Rzadki przypadek chłoniaka pozawęzłowego regionu głowy i szyi pierwotnie zdiagnozowanego jako mięsak

  Chłoniaki rozlane z dużych komórek B bliżej nieokreślone (DLBCL-NOS) to częste nowotwory układu limfatycznego. Są one najczęstszą postacią chłoniaka nieziarniczego. Zazwyczaj DLBCL-NOS pojawiają się w węzłach chłonnych, jednak umiejscowienie pierwotnie pozawęzłowe jest także możliwe. Chłoniaki pozawęzłowe mogą występować pod różnymi postaciami klinicznymi i morfologicznymi, sprawiając tym samym trudności diagnostyczne. Niekiedy przypominają nowotwory nielimfoidalne, między innymi mięsaki. Metody leczenia chłoniaków rozlanych z dużych komórek B (DLBCL) obejmują chemioterapię, immunoterapię, radioterapię i autologiczny przeszczep komórek macierzystych, natomiast w leczeniu mięsaków najważniejszą rolę odgrywa leczenie operacyjne. Przedstawiono przypadek 36-letniego mężczyzny, który zgłosił się w celu oceny charakteru guza zlokalizowanego w lewym kącie żuchwy. Guz pojawił się kilka dni po usunięciu zęba. Początkowo rozpoznano stan zapalny i zasto­sowano antybiotyk. Następnie wykonano biopsję, która sugerowała rozpoznanie tłuszczakomięsaka. W kolejnej biopsji oraz w badaniu histopatologicznym wykonanym w ośrodku onkologicznym stwierdzono pozawęzłową postać rozlanego chłoniaka z dużych limfocytów B — podtyp bliżej nieokreślony (DLBCL-NOS). U pacjenta za­stosowano z dobrym efektem chemioterapię skojarzoną z rytuksymabem oraz radioterapię. Uzyskano całkowitą remisję. Podczas ponad 6 lat obserwacji nie stwierdzano cech nawrotu DLBCL-NOS. Różnicowanie chłoniaków pozawęzłowych od innych nowotworów powinno się odbywać w referencyjnych ośrod­kach onkologicznych, ponieważ niewłaściwe rozpoznanie histopatologiczne może prowadzić do zastosowania niewłaściwego i nieskutecznego leczenia

Przerzuty do serca w przebiegu czerniaka

Wprowadzenie. U większości pacjentów z czerniakiem występują przerzuty odległe. Ich najczęstszymi lokalizacjami są wątroba, kości i mózg. W porównaniu z innymi nowotworami w przebiegu czerniaka przerzuty do serca występują stosunkowo często, jednak obserwuje się dużą dysproporcję między liczbą przypadków przerzutów w sercu wykrytych w badaniu autopsyjnym a liczbą pacjentów zdiagnozowanych przed zgonem. Opis przypadku. Pacjentka w wieku 78 lat zgłosiła się ze zmianą skórną o nieregularnym kształcie w okolicy lędźwiowej. W badaniu histopatologicznym wykazano czerniaka, a 6 miesięcy później usunięto nowo powstałe obustronne przerzuty w węzłach chłonnych pachwinowych oraz miejscowy nawrót w bliźnie w okolicy lędźwiowej. Zastosowano radioterapię skierowaną na okolicę zajętych węzłów chłonnych. Podczas kolejnych 2 miesięcy zaobserwowano nawrót miejscowy czerniaka oraz przerzuty do płuc i wątroby. Z powodu progresji choroby pacjentka została poddana trzem kursom chemioterapii dakarbazyną (DTIC). W czasie chemioterapii pojawiały się nowe zmiany na skórze i w tkance podskórnej. Chora rozpoczęła chemioterapię drugiej linii z zastosowaniem ipilimumabu. Echokardiografia wykonana w tym czasie nie wykazała nieprawidłowości. Trzy miesiące później EKG uwidoczniło odwrócenie załamków T w odprowadzeniach V2–V4, a tomografia komputerowa (TK) klatki piersiowej wykazała progresję istniejących przerzutów oraz nową zmianę w sercu, naciekającą przegrodę międzykomorową. Pacjentka została skierowana do opieki hospicyjnej. Wnioski. Przerzuty do serca w przebiegu czerniaka są niezwykle rzadko diagnozowane antemortem. Podniesienie świadomości wśród lekarzy, w tym radiologów, odnośnie do występowania tej lokalizacji przerzutów w przebiegu choroby jest istotne, ponieważ może prowadzić do większej liczby diagnozowanych przypadków i zapewnienia pacjentom właściwej opieki