Predictors of successful iatrogenic pseudoaneurysm compression dressing repair

Background: Complications to femoral artery puncture may result in formation of a pseudoaneurysm (PSA). We investigated whether PSA obliteration may be achieved by compression dressing repair (CDR) and sought to determine the predictors of successful CDR. Methods: Sixty two patients (30 male, mean age 61.0 ± 12.8) with femoral PSAs due to cardiac catheterization were included in the study. In all patients, duplex ultrasound followed by CDR was performed to evaluate PSA morphology and flow velocities in the PSA neck. Results: Forty six (74.2%) patients did not respond to CDR. Predictors of successful CDR were forward [0.18 (0.07-0.47), p = 0.0004] and reverse [0.08 (0.02-0.33), p = 0.0006] flow velocities in the PSA neck. The forward velocity was identified as an independent predictor of CDR outcome (p = 0.02). Conclusions: Compression dressing repair may serve as an alternative method of femoral pseudoaneurysm management in patients with low forward and reverse velocities of the flow in pseudoaneurysm neck. The forward velocity is an independent predictor of compression dressing repair result. (Cardiol J 2010; 17, 2: 179-183

Leczenie jatrogennych tętniaków rzekomych za pomocą iniekcji trombiny - doświadczenia własne

Wstęp: Tętniaki rzekome powstają u 1–6% chorych poddawanych przezskórnym procedurom inwazyjnym. Iniekcja trombiny bydlęcej wydaje się skuteczną i bezpieczną alternatywą leczenia tętniaków rzekomych (PSA) za pomocą kompresji pod kontrolą ultrasonograficzną czy też leczenia chirurgicznego. Materiał i metody: Pod kontrolą ultrasonograficzną wprowadzono igłę 21 G × 1 1/2” do światła tętniaka rzekomego i podano trombinę (700–800 U). Przypadek 1: Zabieg farmakologicznego zamknięcia PSA powstałego po badaniu hemodynamicznym, z zastosowaniem trombiny wykonano u 53-letniej chorej z mechaniczną protezą aortalną, przyjmującej doustne leki przeciwzakrzepowe. W obserwacji 24-godzinnej zabieg okazał się skuteczny. Kontrolne badanie ultrasonograficzne przeprowadzone po 7 dniach ujawniło całkowitą rekanalizację PSA. Pomimo zmiany terapii przeciwzakrzepowej na leczenie frakcjonowaną heparyną, przy prawidłowym czasie kaolinowo-kefalinowym (APTT) ponowna próba obliteracji PSA trombiną okazała się nieskuteczna. Przyczyną niepowodzenia powtórnego zabiegu była najpewniej morfologia PSA, w tym krótkie i stosunkowo szerokie wrota PSA oraz szybki napływ krwi do światła PSA. Przypadek 2: Skuteczną obliterację PSA powstałego po PCI przeprowadzono u 71-letniej chorej. W trakcie zabiegu i po jego zakończeniu nie obserwowano powikłań. Wynikiem podania trombiny do światła PSA było jego całkowite i natychmiastowe wykrzepienie, które okazało się trwałe w obserwacji bliskiej i odległej, pomimo przyjmowania leków antyagregacyjnych. Wnioski: Wstępne doświadczenia pokazują, iż metoda ta może być skuteczniejsza i bezpieczniejsza niż mechaniczna kompresja PSA i pozwoli na znaczne ograniczenie konieczności interwencji chirurgicznej w leczeniu powikłań przezskórnych procedur inwazyjnych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 133–138

Odległe wyniki chirurgicznej rewaskularyzacji serca u chorych z kardiomiopatią niedokrwienną

Wstęp: Zachowawcze leczenie kardiomiopatii niedokrwiennej obarczone jest dużą śmiertelnością. Uznaną metodą leczenia choroby wieńcowej jest chirurgiczna rewaskularyzacja serca. Celem pracy była ocena odległych wyników pomostowania naczyń wieńcowych (CABG) u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną. Materiał i metody: Badaniem objęto 61 chorych operowanych z powodu choroby wieńcowej z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) mniejszą lub równą 25%. Wśród 61 chorych było 8 (13,1%) kobiet i 52 (86,9%) mężczyzn, średnia wieku wynosiła 58,1 ± 7,7 roku. Przynajmniej jeden zawał serca przebyło przed zabiegiem 59 (96,7%) chorych. Trzecią lub IV klasę dolegliwości według klasyfikacji CCS stwierdzono u 52 (85,2%) pacjentów, a u 47 (77,1%) odnotowano III lub IV stopień dolegliwości według klasyfikacji NYHA. Zabieg z wykorzystaniem tylko pomostów żylnych przeprowadzono u 6 (9,8%) chorych, u 3 (4,9%) zastosowano wyłącznie zespolenia tętnicze, a u 52 (85,2%) wykonano rewaskularyzację z użyciem pomostów tętniczych i żylnych. Wyniki: W średnim okresie obserwacji (52,8 ± 30,6 miesiąca) u 37 (60,6%) nie występowały dolegliwości, u 7 (11,5%) stwierdzono nawrót dolegliwości wieńcowych lub niewydolności serca, 17 (27,9%) osób zmarło. Odnotowano istotne zmniejszenie skali dolegliwości według klasyfikacji CCS z 3,3 ± 0,8 przed zabiegiem do 1,4 ± 0,7 w okresie obserwacji (p = 0,0001). Znamienną różnicę stwierdzono także w średnich wartościach dolegliwości związanych z niewydolnością serca: 3,2 ± 0,8 vs. 1.8 ± 0,9 (p = 0,0001). Odnotowano istotny wzrost średniej wartości LVEF przed operacją w porównaniu z okresem obserwacji (odpowiednio: 23,3 ± 2,7% vs. 32,5 ± 7,2%; p = 0,0001). Wnioski: Chorzy z ciężką kardiomiopatią niedokrwienną odnoszą istotne korzyści (zmniejszenie dolegliwości wieńcowych, poprawa wydolności) po zabiegu CABG w okresie obserwacji odległej. Pomostowanie aortalno-wieńcowe prowadzi w tej grupie chorych do poprawy czynności lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 751–758

Zusammenfassender Kommentar zu den ersten sechs Kapiteln der "Phänomenologie des Geistes" von Hegel : Alexandre Kojève über Hegel: Eine Vergegenwärtigung seines Denkens (2)

Wstęp: Pomimo zastosowania stentów zabiegi udrażniania przewlekle zamkniętych tętnic wieńcowych są nadal obarczone wyższym odsetkiem restenoz i reokluzji w porównaniu z angioplastyką drożnych tętnic. Celem badania była ocena bezpośrednich i odległych efektów zastosowania abciximabu podczas udrażniania przewlekle zamkniętej gałęzi międzykomorowej przedniej (LAD). Materiał i metody: Spośród 55 pacjentów z przewlekle zamkniętą LAD, u których podjęto próbę udrożnienia, u 41 (75%) udało się przeprowadzić prowadnik poza miejsce okluzji. Zostali oni losowo przydzieleni do grupy leczonej abciximabem (21 chorych) i grupy kontrolnej (20 osób). Abciximab (bolus + wlew iv.) podawano po umieszczeniu prowadnika w dystalnej części naczynia. Dwóch chorych (po 1 z obydwu grup) wykluczono z badania z powodu braku możliwości implantacji stentu. Końcowej analizie poddano 20 chorych z grupy leczonej abciximabem i 19 osób z grupy kontrolnej. Obserwację odległą (kliniczną i angiograficzną) przeprowadzono średnio po 9,8 ± 3,6 miesiąca u wszystkich badanych. Wyniki: Wyjściowa charakterystyka grup była porównywalna. Końcowy przepływ TIMI 3 i zwężenie mniejsza niż 50% uzyskano u wszystkich chorych. Odsetki restenoz (ok. 40%) i reokluzji (ok. 15%) były podobne w obu grupach. Parametry kliniczne w obserwacji odległej były porównywalne w obu grupach: nawrót niedokrwienia - 30% vs. 32%, ponowny zawał - 10% vs. 0%, zgon - 0% vs. 0%, odpowiednio w grupach osób leczonych abciximabem i kontrolnej (p = NS). Stwierdzono istotny wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory u wszystkich chorych (przed zabiegiem 47,4 ± 7,4%; w obserwacji odległej 51,0 ± 9,2%; p = 0,025). Wnioski: Zastosowanie abciximabu w trakcie zabiegu stentowania przewlekłego zamknięcia LAD nie wpływa na wyniki bezpośrednie i odległe. Wykazano korzystny wpływ zabiegu na wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory w obserwacji odległej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 279–287

Case reportIsolated non-compaction of the left ventricular myocardium in a neonate – a case report

We describe a case of a neonate who developed cardiogenic shock 24 days after birth. Echocardiography revealed congenital anomaly – isolated non-compaction of the left ventricular myocardium. Medical treatment was effective. The whole clinical presentation suggests the Barth syndrome. The diagnosis and treatment of this condition are discussed