Eosinophilic COPD ― a distinct phenotype of the disease

  Chronic Obstructive Pulmonary Disease (COPD) has been traditionally associated with neutrophilic inflammation of the bronchi. Studies from the early 1990s demonstrated that eosinophils may also get into the lower airways of patients with COPD and their increased numbers can be noticed during exacerbations as well as stable disease. Eosinophilic phenotype of COPD is characterized by several unique features, i.e. a specific pattern of airway inflammation and distinct clinical course or susceptibility to corticosteroid treatment. In this paper, we present an up-to-date review of the literature on clinical characteristics of eosinophilic COPD, as well as the role of eosinophils as a biomarker-guided therapy in COPD.

Efficacy and safety of a 12-week therapy with a new formulation of fluticasone propionate at doses of 125 and 250 μg administered through a new generation cyclohaler twice daily, in comparison to fluticasone propionate 500 μg dry powder inhaler twice dail

WSTĘP: Flutykazon w postaci wziewnej stosowany jest w leczeniu przewlekłej astmy oskrzelowej. Ma udowodnioną w badaniach klinicznych i obserwacyjnych wysoką skuteczność i dobry profil bezpieczeństwa. Wyróżnia się spośród innych leków należących do tej grupy unikatowymi właściwościami farmakokinetycznymi. Badania in vitro na sztucznym modelu dróg oddechowych jak i badania farmakokinetyczne przeprowadzane na zdrowych ochotnikach wykazały, że w nowej formulacji lek ten cechuje się dwukrotnie lepszą depozycją płucną w porównaniu z preparatem referencyjnym. Celem tego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa nowej formulacji propionianu flutykazonu podawanego z inhalatora nowej generacji typu cyklohaler (CNG) w porównaniu z oryginalnym produktem flutykazonu w inhalatorze proszkowym DPI u chorych na przewlekłą umiarkowaną astmę.MATERIAŁ I METODY: Do badania włączono 457 pacjentów, 376 osób zrandomizowano przydzielając losowo do jednej z trzech badanych grup: 127 osób do grupy leczonej flutykazonem w nowej formulacji w dawce 125 μg BID, 125 osób do grupy leczonej flutykazonem w nowej formulacji 250 μg BID i 124 osoby do grupy z lekiem referencyjnym — flutykazon DPI 500 μg BID. Badane grupy nie różniły się na początku badania pod względem demograficznym ani klinicznym. Aktywna terapia trwała 12 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym była średnia zmiana porannego PEF podczas 12-tygodniowego okresu leczenia (za znamienną statystycznie różnicę uznano ΔmPEF o 15 l/min). Badano ponadto inne parametry czynnościowe układu oddechowego, objawy kliniczne i zużycie leków ratunkowych. W czasie trwania całego badania monitorowano bezpieczeństwo pacjentów rejestrując zdarzenia niepożądane, dodatkowo oceniano ekspozycję systemową na flutykazon, badając w 45-osobowej podgrupie zmiany kortyzolu w surowicy i dobowej zbiórce moczu. Analizę statystyczną przeprowadzono zarówno na grupie intention-to-treat jak i per protocol.WYNIKI: Zarówno w analizie PP, jak i ITT średnia zmiana porannego PEF na koniec okresu leczenia w porównaniu z okresem wstępnym była istotna statystycznie we wszystkich grupach terapeutycznych. Efektywność terapii flutykazonem zarówno w dawce 125 μg BID, jak i 250 μg BID oraz preparatem referencyjnym nie różniła się istotnie statystycznie po 12 tygodni terapii, jak również w całym okresie leczenia. Również w zakresie innych parametrów czynnościowych jak wieczorny PEF, FEV1, objawy kliniczne i zużycie leków ratunkowych obserwowano istotną poprawę we wszystkich grupach terapeutycznych w czasie trwania badania, bez istotnej różnicy w efektywności pomiędzy badanymi grupami. Porównując efektywność dawki flutykazonu 125 μg BID z 250 μg BID produktu odtwórczego wykazano słabą zależność dawka–odpowiedź w zakresie zmiany parametru porannego PEF, co wynika z niemal płaskiej krzywej dawka–odpowiedź w zakresie dawek średnich i wysokich dla tego leku. Nie wykazano też istotnych różnic ilościowych i jakościowych między grupami w rejestrowanych zdarzeniach niepożądanych zakwalifikowanych jako związane z leczeniem flutykazonem. W żadnej z grup nie odnotowano istotnych zmian w stężeniu kortyzolu w surowicy i dobowej zbiórce moczu między poziomem wyjściowym i wizytą końcową.WNIOSKI: Flutykazon CNG w porównaniu z oryginalnym produktem flutykazonu DPI, pozwala na dwukrotne obniżenie dawki tego leku przy zachowaniu efektywności klinicznej odpowiadającej lekowi referencyjnemu w dwukrotnie wyższej dawce. Flutykazon w nowej formulacji podawany z inhalatora typu CNG ma porównywalny klinicznie profil bezpieczeństwa do leku referencyjnego.INTRODUCTION: Inhaled fluticasone is used in the treatment of chronic bronchial asthma. Its high efficacy and good safety profile have been proven by clinical trials and observations. Its unique pharmacokinetic properties make it distinguishable from other drugs from this group. In vitro tests run on an artificial model of the airways and pharmacokinetic studies conducted on healthy volunteers have shown that the new formulation of this drug is outstanding due a twofold better lung deposition, compared to the reference medicine. The aim of this study was to evaluate the efficacy and safety of the new formulation of fluticasone propionate administered through new generation cyclohaler (CNG), compared to original fluticasone administered through dry powder inhaler (DPI) in patients with chronic moderate asthma.MATERIAL END METHODS: The study included 457 patients. 376 subjects were randomized to one out of the three groups: 127 subjects — to the group treated with the new formulation of fluticasone at a dose of 125 μg BID, 125 subjects — to the group treated with new formulation of fluticasone at a dose of 250 μg BID, and 124 subjects — to the group treated with the reference drug — fluticasone DPI 500 μg BID. At the beginning of the study, the groups did not differ in demographical or clinical aspects. Active therapy lasted 12 weeks. The primary endpoint was a mean change in morning PEF during a 12-week course of therapy (ΔmPEF of 15 L/min was considered as statistically significant). Additionally, other functional parameters of the respiratory system — clinical symptoms and the use of rescue drugs were studied. During the whole study the safety of patients was monitored by recording adverse events; in addition, a systemic exposure to fluticasone was evaluated by testing the changes of cortisol in serum and in a 24-hour collection of urine in a subgroup consisting of 45 patients. Statistical analysis was conducted on both groups: intention-to-treat (ITT) and per protocol (PP).RESULTS: In PP as well as in ITT analysis, a mean change in morning PEF at the end of the therapy in comparison with the initial period was statistically significant in all therapeutic groups. The efficacy of the treatment with fluticasone at doses of 125 μg BID and 250 μg and the reference medicines did not differ statistically significantly after a 12-week course of therapy or during the whole period of treatment. During the study, significant improvement in the range of other functional parameters such as evening PEF, FEV1, clinical symptoms and the use of rescue drugs was observed in all therapeutic groups, without significant differences in efficacy between the study groups. The comparison of efficacy of fluticasone at a dose of 125 μg BID with the generic product at a dose of 250 μg BID showed a weak dose-response relationship concerning the change in morning PEF, which arises from the almost flat dose-response curve in the range of medium and high doses for this drug. No significant quantitative or qualitative differences were shown between the groups in the recorded adverse events, qualified as related to treatment with fluticasone. There were no significant changes revealed in cortisol concentration in serum or in a 24-hour collection of urine between the initial level and the final visit in any of the groups.CONCLUSIONS: Fluticasone administered through the new generation cyclohaler, compared to original fluticasone DPI, allows a twofold reduction in drug dose, retaining in new formulation clinical efficacy that corresponds to the reference drug at twice the dose. New formulation of fluticasone administered through the new generation cyclohaler has a safety profile clinically comparable to the reference drug

Lack of correlation between exhaled nitric oxide (eNO) and clinical indicators of the disease activity and quality of life in mild and moderate asthmatics

The measurements of exhaled nitric oxide (eNO) are simple and useful method of assessment of inflammation in asthmatics’ airways. One of the causes of its limited application in clinical practice is a number of factors influencing the results of measurements. The aim of the study was to determine the usefulness of eNO measurements in assessing the inflammation in a heterogeneous, in relation to atopic and smoking status, group of patients. Materials and methods: 120 subjects suspected of having asthma participated in this study. During 2 weeks the patients noted daily asthma symptoms and daily use of rescue medication. After 14 days health related quality of life (HRQL) was determined by means of Asthma Quality of Life Questionnaire (AQLQ), eNO levels were measured and airways reversibility test was performed. Results: Preliminary diagnosis of asthma was confi rmed in 84 patients on the basis of positive result of airways reversibility test. Among them, 21 subjects (25%) were smokers and 60 (71.4%) were atopic. No correlation was found between eNO and daily asthma symptom score, daily use of rescue medication, percent of airway reversibility after β2-agonist and HRQL. Conclusion: eNO measurements in a heterogeneous, in relation to atopic and smoking status, group of patients are of limited value in clinical assessment of asthma activity

The Bcl I single nucleotide polymorphism of the human glucocorticoid receptor gene h-GR/NR3C1 promoter in patients with bronchial asthma: pilot study

Bcl I in the promoter polymorphism observed within h-GR/NR3C1 gene may play an important role in the development of bronchial asthma and resistance to GCs in the severe bronchial asthma. The aim of the investigation was to study the correlation between this h-GR/NR3C1 gene polymorphism and occurrence of asthma in the population of Polish asthmatics. Peripheral blood was obtained from 70 healthy volunteers and 59 asthma patients. Structuralized anamnesis, spirometry and allergy skin prick tests were performed in all participants. Genotyping was carried out with PCR–RFLP method. In healthy, non-atopic population variants of Bcl I: GG, GC, CC were found with frequency 0.129/0.471/0.400, respectively. In asthma patients Bcl I: GG, GC, CC occurred with respective frequencies of 0.410/0.462/0.128. Chi-square analysis revealed a significantly different (P < 0.05) distribution between cases and controls for the Bcl I polymorphism. The Bcl I polymorphism of h-GR/NR3C1 gene is significantly associated with bronchial asthma, susceptibility to the development of severe form and resistance to GCs in Polish population

Przewlekła obturacyjna choroba płuc z eozynofilią — odrębny fenotyp choroby

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) była tradycyjnie uważana za jednostkę, w której dominuje zapalenie neutrofilowe oskrzeli. Wyniki badań z początku lat 90. ubiegłego wieku wykazały, że również eozynofile napływają do dolnych dróg oddechowych chorych na POChP, a ich zwiększona liczba jest obserwowana zarówno w trakcie zaostrzeń, jak i w stabilnym okresie choroby. Fenotyp eozynofilowego POChP odznacza się kilkoma unikatowymi cechami, tj. specyficznym charakterem zapalenia dróg oddechowych i przebiegiem klinicznym oraz podatnością na terapię glikortykosteroidami. W niniejszym artykule zaprezentowano przegląd aktualnych badań dotyczących charakterystyki klinicznej pacjentów z eozynofilowym fenotypem POChP, jak również rolę eozynofilów jako biomarkera użytecznego w podejmowaniu decyzji terapeutycznych w POChP.Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) była tradycyjnie uważana za jednostkę, w której dominuje zapalenie neutrofilowe oskrzeli. Wyniki badań z początku lat 90. ubiegłego wieku wykazały, że również eozynofile napływają do dolnych dróg oddechowych chorych na POChP, a ich zwiększona liczba jest obserwowana zarówno w trakcie zaostrzeń, jak i w stabilnym okresie choroby. Fenotyp eozynofilowego POChP odznacza się kilkoma unikatowymi cechami, tj. specyficznym charakterem zapalenia dróg oddechowych i przebiegiem klinicznym oraz podatnością na terapię glikortykosteroidami. W niniejszym artykule zaprezentowano przegląd aktualnych badań dotyczących charakterystyki klinicznej pacjentów z eozynofilowym fenotypem POChP, jak również rolę eozynofilów jako biomarkera użytecznego w podejmowaniu decyzji terapeutycznych w POChP

Długotrwała odpowiedź na terapię pembrolizumabem u chorej na niedrobnokomórkowego raka płuca z ekspresją PD-L1 poniżej 1% po zakończeniu leczenia z powodu działań niepożądanych

Zastosowanie immunoterapii w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca staje się coraz powszechniejsze z uwagi na miejsce tego sposobu leczenia w światowych i polskich wytycznych. Niniejszy opis przypadku dotyczy chorej na płaskonabłonkowego raka płuca z ekspresją PD-L1 na komórkach nowotworowych poniżej 1% leczonej w pierwszej linii chemioimmunoterapią. U chorej uzyskano trwałą odpowiedź na zastosowane leczenie mimo jego przerwania z powodu działań niepożądanych pod postacią powikłań autoimmunologicznych

Utrzymujaca się odpowiedź na pembrolizumab u chorego na raka płaskonabłonkowym płuca z ekspresją PD-L1 < 1% pomimo zaprzestania terapii z powodu irAE

Pacjent w wieku 62 lat z przerzutowym rakiem płaskonabłonkowym płuca, z ekspresją PD-L1 na komórkach nowotworowych &lt; 1%, został zakwalifikowany do immunochemioterapii (pembrolizumab, karboplatyna, paklitaksel). Po 3 podaniu pembrolizumabu w leczeniu podtrzymującym zgłosił objawy pod postacią kaszlu, duszności i osłabienia. W RTG klatki piersiowej uwidoczniono zmiany zapalne w obrębie płuca prawego. Rozpoznano immunologiczne zapalenie płuc G2. Po zastosowaniu glikokortykosteroidów systemowych (GKS) uzyskano szybką poprawę stanu klinicznego oraz regresje zmian naciekowych w płucu prawym. Wspólnie z pacjentem zdecydowano o powrocie do leczenia podtrzymującego pembrolizumabem. Po podaniu kolejnej dawki immunoterapii pojawiły się nowe dolegliwości pod postacią  bólu stawów. Zdecydowano o przerwaniu leczenia oraz ponownym zastosowaniu GKS. Obecnie utrzymuje się częściowa remisja (PR) a kontrola dolegliwości stawowych wymaga stosowania dawki 5 mg prednizonu/dobę

Effectiveness of pulmonary rehabilitation in patients with chronic obstructive pulmonary disease after lobectomy due to non-small cell lung cancer — a single-center retrospective study

Introduction: The procedure of lung parenchyma resection may result in impairment of physical capacity and quality of life. In patients with operable non-small cell lung cancer (NSCLC), lobectomy is an elective procedure. Chronic obstructive pulmonary disease (COPD) is a common coexisting condition in patients with NSCLC. Effectiveness of post-operative pulmonary rehabilitation (PR) in patients who underwent lobectomy due to NSCLC and suffering from COPD as compared to individuals without COPD has not been determined yet. The aim of the study was to compare effectiveness of post-operative PR in patients with COPD after lobectomy due to NSCLC (COPD[+] L [+]) with individuals with COPD without lung parenchyma resection (COPD(+) L(–)) and those who underwent lobectomy due to NSCLC and not suffering from COPD (COPD[–] L[+]).Material and methods: Thirty-seven patients with non-small cell lung cancer (21 patients with and 16 patients without COPD) who underwent lobectomy and 29 subjects with COPD referred to the Lung Diseases Treatment and Rehabilitation Centre in Lodz in 2018–2019 were included in this retrospective analysis. The patients participated in a 3-week inpatient pulmonary rehabilitation (PR) program which included breathing exercises, physical workout, relaxation exercises, education, psychological support and nutrition consulting. The evaluation included lung function measurements, six-minute walking test (6MWT) and the St. George’s Respiratory Questionnaire (SGRQ) score. The results obtained before the rehabilitation were compared to those achieved after the 3-week PR program and compared between the study groups.Results: A significant increase in the distance covered during 6MWT was observed in all the three groups studied: COPD(+) L(+) (Δ = 62.52 ± 14.58 m); COPD(–) L(+) (Δ = 73.67 ± 11.58 m); and COPD(+) L(–) (Δ = 59.93 ± 10.02 m) (p &lt; 0.001 for all). Similarly, a statistically and clinically significant improvement in the total SGRQ score was recorded: COPD(+) L(+) ∆ = –12.05 ± 3.96 points; p &lt; 0.05 and COPD(–) L(+) ∆ = –12.30 ± 4.85 points; p &lt; 0.01 and COPD(+) (L–) ∆= –14.07 ± 3.36 points (p &lt; 0.001). No significant differences in the outcome improvement between the study groups were identified.Conclusions: The results of the study show that COPD(+) L(+) patients gained benefits from post-operative PR comparable to COPD(+) L(–) and COPD(–) L(+) subjects by improving their physical capacity and quality of life

Effectiveness of Pulmonary Rehabilitation in Patients with Chronic Obstructive Pulmonary Disease after Lobectomy Due to Non-Small Cell Lung Cancer—A Single-Center Retrospective Study

Introduction: The procedure of lung parenchyma resection may result in impairment of physical capacity and quality of life. In patients with operable non-small cell lung cancer (NSCLC), lobectomy is an elective procedure. Chronic obstructive pulmonary disease (COPD) is a common coexisting condition in patients with NSCLC. Effectiveness of post-operative pulmonary rehabilitation (PR) in patients who underwent lobectomy due to NSCLC and suffering from COPD as compared to individuals without COPD has not been determined yet. The aim of the study was to compare effectiveness of post-operative PR in patients with COPD after lobectomy due to NSCLC (COPD[+] L [+]) with individuals with COPD without lung parenchyma resection (COPD(+) L(–)) and those who underwent lobectomy due to NSCLC and not suffering from COPD (COPD[–] L[+]). Material and methods: Thirty-seven patients with non-small cell lung cancer (21 patients with and 16 patients without COPD) who underwent lobectomy and 29 subjects with COPD referred to the Lung Diseases Treatment and Rehabilitation Centre in Lodz in 2018–2019 were included in this retrospective analysis. The patients participated in a 3-week inpatient pulmonary rehabilitation (PR) program which included breathing exercises, physical workout, relaxation exercises, education, psychological support and nutrition consulting. The evaluation included lung function measurements, six-minute walking test (6MWT) and the St. George’s Respiratory Questionnaire (SGRQ) score. The results obtained before the rehabilitation were compared to those achieved after the 3-week PR program and compared between the study groups. Results: A significant increase in the distance covered during 6MWT was observed in all the three groups studied: COPD(+) L(+) (Δ = 62.52 ± 14.58 m); COPD(–) L(+) (Δ = 73.67 ± 11.58 m); and COPD(+) L(–) (Δ = 59.93 ± 10.02 m) (p &lt; 0.001 for all). Similarly, a statistically and clinically significant improvement in the total SGRQ score was recorded: COPD(+) L(+) ∆ = –12.05 ± 3.96 points; p &lt; 0.05 and COPD(–) L(+) ∆ = –12.30 ± 4.85 points; p &lt; 0.01 and COPD(+) (L–) ∆= –14.07 ± 3.36 points (p &lt; 0.001). No significant differences in the outcome improvement between the study groups were identified. Conclusions: The results of the study show that COPD(+) L(+) patients gained benefits from post-operative PR comparable to COPD(+) L(–) and COPD(–) L(+) subjects by improving their physical capacity and quality of life