Biometric conversion factors as a unifying platform for comparative assessment of invasive freshwater bivalves

Invasive bivalves continue to spread and negatively impact freshwater ecosystems worldwide. As different metrics for body size and biomass are frequently used within the literature to standardise bivalve-related ecological impacts (e.g. respiration and filtration rates), the lack of broadly applicable conversion equations currently hinders reliable comparison across bivalve populations. To facilitate improved comparative assessment among studies originating from disparate geographical locations, we report body size and biomass conversion equations for six invasive freshwater bivalves (or species complex members) worldwide: Corbicula fluminea, C. largillierti, Dreissena bugensis, D. polymorpha, Limnoperna fortunei and Sinanodonta woodiana, and tested the reliability (i.e. precision and accuracy) of these equations. Body size (length, width and height) and biomass metrics of living-weight (LW), wet-weight (WW), dry-weight (DW), dry shell-weight (SW), shell free dry-weight (SFDW) and ash-free dry-weight (AFDW) were collected from a total of 44 bivalve populations located in Asia, the Americas and Europe. Relationships between body size and individual biomass metrics, as well as proportional weight-to-weight conversion factors, were determined. For most species, although inherent variation existed between sampled populations, body size directional measurements were found to be good predictors of all biomass metrics (e.g. length to LW, WW, SW or DW: R2 = 0.82–0.96), with moderate to high accuracy for mean absolute error (MAE): ±9.14%–24.19%. Similarly, narrow 95% confidence limits and low MAE were observed for most proportional biomass relationships, indicating high reliability for the calculated conversion factors (e.g. LW to AFDW; CI range: 0.7–2.0, MAE: ±0.7%–2.0%). Synthesis and applications. Our derived biomass prediction equations can be used to rapidly estimate the biologically active biomass of the assessed species, based on simpler biomass or body size measurements for a wide range of situations globally. This allows for the calculation of approximate average indicators that, when combined with density data, can be used to estimate biomass per geographical unit-area and contribute to quantification of population-level effects. These general equations will support meta-analyses, and allow for comparative assessment of historic and contemporary data. Overall, these equations will enable conservation managers to better understand and predict ecological impacts of these bivalves. © 2021 The Authors. Journal of Applied Ecology published by John Wiley & Sons Ltd on behalf of British Ecological Societ

Zawartość cynku w sierści kotów domowych i wolno żyjących (felis catus)

Zinc is an essential element for maintaining proper functions of animal bodies. It is a component of many hormones and enzymes and a participant in the metabolism of carbohydrates or the synthesis of nucleic acids and proteins. Animal tissues typically contain 10-200 mg of zinc kg–1. Most of this amount (98%) can be found inside the cells. Zinc toxicity is associated mainly with the secondary copper deficit. The aim of the present investigation has been to assess zinc contamination of the environment with coats of domestic and feral cats being the indicator. Urban feral cats are synantrophic animals, living in an urbanized environment and scavenging on human food waste. Thus, they can be treated as a bioindicator of the presence of certain elements in the environment. Analyses of the zinc content in cats’ hair have been performed to check whether the zinc level is connected with cats’ coat colour, living conditions and gender. The coat samples were collected from the middle abdominal region. Then they were degreased and mineralized in a microwave apparatus, in concentrated nitric acid under increased pressure. The zinc content was determined by the ICP-OES method. The mean zinc content in the investigated coat samples was 238.9 mg kg–1. The lowest zinc content was observed in white hair and the highest – in tortoiseshell hair. The results have confirmed that the content of zinc depends on the hair saturation with melanin. Statistical analysis has shown significant differences between the group of female cats living in the wild (268.09 mg kg–1) and the group of breeding female cats (214.49 mg kg–1) at p=0.05. A higher zinc content was observed in the group of older cats. The mean values did not differ from mean values of the zinc content in the coat and hair of other mammals. Considering the living conditions of the animals, the highest zinc content was noted in the group of animals living in the wild (feral ones).Cynk jest pierwiastkiem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania organizmów zwierząt. Stanowi składnik wielu hormonów i enzymów, a także bierze udział w metabolizmie węglowodanów, syntezie kwasów nukleinowych oraz białek. Jego zawartość w tkankach zwierząt wynosi od 10 do 200 mg kg–1, przy czym 98% znajduje się w przestrzeniach wewnątrzkomórkowych. Działanie toksyczne tego pierwiastka jest związane głównie z wtórnymi niedoborami miedzi. Celem badań było użycie sierści kota jako indykatora skażenia środowiska cynkiem z wykorzystaniem okrywy włosowej kotów domowych oraz zdziczałych kotów miejskich. Koty zdziczałe jako zwierzęta synantropijne bytujące w zurbanizowanym otoczeniu miejskim żywią się głównie odpadkami pokonsumpcyjnymi człowieka, dlatego mogą być traktowane jako bioindykator zwartości wybranych pierwiastków w środowisku. Analizy zawartości cynku przeprowadzono z uwzględnieniem wpływu czynników, takich jak: zabarwienie włosa, warunki bytowania oraz płeć zwierząt. Próby sierści pobrano z okolicy śródbrzusza. Poddano je odtłuszczaniu i mineralizacji w aparacie mikrofalowym z dodatkiem stężonego kwasu azotowego pod ciśnieniem. Zawartość cynku w badanym materiale określono metodą ICP-OES. średnia zawartość cynku w sierści kotów była na poziomie 238.9 mg kg–1. Najniższą wartość stwierdzono w sierści koloru białego, najwyższą zaś w okrywie włosowej zwierząt o umaszczeniu szylkretowym. Uzyskane wyniki potwierdziły zależność między zawartością cynku we włosie a jego wysyceniem melaniną. Odnotowano istotne statystycznie różnice p=0.05 między grupą samic wolno żyjących (268.09 mg kg–1) oraz samic domowych (214.49 mg kg–1). Wyższą zawartość cynku stwierdzono w sierści pozyskanej od zwierząt starszych. średnia zawartość cynku w sierści kotów nie różniła się od wartości odnotowanych u innych gatunków ssaków. Uwzględniając warunki bytowania zwierząt, wyższe wartości zaobserwowano w grupie kotów wolno żyjących