Wrażliwość baroreceptorów tętniczych u osób zdrowych

Odruch baroreceptorów u osób zdrowych Wstęp: Pomimo faktu, że badanie wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) stanowi jedną z podstawowych metod oceny czynności autonomicznego układu nerwowego u chorych kardiologicznych, niewiele jest w piśmiennictwie informacji opisujących grupę ludzi zdrowych, stanowiących dla nich punkt odniesienia. Cel pracy: Ocena wartości BRS w populacji ludzi zdrowych, z uwzględnieniem różnych metod badania tego parametru. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 74 osób w wieku 22&#8211;55 lat (śr. 38 &plusmn; 19), złożoną z 32 mężczyzn i 42 kobiet, na podstawie wywiadu i badania fizykalnego uznanych za zdrowe. U wszystkich wykonano ocenę BRS za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS), metody sekwencyjnej (Seq-BRS) z rozbiciem na sekwencje dodatnie (PosSeq-BRS) i ujemne (NegSeq-BRS) oraz trzech różnych sposobów analizy spektralnej &#8212; Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS. W analizie danych brano pod uwagę wiek oraz płeć badanych osób. Wyniki: Test fenylefrynowy oraz rejestrację spontanicznych zmian SBP i długości cyklu serca wykonano u wszystkich badanych osób. U żadnej z nich nie zaobserwowano niekorzystnych działań niepożądanych związanych z podawaniem fenylefryny. W grupie osób &#8804; 40 rż. stwierdzono znamiennie wyższe średnie wartości Phe-BRS, Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS i Seq-BRS niż w grupie osób > 40 rż. (odpowiednio w ms/mm Hg: 18,9 &plusmn; 6,7; 17 &plusmn; 9,5; 20,5 &plusmn; 14,8; 25,2 &plusmn; 15,7; 25,6 &plusmn; 13,3 i 13,6 &plusmn; 3,8; 11,3 &plusmn; 5,6; 13,5 &plusmn; 4,5; 15,2 &plusmn; 11; 16,7 &plusmn; 8,7, wszystkie p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennych różnic pomiędzy płciami w zakresie badanych parametrów, jak również pomiędzy PosSeqBRS i NegSeqBRS badanych u tych samych osób. U żadnej z nich nie stwierdzono za pomocą którejkolwiek z metod wartości BRS niższych lub równych 3ms/mm Hg. Wnioski: Uzyskane wartości średnie BRS oceniane za pomocą wszystkich zastosowanych metod mogą stanowić orientacyjny punkt odniesienia dla wyników badania tych parametrów uzyskanych u chorych kardiologicznych po uwzględnieniu podziału na grupy wiekowe

Wrażliwość baroreceptorów tętniczych u osób zdrowych

Odruch baroreceptorów u osób zdrowych Wstęp: Pomimo faktu, że badanie wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) stanowi jedną z podstawowych metod oceny czynności autonomicznego układu nerwowego u chorych kardiologicznych, niewiele jest w piśmiennictwie informacji opisujących grupę ludzi zdrowych, stanowiących dla nich punkt odniesienia. Cel pracy: Ocena wartości BRS w populacji ludzi zdrowych, z uwzględnieniem różnych metod badania tego parametru. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 74 osób w wieku 22&#8211;55 lat (śr. 38 &plusmn; 19), złożoną z 32 mężczyzn i 42 kobiet, na podstawie wywiadu i badania fizykalnego uznanych za zdrowe. U wszystkich wykonano ocenę BRS za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS), metody sekwencyjnej (Seq-BRS) z rozbiciem na sekwencje dodatnie (PosSeq-BRS) i ujemne (NegSeq-BRS) oraz trzech różnych sposobów analizy spektralnej &#8212; Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS. W analizie danych brano pod uwagę wiek oraz płeć badanych osób. Wyniki: Test fenylefrynowy oraz rejestrację spontanicznych zmian SBP i długości cyklu serca wykonano u wszystkich badanych osób. U żadnej z nich nie zaobserwowano niekorzystnych działań niepożądanych związanych z podawaniem fenylefryny. W grupie osób &#8804; 40 rż. stwierdzono znamiennie wyższe średnie wartości Phe-BRS, Robbe-BRS, LF-BRS, HF-BRS i Seq-BRS niż w grupie osób > 40 rż. (odpowiednio w ms/mm Hg: 18,9 &plusmn; 6,7; 17 &plusmn; 9,5; 20,5 &plusmn; 14,8; 25,2 &plusmn; 15,7; 25,6 &plusmn; 13,3 i 13,6 &plusmn; 3,8; 11,3 &plusmn; 5,6; 13,5 &plusmn; 4,5; 15,2 &plusmn; 11; 16,7 &plusmn; 8,7, wszystkie p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennych różnic pomiędzy płciami w zakresie badanych parametrów, jak również pomiędzy PosSeqBRS i NegSeqBRS badanych u tych samych osób. U żadnej z nich nie stwierdzono za pomocą którejkolwiek z metod wartości BRS niższych lub równych 3ms/mm Hg. Wnioski: Uzyskane wartości średnie BRS oceniane za pomocą wszystkich zastosowanych metod mogą stanowić orientacyjny punkt odniesienia dla wyników badania tych parametrów uzyskanych u chorych kardiologicznych po uwzględnieniu podziału na grupy wiekowe

Porównanie spektralnych metod oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych i testu fenylefrynowego u chorych po zawale serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory

Wstęp: Celem pracy jest zbadanie, czy wyniki wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS), uzyskane za pomocą spektralnej analizy spontanicznej zmienności ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca (wskaźniki LF-BRS, HF-BRS oraz Robbe-BRS), są zgodne z wynikami powszechnie akceptowanego testu enylefrynowego (Phe-BRS) w stopniu wystarczającym, aby porównywane metody można było stosować w sposób zamienny. Materiał i metody: Badaniami objęto 72 kolejnych chorych, w średnim wieku 51 &plusmn; 8 lat, po przebytym zawale serca, z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF L 40%), przyjętych do kliniki w celu przeprowadzenia badań kontrolnych. Zgodność między porównywanymi wynikami oceniano za pomocą analizy korelacji, porównania średnich, jak również metod opisanych przez Blanda i Altmana. Wyniki: Wartość średnia Phe-BRS wyniosła w badanej grupie chorych 4,5 &plusmn; 3,4 ms/mm Hg. Wartości średnie LF-BRS i HF-BRS były znamiennie wyższe niż Phe-BRS, wynosząc odpowiednio 6,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg (p < 0,05), 6,5 &plusmn; 4,9 ms/mm Hg (p < 0,05), natomiast wielkość wskaźnika Robbe-BRS nie różniła się istotnie od Phe-BRS, wynosząc 4,3 &plusmn; 4,1 ms/mm Hg. Współczynniki korelacji liniowej między Phe-BRS a LF-BRS, HF-BRS i Robbe-BRS były znamienne (p < 0,05) i wynosiły odpowiednio 0,56, 0,52 i 0,58. Zakresy zgodności i znormalizowane zakresy zgodności ocenianych metod w porównaniu z Phe-BRS wynosiły odpowiednio: od &#8211;7,3 do 12,1 ms/mm Hg i od &#8211;104% do 192%; od &#8211;7 do 9,3 ms/mm Hg i od &#8211;140% do 198%; oraz od &#8211;5,9 do 6,3 ms/mm Hg i od &#8211;160% do 148%. Ponadto stwierdzono, że uzyskanie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg pozwala przewidzieć wynik Phe-BRS >3 ms/mm Hg. Wnioski: Żadna z użytych metod spektralnych (LF-BRS, HF-BRS, jak również Robbe-BRS) nie może być używana zamiennie z testem fenylefrynowym w ocenie BRS u chorych po zawale serca z obniżoną LVEF. Badanie Robbe-BRS, którego wartości są najbardziej zbliżone do wyników Phe-BRS pozwala ograniczyć liczbę osób kierowanych na test fenylefrynowy. Stwierdzenie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg daje, przy wysokim poziomie istotności (p < 0,005), pewność, że wynik Phe-BRS osiągnie wartość wyższą niż 3 ms/mm Hg (p < 0,005), tj. nie będzie kwalifikował chorego do grupy osób zagrożonych nagłą śmiercią sercową. rzydatność kliniczna wskaźnika Robbe-BRS jest ograniczona poprzez znaczny odsetek wyników niediagnostycznych

Porównanie spektralnych metod oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych i testu fenylefrynowego u chorych po zawale serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory

Wstęp: Celem pracy jest zbadanie, czy wyniki wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS), uzyskane za pomocą spektralnej analizy spontanicznej zmienności ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca (wskaźniki LF-BRS, HF-BRS oraz Robbe-BRS), są zgodne z wynikami powszechnie akceptowanego testu enylefrynowego (Phe-BRS) w stopniu wystarczającym, aby porównywane metody można było stosować w sposób zamienny. Materiał i metody: Badaniami objęto 72 kolejnych chorych, w średnim wieku 51 &plusmn; 8 lat, po przebytym zawale serca, z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF L 40%), przyjętych do kliniki w celu przeprowadzenia badań kontrolnych. Zgodność między porównywanymi wynikami oceniano za pomocą analizy korelacji, porównania średnich, jak również metod opisanych przez Blanda i Altmana. Wyniki: Wartość średnia Phe-BRS wyniosła w badanej grupie chorych 4,5 &plusmn; 3,4 ms/mm Hg. Wartości średnie LF-BRS i HF-BRS były znamiennie wyższe niż Phe-BRS, wynosząc odpowiednio 6,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg (p < 0,05), 6,5 &plusmn; 4,9 ms/mm Hg (p < 0,05), natomiast wielkość wskaźnika Robbe-BRS nie różniła się istotnie od Phe-BRS, wynosząc 4,3 &plusmn; 4,1 ms/mm Hg. Współczynniki korelacji liniowej między Phe-BRS a LF-BRS, HF-BRS i Robbe-BRS były znamienne (p < 0,05) i wynosiły odpowiednio 0,56, 0,52 i 0,58. Zakresy zgodności i znormalizowane zakresy zgodności ocenianych metod w porównaniu z Phe-BRS wynosiły odpowiednio: od &#8211;7,3 do 12,1 ms/mm Hg i od &#8211;104% do 192%; od &#8211;7 do 9,3 ms/mm Hg i od &#8211;140% do 198%; oraz od &#8211;5,9 do 6,3 ms/mm Hg i od &#8211;160% do 148%. Ponadto stwierdzono, że uzyskanie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg pozwala przewidzieć wynik Phe-BRS >3 ms/mm Hg. Wnioski: Żadna z użytych metod spektralnych (LF-BRS, HF-BRS, jak również Robbe-BRS) nie może być używana zamiennie z testem fenylefrynowym w ocenie BRS u chorych po zawale serca z obniżoną LVEF. Badanie Robbe-BRS, którego wartości są najbardziej zbliżone do wyników Phe-BRS pozwala ograniczyć liczbę osób kierowanych na test fenylefrynowy. Stwierdzenie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg daje, przy wysokim poziomie istotności (p < 0,005), pewność, że wynik Phe-BRS osiągnie wartość wyższą niż 3 ms/mm Hg (p < 0,005), tj. nie będzie kwalifikował chorego do grupy osób zagrożonych nagłą śmiercią sercową. rzydatność kliniczna wskaźnika Robbe-BRS jest ograniczona poprzez znaczny odsetek wyników niediagnostycznych

Krótkoczasowa rejestracja czynności autonomicznego układu nerwowego w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej

Wstęp: Celem niniejszej pracy było zbadanie wartości prognostycznej prostych, nieinwazyjnych parametrów zmienności rytmu serca (HRV) i wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) u chorych z udokumentowanym częstoskurczem komorowym (VT) lub migotaniem komór (VF) w wywiadzie. Materiał i metody: U 95 chorych po zawale serca (MI) oraz przebytym epizodzie VT lub VF, zakwalifikowanych do wszczepienia kardiowertera-defibrylatora, oceniono parametry HRV i BRS, a następnie poddano ich obserwacji uwzględniającej wystąpienie nawrotu złośliwej arytmii. Wyniki: Podczas 449 &plusmn; 353 dni obserwacji incydent złośliwej arytmii komorowej wystąpił u 48 chorych - grupa EVENT(+), u 47 osób nie stwierdzono VT ani VF - grupa EVENT(&#8211;). Zaobserwowano, że wiek pacjentów, lokalizacja zawału serca, przyjmowane leki antyarytmiczne nie różnicują obydwu grup w sposób istotny. Jedynym wyjątkiem była frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF), która okazała się istotnie niższa w grupie EVENT(+) niż w grupie EVENT(&#8211;), (p < 0,05). Porównując wielkości średnie wyników poszczególnych testów HRV i BRS, uzyskanych w grupach EVENT(&#8211;) i EVENT(+), stwierdzono, że wartości a-LF-BRS są istotnie niższe w drugiej z badanych grup (p < 0,001), natomiast pozostałe wskaźniki nie różnicują grup w sposób istotny. Po kategoryzacji wyników testu a-LF-BRS względem mediany równej 4,6 ms/mm Hg, uzyskano czułość, swoistość, wartość prognostyczną wyniku dodatniego i ujemnego wynoszące odpowiednio 80%, 81%, 88%,76% (p < 0,005). W analizie Coxa wykazano dla a-LF-BRS Ł 4,6 ms/mm Hg wskaęnik ryzyka RR = 1,7 (95% przedział ufności 1,1&#8211;3,8; p = 0,047). Wartość prognostyczna a-LF-BRS w przewidywaniu wystąpienia incydentu arytmicznego była niezależna od LVEF. Pozostałe wskaźniki BRS ( a-HF-BRS, GLB-BRS, SQP-BRS, SQN-BRS) nie wykazywały niezależnej wartości prognostycznej. Wnioski: Spośród badanych wskaźników tylko ocena a-LF-BRS posiada wartość prognostyczną w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej. Wykazanie wartości prognostycznej wskaźnika a-LF-BRS w grupie pacjentów wysokiego ryzyka nagłej śmierci sercowej stanowi argument do przeprowadzenia badań nad jego wartością wśród osób mniej zagrożonych. (Folia Cardiol. 2002; 9: 545&#8211;551

Krótkoczasowa rejestracja czynności autonomicznego układu nerwowego w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej

Wstęp: Celem niniejszej pracy było zbadanie wartości prognostycznej prostych, nieinwazyjnych parametrów zmienności rytmu serca (HRV) i wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) u chorych z udokumentowanym częstoskurczem komorowym (VT) lub migotaniem komór (VF) w wywiadzie. Materiał i metody: U 95 chorych po zawale serca (MI) oraz przebytym epizodzie VT lub VF, zakwalifikowanych do wszczepienia kardiowertera-defibrylatora, oceniono parametry HRV i BRS, a następnie poddano ich obserwacji uwzględniającej wystąpienie nawrotu złośliwej arytmii. Wyniki: Podczas 449 &plusmn; 353 dni obserwacji incydent złośliwej arytmii komorowej wystąpił u 48 chorych - grupa EVENT(+), u 47 osób nie stwierdzono VT ani VF - grupa EVENT(&#8211;). Zaobserwowano, że wiek pacjentów, lokalizacja zawału serca, przyjmowane leki antyarytmiczne nie różnicują obydwu grup w sposób istotny. Jedynym wyjątkiem była frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF), która okazała się istotnie niższa w grupie EVENT(+) niż w grupie EVENT(&#8211;), (p < 0,05). Porównując wielkości średnie wyników poszczególnych testów HRV i BRS, uzyskanych w grupach EVENT(&#8211;) i EVENT(+), stwierdzono, że wartości a-LF-BRS są istotnie niższe w drugiej z badanych grup (p < 0,001), natomiast pozostałe wskaźniki nie różnicują grup w sposób istotny. Po kategoryzacji wyników testu a-LF-BRS względem mediany równej 4,6 ms/mm Hg, uzyskano czułość, swoistość, wartość prognostyczną wyniku dodatniego i ujemnego wynoszące odpowiednio 80%, 81%, 88%,76% (p < 0,005). W analizie Coxa wykazano dla a-LF-BRS Ł 4,6 ms/mm Hg wskaęnik ryzyka RR = 1,7 (95% przedział ufności 1,1&#8211;3,8; p = 0,047). Wartość prognostyczna a-LF-BRS w przewidywaniu wystąpienia incydentu arytmicznego była niezależna od LVEF. Pozostałe wskaźniki BRS ( a-HF-BRS, GLB-BRS, SQP-BRS, SQN-BRS) nie wykazywały niezależnej wartości prognostycznej. Wnioski: Spośród badanych wskaźników tylko ocena a-LF-BRS posiada wartość prognostyczną w przewidywaniu nawrotu złośliwej arytmii komorowej. Wykazanie wartości prognostycznej wskaźnika a-LF-BRS w grupie pacjentów wysokiego ryzyka nagłej śmierci sercowej stanowi argument do przeprowadzenia badań nad jego wartością wśród osób mniej zagrożonych. (Folia Cardiol. 2002; 9: 545&#8211;551

Badanie krótkookresowej zmienności rytmu serca w rozpoznawaniu złośliwej arytmii komorowej

Wstęp: Badanie dobowej zmienności rytmu serca (HRV) posiada udokumentowaną wartość prognostyczną w ocenie zagrożenia złośliwymi arytmiami komorowymi u chorych po zawale serca. Jednak duża czasochłonność oraz brak możliwości standaryzacji ograniczają powszechne stosowanie tej metody w praktyce klinicznej. Celem pracy była ocena przydatności krótkookresowej HRV w różnicowaniu chorych ze złośliwą arytmią komorową w wywiadzie oraz osób wolnych od takiego zdarzenia na podstawie 10-minutowej rejestracji zapisu EKG, dokonywanej u chorych znajdujących się w pozycji leżącej na wznak, a następnie uzupełnione o podobny zapis wykonany po pionizacji pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 2 grupy chorych: ZAK(+) - 12 pacjentów z zawałem serca i udokumentowaną złośliwą arytmią komorową w wywiadzie (VT/VF - utrwalony częstoskurcz komorowy/migotanie komór) oraz ZAK(&#8211;) -11 chorych z zawałem serca, zbliżonych do grupy ZAK(+) pod względem wieku, frakcji wyrzutowej lewej komory serca oraz stanu naczyń wieńcowych. U wszystkich pacjentów wykonywano rejestrację EKG w standaryzowanych warunkach laboratoryjnych: przez 10 minut w pozycji leżącej na wznak, a następnie przez 10 minut po pionizacji pacjenta. Na podstawie dokonanych rejestracji oceniano następujące wskaźniki HRV: SDNN, rMSSD, pNN50, moc widma i względną moc widma HRV w pasmie niskich częstotliwości (LF i nLF) i wysokich częstotliwości (HF i nHF) oraz stosunek LF/HF. Wyniki: W pozycji leżącej na wznak wartość ocenianych wskaźników HRV wynosiła w grupach ZAK(+) i ZAK(&#8211;) odpowiednio: SDNN 37 &plusmn; 16 ms i 46 &plusmn; 22 ms; pNN50 4,9% &plusmn; 8,1% i 6,5% &plusmn; 5,8%; rMSSD 24 &plusmn; 18 ms i 28 &plusmn; 7 ms; LF 178 &plusmn; 119 i 274 &plusmn; 216 ms2; nLF 0,5 &plusmn; 0,2 NU i 0,5 &plusmn; 0,2 NU; HF 184 &plusmn; 329 ms2 i 147 &plusmn; 115 ms2; nHF 0,4 &plusmn; 0,2 NU i 0,3 &plusmn; 0,2 NU; LF/HF 2,2 &plusmn; 1,9 i 2,0 &plusmn; 1,3. Natomiast w pozycji stojącej parametry te były równe odpowiednio: SDNN 34 &plusmn; 13 ms i 360 &plusmn; 10 ms; pNN50 2,5% &plusmn; 3,2% i 2,4% &plusmn; 3,3%; rMSSD 19 &plusmn; 13 ms i 18 &plusmn; 8 ms; LF 241 &plusmn; 154 i 374 &plusmn; 357 ms2; nLF 0,7 &plusmn; 0,2 NU i 0,7 &plusmn; 0,2 NU; HF 84 &plusmn; 124 ms2 i 75 &plusmn; 44 ms2; nHF 0,2 &plusmn; 0,1 NU i 0,2 &plusmn; 0,1 NU; LF/HF 6,2 &plusmn; 5,5 i 5,0 &plusmn; 2,9. Żaden z wymienionych wskaźników krótkookresowej oceny HRV, ocenianych zarówno w pozycji leżącej, jak i po pionizacji pacjentów, nie różnicował grup chorych ZAK(+) i ZAK(&#8211;). Wnioski: Nie stwierdzono przydatności krótkookresowej oceny HRV, dokonywanej w standaryzowanych warunkach laboratoryjnych w pozycji leżącej na wznak oraz po pionizacji pacjentów, w różnicowaniu chorych ze złośliwą arytmią komorową w wywiadzie oraz osób, u których takie zdarzenie nie wystąpiło. (Folia Cardiol. 2003; 10: 53&#8211;59

Badanie krótkookresowej zmienności rytmu serca w rozpoznawaniu złośliwej arytmii komorowej

Wstęp: Badanie dobowej zmienności rytmu serca (HRV) posiada udokumentowaną wartość prognostyczną w ocenie zagrożenia złośliwymi arytmiami komorowymi u chorych po zawale serca. Jednak duża czasochłonność oraz brak możliwości standaryzacji ograniczają powszechne stosowanie tej metody w praktyce klinicznej. Celem pracy była ocena przydatności krótkookresowej HRV w różnicowaniu chorych ze złośliwą arytmią komorową w wywiadzie oraz osób wolnych od takiego zdarzenia na podstawie 10-minutowej rejestracji zapisu EKG, dokonywanej u chorych znajdujących się w pozycji leżącej na wznak, a następnie uzupełnione o podobny zapis wykonany po pionizacji pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 2 grupy chorych: ZAK(+) - 12 pacjentów z zawałem serca i udokumentowaną złośliwą arytmią komorową w wywiadzie (VT/VF - utrwalony częstoskurcz komorowy/migotanie komór) oraz ZAK(&#8211;) -11 chorych z zawałem serca, zbliżonych do grupy ZAK(+) pod względem wieku, frakcji wyrzutowej lewej komory serca oraz stanu naczyń wieńcowych. U wszystkich pacjentów wykonywano rejestrację EKG w standaryzowanych warunkach laboratoryjnych: przez 10 minut w pozycji leżącej na wznak, a następnie przez 10 minut po pionizacji pacjenta. Na podstawie dokonanych rejestracji oceniano następujące wskaźniki HRV: SDNN, rMSSD, pNN50, moc widma i względną moc widma HRV w pasmie niskich częstotliwości (LF i nLF) i wysokich częstotliwości (HF i nHF) oraz stosunek LF/HF. Wyniki: W pozycji leżącej na wznak wartość ocenianych wskaźników HRV wynosiła w grupach ZAK(+) i ZAK(&#8211;) odpowiednio: SDNN 37 &plusmn; 16 ms i 46 &plusmn; 22 ms; pNN50 4,9% &plusmn; 8,1% i 6,5% &plusmn; 5,8%; rMSSD 24 &plusmn; 18 ms i 28 &plusmn; 7 ms; LF 178 &plusmn; 119 i 274 &plusmn; 216 ms2; nLF 0,5 &plusmn; 0,2 NU i 0,5 &plusmn; 0,2 NU; HF 184 &plusmn; 329 ms2 i 147 &plusmn; 115 ms2; nHF 0,4 &plusmn; 0,2 NU i 0,3 &plusmn; 0,2 NU; LF/HF 2,2 &plusmn; 1,9 i 2,0 &plusmn; 1,3. Natomiast w pozycji stojącej parametry te były równe odpowiednio: SDNN 34 &plusmn; 13 ms i 360 &plusmn; 10 ms; pNN50 2,5% &plusmn; 3,2% i 2,4% &plusmn; 3,3%; rMSSD 19 &plusmn; 13 ms i 18 &plusmn; 8 ms; LF 241 &plusmn; 154 i 374 &plusmn; 357 ms2; nLF 0,7 &plusmn; 0,2 NU i 0,7 &plusmn; 0,2 NU; HF 84 &plusmn; 124 ms2 i 75 &plusmn; 44 ms2; nHF 0,2 &plusmn; 0,1 NU i 0,2 &plusmn; 0,1 NU; LF/HF 6,2 &plusmn; 5,5 i 5,0 &plusmn; 2,9. Żaden z wymienionych wskaźników krótkookresowej oceny HRV, ocenianych zarówno w pozycji leżącej, jak i po pionizacji pacjentów, nie różnicował grup chorych ZAK(+) i ZAK(&#8211;). Wnioski: Nie stwierdzono przydatności krótkookresowej oceny HRV, dokonywanej w standaryzowanych warunkach laboratoryjnych w pozycji leżącej na wznak oraz po pionizacji pacjentów, w różnicowaniu chorych ze złośliwą arytmią komorową w wywiadzie oraz osób, u których takie zdarzenie nie wystąpiło. (Folia Cardiol. 2003; 10: 53&#8211;59

Ocena wrażliwości baroreceptorów tętniczych za pomocą nowej metody spektralnej u chorych z dysfunkcją lewej komory serca

Wstęp: W niniejszej pracy dokonano porównawczej oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) badanej za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS) oraz nieinwazyjnej, spektralnej analizy spontanicznej zmienności skurczowego ciśnienia tętniczego (SAP) i długości cyklu serca (HP). Nieinwazyjnej oceny BRS dokonywano za pomocą klasycznej metody Robbego, a także przy użyciu własnej modyfikacji tej metody, umożliwiającej ocenę BRS przy koherencji niższej niż 0,5. Materiał i metody: Badaniami objęto 86 chorych po dawno przebytym zawale serca, z frakcją wyrzutową lewej komory serca (LVEF) niższą niż 40%. Wyniki: Wskaźnik Robbe-BRS był niediagnostyczny u 45% chorych, wartość średnia diagnostycznych wyników tego wskaźnika wynosiła 4,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od -7,6 do 7,6 ms/mm Hg. Wskaźnik TFM-BRS był diagnostyczny u wszystkich chorych. Wartość średnia wyników tego wskaźnika w grupie 47 osób z koherencją większą od 0,5 wynosiła 4,1&plusmn; 4,6 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności w tej grupie były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od &#8211;7,6 do 7,6. Wartości tych samych parametrów w całej badanej grupie 86 chorych wynosiły 4,1 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg oraz 0,63; &#8211;0,9 i od &#8211;7,5 do 5,5 ms/mm Hg. Korelacja wyników TFM-BRS i Robbe-BRS była bardzo silna (r = 0,98, p < 0,05), a ich zakresy zgodności wąskie (od &#8211;1 do 3 ms/mm Hg). Wnioski: Zastosowanie nowego wskaźnika spektralnej oceny spontanicznej zmienności SAP i HP umożliwia ocenę BRS u wszystkich badanych osób z dysfunkcją skurczową lewej komory serca. Akceptacja wyników uzyskanych przy koherencji sygnałów niższej niż 0,5 nie zmniejsza zgodności tych danych z wynikami testu fenylefrynowego. (Folia Cardiol. 2002; 9: 537&#8211;543

Ocena wrażliwości baroreceptorów tętniczych za pomocą nowej metody spektralnej u chorych z dysfunkcją lewej komory serca

Wstęp: W niniejszej pracy dokonano porównawczej oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) badanej za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS) oraz nieinwazyjnej, spektralnej analizy spontanicznej zmienności skurczowego ciśnienia tętniczego (SAP) i długości cyklu serca (HP). Nieinwazyjnej oceny BRS dokonywano za pomocą klasycznej metody Robbego, a także przy użyciu własnej modyfikacji tej metody, umożliwiającej ocenę BRS przy koherencji niższej niż 0,5. Materiał i metody: Badaniami objęto 86 chorych po dawno przebytym zawale serca, z frakcją wyrzutową lewej komory serca (LVEF) niższą niż 40%. Wyniki: Wskaźnik Robbe-BRS był niediagnostyczny u 45% chorych, wartość średnia diagnostycznych wyników tego wskaźnika wynosiła 4,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od -7,6 do 7,6 ms/mm Hg. Wskaźnik TFM-BRS był diagnostyczny u wszystkich chorych. Wartość średnia wyników tego wskaźnika w grupie 47 osób z koherencją większą od 0,5 wynosiła 4,1&plusmn; 4,6 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności w tej grupie były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od &#8211;7,6 do 7,6. Wartości tych samych parametrów w całej badanej grupie 86 chorych wynosiły 4,1 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg oraz 0,63; &#8211;0,9 i od &#8211;7,5 do 5,5 ms/mm Hg. Korelacja wyników TFM-BRS i Robbe-BRS była bardzo silna (r = 0,98, p < 0,05), a ich zakresy zgodności wąskie (od &#8211;1 do 3 ms/mm Hg). Wnioski: Zastosowanie nowego wskaźnika spektralnej oceny spontanicznej zmienności SAP i HP umożliwia ocenę BRS u wszystkich badanych osób z dysfunkcją skurczową lewej komory serca. Akceptacja wyników uzyskanych przy koherencji sygnałów niższej niż 0,5 nie zmniejsza zgodności tych danych z wynikami testu fenylefrynowego. (Folia Cardiol. 2002; 9: 537&#8211;543