Natural Explosions in the Earth’s Atmosphere and their Records at Seismological Stations

W pracy przedstawione zostały wybrane cztery zjawiska naturalnych eksplozji w atmosferze Ziemi. Są to w porządku chronologicznym: katastrofa tunguska (1908), zjawisko w Jerzmanowicach (1993), superbolid czelabiński (2013) i bolid pomorski (2015). W przypadku zjawiska w Jerzmanowicach obserwacje wskazują na jedną lub dwie eksplozje pioruna kulistego. Pozostałe przypadki mają cechy bolidów, które wybuchły w atmosferze ziemskiej na wysokości 5-30 km, a efekty akustyczne zostały zarejestrowane przez stacje sejsmologiczne. Obiekt tunguski i bolid pomorski pochodziły prawdopodobnie z roju meteorów Taurydów, są więc pochodzenia kometarnego. Natomiast superbolid czelabiński został zakwalifikowany do chondrytów zwyczajnych (meteorytów kamiennych) o bardzo niskiej zawartości żelaza i niklu, i mógł być fragmentem planetoidy 2011 EO40.This paper presents four selected natural explosive events in Earth’s atmosphere. In chronological order: Tunguska Event (1908), Jerzmanowice Event (1993), Chelyabinsk superbolide (2013), and Pomorze bolide (2015). In case of Jerzmanowice Event, observations indicate on one or two explosions of ball lightning. The other cases have characterists of bolides which exploded in the atmosphere at height of 5-30 km. For those cases acoustic effects were recorded by seismic stations. Perhaps, Tunguska Event and Pomorze bolide were part of Taurides meteor swarm, which may mean that their origin is cometary. The Chelyabinsk superbolide was classified to ordinary chondrites (rock meteorites) containing small amount of iron and nickel, and could be a part of 2011 EO40 planetoid

Determining Ionospheric Drift and Anisotropy of Irregularities from LOFAR Core Measurements: Testing Hypotheses behind Estimation

We try to assess the validity of assumptions taken when deriving drift velocity. We give simple formulas for characteristics of the spatiotemporal correlation function of the observed diffraction pattern for the frozen flow and the more general Briggs model. Using Low-Frequency Array (LOFAR) Cassiopeia intensity observation, we compare the experimental velocity scaling factor with a theoretical one to show that both models do not follow observations. We also give a qualitative comparison of our drift velocity estimates with SuperDARN convection maps. The article is essentially an extended version of the conference paper: “Determining ionospheric drift and anisotropy of irregularities from LOFAR core measurements”, Signal Processing Symposium 2021 (SPSympo 2021)