Jak nas widzą?

The author attempts to answer the following questions: who librarians are, what distinguishes them, how they are seen by library users and people not related to library environment, what image of librarians is created by films and literature.Autorka próbuje odpowiedzieć na pytania: kim są bibliotekarze, co ich wyróżnia, jak są po- strzegani przez czytelników i ludzi niezwiązanych z bibliotekami, jaki obraz bibliotekarzy kształtuje film i literatura

Left ventricular diastolic function in patients with impaired glucose tolerance and heart failure with low left ventricular ejection fraction

Background: According to epidemiological studies, impaired glucose tolerance (IGT) is, in common with diabetes, related to an increased risk of cardiovascular disease, including heart failure (HF). Diastolic left ventricular function is one of the indices of HF severity, and a restrictive filling pattern is related to increased mortality and a need for heart transplantation. The aim of the study was to evaluate left ventricular diastolic function in patients with IGT and HF due to left ventricular systolic dysfunction. Material and methods: In 61 patients with HF and left ventricular ejection fraction (LVEF) < 45%, of mean age 50.5 &#177; 8.0 years, echocardiography with Doppler measurement of diastolic function parameters and oral glucose tolerance test (OGTT) were performed. Restrictive filling pattern (RFP) was diagnosed with E/A > 2 or between 1 and 2 and DTE &#8804; 130 ms. Results: IGT was diagnosed in 25 patients and normal glucose tolerance (NGT) in 36 patients. There were no significant differences in baseline clinical characteristics and LVEF between the two groups. In patients with IGT RFP was significantly more frequent (60 vs. 33%; p = 0.039) and the patients were in a higher NYHA class than those with NGT. In a multivariate regression analysis 2-h glucose level during OGTT was a significant predictor of E/A ratio independent of NYHA class, diuretic dose and LVEF. Conclusion: Diastolic dysfunction and functional status according to NYHA class is worse in patients with HF due to left ventricular systolic dysfunction and IGT than in patients with NGT

Residual Narrowing of the Aorta, Arterial Hypertension and Left Ventricular Mass after Successful Repair of Coarctation of the Aorta in Adults

Wstęp Pomimo skutecznej operacji, u części pacjentów z koarktacją aorty utrzymuje się nadciśnienie tętnicze. Celem pracy była ocena wpływu obecności resztkowego gradientu przez aortę zstępującą na wartości ciśnienia tętniczego oraz na wielkość i masę lewej komory serca u dorosłych pacjentów w odległej obserwacji po korekcji chirurgicznej koarktacji aorty. Materiał i metody Badano 62 chorych w średnim wieku 31,5 &plusmn; 11,28 roku, operowanych średnio w wieku 11,82 &plusmn; 8,75 lat, 19,1 &plusmn; 7,51 lat temu. Grupę kontrolną stanowiło 61 osób. U wszystkich oceniono spoczynkowe ciśnienie tętnicze, dokonano pomiarów grubości późnorozkurczowej przegrody międzykomorowej (IVS), ściany tylnej (PW), wymiaru końcowoskurczowego lewej komory (LVD), oraz stopnia rezydualnego zwężenia aorty zstępującej. Obliczono masę lewej komory (LVM) i jej wskaźnik masy (LVMI). Wyniki Nadciśnienie tętnicze (> 140/90 mm Hg) stwierdzono u 54% grupy, częściej - u operowanych w wieku późniejszym. U 22 badanych resztkowy gradient przez aortę zstępującą (GrAoD) był większy od 20 mm Hg, u 14 z nich występowało nadciśnienie tętnicze. Porównano wartości powyższych parametrów między badanymi a grupą kontrolną i w podgrupach chorych z nadciśnieniem i bez nadciśnienia, zarówno z GrAoD jak i bez GrAoD. Oceniono korelacje liniowe między wiekiem pacjenta, w jakim wykonano operację, czasem, który upłynął od operacji, wartościami ciśnienia tętniczego oraz GrAoD a wybranymi parametrami echokardiograficznymi lewej komory serca. Wnioski 1. U ponad połowy dorosłych pacjentów w odległej obserwacji po operacji koarktacji aorty obserwuje się nadciśnienie tętnicze. 2. Nadciśnienie tętnicze występuje częściej u chorych operowanych w wieku późniejszym i u większości nie wiąże się z obecnością rezydualnego gradientu przez aortę zstępującą. 3. Grubość ścian lewej komory serca, jej masa i wskaźnik masy powiększają się, co wiąże się z obecnością nadciśnienia tętniczego, a jest niezależne od rezydualnego gradientu przez aortę zstępującą.Background Persisting arterial hypertension is a frequent finding in patients after successful repair of coarctation of the aorta. The aim of the study was to investigate the effect of the residual narrowing of the aorta on blood pressure and left ventricular mass in postoperative coarctation patients. Material and methods The study was performed in 62 patients with coarctation of the aorta aged 31,5 &plusmn; 11,28 years and in 61 control subjects. Patients underwent successful surgical repair of coarctation of the aorta in the age of 11,82 &plusmn; 8,75 years, 19,1 &plusmn; 7,51 years ago. Blood pressure, thickness of the interventricular septum and posterior wall, systolic lef ventricul diamension and residual narrowing of the aorta were measured. Left ventricul mass and left ventricul mass index were calculated. Results Hypertension was found in 54 percent of patients. More frequently in those with late surgery. Twenty two patients had residual narrowing of the aorta with gradient higher than 20 mm Hg. Left ventricular mass and wall thickeness were significantly increased in postoperative coarctation patients with hypertension in comparison with patients with normal blood pressure and healthy subjects. There was no difference of these parameters between patients with and without residual narrowing of the aorta. Positive significant relationship was found between the age during surgery and blood pressure. No correlation was found between residual narrowing of the aorta and left ventricular mass and wall thickeness. Conclusions Persisting arterial hypertension exists in over half of the patients after successful repair of coarctation of the aorta. High blood pressure is more frequent in patients with late surgery and does not seem to be caused by residual narrowing of the aorta. Increased left ventricul mass in these patients is related to high blood pressure but not to residual narrowing of the aorta

Występowanie nadciśnienia tętniczego i skuteczność leczenia hipotensyjnego u dorosłych pacjentów po skutecznej operacji chirurgicznej koarktacji aorty

Background Longitudinal observation of patients after a successful operation of coarctation of the aorta shows that surgical repair does not treat arterial hypertension. The guidelines of antihypertensive treatment in this group have not been univocally established. The aim of the study was to determine the frequency of occurrence of arterial hypertension and the analysis of efficacy of antihypertensive treatment in patients after successful surgical repair of coarctation of the aorta in grown-up congenital heart disease ambulatory. Material and methods We analyzed 93 patients age 17&#8211;59 years (the mean age was 29.87 &plusmn; 9.72) after a successful operation of the coarctation of the aorta. During control visit blood pressure was measured at rest with the use of mercury sphygmomanometer and current antihypertensive treatment was evaluated. These data were analyzed retrospectively comparing to the blood pressure during the first visit or the visit during which arterial hypertension was diagnosed. Antihypertensive treatment was also analyzed. The patients were observed in the period of 2 months to 5 years. Results Arterial hypertension was observed in 50 patients (54%) of whom 32 were in stage I, 15 in stage II, and the remaining 3 in stage III according to WHO classification. Antihypertensive management was started with the use of &#946;-blockers or ACE inhibitors in most of the patients. Monotherapy was maintained in 31 patients and 19 required combination therapy. A mean reduction of arterial blood pressure was 12/8 mm Hg. In patients treated with monotherapy blood pressure reduction (8/4 mm Hg) was significantly smaller (p < 0.0001) than in those treated with combination therapy (19/15 mm Hg). Normalization of blood pressure was achieved in 52% patients. The efficacy of monotherapy treatment was 32%, whereas in the group of combination therapy it reached 84%. Conclusions 1. The prevalence of hypertension in adults after surgical repair of coarctation of the aorta is high and approximates to 50%. 2. Normalization of blood pressure in this group of patients treated by specialists can be achieved in half of the group. 3. Arterial hypertension in adults after surgical repair of coarctation of the aorta is not resistant to treatment, however, the effective control of blood pressure requires a frequent use of combination therapy.Wstęp Wieloletnie obserwacje pacjentów po skutecznej operacji chirurgicznej koarktacji aorty wskazują, że udany zabieg chirurgiczny nie uwalnia od nadciśnienia tętniczego. Zasady leczenia hipotensyjnego tej grupy chorych nie zostały jednoznacznie określone. Celem pracy była ocena częstości nadciśnienia tętniczego oraz analiza sposobów i skuteczności leczenia hipotensyjnego pacjentów po skutecznej korekcji chirurgicznej koarktacji aorty w Poradni Wrodzonych Wad Serca u Dorosłych. Materiał i metody Analizie poddano 93 chorych w wieku 17&#8211;59 lat (średnio 29,87 &plusmn; 9,72 roku), operowanych z powodu koarktacji aorty. U wszystkich podczas wizyty kontrolnej oceniano spoczynkowe ciśnienie tętnicze za pomocą sfigmomanometru rtęciowego oraz aktualne leczenie hipotensyjne. Na podstawie dokumentacji lekarskiej retrospektywnie odnotowano wysokość ciśnienia tętniczego w czasie pierwszej wizyty w poradni lub wizyty, podczas której stwierdzono nadciśnienie tętnicze oraz rodzaj zastosowanego leczenia przeciwnadciśnieniowego. Okres leczenia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wynosił od 2 miesięcy do 5 lat. Wyniki Nadciśnienie tętnicze zaobserwowano u 50 pacjentów (54%), z czego u 32 było to nadciśnienie I stopnia, u 15 nadciśnienie II stopnia, a u pozostałych 3 nadciśnienie III stopnia. Leczenie hipotensyjne rozpoczynano u większości pacjentów od podawania &#946;-adrenolityka lub inhibitora ACE. Monoterapię utrzymano u 31 chorych, a u 19 pacjentów zastosowano złożoną terapię hipotensyjną. Średni spadek ciśnienia tętniczego wynosił 12/8 mm Hg. U pacjentów leczonych jednym lekiem hipotensyjnym efekt hipotensyjny wynosił 8/4 mm Hg i był istotnie mniejszy (p < 0,0001) niż w przypadku chorych, u których zastosowano terapię skojarzoną (19/15 mm Hg). Normalizację ciśnienia tętniczego uzyskano u 52% całej obserwowanej populacji. W grupie, w której stosowano monoterapię skuteczność leczenia hipotensyjnego wynosiła 32%, natomiast złożona terapia przeciwnadciśnieniowa okazała się skuteczna u 84% pacjentów. Wnioski 1. Częstość nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów po korekcji koarktacji aorty jest duża i wynosi około 50%. 2. Normalizację ciśnienia tętniczego w tej grupie pacjentów w warunkach poradni specjalistycznej udaje się uzyskać u połowy z nich. 3. Nadciśnienie tętnicze u dorosłych pacjentów po korekcji koarktacji aorty nie jest oporne na leczenie, jednak skuteczna kontrola ciśnienia wymaga częstego stosowania skojarzonej terapii hipotensyjnej

Leczenie chorych z niewydolnością serca na podstawie wyników badań IMPROVEMENT i EUROHEART FAILURE STUDY

Wstęp: Głównym celem porównywanych prac była ocena leczenia chorych z niewydolnością serca na różnych szczeblach opieki medycznej. Materiał i metody: Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE) otrzymywało ponad 60% chorych z niewydolnością serca niezależnie od miejsca leczenia. Zwraca uwagę fakt, że średnio jedynie 35% lekarzy pierwszego kontaktu deklaruje stosowanie inhibitorów ACE prawie u wszystkich chorych z niewydolnością serca. Dawki inhibitorów ACE (niezależnie od miejsca prowadzonego leczenia) wynosiły 50% dawek zalecanych przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne. Wyniki: Zaledwie około 10% lekarzy pierwszego kontaktu rutynowo podawałoby beta-blokery chorym z niewydolnością serca. W praktyce beta-blokery otrzymywało średnio 34% pacjentów z niewydolnością serca. Dawki metoprololu, karwedilolu i bisoprololu wynosiły 50% dawek rekomendowanych przez ESC. Skojarzone leczenie inhibitorami ACE i beta-blokerami stosowało jedynie średnio 20% chorych z niewydolnością serca. Większość chorych z niewydolnością serca otrzymywała diuretyki. Należy podkreślić, że u około 40% chorych dawka furosemidu przekraczała 80 mg/d. Wnioski: W latach 1999-2001 leczenie niewydolności serca znacznie znacznie różniło się od standardów terapii zalecanej przez ESC - zarówno pod względem częstości stosowania standardowych leków, jak i ich dawkowania. Nie stwierdzono istotnych różnic między sposobami leczenia niewydolności serca prowadzonego przez lekarzy pierwszego kontaktu (IMPROVEMENT) a leczenia w warunkach szpitalnych (EUROHEART FAILURE STUDY). (Folia Cardiol. 2004; 11: 789&#8211;797

Postępowanie u chorych z niewydolnością serca na podstawie wyników badań IMPROVEMENT i EUROHEART FAILURE STUDY. Metodyka, opis populacji, diagnostyka

Wstęp: Celem pracy było porównanie wyników badań EUROHEART FAILURE STUDY i IMPROVEMENT, prowadzonych przez Podgrupę ds. Diagnostyki Grupy Roboczej Niewydolności Serca Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. W badaniach tych oceniano opiekę (diagnostykę i leczenie) chorych z niewydolnością serca w warunkach praktyk lekarzy pierwszego kontaktu i na różnych szczeblach opieki szpitalnej. Materiał i metody: W badaniu IMPROVEMENT wzięło udział 1363 lekarzy, przeanalizowano 11 062 historie choroby. W badaniu EUROHEART FAILURE STUDY uczestniczyło 115 szpitali. W ok. 50% były to szpitale uniwersyteckie. Przeanalizowano dane 6337 pacjentów leczonych w szpitalach uniwersyteckich i dane 4364 chorych z rozpoznaniem niewydolności serca leczonych w warunkach szpitali regionalnych, ośrodków kardiologiczno-kardiochirurgicznych i szpitali rejonowych. Średni wiek pacjentów z niewydolnością serca przekraczał 70 lat. Podstawowym, najczęściej wykonywanym badaniem był elektrokardiogram (EKG). Ponad 90% lekarzy pierwszego kontaktu uważało, że jest to podstawowe badanie diagnostyczne w niewydolności serca. Badanie to było rejestrowane w historiach chorób równie często przez lekarzy pierwszego kontaktu, jak i przez lekarzy na różnych szczeblach opieki szpitalnej (95%). Nieco rzadziej (w 85% przypadków) rejestrowano wynik RTG klatki piersiowej, niezależnie od miejsca leczenia. Konieczność wykonywania badania echokardiograficznego (ECHO) w diagnostyce niewydolności serca dostrzegało jedynie 45% lekarzy pierwszego kontaktu. W dokumentacji medycznej osób z niewydolnością serca w 82% przypadków rejestrowano fakt przeprowadzenia badania ECHO. W warunkach szpitalnych nieco częściej badanie to wykonywano na oddziałach uniwersyteckich niż na pozostałych (68 vs. 66%). U osób, u których przeprowadzono badanie z oceną frakcji wyrzutowej (EF), wartość poniżej 40% stwierdzono w ok. 50% przypadków. Zwraca uwagę fakt niedoceniania przez lekarzy pierwszego kontaktu wartości diagnostycznej badania ECHO. Wnioski: Średnia wieku chorych z niewydolnością serca leczonych na różnych szczeblach opieki medycznej przekracza 70 lat. W szpitalach uniwersyteckich częściej leczono pacjentów młodszych. Badanie echokardiograficzne jest zbyt rzadko wykorzystywane u osób z niewydolnością serca i niedoceniane przez lekarzy pierwszego kontaktu. U połowy spośród chorych z niewydolnością serca włączonych do obu badań EF wynosiła 40% i powyżej. W dalszych badaniach tego typu należy stosować kryteria diagnostyczne pozwalające na różnicowanie pacjentów ze skurczową i rozkurczową niewydolnością serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 697-706

Leczenie chorych z niewydolnością serca na podstawie wyników badań IMPROVEMENT i EUROHEART FAILURE STUDY

Wstęp: Głównym celem porównywanych prac była ocena leczenia chorych z niewydolnością serca na różnych szczeblach opieki medycznej. Materiał i metody: Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE) otrzymywało ponad 60% chorych z niewydolnością serca niezależnie od miejsca leczenia. Zwraca uwagę fakt, że średnio jedynie 35% lekarzy pierwszego kontaktu deklaruje stosowanie inhibitorów ACE prawie u wszystkich chorych z niewydolnością serca. Dawki inhibitorów ACE (niezależnie od miejsca prowadzonego leczenia) wynosiły 50% dawek zalecanych przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne. Wyniki: Zaledwie około 10% lekarzy pierwszego kontaktu rutynowo podawałoby beta-blokery chorym z niewydolnością serca. W praktyce beta-blokery otrzymywało średnio 34% pacjentów z niewydolnością serca. Dawki metoprololu, karwedilolu i bisoprololu wynosiły 50% dawek rekomendowanych przez ESC. Skojarzone leczenie inhibitorami ACE i beta-blokerami stosowało jedynie średnio 20% chorych z niewydolnością serca. Większość chorych z niewydolnością serca otrzymywała diuretyki. Należy podkreślić, że u około 40% chorych dawka furosemidu przekraczała 80 mg/d. Wnioski: W latach 1999-2001 leczenie niewydolności serca znacznie znacznie różniło się od standardów terapii zalecanej przez ESC - zarówno pod względem częstości stosowania standardowych leków, jak i ich dawkowania. Nie stwierdzono istotnych różnic między sposobami leczenia niewydolności serca prowadzonego przez lekarzy pierwszego kontaktu (IMPROVEMENT) a leczenia w warunkach szpitalnych (EUROHEART FAILURE STUDY). (Folia Cardiol. 2004; 11: 789&#8211;797

Survival analysis of patients with locally advanced non-small cell lung cancer treated at the Nu-Med Radiotherapy Center in Elbląg

Introduction.  The study aimed to report the efficiency of radical radiotherapy and chemoradiotherapy in patients with non-small cell lung cancer (NSCLC) treated in the Nu-Med Radiotherapy Center in Elbląg. Material and methods.  Ninety-two patients diagnosed with NSCLC treated between 2013 and 2016 were included in the analysis. Overall survival (OS) was estimated by the Kaplan-Meier method. Results.  The 2-year OS for all patients was 36% (median 1.5 years). Two prognostic factors had a significant impact: tre­atment method and performance status (PS). Patients who underwent concurrent radiochemotherapy and were treated sequentially had a better 2-year OS in comparison with those treated with radiotherapy alone (respectively 46% and 37% vs. 25%, p ≤ 0.05). Patients with PS 0–1 had better OS (median 1.6 years) compared with PS 2 (median 0.7 years, p = 0.04). Other prognostic factors analysed had no impact on OS in our study. Conclusions.  The treatment results of our patients are comparable to those in published trials and meta-analyses

Postępowanie u chorych z niewydolnością serca na podstawie wyników badań IMPROVEMENT i EUROHEART FAILURE STUDY. Metodyka, opis populacji, diagnostyka

Wstęp: Celem pracy było porównanie wyników badań EUROHEART FAILURE STUDY i IMPROVEMENT, prowadzonych przez Podgrupę ds. Diagnostyki Grupy Roboczej Niewydolności Serca Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. W badaniach tych oceniano opiekę (diagnostykę i leczenie) chorych z niewydolnością serca w warunkach praktyk lekarzy pierwszego kontaktu i na różnych szczeblach opieki szpitalnej. Materiał i metody: W badaniu IMPROVEMENT wzięło udział 1363 lekarzy, przeanalizowano 11 062 historie choroby. W badaniu EUROHEART FAILURE STUDY uczestniczyło 115 szpitali. W ok. 50% były to szpitale uniwersyteckie. Przeanalizowano dane 6337 pacjentów leczonych w szpitalach uniwersyteckich i dane 4364 chorych z rozpoznaniem niewydolności serca leczonych w warunkach szpitali regionalnych, ośrodków kardiologiczno-kardiochirurgicznych i szpitali rejonowych. Średni wiek pacjentów z niewydolnością serca przekraczał 70 lat. Podstawowym, najczęściej wykonywanym badaniem był elektrokardiogram (EKG). Ponad 90% lekarzy pierwszego kontaktu uważało, że jest to podstawowe badanie diagnostyczne w niewydolności serca. Badanie to było rejestrowane w historiach chorób równie często przez lekarzy pierwszego kontaktu, jak i przez lekarzy na różnych szczeblach opieki szpitalnej (95%). Nieco rzadziej (w 85% przypadków) rejestrowano wynik RTG klatki piersiowej, niezależnie od miejsca leczenia. Konieczność wykonywania badania echokardiograficznego (ECHO) w diagnostyce niewydolności serca dostrzegało jedynie 45% lekarzy pierwszego kontaktu. W dokumentacji medycznej osób z niewydolnością serca w 82% przypadków rejestrowano fakt przeprowadzenia badania ECHO. W warunkach szpitalnych nieco częściej badanie to wykonywano na oddziałach uniwersyteckich niż na pozostałych (68 vs. 66%). U osób, u których przeprowadzono badanie z oceną frakcji wyrzutowej (EF), wartość poniżej 40% stwierdzono w ok. 50% przypadków. Zwraca uwagę fakt niedoceniania przez lekarzy pierwszego kontaktu wartości diagnostycznej badania ECHO. Wnioski: Średnia wieku chorych z niewydolnością serca leczonych na różnych szczeblach opieki medycznej przekracza 70 lat. W szpitalach uniwersyteckich częściej leczono pacjentów młodszych. Badanie echokardiograficzne jest zbyt rzadko wykorzystywane u osób z niewydolnością serca i niedoceniane przez lekarzy pierwszego kontaktu. U połowy spośród chorych z niewydolnością serca włączonych do obu badań EF wynosiła 40% i powyżej. W dalszych badaniach tego typu należy stosować kryteria diagnostyczne pozwalające na różnicowanie pacjentów ze skurczową i rozkurczową niewydolnością serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 697-706