Urinary Tract Infections in Renal Transplant Recipients

Renal transplantation (RTx) is the treatment-of-choice for a significant number of patients with end-stage renal disease. Despite recent accomplishments, both surgical and medical complications still exist. Urinary tract infection (UTI) is the most common infectious complication after RTx, while asymptomatic bacteriuria is the most common manifestation of bacteriuria. UTI can impair graft function, potentially reducing graft and patient survival. The aetiology changes with time after RTx. The epidemiology of most of these infections is also changing with resistant organisms being isolated more often than in the past. Several factors increase the risk of infection in RTx patients, and the presence of multiple risk factors in the same patient is not uncommon. These include immunosuppression, urinary flow impairment (most often caused by stenosis or strictures at the vesicoureteral junction, benign prostate hypertrophy or vesicoureteral reflux), and treatment-related factors such as the use of catheters and double-J stents. Early diagnosis and effective treatment are key elements in salvaging both the allograft and the patient. This chapter reviews the definitions, epidemiology, microbiology, screening, clinical manifestations, diagnosis, impact on renal allograft function, evaluation after diagnosis, treatment, prevention including long-term prophylaxis, and the unique challenges of diagnosing and managing recurrent bacterial UTIs in a RTx care setting

Przypadek pacjentki z przewlekłą niewydolnością nerek w przebiegu torbielowatości rdzenia nerek po przeszczepieniu nerki od dawcy zmarłego - korzyści z przeszczepienia wyprzedzającego

Wyprzedzające przeszczepianie nerki niesie ze sobą liczne korzyści, między innymi uniknięcie dializoterapii, lepsze przeżycie biorcy i nerki przeszczepionej, ale także umożliwia dobrą jakość życia bez konieczności rezygnacji z aktywności zawodowej. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 39-letniej pacjentki, z przewlekłą niewydolnością nerek w przebiegu torbielowatości rdzenia nerek, która pozostawała przez 6 lat pod opieką Poradni Nefrologicznej przy Klinice Nefrologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych AMG, w zaawansowanej fazie niewydolności nerek (przy eGFR 15 ml/min) urodziła dziecko i następnie w czerwcu 2004 roku przeszła wyprzedzające przeszczepienie nerki od zmarłego dawcy. Przez wszystkie lata obserwacji pacjentka pracowała zawodowo, jako nauczycielka wychowania fizycznego. Pomimo że nie uniknęła typowych po przeszczepieniu nerki powikłań (ostre odrzucanie nerki przeszczepionej i limfocele), po 3 miesiącach od transplantacji powróciła do pracy, uprawia sport, funkcja nerki przeszczepionej jest stabilnie dobra, oznaczenie kreatyninemii w styczniu 2009 roku wynosiło 1,1 mg%

Przeszczepianie nerek u osób w podeszłym wieku

Starzenie się populacji oraz wydłużenie życia sprawiają, że coraz większa liczba pacjentów w podeszłym wieku rozpoczyna leczenie dializami i jest kwalifikowana do przeszczepienia nerki. W doświadczonych ośrodkach transplantacyjnych przeżywalność starszych biorców jest dobra, a przeżywalność nerek porównywalna z osiąganą u młodszych biorców. Długość oraz jakość życia są lepsze, a koszty leczenia nerkozastępczego niższe po transplantacji niż w porównywalnej grupie pacjentów pozostających na dializie (hemodializa lub dializa otrzewnowa). Zasadniczą przyczyną utraty nerki u starszych biorców jest śmierć pacjenta z funkcjonującą nerką (50%). Pod względem częstości zgony te są spowodowane chorobami układu sercowo-naczyniowego, infekcjami (głównie w okresie pierwszego roku) i nowotworami, których częstość wzrasta wraz z upływem czasu od transplantacji. Dlatego przed zakwalifikowaniem pacjenta do przeszczepienia nerki obowiązuje wnikliwa diagnostyka układu sercowo-naczyniowego (choroba naczyń wieńcowych, choroby naczyń obwodowych), ocena ryzyka infekcji oraz rozwoju nowotworu. Optymalny protokół immunosupresyjny u starszych biorców nie jest do końca ustalony, ale powinien on uwzględniać takie czynniki, jak: większe ryzyko rozwoju przewlekłej nefropatii nerki przeszczepionej w porównaniu z biorcami młodszymi, większe ryzyko infekcji, zmienioną farmakokinetykę i farmakodynamikę leków oraz wynikające z tego częste występowanie objawów niepożądanych. Długoterminowa opieka medyczna powinna dotyczyć nie tylko problemów związanych z transplantacją (funkcja nerki, immunosupresja). Konieczne jest identyfikowanie i leczenie modyfikowalnych czynników ryzyka potransplantacyjnej choroby sercowo- naczyniowej, monitorowanie pod kątem rozwoju nowotworu, chorób przewodu pokarmowego, chorób układu kostno stawowego oraz infekcji. Dostęp do wielodyscyplinarnego zespołu specjalistów oraz opieka wykwalifikowanego zespołu pielęgniarskiego umożliwiają uzyskanie odpowiedniej jakości życia chorych, a z punktu widzenia systemu opieki zdrowotnej dobrych wyników leczenia

Rola czynników genetycznych i immunologicznych w patogenezie raków skóry u pacjentów po przeszczepieniu narządów unaczynionych

Skin cancers are the most common malignancies diagnosed in the population of patients after solidorgan transplantation. It is estimated that 10 years after transplantation up to 35% of the patients develop this type of tumor. The more risk factors for skin cancer development we recognize, the better preventive actions we will be able to undertake. Therefore, many studies are still being conducted to explain the mechanisms of etiopathogenesis of this disease. The following paper describes the pathogenesis of skin cancers that specifically focuses on genetic and immunological factors

Roxadustat ― new therapeutic option for treatment of anemia in patients with chronic kidney disease

Chronic kidney disease (CKD) is an increasingly common public health issue. It is estimated that it affects 8–16% of the global population. Anemia is a very common complication of chronic kidney disease, and its occurrence is associated with a reduced quality of life, increased morbidity, and mortality. The main causes of CKD anemia include erythropoietin (EPO) deficiency and iron deficiency (absolute and functional). In addition, the bone marrow response to EPO is reduced in patients with chronic inflammation, which is often present in patients with advanced stages of CKD and dialyzed patients. According to the current guidelines, the treatment of anemia in CKD involves recombinant erythropoiesis-stimulating agents (ESAs) along with iron supplementation. In some patients, intensive correction of anemia requiring high doses of ESA and intravenous iron may increase the risk of adverse events. The correction also requires injections, outpatient visits, and hospital stays, which is especially troublesome for pre-dialysis patients. The discovery of hypoxia-inducible factors (HIFs) responsible for stimulating cells to EPO synthesis and increased activity of oxygen-dependent genes enabled the development of new drugs, so-called HIF-PHI inhibitors (hypoxia-inducible factor-prolyl hydroxylase inhibitors, prolyl hydroxylase inhibitors). Those compounds reversibly inhibit the activityof the enzyme responsible for inactivating the HIF and thus increase endogenous EPO synthesis and affect iron metabolism. This discovery opened newoptions for the treatment of anemia in CKD patients. Phase 2 and 3 clinical trials are conducted with several drugs: daprodustat (GSK-1278863), roxadustat (FG-4592), and wadadustat (AKB-6548). To date, only roxadustat has been approved for treatment of CKD-related anemia. Roxadustat (FG-4592) is a novel orally active, potent, and reversible inhibitor of prolyl hydroxylase (PHI), causing functional activation of target genes that encode proteins such as EPO, EPO receptor, heme biosynthesis enzymes, and proteins that enhance iron absorption and transport and thus promote formation and maturation of red blood cells (RBCs). This study aims to summarize the available results of studies on the use of roxadustat i

Zespolenie pęcherzowo-moczowodowe w przypadku podwójnego moczowodu w przeszczepianej nerce

Wstęp. Najczęstszą odmiennością anatomiczną występującą w budowie górnego odcinka układu moczowego jest podwójny układ kielichowomiedniczkowy z dwoma moczowodami. Podczas przeszczepiania nerki stosuje się różne techniki zespolenia pęcherzowo-moczowodowego w takich przypadkach. Celem tej pracy jest przedstawienie jednej z metod połączenia 2 moczowodów z pęcherzem. Materiał i metody. W 2009 roku przeszczepiono 2 nerki od zmarłych dawców z dwoma moczowodami i podwójnym układem kielichowo-miedniczkowym. Zespolenie z pęcherzem wykonano na wspólnym ujściu w 3-centymetrowym tunelu po uprzednim połączeniu obu moczowodów w ich dystalnym odcinku. W obu przypadkach użyto 2 stentów typu JJ. Wyniki. Obie nerki podjęły pracę zaraz po przeszczepieniu. Nie obserwowano żadnych powikłań urologicznych po operacji. W kontrolnym USG metodą Dopplera wykazano prawidłową funkcję nerek. Wnioski. Zespolenie 2 moczowodów połączonych w jedno ujście z pęcherzem na cewnikach typu JJ jest bezpieczną metodą. Użycie cewników moczowodowych pozwala uniknąć powikłań urologicznych we wczesnym okresie pooperacyjnym

Europejskie Sieci Referencyjne dla rzadkich chorób nerek

European Reference Network for Kidney diseases(ERKNet) jest Europejską Siecią Referencyjną dlarzadkich chorób nerek, jedną z 24 sieci powołanychprzez Komisję Europejską 1 marca 2017 roku.Obejmuje ona 38 ośrodków europejskich, w tym2 z Polski. Jej koordynatorem, mianowanym naokres 5 lat, jest Prof. Franz Schaefer z Uniwersytetuw Heidelbergu. Rzadkie choroby nerek obejmują10 grup tematycznych: dziedziczne glomerulopatie,glomerulopatie immunologiczne, tubulopatie, chorobymetaboliczne i kamica nerkowa, zakrzepowemikroangiopatie, autosomalnie dominujące dysplazjenerek (ADTKD, TSC, VHL, ADPKD), malformacjenerek (w tym ciliopatie), nefropatie zaporowe, dziecięcąprzewlekłą chorobę nerek stadia 3–5 z dializoterapiąoraz dziecięcą transplantację nerek. Celemdziałania ERKNet jest poprawa dostępności chorychz rzadkimi chorobami nerek do właściwej diagnostykioraz opieki medycznej, opracowanie zaleceńoptymalnego postępowania dla poszczególnychchorób, inicjowanie badań klinicznych oraz organizacjaszkoleń dla pracowników medycznych. Siecireferencyjne mają połączyć obecnie rozproszonąwiedzę europejskich specjalistycznych ośrodkówklinicznych w zakresie chorób rzadkich.(ERKNet) jest Europejską Siecią Referencyjną dla rzadkich chorób nerek, jedną z 24 sieci powołanych przez Komisję Europejską 1 marca 2017 roku. Obejmuje ona 38 ośrodków europejskich, w tym 2 z Polski. Jej koordynatorem, mianowanym na okres 5 lat, jest Prof. Franz Schaefer z Uniwersytetu w Heidelbergu. Rzadkie choroby nerek obejmują 10 grup tematycznych: dziedziczne glomerulopatie, glomerulopatie immunologiczne, tubulopatie, choroby metaboliczne i kamica nerkowa, zakrzepowe mikroangiopatie, autosomalnie dominujące dysplazje nerek (ADTKD, TSC, VHL, ADPKD), malformacje nerek (w tym ciliopatie), nefropatie zaporowe, dziecięcą przewlekłą chorobę nerek stadia 3–5 z dializoterapią oraz dziecięcą transplantację nerek. Celem działania ERKNet jest poprawa dostępności chorych z rzadkimi chorobami nerek do właściwej diagnostyki oraz opieki medycznej, opracowanie zaleceń optymalnego postępowania dla poszczególnych chorób, inicjowanie badań klinicznych oraz organizacja szkoleń dla pracowników medycznych. Sieci referencyjne mają połączyć obecnie rozproszoną wiedzę europejskich specjalistycznych ośrodków klinicznych w zakresie chorób rzadkich

Przygotowanie 77-letniej pacjentki do przeszczepienia nerki. Przebieg potransplantacyjny

W pracy opisano przypadek 77-letniej chorej poddanej zabiegowi przeszczepienia nerki w Klinice Nefrologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych AM w Gdańsku. Jest to przykład dużej predyspozycji do występowania powikłań leczenia immunosupresyjnego współistniejącej z ryzykiem rozwoju ostrego odrzucania graftu u chorego w wieku podeszłym. Mając na uwadze korzyści płynące z tej formy leczenia nerkozastępczego u chorych po 65. roku życia, należy dążyć do rozważnej kwalifikacji potencjalnych biorców, indywidualizacji leczenia potransplantacyjnego i wczesnej diagnostyki ewentualnych powikłań

Przeszczepianie wysp trzustkowych

Patients with brittle type 1 diabetes who continue to experience life threatening severe hypoglycemia despite maximal medical management can benefit from β-cell replacement. Islet transplantation eliminates hypoglycemic episodes/unawareness, facilitates normalization of haemoglobin A1c (HbA1c) and decreases microvascular disease progression in patients with labile diabetes. In this article we review the first attempts of β-cell replacement, current indications and contraindications, expected benefits and possible complications of pancreas islets transplantation together with the available techniques that assess the transplanted β-cell function.Chorzy z cukrzycą typu 1 o chwiejnym przebiegu, którzy doświadczają zagrażających życiu epizodów ciężkiej hipoglikemii mimo zoptymalizowanego leczenia zachowawczego, mogą odnieść korzyść z przeszczepienia komórek β. Przeszczepienie wysp trzustkowych eliminuje epizody hipoglikemii/ nieświadomość hipoglikemii, ułatwia normalizację wartości hemoglobiny glikowanej (HbA1c) oraz spowalnia progresję powikłań mikronaczyniowych u chorych z chwiejną cukrzycą. W artykule omówiono pierwsze próby przeszczepienia komórek β, aktualne wskazania i przeciwwskazania, spodziewane korzyści oraz możliwe powikłania przeszczepienia wysp trzustkowych — łącznie z dostępnymi metodami umożliwiającymi monitorowanie czynności przeszczepionych komórek β