). Each year, mycological analysis of the tomato rhizosphere was conducted using Warcup’s method; structure of fungal communities of the tomato rhizosphere varied depending on the AMF applied. Saprotrophic fungi such as Trichoderma ssp., Mucor spp., and Penicillium spp. were often more isolated from the rhizosphere of plants inoculated with C. etunicatum than that of the control samples. It can be concluded that AMF directly impacted the development of fungal biodiversity in the tomato rhizosphere, particularly regarding the number of saprotrophs in the soil

Efficacy of midostaurin combined with intensive chemotherapy followed by allogeneic hematopoietic stem cell transplantation in a patient with NPM1 and FLT3-TKD mutated acute myeloid leukaemia with clinical high-risk features

Many genetic disorders occur in patients suffering from acute myeloid leukaemia (AML). The most common mutations found in such patients are in the nucleophosmin (NPM) gene and the FLT3 tyrosine kinase receptor gene. NPM1 mutation is observed in 30–35% of adult AML patients (50–60% of AML with normal karyotype), showing a favourable prognosis. The presence of point FLT3 comutations occur in the tyrosine kinase domain (TKD) are associated with even more favourable prognosis. However FLT3 comutations i.e. internal tandem duplication (ITD) in particular with high allelic ratio (ITDhigh) worsen the course of leukemia and treatment outcomes. Deploying FLT3 tyrosine kinase inhibitors thus offers a prospect for improving treatment and prolonging the survival of patients with AML, burdened with the FLT3 gene mutation. Midostaurin and gilteritinib are type I FLT3 inhibitors which are used to treat patients with AML FLT3-TKD due to their mechanism of action. This paper presents the case of a 30-year-old AML patient diagnosed with NPM1 and FLT3-TKD mutations, bone marrow reticuline fibrosis and extramedullary sites of AML. Treatment was individualized and induction chemotherapy was combined with midostaurin. After first-line treatment with midostaurin, complete remission was achieved, as confirmed by histopathological examination of the bone marrow. Subsequently, two cycles of consolidation chemotherapy were given, and allogeneic haematopoietic stem cells were transplanted from an unrelated donor after myeloablative conditioning. The patient has remained in complete leukaemia remission, 3 years after diagnosis

Skuteczność skojarzonego leczenia midostauryną i standardową chemioterapią oraz wysokodawkowaną chemioterapią i przeszczepieniem alogenicznych macierzystych komórek krwiotwórczych u chorego na ostrą białaczkę szpikową wysokiego ryzyka z towarzyszącymi mutacjami FLT3-TKD oraz NPM1

Many genetic disorders occur in patients suffering from acute myeloid leukaemia (AML). The most common mutations found in such patients are in the nucleophosmin (NPM) gene and the FLT3 tyrosine kinase receptor gene. NPM1 mutation is observed in over half of AML patients, showing a favourable prognosis, however FLT3 mutations worsen the course of leukaemia and treatment outcomes; ie. when internal tandem duplication (ITD) and point mutations occur in the tyrosine kinase (TKD) domain. Deploying FLT3 tyrosine kinase inhibitors thus offers a prospect for improving treatment and prolonging the survival of patients with AML, burdened with the FLT3 gene mutation. Midostaurin and gilteritinib are first type FLT3 inhibitors which are used to treat patients with AML FLT3-TKD due to their mechanism of action. This paper presents the case of a 30-year-old AML patient diagnosed with NPM1 and FLT3-TKD mutations, reticulin bone marrow fibrosis and extramedullary sites of AML. Treatment was individualised and induction chemotherapy was combined with midostaurin. After first-line treatment with midostaurin, complete remission was achieved, as confirmed by histopathological examination of the bone marrow. Subsequently, two cycles of consolidation chemotherapy were given and allogeneic haematopoietic stem cells were transplanted from an unrelated donor after myeloablative conditioning. The patient has remained in complete leukaemia remission, 22 months after diagnosis.W przebiegu ostrej białaczki szpikowej obserwuje się wiele zaburzeń genetycznych. Mutacje genu nukleofosminy (NPM) oraz genu receptora kinazy tyrozynowej FLT3 są najczęściej stwierdzanymi mutacjami somatycznymi u chorych na AML. Mutacja NPM1 występuje u ponad połowy chorych i wiąże się z korzystnym rokowaniem, natomiast mutacje FLT3, to jest wewnętrzna tandemowa duplikacja (ITD) pogarszają przebieg białaczki i wyniki leczenia, a w przypadku mutacji punktowych domeny kinazy tyrozynowej (TKD) znaczenie rokownicze nie jest do końca jasne. Perspektywą dla poprawy wyników leczenia i wydłużenia przeżycia chorych na AML, obciążonych mutacją genu FLT3 jest zastosowanie inhibitorów kinazy tyrozynowej FLT3. U chorych na AML FLT3-TKD, z uwagi na mechanizm działania, znajdują zastosowanie inhibitory FLT3 pierwszego typu, w tym midostauryna i gilterytynib. W pracy przedstawiono przypadek 30-letniego chorego na AML z obecnością mutacji NPM1 oraz FLT3-TKD, włóknieniem retikulinowym szpiku oraz lokalizacjami pozaszpikowymi AML przy rozpoznaniu. W leczeniu chorego zastosowano chemioterapię indukującą według schematu DA „3 + 7” skojarzonego z midostauryną, osiągnięto całkowitą remisję potwierdzoną badaniem histopatologicznym szpiku. Następnie zastosowano dwa cykle chemioterapii konsolidującej i przeprowadzono przeszczepienie alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych od dawcy niespokrewnionego po zastosowaniu kondycjonowania mieloablacyjnego. Pacjent pozostaje w remisji całkowitej białaczki 22 miesiące od rozpoznania.