New methods in laboratory diagnostics of dilated cardiomyopathy

Dilated cardiomyopathy (DCM) is a multifactorial heart disease in which there is enlargement and systolic dysfunction of one or both ventricles. The exhaustion of compensatory mechanisms leads to symptoms of congestive heart failure, which is a significant problem in contemporary cardiology. DCM is still diagnosed using clinical assessment; echocardiography is necessary, and in some clinical situations we need hemodynamic assessment in order to identify the etiology and progression of heart disease. These tests are necessary for choice of treatment and qualification for heart transplant. Investigators are looking for new, valuable, additional parameters which could be of use in screening and heart disease progression assessment, and which may be helpful in the management and risk stratification of patients with DCM. These monitoring and prognostic tools in patients with chronic heart failure can be biomarkers, such as natriuretic peptides: BNP and NT-proBNP, cardiac troponins or inflammatory cytokines and their receptors. Moreover, there are ongoing research projects concerning persistently elevated uric acid, Ca-125 and osteopontin concentrations for the identification of patients with DCM, as well as adverse prognoses

Established and potential echocardiographic markers of embolism and their therapeutic implications in patients with ischemic stroke

Cardiogenic strokes comprised 11% of all strokes and 25% of ischemic strokes. An accurate identificationof the cause of stroke is necessary in order to prepare an adequate preventive strategy. In this reviewthe confirmed and potential causes of embolic strokes are presented, which can be detected in echocardiography in the context of present treatment guidelines and gaps in evidence. There remains a need for further studies assessing the meaning of potential cardiac sources of embolism and establishment of rules for optimal medical prevention (antiplatelet therapy [APT] vs. oral anticoagulation [OAC]) andinterventional procedures to reduce the incidence of ischemic strokes. Currently available data does not provide definitive evidence on the comparative benefits of OAC vs. APT in patients with cryptogenic stroke or embolic stroke of undetermined source. There is a lack of antithrombotic treatment scheme in the time between stroke and the completed diagnosis of potential sources of thromboembolism

Complex percutaneous intervention on pulmonary arteries in an adult patient with a corrected Taussig-Bing anomaly

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek udanej złożonej interwencji przezskórnej na tętnicach płucnych u 23-letniego dorosłego pacjenta ze skorygowaną anomalią Taussiga–Binga. Wada skorygowana była zabiegiem typu arterial switch; ponadto w wywiadzie odnotowano przebytą operację Bentalla i wymianę zastawki mitralnej. Przy przyjęciu pacjent był bezobjawowy, jednak wykryto istotne zwężenie tętnic płucnych. Pacjent został zakwalifikowany do cewnikowania serca. Złożony zabieg wysokiego ryzyka z implantacją trzech stentów poprawił morfologię prawej tętnicy płucnej, a w konsekwencji funkcję prawej komory. Podsumowując, dzięki niezwykłemu rozwojowi technik przezskórnych, coraz więcej pacjentów otrzymuje optymalne, spersonalizowane leczenie.This study reports a case of a successful complex percutaneous intervention on pulmonary arteries in a 23-year-old adult patient with a corrected Taussig-Bing anomaly. The patient had a history of multiple surgeries, including an arterial switch operation, the Bentall procedure, and mitral valve replacement. On admission, the patient was asymptomatic, however significant stenosis of the pulmonary arteries was detected. The patient was qualified for cardiac catheterization. The complex, high-risk procedure with the implantation of three stents improved the morphology of the right pulmonary artery and consequently the function of the right ventricle. It is concluded that with the remarkable development of percutaneous techniques, more and more patients are receiving optimal, personalised treatment

Influence of Co-Existing Atrial Fibrillation on the Efficacy of Atorvastatin Treatment in Patients With Dilated Cardiomyopathy: A Pilot Study

INTRODUCTION: The aim of the study was to assess the influence of co-existing atrial fibrillation (AF) on inflammatory condition factors, left ventricular function, clinical course and the efficacy of statin treatment of congestive heart failure in the course of dilated cardiomyopathy (DCM). MATERIAL AND METHODS: In a prospective, randomized, open-label study, 69 patients with DCM and left ventricular ejection fraction (LVEF) ≤40% were divided into two groups, with and without AF, who were treated according to the recommended standards. 68% of patients from the group with AF and 59% of patients from the group without AF were administered atorvastatin 40 mg daily for 8 weeks and 10 mg for next 4 months. Clinical examination with the assessment of body mass index (BMI) and waist size were followed by routine laboratory tests, measurement of concentration of tumor necrosis factor (TNF-α), interleukin-6 (IL-6), and IL-10 in blood plasma, N-terminal pro-brain natriuretic peptide (NT-proBNP) concentration in blood serum, echocardiographic examination, and the assessment of exercise capacity in 6-minute walk test (6-MWT). After six months, morbidity rate and the number of heart failure hospitalizations were also observed. RESULTS: In the whole population of patients, a significantly higher concentration of NT-proBNP was observed in the AF group (2669 ± 2192 vs 1540 ± 1067, p = 0.02). After statin treatment, in patients with DCM and co-existing AF, higher values of NT-proBNP and IL-6 were observed compared to non-AF patients (1530 ± 1054 vs 1006 ± 1195, p = 0.04 and (14.16 ± 13.40 vs 6.74 ± 5.45, p = 0.02, respectively). CONCLUSION: In patients with DCM and co-existing AF, a weaker effect of atorvastatin concerning the reduction of IL-6 and NT-proBNP concentration was observed than in patients without atrial fibrillation. TRIALS REGISTRATION: (ClinialTrial.gov No.: NCT01015144

Dorosła z Tetralogią Fallota, anomalią odejścia tętnicy wieńcowej, niescaleniem lewej komory, ubytkiem w przegrodzie międzyprzedsionkowej i nawracającym zwężeniem w drodze odpływu prawej komory

Advances in therapeutical possibilities for patients with complex congenital heart defects are unquestionable. Nonetheless, it is still probable to encounter unique challenges. The study presents a case of a symptomatic 25-year-old female patient with uncorrected Tetralogy of Fallot who has never been qualified for surgery due to an unusual constellation of cardiac congenital comorbidities: anomalous coronary artery origin and non-compaction of the left ventricle.Postępy w możliwościach terapeutycznych dla pacjentów ze złożonymi wrodzonymi wadami serca są nie do zakwestionowania. Jednakże wciąż istnieje prawdopodobieństwo napotkania wyjątkowych wyzwań. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek objawowej 25-letniej pacjentki z nieskorygowaną Tetralogią Fallota, która nigdy nie była zakwalifikowana do operacji z powodu unikatowej konstelacji wrodzonych schorzeń serca: anomalii odejścia tętnicy wieńcowej i kardiomiopatii z niescalenia lewej komory

Wpływ przezcewnikowego zamknięcia przetrwałego otworu owalnego u pacjentów z udarem kryptogennym na zaburzenia rytmu serca- obserwacja 3-miesięczna

Background: Patent foramen ovale (PFO) is a common abnormality, occurring in about 25% of the population. Percutaneous PFO closure is recommended for selected patients in the prevention of recurrent thromboembolic events. Although transcatheter closure of PFO is recognized as a safe procedure, potential complications, such as atrial fibrillation, may occur. The purpose of this study was to assess the prevalence of arrhythmia in patients before and after PFO closure. Methods: We retrospectively reviewed the medical records of 45 patients (median age, 45 [IQR, 35–61] years; 80% female) who underwent percutaneous PFO closure. 24‑hour Holter electrocardiograms were done both before and 3 months after the procedure in 21 patients (median age, 49 [38–65] years; 81% female), however data of predominant underlying rhythm was available for all 45 patients. Results: There were no statistically significant differences in maximal and minimal heart rate, number of supraventricular and ventricular extrasystolic beats, pauses, episodes of supraventricular and ventricular tachycardia in patients before and after the PFO closure procedure. Median average heart rate was significantly higher before the procedure (70 [67–78] bpm vs 69 [62–77] bpm; p = 0,03). Among the 45 patients, one had a history of paroxysmal atrial fibrillation (AF) before the procedure. During the follow‑up, no AF was found. Conclusions: 1) Transcatheter closure of PFO did not affect arrhythmias observed in 24‑hour Holter ECG monitoring of our patients. 2) The procedure has a low risk of complications if performed in selected patients by an adequately trained operator in an experienced center.Wstęp: Przetrwały otwór owalny (PFO) to częsta anomalia, występująca u około 25% populacji. Zabieg przezskórnego zamykania PFO jest zalecany u wybranych pacjentów w celu zapobiegania nawrotom incydentów zakrzepowo-zatorowych. Mimo, że przezcewnikowe zamykanie PFO uznawane jest za zabieg bezpieczny, może być przyczyną potencjalnych powikłań, takich jak migotanie przedsionków. Celem pracy była ocena występowania arytmii u pacjentów przed i po zabiegu zamknięcia PFO. Metody: Retrospektywnie przeanalizowaliśmy dokumentację medyczną 45 pacjentów (mediana wieku, 45 [IQR, 35–61] lat; 80% kobiet), którzy przebyli zabieg przezskórnego zamknięcia PFO. 24-godzinne monitorowanie EKG metodą Holtera wykonano przed oraz 3 miesiące po zabiegu u 21 pacjentów (mediana wieku, 49 [38–65] lat; 81% kobiet), jednak dane o rytmie prowadzącym były dostępne dla wszystkich 45 pacjentów. Wyniki: Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w zakresie maksymalnej i minimalnej częstości pracy serca, liczby nadkomorowych i komorowych pobudzeń dodatkowych, liczby pauz, liczby epizodów częstoskurczów nadkomorowych lub komorowych u pacjentów przed i po zabiegu zamknięcia PFO. Mediana średnich częstości pracy serca była istotnie wyższa przed zabiegiem (70 [67–78] bpm vs 69 [62–77] bpm; p = 0,03). Wśród 45 pacjentów u jednej osoby stwierdzano napadowe migotanie przedsionków (AF) przed zabiegiem. Podczas 3 miesięcznej obserwacji nie wykryto żadnego epizodu AF. Wnioski: 1) Zabieg przezcewnikowego zamknięcia PFO nie wpłynął na arytmie obserwowane w 24-godzinnym monitorowaniu EKG metodą Holtera w badanej grupie. 2) Zabieg ma niskie ryzyko powikłań, o ile wykonywany jest u właściwie zakwalifikowanych pacjentów, przez odpowiednio wyszkolonego operatora i w doświadczonym ośrodku

Assessment of antihypertensive treatment and risk factors for rehospitalizations of patients with primary arterial hypertension hospitalized for cardiac reasons

  Wstęp. Celem niniejszej pracy jest porównanie i ocena wyników leczenia hipotensyjnego pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym oraz identyfikacja czynników ryzyka ponownej hospitalizacji z przyczyn sercowo-naczyniowych w tej grupie chorych. Materiał i metody. Do badania obserwacyjnego włączono 299 osób (206 kobiet i 93 mężczyzn) z rozpoznaniem pierwotnego nadciśnienia tętniczego. Przeanalizowano dane medyczne pacjentów, w tym badania laboratoryjne, wyniki przezklatkowej echokardiografii i 24-godzinnych automatycznych pomiarów ciśnienia tętniczego. Rok po hospitalizacji przeprowadzono wywiad telefoniczny z pacjentami w celu oceny wartości ciśnienia tętniczego, farmakoterapii i zdarzeń sercowo-naczyniowych. Zebrane dane poddano analizie statystycznej. Wyniki. Pacjenci z nadwagą i dyslipidemią stanowili większość analizowanej grupy. W grupie mężczyzn średnie wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego były istotnie wyższe niż wśród kobiet. Porównanie wyników echokardiografii przezklatkowej wykazało, że kobiety miały istotnie wyższe wartości prędkości maksymalnej przedsionkowej fali napływu mitralnego (fala A) i stosunku prędkości maksymalnych wczesnorozkurczowej fali napływu mitralnego oraz wczesnorozkurczowej fazy ruchu pierścienia mitralnego (E/E’). Po roku od hospitalizacji większość pacjentów stosowała się do zaleceń i uzyskała średnie wartości ciśnienia tętniczego &lt; 140/90 mm Hg. Aż 18,7% pacjentów wymagało rehospitalizacji z przyczyn sercowo-naczyniowych w ciągu rocznej obserwacji. Wnioski. Farmakoterapia hipotensyjna w badanej populacji różniła się od zaleceń zawartych w wytycznych ESC/ESH dotyczących postępowania w nadciśnieniu tętniczym. Podwyższone parametry echokardiograficzne dysfunkcji rozkurczowej lewej komory były związane z gorszymi wynikami leczenia hipotensyjnego. Wiek i ciśnienie tętnicze poniżej 120/70 mm Hg zwiększały ryzyko rehospitalizacji w badanej populacji. nadciśnienie tętnicze, dysfunkcja rozkurczowa, farmakoterapia, rehospitalizacjeIntroduction. The aim of this study is comparison and evaluation of the results of antihypertensive treatment in patients with primary arterial hypertension and identification of risk factors for cardiovascular rehospitalisation in this group of patients. Material and methods. 299 people (206 women and 93 men) diagnosed with primary arterial hypertension were included in the observational study. Patients’ medical data was analyzed, including laboratory tests, transthoracic echocardiography, and 24-hour automatic blood pressure measurements. One year after hospitalization, the patients were interviewed by phone to assess blood pressure, pharmacotherapy, and cardiovascular events. The collected data was analyzed statistically. Results. Overweight and dyslipidemic patients constituted the majority of the analyzed group. In the group of men, mean diastolic blood pressure values were significantly higher than in women. A comparison of the results of transthoracic echocardiography showed that women had significantly higher values of A wave and the E/E’ ratio. One year after hospitalization, most of the patients complied with the recommendations and achieved mean blood pressure values < 140/90 mm Hg. As many as 18.7% of patients required rehospitalization for cardiovascular reasons within one year of follow-up. Conclusions. The antihypertensive drug therapy in the study population differed from the recommendations in the European Society of Cardiology/European Society of Hypertension guidelines for the management of hypertension. Increased echocardiographic parameters of left ventricular diastolic dysfunction were associated with worse outcomes of antihypertensive treatment. Age and blood pressure below 120/70 mm Hg increased the risk of rehospitalization in the study population

Udar jako wynik zatoru kardiogennego — charakterystyczne cechy w kontekście diagnostyki i wtórnej prewencji

Embolism of cardiac origin accounts for around 15–30% of ischaemic strokes. It is worth noting that stroke from a cardiac source carries a poorer outcome compared with other sources, having a 50% mortality at three years. Diagnosis of the cardioembolic source of stroke is frequently uncertain and relies on the identification of the potential cardiac source of embolism in the absence of significant autochthone cerebrovascular occlusive disease. Early diagnosis and appropriate treatment are mandatory to prevent the recurrent events that can lead to greater disability and the increased healthcare cost. Since cardioembolic stroke is not a single disease entity, its diagnosis requires initial clinical suspicion and a comprehensive evaluation, including electrocardiography, echocardiography, brain imaging, and cardiac monitoring. There are characteristic features suggestive of cardioembolic stroke, which help the clinicians to choose a right direction of diagnosis. The primary role of echocardiography is to establish the existence of the source of embolism, determine the likelihood that such a source is a plausible cause of stroke or systemic embolism, and guide the therapy in an individual patient. There is still a need for further studies assessing the optimal diagnostic methods of potential cardiac sources of embolism and establishment of the rules of the optimal medical prevention (antiplatelet therapy versus oral anticoagulation) and interventional procedures to reduce the incidence of ischaemic strokes.Zator pochodzenia sercowego stanowi przyczynę 15–30% udarów niedokrwiennych. Warto zauważyć, że udar kardiogennycharakteryzuje się gorszym rokowaniem w porównaniu z udarami o innej etiologii i wiąże się z około 50-procentowąśmiertelnością w czasie 3 lat. Ustalenie przyczyny udaru kardiogennego bywa nierzadko trudne i opiera się naidentyfikacji potencjalnych przyczyn zatoru pochodzenia sercowego przy braku istotnych pierwotnych schorzeń sercowo--mózgowych. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie są niezbędne, by nie dopuścić do nawrotu incydentu udarowego,który prowadzi do niepełnosprawności oraz wiąże się ze wzrostem kosztów ochrony zdrowia. Udar kardiogenny macharakterystyczne cechy zarówno w obrazie klinicznym, jak i w badaniach dodatkowych, których rozpoznanie pozwalalekarzowi wybrać właściwy kierunek prowadzonej diagnostyki. Ponieważ udar kardiogenny nie jest odrębną jednostkąchorobową, to jego rozpoznanie wymaga od samego początku odpowiedniego podejścia klinicznego oraz kompleksowejdiagnostyki, włączając elektrokardiografię, echokardiografię, obrazowanie mózgu i monitorowanie pracy serca. Podstawowarola echokardiografii sprowadza się do ustalenia źródła zatorowości, oceny prawdopodobieństwa, z jakim stanowiono rzeczywistą przyczynę udaru lub zatorowości obwodowej, a także pomaga w określeniu indywidualnej dla każdegopacjenta terapii. Wciąż istnieje potrzeba opracowania optymalnych metod diagnostyki potencjalnych kardiogennychprzyczyn zatorowości oraz określenia optymalnych zasad prewencji (leczenie przeciwpłytkowe lub doustna antykoagulacja),a także procedur interwencyjnych, aby zmniejszyć częstotliwość udarów niedokrwiennych

A case of pregnant patient with stenotic bicuspid aortic valve

Key Clinical Message Asymptomatic severe aortic stenosis (AS) during pregnancy remains challenging; however, the postponement of surgery with the possibility of valvuloplasty as a bridge therapy seems reasonable. Our case showed that despite physiological changes during pregnancy, the aortic valve defect did not worsen, which allowed us to avoid dilemmas related to anticoagulation on artificial valve. Abstract A 31‐year‐old woman, with a bicuspid aortic aorta, post‐aortic valvulotomy, was listed for cardiac surgery because of severe aortic stenosis. However, the operation was postponed due to procreation plans. During the pregnancy and delivery, we did not observe neither deterioration of symptoms nor changes of echocardiographic parameters. Subsequent monthly echocardiographic studies did not reveal a significant increase of peak and mean aortic gradient. Presented case reports showed that despite physiological changes associated with pregnancy, the aortic valve defect did not worsen, which allowed to avoid dilemmas related to anticoagulation on artificial valves