Czynniki rozwoju kamicy nerkowej

Kamica nerkowa może być uważana za chorobę ogólnoustrojową. Występuje u około 5–20% populacji. Ze względu na częstość występowania oraz sytuacje kliniczne, z którymi współwystępuje, można ją zaliczyć do chorób cywilizacyjnych. W badaniach nad patofizjologią tej choroby można zauważyć szereg zaskakujących zwrotów, zmieniających dotychczasowe poglądy. Obok klasycznych czynników ryzyka kamicy nerkowej, coraz większego znaczenia w rozwoju epidemii tej choroby nabierają choroby należące do zespołu metabolicznego. Kamica nerkowa zaś stanowi istotny czynnik ryzyka rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego, jak nadciśnienie tętnicze i choroba niedokrwienna serca

Urinary tract infections in patients with diabetes mellitus

Artykuł dotyczy zakażeń układu moczowego (ZUM) jako istotnego problemu u chorych na cukrzycę związanego ze zwiększonym ryzykiem ostrego odmiedniczkowego zapalenia i rozwoju niewydolności nerek. Przedstawiono najważniejsze odrębności dotyczące ZUM w tej grupie chorych - zmiany zachodzące w układzie moczowym w przebiegu cukrzycy, etiologię zakażeń oraz sposób leczenia i postępowania profilaktycznego w przypadku nawrotów ZUM. Autorzy zwracają uwagę, że najistotniejszą różnicą w postępowaniu, w porównaniu z chorymi bez cukrzycy, jest konieczność dłuższego leczenia w/w chorych oraz szczególna dbałość o euglikemię, ponadto wybór antybiotyku i czas jego stosowania musi uwzględniać nie tylko potencjalną szkodliwość dla miąższu nerek, ale również większe prawdopodobieństwo występowania szczepów opornych na chemioterapeutyki.In the present article authors discuss the matter of urinary tract infections (UTIs) as a serious problem in diabetic patients associated with the high risk factor for acute pyelonephritis and progression of renal insufficiency. The article presents the major differences in development of UTIs in diabetes - clinical dysfunctions in urinary tract, etiology, treatment and prophylactic procedures in case of recurrent UTIs. Authors indicate that the most important case in clinical treatment of UTIs in diabetic patients is prolonged antibiotic therapy and maintaining of euglycemia. Moreover, the dose and duration of antibiotic treatment should be adequate to renal insufficiency and probability of occurrence of antibiotic resistant microorganisms

The impact of anemia on the course and short-term prognosis in patients with first ever ischemic stroke

Background Anemia is the risk factor for cerebrovascular events. The aim of this study was to evaluate the prevalence of anemia among patients with first-ever stroke and its impact on neurological state in the acute phase of the disease and the degree of disability in short-term follow-up. Patients and methods The prospective study included 107 patients aged 72.81±11.12 with the first-ever stroke. Each patient underwent CT of the head and blood tests, including Hb concentration on the first day of hospitalization. We have analyzed the neurological state on the first day of stroke by NIHSS and the functional status on the 14th day after the onset of stroke by mRankin scale in patients with and without anemia. Patients with anemia were additionally divided according to Hb level (less or over 11g/dl). Results Patients with Hb≤11g/dl significantly more often achieved a score of 4–5 points on mRankin scale on the 14th day of stroke compared to patients with anemia and Hb>11g/dl. Independent predictors of a worse functional status on the 14th day of stroke in patients with anemia include the neurological state on the 1st day and the hemispheric location of stroke; an independent predictor of death was the neurological state on the 1st day of onset. Conclusion Mild anemia did not influence significantly the neurological condition in acute phase of stroke but worsened the functional status in subacute phase of stroke. The neurological state on the first day of stroke and the hemispheric location of cerebral ischemia are independent factors of poor prognosis in patients with anemia in short-term follow-up

Dylematy diagnostyczne u chorych z niedokrwistością. Zespół pustego siodła - opis przypadku

Empty sella syndrome is defined as a group of clinical symptoms developing as a result of herniation of the subarachnoid space within the sella, which is often associated with some degree of flattening of the pituitary gland. It is usually recognized incidentally during brain imaging studies performed for different indications, and in most cases this condition is asymptomatic. However, it may result in impairment of various endocrine glands, for which the pituitary gland produces its crinins. Despite the high incidence of empty sella syndrome (up to about 5% of the population) it is commonly ignored as the cause of various symptoms. We present a case of 55-year-old patient admitted to the department of internal medicine due to anaemia and progressive weakness, with recognized hypothyroidism and adrenal gland insufficiency in the course of empty sella syndrome. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (4): 400-403)Zespół pustego siodła definiuje się jako grupę objawów klinicznych rozwijających się w wyniku wpuklania się przestrzeni podpajęczynówkowej do siodła tureckiego, co często powoduje ucisk przysadki. Zespół ten zwykle rozpoznaje się przypadkowo podczas badań obrazowych mózgu przeprowadzonych z różnych wskazań i w większości przypadków nie powoduje on żadnych objawów. Czasami jednak skutkuje on zaburzeniami czynności różnych gruczołów wydzielania wewnętrznego, spowodowanymi upośledzeniem produkcji przez przysadkę hormonów tropowych dla tych gruczołów. Mimo stosunkowo częstego występowania zespołu pustego siodła (u ok. 5% populacji), zwykle nie bierze się go pod uwagę jako możliwej przyczyny różnych symptomów. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 55-letniego pacjenta, przyjętego na oddział chorób wewnętrznych z powodu niedokrwistości i postępującego osłabienia, u którego rozpoznano niedoczynność tarczycy i niewydolność kory nadnerczy w przebiegu zespołu pustego siodła. (Endokrynol Pol 2010; 61 (4): 400-403

Poczet Członków Honorowych Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego. Część XXVIII — Profesor Franciszek Kokot

Obecne opracowanie kończy już siódmy rok publikacji dotyczących członków honorowych Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego. Zazwyczaj autorzy prezentują w nich naprzemiennie polskich i zagranicznych uczonych, którzy zostali uhonorowani przez Towarzystwo tym najwyższym wyróżnieniem pozostającym w jego dyspozycji. Jak czytelnicy „Forum Nefrologicznego” zapewne pamiętają, przed siedmiu laty naszą serię rozpoczęliśmy od przedstawienia sylwetki pierwszego Prezesa Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego, Profesora Tadeusza Orłowskiego. W ostatnim numerze „Forum” zaprezentowano postać wybitnego amerykańskiego lekarza nefrologa i uczonego, Johna Francisa Mahera. Profesor Maher otrzymał dyplom członka honorowego z rąk Profesora Franciszka Kokota, byłego Prezesa naszego Towarzystwa. Kontynuując ten wątek, w obecnym numerze „Forum Nefrologicznego” autorzy stają przed niezwykle trudnym zadaniem zaprezentowania dorobku naukowego, dydaktycznego, organizatorskiego i klinicznego legendy polskiej interny, endokrynologii, a przede wszystkim nefrologii — Profesora Franciszka Kokota. Profesor Kokot w swoim niezwykle bogatym życiu pełnił funkcje kierownika kliniki i rektora uczelni, jako jedyny z Polski otrzymał tytuł członka honorowego Europejskiego Towarzystwa Nefrologicznego — Europejskiego Towarzystwa Dializy i Transplantacji. Jest znanym i niezwykle cenionym na całym świecie lekarzem i uczonym. Profesor wychował niezwykle liczną grupę specjalistów, którzy zajmowali bądź zajmują prestiżowe stanowiska w kraju i na arenie międzynarodowej

Prevention of catheter thrombosis according to current recommendations and reimbursement policy

Istotnym problemem, związanym z wykorzystaniem nietunelizowanego i tunelizowanego cewnika dializacyjnego, są powikłania zakrzepowe, które w istotny sposób skracają czas ich użytkowania. Zakrzepica żylna w naczyniu, w którym znajduje się cewnik, może powadzić do dalszych powikłań, w tym zatorowości płucnej, zespołu pozakrzepowego, zwężenia naczynia oraz zakażeń. Powikłania odcewnikowe, krótszy czas użytkowania i konieczność wymiany cewnika zwiększają koszty ponoszone przez systemy opieki zdrowotnej i wiążą się ze zwiększeniem śmiertelności wśród dializowanych chorych, która jest około 1,32 razy większa niż u osób dializowanych z użyciem przetoki tętniczo-żylnej. Profilaktyka przeciwzakrzepowa dostępu naczyniowego u hemodializowanych chorych obejmuje zarówno środki stosowane do wypełniania kanałów cewnika, jak i leki podawane ogólnoustrojowo. Do zabezpieczania cewników w okresie międzydializacyjnym wykorzystuje się głównie roztwory heparynynie frakcjonowanej, cytrynianu sodu i taurolidyny. Interesującą alternatywą dla standardowego zabezpieczania cewników są leki trombolityczne. Spośród terapii ogólnoustrojowych najczęściej zaleca się stosowanie doustnych antykoagulantów w profilaktyce wtórnej, u chorych z nawracającymi epizodami zakrzepowymi. Natomiast stosowanie heparyny drobnocząsteczkowej nie ma oparcia w medycynie opartej na dowodach. Dlatego celem niniejszego artykułu jest przedstawienie profilaktyki przeciwzakrzepowej w aspekcie aktualnych zaleceń i możliwości refundacyjnych ustalonych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.The main problems associated with the use of dialysis catheters, both uncuffed and cuffed ones, arethrombotic complications, that significantly shorten their use. Venous thrombosis due to catheterization, may lead to further complications, including pulmonary embolism, posthrombotic syndrome, vascular stenosis and infection. Catheter-related complications, shortened use of catheter and the need of its replacement, significantly increase the costs to the health care system and are associated with increased mortality in patients on dialysis, which is about 1.32 times higher than in those with arteriovenous fistula. Prevention of vascular accessthrombosis in patients undergoing hemodialysis is based on catheter locking solutions as well assystemic administrated drugs. Standard clinical practice to prevent catheter clotting between dialysis session, is the use of lock solution with unfractionized heparin, citrate or taurolidine. An interesting alternative to the standard antithrombotic therapy isthe use of thrombolytic agents. Systemic therapy with oral anticoagulants is recommended in patients with recurrent thrombotic events in secondary prevention only. Whereas, the use of low molecular weight heparins is not based on the evidence-based medicine data. Therefore, the purpose of this article is to take on the problem of catheter thrombosis in relation to the current recommendations and reimbursement policy

Analiza odstępu QT u pacjentów z jadłowstrętem psychicznym

Objective: Patients with anorexia nervosa (AN) are at increased risk of ventricular arrhythmias, which are considered to be associated with QT interval prolongation. The aims of this study was to analyse the QT interval in patients with AN considering the potential impact of pharmacotherapy and to verify various QT correction formulas. Method: Fifty-six patients hospitalized with AN (average age: 22.8±5.6 years; F/M: 54/2, mean BMI=13.6±2.6 kg/m2) were enrolled to analysis: Group non-D (n=44; 78,6%) included patients, who did not use drugs that prolong the QT interval, group D (n=12; 21,4%) included patients, who were treated with such drugs. QT intervals were measured in a 12-lead ECG and corrected using the four formulas: Bazett, Fridericia, Framingham and Hodges. Results: Mean heart rate (HR) was similar in both groups (61±16.3 bpm in group D vs 63.1±18.7 bpm in non-D, p > 0.05). Pathological bradycardia (HR < 50 bpm) was present in 5 patients (41.7%) in group D and in 13 patients (29.5%) in group non-D. QTc interval corrected with Framingham formula was longer in Group-D (459±81ms) vs non D-group (413±33ms) p=0.04. QT interval corrected with Bazett and Hodges formulas was significantly dependent on HR (R= -0.29, p=0.03 and R= -0.42, p=0.001, respectively). Influence of HR on results of Fridericia and Framingham formulas was not significant (R = -0.22, p=0.1 and R = -0.11, p=0.4). Conclussions: Information about pharmacotherapy in AN patients is key for QTc assessment. Choice of correction formula has impact on the QTc. QTc obtained using Framingham and Fridericia formulas were the least dependent on heart rate.Cel: pacjenci z jadłowstrętem psychicznym (AN) są narażeni na zwiększone ryzyko komorowych zaburzeń rytmu, które są związane z wydłużeniem odstępu QT. Celem pracy była analiza odstępu QT u pacjentów z AN z uwzględnieniem potencjalnego wpływu farmakoterapii oraz weryfikacja różnych formuł korekcji QT. Metoda: Do analizy włączono 56 pacjentów hospitalizowanych z powodu AN (średni wiek: 22,8 ± 5,6 lat; K / M: 54/2, średni BMI = 13,6 ± 2,6 kg / m2): grupę non-D (n = 44; 78,6%) stanowili chorzy niestosujący leków wydłużających odstęp QT, grupa D (n = 12; 21,4%) to chorzy, którzy byli leczeni takimi lekami. Odstępy QT mierzono w 12-odprowadzeniowym EKG i korygowano przy użyciu czterech wzorów: Bazett, Fridericia, Framingham i Hodges. Wyniki: Średnia częstość akcji serca (HR) była podobna w obu grupach (61 ± 16,3 bpm w grupie D vs 63,1 ± 18,7 bpm w non-D, p> 0,05). Bradykardia (H

Frailty, Quality of Life, Anxiety, and Other Factors Affecting Adherence to Physical Activity Recommendations by Hemodialysis Patients

Hemodialysis patients perform little physical activity. We formulated a hypothesis that some factors, i.e., frailty, medical and functional factors, psychological factors, quality of life, awareness of recommendations, and sociodemographic factors influence the decisions of taking up physical activity. This prospective study comprised 72 dialysis patients aged 57.8 ± 16.0 ( x ¯ ± SD; in the range of 19–87 years of age). The following research tools were used: an interview about awareness of the physical activity recommendations, the Canadian Study of Health and Aging Scale (CSHA-CFS), scales for the assessment of functional status, State-Trait Anxiety Inventory (STAI), Acceptance of Illness Scale (AIS), and the questionnaire of Kidney Disease Quality of Life (KDQOL-SF 1.3). The majority of patients diagnosed with frailty did not follow the physical activity recommendations (79.3%). Quality of life was better in active patients compared to inactive patients, especially in the domains of sleep and physical performance. The severity of trait anxiety was significantly higher in patients who did not follow the recommendations compared to patients who adhered to physical activity recommendations (46.0 ± 10.5 vs. 40.0 ± 8.2; p = 0.021 ). The likelihood of adherence decreased by 1% after each subsequent month of dialysis (odds ratio = 0.99; 95% confidence interval = 0.972–0.999; p = 0.047 ). Adherence was most limited by frailty. Adherence to recommendations on physical activity was affected by: motivation, lower levels of trait anxiety, and better quality of life. Age modified the effect of awareness and acceptance of the disease on adherence to physical activity recommendations

Tubulointerstitial nephritis revealed in patient on long-term furosemide therapy

This case study presents the problem of developing tubulointerstitial nephritis and nephrocalcinosis in a patient on long-term loop diuretic therapy ( furosemide). Complications of prolonged furosemide abuse lead to calcium metabolism disorders and may also cause nephrolithiasis and nephrocalcinosis. First line treatment, in particular cases, seems to be cessation of furosemide intake.W przedstawionej pracy omówiono przypadek cewkowo-śródmiąższowego zapalenia oraz wapnicy nerek u chorej długotrwale zażywającej diuretyk pętlowy (furosemid). Powikłania przewlekłej terapii furosemidem, prowadzące do zaburzeń gospodarki wapniowej, skutkują m.in. powstawaniem kamicy i wapnicy nerek . Leczeniem z wyboru, w uzasadnionych przypadkach, jest całkowite odstawienie leku moczopędnego

Electrolyte equilibrium disorders in patients with metabolic syndrome

INTRODUCTION The role of magnesium defi ciency in metabolic syndrome pathophysiology is one of the issue presently discussed in the literature. The others electrolyte disturbances in this syndrome are also the object of interest. The aim of the study was to analyze electrolyte equilibrium disorders in patients with metabolic syndrome. MATERIAL AND METHODS The study group consisted of 36 (29 females and 9 males) patients with metabolic syndrome hospitalized in the Internal Medicine Wards of District Hospitals in Blachownia and Pajęczno and 29 (10 females and 19 males) healthy volunteers (control group). The metabolic syndrome was diagnosed according to IDF (2005) criteria. RESULTS In contrast to the sodium and potassium serum magnesium level was signifi cantly lower in patients with metabolic syndrome than in the control group. Moreover there was a negative serum magnesium correlation between waist circumference and body mass index among patients with metabolic syndrome. There were positive correlations between serum sodium and systolic and diastolic blood pressure, serum potassium and triglycerides concentrations in the group with metabolic syndrome. The foregoing correlations were not found in the control group. CONCLUSIONS 1. Serum magnesium was significantly lower in patients with metabolic syndrome than in the control group. 2. The correlation between serum magnesium and waist circumference, body mass index shows the possible abdominal fatty tissue influence on magnesium equilibrium among patients with metabolic syndrome. 3. The positive correlation between serum sodium and systolic and diastolic blood pressure points the possible role of sodium in pathogenesis of hypertension in metabolic syndrome.WSTĘP Jednym z problemów patofi zjologii zespołu metabolicznego dyskutowanym w aktualnym piśmiennictwie jest rola niedoboru magnezu. Przedmiotem zainteresowania są również inne zaburzenia elektrolitowe w tym zespole. Celem prezentowanego badania była analiza zaburzeń elektrolitowych u chorych z zespołem metabolicznym hospitalizowanych na oddziałach chorób wewnętrznych. MATERIAŁ I METODY Analizie poddano 36 (29 kobiet i 9 mężczyzn) pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala w Blachowni i Pajęcznie spełniających kryteria zespołu metabolicznego oraz 29 (10 kobiet i 19 mężczyzn) zdrowych ochotników (grupa kontrolna). Zespół metaboliczny rozpoznawano na podstawie kryteriów International Diabetes Federation (IDF) z 2005 roku. WYNIKI W odróżnieniu od sodu i potasu, stężenie magnezu w surowicy u chorych z zespołem metabolicznym było mniejsze niż u osób zdrowych. Ponadto stężenie magnezu w surowicy wykazywało ujemną korelację z obwodem talii oraz BMI badanych chorych. U osób obciążonych zespołem metabolicznym wykazano dodatnie korelacje pomiędzy stężeniami sodu oraz ciśnieniem skurczowym i rozkurczowym, jak również między stężeniem potasu i triacylogliceroli. Powyższych korelacji nie stwierdzono w grupie kontrolnej. WNIOSKI 1. Stężenie magnezu w surowicy chorych z zespołem metabolicznym jest znamiennie mniejsze niż u osób zdrowych. 2. Istniejąca korelacja między stężeniem magnezu w surowicy i obwodem w talii oraz współczynnikiem BMI u osób z zespołem metabolicznym wskazuje na możliwy wpływ tkanki tłuszczowej brzusznej na gospodarkę magnezową. 3. Dodatnia korelacja pomiędzy stężeniem sodu i ciśnieniem skurczowym oraz rozkurczowym wskazuje na prawdopodobną rolę tego jonu w patogenezie nadciśnienia tętniczego u osób z zespołem metabolicznym