Ocena wpływu kardiowersji elektrycznej przetrwałego migotania przedsionków impulsem jednofazowym na stopień uszkodzenia mięśnia sercowego

Wstęp: Kardiowersja elektryczna (CV) jest skuteczną metodą przywracania rytmu zatokowego u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków (AF). Przywrócenie rytmu zatokowego za pomocą prądu jednofazowego niejednokrotnie wymaga zastosowania wysokich natężeń tego prądu. Celem pracy była ocena stopnia uszkodzenia mięśnia sercowego podczas CV jednofazowym prądem elektrycznym na podstawie zmiany osoczowych stężeń mioglobiny (My) oraz troponiny I (cTnI) w surowicy krwi pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 34 pacjentów (10 kobiet, 24 mężczyzn) w wieku 61,3 &plusmn; 12,1 roku z przetrwałym, niezastawkowym AF. Stężenie cTnI i My badano przed zabiegiem, w 6 i 24 godzinie po zabiegu w surowicy krwi metodą FPIA. Wyniki: Kardiowersja była skuteczna u 29 pacjentów (85%). Średnia energia użyta do kardiowersji wynosiła 380 &plusmn; 302 J. Średnie stężenia cTnI po 0, 6 i 24 godzinach od zabiegu wyniosły odpowiednio: 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml, 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml i 1,9 &plusmn; 0,9 ng/ml (istotna zmienność w czasie; p < 0,04). Średnie stężenia My po 0, 6 i 24 godzinach wynosiły odpowiednio: 39 &plusmn; 14 ng/ml, 248 &plusmn; 53 ng/ml (p < 0,02), 104 &plusmn; 46 ng/ml (p < 0,03). Zmiany osoczowych stężeń cTnI i My korelują z zastosowaną do CV energią (r = 0,66, p < 0,01 dla cTnI i r = 0,55; p < 0,01 dla My). Zaobserwowano dodatnią korelację pomiędzy ilością użytej do CV energii a stężeniami badanych wskaźników przeliczonych względem masy lewej komory serca (r = 0,74, p < 0,04 dla cTnI i r = 0,6; p < 0,05 dla My). Wnioski: Zaobserwowano wzrost średnich stężeń cTnI i My po zabiegu CV. Stwierdzono dodatnią korelację przyrostu osoczowych stężeń cTnI i My z użytą energią. Dynamika zmian osoczowych stężeń cTnI i My może świadczyć o uszkodzeniu komórek miokardium po CV prądem jednofazowym. Wielkość obserwowanego uszkodzenia jest dodatnio skorelowana z dostarczoną energią. (Folia Cardiol. 2003; 10: 625-632

Ocena wpływu kardiowersji elektrycznej przetrwałego migotania przedsionków impulsem jednofazowym na stopień uszkodzenia mięśnia sercowego

Wstęp: Kardiowersja elektryczna (CV) jest skuteczną metodą przywracania rytmu zatokowego u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków (AF). Przywrócenie rytmu zatokowego za pomocą prądu jednofazowego niejednokrotnie wymaga zastosowania wysokich natężeń tego prądu. Celem pracy była ocena stopnia uszkodzenia mięśnia sercowego podczas CV jednofazowym prądem elektrycznym na podstawie zmiany osoczowych stężeń mioglobiny (My) oraz troponiny I (cTnI) w surowicy krwi pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 34 pacjentów (10 kobiet, 24 mężczyzn) w wieku 61,3 &plusmn; 12,1 roku z przetrwałym, niezastawkowym AF. Stężenie cTnI i My badano przed zabiegiem, w 6 i 24 godzinie po zabiegu w surowicy krwi metodą FPIA. Wyniki: Kardiowersja była skuteczna u 29 pacjentów (85%). Średnia energia użyta do kardiowersji wynosiła 380 &plusmn; 302 J. Średnie stężenia cTnI po 0, 6 i 24 godzinach od zabiegu wyniosły odpowiednio: 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml, 0,3 &plusmn; 0,2 ng/ml i 1,9 &plusmn; 0,9 ng/ml (istotna zmienność w czasie; p < 0,04). Średnie stężenia My po 0, 6 i 24 godzinach wynosiły odpowiednio: 39 &plusmn; 14 ng/ml, 248 &plusmn; 53 ng/ml (p < 0,02), 104 &plusmn; 46 ng/ml (p < 0,03). Zmiany osoczowych stężeń cTnI i My korelują z zastosowaną do CV energią (r = 0,66, p < 0,01 dla cTnI i r = 0,55; p < 0,01 dla My). Zaobserwowano dodatnią korelację pomiędzy ilością użytej do CV energii a stężeniami badanych wskaźników przeliczonych względem masy lewej komory serca (r = 0,74, p < 0,04 dla cTnI i r = 0,6; p < 0,05 dla My). Wnioski: Zaobserwowano wzrost średnich stężeń cTnI i My po zabiegu CV. Stwierdzono dodatnią korelację przyrostu osoczowych stężeń cTnI i My z użytą energią. Dynamika zmian osoczowych stężeń cTnI i My może świadczyć o uszkodzeniu komórek miokardium po CV prądem jednofazowym. Wielkość obserwowanego uszkodzenia jest dodatnio skorelowana z dostarczoną energią. (Folia Cardiol. 2003; 10: 625-632

Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne

Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF), ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I (cTnI) oraz mioglobiny (Myo). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 &#177; 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV. U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego. Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu. Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 &#177; 105,3 vs. 348,1 &#177; 254,1 J; p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu impulsu jednofazowego (0,23 &#177; 0,18 vs. 0,41 &#177; 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 &#177; 14,2 vs. 221,9 &#177; 51,3 ng/ml; p < 0,001). Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI). Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym

Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne

Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF), ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I (cTnI) oraz mioglobiny (Myo). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 &#177; 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV. U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego. Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu. Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 &#177; 105,3 vs. 348,1 &#177; 254,1 J; p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu impulsu jednofazowego (0,23 &#177; 0,18 vs. 0,41 &#177; 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 &#177; 14,2 vs. 221,9 &#177; 51,3 ng/ml; p < 0,001). Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI). Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym

Clinical, echocardiographic, and pacing parameters affecting atrial fibrillation burden in patients with tachycardia-bradycardia syndrome

Background: The influence of various factors on atrial fibrillation (AF) development in the population of tachycardia-bradycardia syndrome (TBS) patients remains unclear. There are no data on the impact of different right ventricular pacing percentage (RVp%) profiles. Aim: The purpose of the study was to evaluate the relationship between the AF burden (AFB) and various clinical, echocardiographic, and pacing parameters in TBS patients. Methods: We performed a prospective, one-year registry of TBS patients with documented AF referred for dual-chamber pacemaker (DDD) implantation. Results: The data of 65 patients were analysed. The median 12-month RVp% and AFB was 9.4% and 1.0%, respectively. During the follow-up 14% of patients had no AF (p = 0.003), and the withdrawal of AF symptoms was observed in 49% of patients (p &lt; 0.0001). The AFB was related to the left atrium diameter (r = 0.31, p = 0.02), especially in the subjects with left ventricular ejection fraction &lt; 60% (r = 0.44, p = 0.04). Based on the relative change of RVp%, three groups of various RVp% profile were established: stable, decreasing, and increasing RVp%. In the stable RVp% group (n = 21) there was a quadratic correlation between the 12-month RVp% and AFB (r = 0.71, p = 0.0003). In the stable RVp% &gt; 20% subgroup there was a significant increase of AFB in comparison to the RVp% ≤ 20% subgroup (ΔAFB 1.8% vs. 0.0%, p = 0.03, respectively). In the increasing RVp% group (n = 28) the AFB increased whereas in the decreasing RVp% (n = 16) it remained stable (ΔAFB 0.67% vs. 0.0%, p = 0.034, respectively). Conclusions: DDD implantation in TBS patients is related to a significant reduction in AF symptoms, and left atrial diameter correlates with cumulative AFB in the mid-term observation. Stable RVp% &gt; 20% is associated with AF progression whereas lower stable RVp% may stabilise AF development. Increasing RVp% may be associated with the AFB increase in comparison to the decreasing RVp% subgroup in which AFB remains stable.Background: The influence of various factors on atrial fibrillation (AF) development in the population of tachycardia-bradycardia syndrome (TBS) patients remains unclear. There are no data on the impact of different right ventricular pacing percentage (RVp%) profiles. Aim: The purpose of the study was to evaluate the relationship between the AF burden (AFB) and various clinical, echocardiographic, and pacing parameters in TBS patients. Methods: We performed a prospective, one-year registry of TBS patients with documented AF referred for dual-chamber pacemaker (DDD) implantation. Results: The data of 65 patients were analysed. The median 12-month RVp% and AFB was 9.4% and 1.0%, respectively. During the follow-up 14% of patients had no AF (p = 0.003), and the withdrawal of AF symptoms was observed in 49% of patients (p &lt; 0.0001). The AFB was related to the left atrium diameter (r = 0.31, p = 0.02), especially in the subjects with left ventricular ejection fraction &lt; 60% (r = 0.44, p = 0.04). Based on the relative change of RVp%, three groups of various RVp% profile were established: stable, decreasing, and increasing RVp%. In the stable RVp% group (n = 21) there was a quadratic correlation between the 12-month RVp% and AFB (r = 0.71, p = 0.0003). In the stable RVp% &gt; 20% subgroup there was a significant increase of AFB in comparison to the RVp% ≤ 20% subgroup (ΔAFB 1.8% vs. 0.0%, p = 0.03, respectively). In the increasing RVp% group (n = 28) the AFB increased whereas in the decreasing RVp% (n = 16) it remained stable (ΔAFB 0.67% vs. 0.0%, p = 0.034, respectively). Conclusions: DDD implantation in TBS patients is related to a significant reduction in AF symptoms, and left atrial diameter correlates with cumulative AFB in the mid-term observation. Stable RVp% &gt; 20% is associated with AF progression whereas lower stable RVp% may stabilise AF development. Increasing RVp% may be associated with the AFB increase in comparison to the decreasing RVp% subgroup in which AFB remains stable

Original articleQuality of life in patients undergoing cardiac resynchronisation therapy

Background: Cardiac resynchronisation therapy (CRT) is often recommended for the treatment of patients with severe heart failure and cardiac dyssynchrony. The procedure efficacy should be evaluated not only by objective criteria and clinical end points, but also by patients&#8217; subjective opinion of their everyday functioning. Aim: To assess the quality of life (QoL) in patients treated with CRT. Methods: The study comprised 26 CRT patients: 18 males and 8 females, aged 63.3&plusmn;9.5 (34-75) years. The QoL was evaluated by NHP questionnaires twice: before CRT implantation and 15&plusmn;4 months (mean) after the procedure. Results: There was a significant improvement in the mean values of energy (2.9 vs. 2; pWstęp: Komorowa stymulacja resynchronizująca (CRT) ma zastosowanie w leczeniu wybranych chorych z ciężką zastoinową niewydolnością serca. Prezentowana praca jest pierwszym w Polsce opracowaniem dotyczącym jakości życia chorych z CRT. Cel: Ocena jakości życia chorych leczonych CRT. Metody: Jakość życia oceniano kwestionariuszem NHP. Badani wypełniali go dwukrotnie &#8211; przed wszczepieniem i podczas pierwszej odległej wizyty kontrolnej po zabiegu (średnio 15&plusmn;4 mies.). Do badań włączono 26 chorych po udanym zabiegu &#8211; 18 mężczyzn i 8 kobiet w wieku 62,3&plusmn;9,5 roku (34&#8211;75 lat). Wyniki: Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że: 1. Po zabiegu nastąpiła statystycznie istotna poprawa 3 ocenianych aspektów jakości życia; 2 z 3 dotyczących sfery fizycznej (&#8222;Energia&#8221; &#8211; 2,9 vs 2;

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości przedwczesnych pobudzeń komorowych u pacjenta z układem resynchronizującym: obserwacja odległa

We present a case study of a patient with dilated cardiomyopathy and a cardiac resynchronisation therapy (CRT) device whowas repeatedly hospitalised due to heart failure (HF) exacerbations. A successful radiofrequency ablation of numerous premature ventricular contractions enabled the proper action of CRT and stabilised the patient’s condition in NYHA II withoutHF subsequent hospitalisations during a 30 month follow-up

Sercowo‑płucne testy wysiłkowe w kardiologii dorosłych

Sercowo‑płucny test wysiłkowy (cardiopulmonary exercise testing – CPET) to ważne badanie wykorzystywane nie tylko w celach naukowych, ale również w codziennej praktyce klinicznej. Jest to elektrokardiograficzny test wysiłkowy rozszerzony o wysiłkową ocenę parametrów wentylacyjnych i wymiany gazowej. Badanie to, poprzez bezpośredni pomiar poboru tlenu, pozwala na dokładniejszą ocenę wydolności fizycznej niż elektrokardiograficzny test wysiłkowy. Umożliwia nie tylko diagnostykę przyczyn ograniczonej tolerancji wysiłku, ale również ocenę skuteczności stosowanego leczenia, w tym planowanie i ocenę efektów rehabilitacji kardiologicznej. Niniejszy dokument stanowi skróconą wersję stanowiska ekspertów Sekcji Rehabilitacji Kardiologicznej i Fizjologii Wysiłku Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego (SRK i FW PTK) dotyczącego wykonywania i interpretacji wyników CPET u dorosłych. Omówiono w nim wskazania oraz podstawowe parametry wentylacyjne i wymiany gazowej wraz z ich interpretacją, a także zastosowanie CPET w różnych sytuacjach klinicznych: w różnicowaniu przyczyn duszności wysiłkowej, w niewydolności serca, wadach wrodzonych, kardiomiopatii przerostowej, nadciśnieniu płucnym, chorobie wieńcowej, u chorych z urządzeniami wszczepialnymi, w pulmonologii, onkologii, ocenie okołooperacyjnej, rehabilitacji kardiologicznej i sporcie. Oddzielny rozdział poświęcono perspektywom wykorzystania CPET w połączeniu z echokardiografią wysiłkową