Praktyczne aspekty zastosowania badania echokardiograficznego w diagnostyce chorób serca u dorosłych

Trudno sobie dziś wyobrazić diagnozowanie chorób serca bez możliwości, jakie daje badanie echokardiograficzne. Często jednak wśród lekarzy specjalności innych niż kardiologia zdarza się, że oczekiwania względem tej metody mijają się z jej możliwościami. W niniejszym artykule podjęto próbę krótkiego omówienia, czego lekarz praktyk może, a czego nie powinien oczekiwać, otrzymując do rąk wynik badania echokardiograficznego. Przedstawiono przesłanki, jakimi należy się kierować, rozważając pierwsze lub kolejne skierowanie na to badanie. Najczęściej stosowane przez echokardiografistów, a nie zawsze wyjaśnione skróty oraz słowniczek nowszych technik echokardiograficznych zebrano na końcu opracowania

A pilot study with flow mediated skin fluorescence: A novel device to assess microvascular endothelial function in coronary artery disease

   Background: Endothelial dysfunction is one of the earliest vascular manifestations in the pathogen­esis of cardiovascular disease. Noninvasive, simple, and inexpensive methods of endothelial function assessment are therefore needed. Methods: Microvascular endothelial function was assessed in coronary artery disease (CAD) patients by flow mediated skin fluorescence (FMSF), based on measurements of reduced form of nicotinamide adenine dinucleotide (NADH) fluorescence intensity during brachial artery occlusion (ischemic re­sponse [IRmax]) and immediately after occlusion (hyperemic response [HRmax]). Additionally, plasma levels of asymmetric dimethylarginine (ADMA) and endothelin-1 (ET-1) were measured to assess the association between biochemical markers and microvascular function evaluated in vivo by FMSF. Results: A significant inverse correlation was found between ADMA levels and hyperemic response (r = –0.534, p = 0.003), while ET-1 levels were inversely related to the ischemic response (r= –0.575, p = 0.001). Both IR and HR were found lowest in patients with advanced CAD and diabetes. When the repeatability of the method was tested, the intraclass correlation coefficient for IRmax and HRmax were 0.985 (p < 0.001) and 0.914 (p < 0.001), respectively. Moreover, in Bland and Altman analysis, both variables IRmax and HRmax showed good agreement in repeated measurements. Conclusions: In this pilot study, it was demonstrated that NADH fluorescence measured by FMSF device in CAD patients was associated with established plasma endothelial markers, and that both ischemic and hyperemic response were blunted in patients with advanced disease and diabetes. Fur­thermore, FMSF device showed excellent repeatability and good agreement for repeated measurements. However, further study is warranted to confirm these results in a larger patient cohort. (Cardiol J 2018; 25, 1: 120–127

Ocena funkcji śródbłonka mikrokrążenia u pacjentów ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego

Dysfunkcja śródbłonka jest zjawiskiem kluczowym w przebiegu chorób układu krążenia. Testy reaktywności, w połączeniu z technikami obrazowania mikrokrążenia in vivo, umożliwiają nieinwazyjną ocenę funkcji śródbłonka i reaktywności naczyń. Najczęściej stosuje się test pookluzyjnej reakcji przekrwiennej, test przekrwienia termicznego oraz jonoforezę acetylocholiny. Dokładne zrozumienie mechanizmów regulacyjnych poszczególnych reakcji mikronaczyniowych uzupełnia wiedzę na temat patofizjologii schorzeń układu sercowo-naczyniowego. Warto również podkreślić, że —poza niewątpliwymi walorami naukowymi — zasadne jest stosowanie testów reaktywności w celach diagnostycznych i prognostycznych.Endothelial dysfunction is a pivotal phenomenon in cardiovascular disease. Reactivity tests coupled with in vivo microcirculation imaging methods allow for noninvasive assessment of endothelial function and vascular reactivity. Post-occlusive reactive hyperemia, local thermal hyperemia and acetylocholine iontophoresis are the most commonly used tests. Exact comprehension of the regulatory pathways underlying these microvascular reactions completes the knowledge about the pathophysiology of cardiovascular disease. It should also be noted that besides scientific advantages reactivity tests could provide diagnostic and prognostic values

Zajęcie serca w przebiegu neuronalnej lipofuscynozy ceroidowej

We present a case of a 58-year-old female with neuropsychiatric symptoms, followed by recurrent episodes of atrial flagellation and symptoms of heart failure. Based on intraoperative myocardial biopsy, neuronal ceroid lipofuscinosis was diagnosed

Przydatność nieinwazyjnych testów wrażliwości baroreceptorów tętniczych i oceny krótkoczasowej zmienności rytmu serca w przewidywaniu śmierci sercowej u osób po ostrym zawale serca

Wstęp: Chociaż wartość oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) za pomocą testu fenylefrynowego oraz oceny 24-godzinnej zmienności rytmu zatokowego (HRV) wykazano w wielu pracach, testy te nie są powszechnie stosowane. Powodem tego jest m.in. złożoność metodyki badań. W niniejszej pracy oceniano przydatność nowych, prostych wskaźników BRS oraz krótkoczasowych rejestracji HRV w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po zawale serca (MI). Materiał i metody: Badaniami objęto 72 pacjentów, przyjętych kolejno do kliniki z powodu ostrego MI. U wszystkich chorych obliczono spektralne wskaźniki BRS: Robbe-BRS i TFM-BRS, oraz wskaźniki HRV: SDNN, TP, LF, HF, LF/HF. Okres obserwacji wynosił 2,5 roku. Porównań dokonano w grupie, w której wystąpiły incydenty śmierci sercowej (A), i w grupie, w której takie zdarzenia się nie pojawiły (B). Wyniki: Wartości diagnostyczne TFM-BRS uzyskano u wszystkich, a Robbe-BRS - u 51% chorych. Wartość średnia TFM-BRS wynosiła w badanej grupie 4,9 ± 4,5 ms/mm Hg, Robbe-BRS - 7,7 ± 5,9 ms/mm Hg, a SDNN - 21 ± 14 ms. Wartości średnie TFM-BRS i SDNN były istotnie niższe w grupie A niż w grupie B i wynosiły odpowiednio 2,5 ± 1,3 ms/mm Hg vs. 5,5 ± 4,7 ms/mm Hg, p = 0,025 oraz 14 ± 4 ms i 22 ± 15 ms, p = 0,014. U osób z TFM-BRS Ł 3 ms/mm Hg ryzyko śmierci sercowej podczas 2,5-letniej obserwacji było prawie 4-krotnie większe w porównaniu z pozostałymi osobami. Dla TFM-BRS czułość, swoistość, wartość prognostyczna wyniku dodatniego i ujemnego wynosiły odpowiednio 70%, 85%, 25% i 93%, natomiast dla SDNN - 90%, 79%, 25% i 97%. Wśród chorych z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) Ł 40% wykazano tendencję w kierunku niższych wartości TFM-BRS i SDNN w grupie A niż B (TFM-BRS 2,5 ± 1,3 ms/mm Hg vs. 6,1 ± 4,7 ms/mm Hg; SDNN 11 ± 3 ms vs. 24 ± 14 ms). Wnioski: Wykazano wartość prognostyczną nowego, nieinwazyjnego wskaźnika TFM-BRS w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po ostrym MI, należących do grupy niskiego ryzyka. Spośród wskaźników krótkoczasowych zapisów HRV przydatny w stratyfikacji ryzyka pacjentów po MI okazał się SDNN. Ponadto wydaje się, że zarówno wskaźnik TFM-BRS, jak i SDNN mogą być pomocne w identyfikowaniu osób szczególnie zagrożonych śmiercią sercową wśród pacjentów po MI z LVEF Ł 40%, chociaż ze względu na małą liczebność badanej populacji i stwierdzaną graniczną znamienność statystyczną przedstawione sugestie wymagają potwierdzenia w badaniu większej grupy chorych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 307–316

Przydatność nieinwazyjnych testów wrażliwości baroreceptorów tętniczych i oceny krótkoczasowej zmienności rytmu serca w przewidywaniu śmierci sercowej u osób po ostrym zawale serca

Wstęp: Chociaż wartość oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) za pomocą testu fenylefrynowego oraz oceny 24-godzinnej zmienności rytmu zatokowego (HRV) wykazano w wielu pracach, testy te nie są powszechnie stosowane. Powodem tego jest m.in. złożoność metodyki badań. W niniejszej pracy oceniano przydatność nowych, prostych wskaźników BRS oraz krótkoczasowych rejestracji HRV w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po zawale serca (MI). Materiał i metody: Badaniami objęto 72 pacjentów, przyjętych kolejno do kliniki z powodu ostrego MI. U wszystkich chorych obliczono spektralne wskaźniki BRS: Robbe-BRS i TFM-BRS, oraz wskaźniki HRV: SDNN, TP, LF, HF, LF/HF. Okres obserwacji wynosił 2,5 roku. Porównań dokonano w grupie, w której wystąpiły incydenty śmierci sercowej (A), i w grupie, w której takie zdarzenia się nie pojawiły (B). Wyniki: Wartości diagnostyczne TFM-BRS uzyskano u wszystkich, a Robbe-BRS - u 51% chorych. Wartość średnia TFM-BRS wynosiła w badanej grupie 4,9 ± 4,5 ms/mm Hg, Robbe-BRS - 7,7 ± 5,9 ms/mm Hg, a SDNN - 21 ± 14 ms. Wartości średnie TFM-BRS i SDNN były istotnie niższe w grupie A niż w grupie B i wynosiły odpowiednio 2,5 ± 1,3 ms/mm Hg vs. 5,5 ± 4,7 ms/mm Hg, p = 0,025 oraz 14 ± 4 ms i 22 ± 15 ms, p = 0,014. U osób z TFM-BRS Ł 3 ms/mm Hg ryzyko śmierci sercowej podczas 2,5-letniej obserwacji było prawie 4-krotnie większe w porównaniu z pozostałymi osobami. Dla TFM-BRS czułość, swoistość, wartość prognostyczna wyniku dodatniego i ujemnego wynosiły odpowiednio 70%, 85%, 25% i 93%, natomiast dla SDNN - 90%, 79%, 25% i 97%. Wśród chorych z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) Ł 40% wykazano tendencję w kierunku niższych wartości TFM-BRS i SDNN w grupie A niż B (TFM-BRS 2,5 ± 1,3 ms/mm Hg vs. 6,1 ± 4,7 ms/mm Hg; SDNN 11 ± 3 ms vs. 24 ± 14 ms). Wnioski: Wykazano wartość prognostyczną nowego, nieinwazyjnego wskaźnika TFM-BRS w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po ostrym MI, należących do grupy niskiego ryzyka. Spośród wskaźników krótkoczasowych zapisów HRV przydatny w stratyfikacji ryzyka pacjentów po MI okazał się SDNN. Ponadto wydaje się, że zarówno wskaźnik TFM-BRS, jak i SDNN mogą być pomocne w identyfikowaniu osób szczególnie zagrożonych śmiercią sercową wśród pacjentów po MI z LVEF Ł 40%, chociaż ze względu na małą liczebność badanej populacji i stwierdzaną graniczną znamienność statystyczną przedstawione sugestie wymagają potwierdzenia w badaniu większej grupy chorych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 307–316