Development and Evaluation of Media Literacy Program on Health Products: A Case Study of Dietary Supplements in High School Students

วัตถุประสงค์: เพื่อพัฒนาและประเมินผลของโปรแกรมการรู้เท่าทันสื่อ เรื่อง ผลิตภัณฑ์สุขภาพที่เน้นผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร ในเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย วิธีการศึกษา: ระยะที่ 1 การพัฒนาโปรแกรมการรู้เท่าทันสื่อฯ ใช้แนวคิดการรู้เท่าทันสื่อร่วมกับหลักการไตรยางค์การศึกษา พัฒนาโดยการสนทนากลุ่มครูและสอบถามความเห็นนักเรียน เพื่อจัดทำแผนการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ 4 แผนกิจกรรม จัดทำลงในโปรแกรมแฟลช® ดำเนินกิจกรรมสัปดาห์ละ 1 คาบเรียน รวม 4 คาบเรียน ระยะที่ 2 ประเมินผลโปรแกรมการรู้เท่าทันสื่อฯ เป็นการศึกษากึ่งทดลอง โดยมีนักเรียนกลุ่มควบคุม 37 คน และกลุ่มทดลอง 32 คน เป็นนักเรียนชั้นมัธยม 5 จากสองโรงเรียน ทำแบบประเมินการรู้เท่าทันสื่อฯ (ก่อนทดลอง) หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ นักเรียนกลุ่มทดลองใช้โปรแกรมการรู้เท่าทันสื่อฯ และให้นักเรียนทั้งสองกลุ่มทำแบบประเมินการรู้เท่าทันสื่อฯ (หลังทดลอง) อีกครั้ง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ paired t-test เพื่อเปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงในแต่ละกลุ่ม และสถิติถดถอยเชิงเส้นแบบพหุเพื่อเปรียบเทียบคะแนนหลังการทดลองระหว่างสองกลุ่มโดยควบคุมตัวแปรแปรเพศ คะแนน GPA สะสมเฉลี่ย และคะแนนการรู้เท่าทันสื่อก่อนได้รับโปรแกรม ผลการศึกษา: คะแนนทักษะการรู้เท่าทันสื่อที่หลังการทดลองในนักเรียนกลุ่มทดลองสูงขึ้นจากก่อนทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (10.56 ± 1.58 และ 8.06 ± 1.52 คะแนน, ตามลำดับ, P-value < 0.001) ในขณะที่ในกลุ่มควบคุมนั้นคะแนนไม่ต่างจากกก่อนเริ่มการทดลอง พบว่าคะแนนการรู้เท่าทันสื่อของกลุ่มทดลองกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (10.56 ± 1.58 และ 6.54 ± 2.39 คะแนน ตามลำดับ, P-value < 0.001) สรุป: โปรแกรมการรู้เท่าทันสื่อต่อผลิตภัณฑ์เสริมอาหารมีผลทำให้นักเรียนมัธยมมีทักษะการรู้เท่าทันสื่อเพิ่มขึ้นกว่าการไม่ได้รับโปรแกรมการรู้เท่าทันสื่อฯ คำสำคัญ: การรู้เท่าทันสื่อ, โปรแกรมการรู้เท่าทันสื่อ, ผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร, นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายObjective: To develop and test a media literacy program on health products emphasizing dietary supplements in high school students. Methods: The 1st phase was the media literacy program development based on the concept of media literacy and educational trilogy. Learning activities plans were developed as guided by the information obtained from focus group of the teachers and students. Four learning plans were developed and placed on Flash® program. Learning was conducted with 4 weekly sessons. The 2nd phase evalued the efficiency of the program. A total of 37 and 32 5th grade high school students from 2 schools participated in the experimental and control groups, respectively. Students from both groups complete the test of media literacy before the program. One week later, students in the experimental group took the program. After the program completion, students in both groups complete the test. Data were analyzed using paired test for within-group comparisons, and multiple linear regression controlling for gender, cumulative GPA, and pre-test scores. Results: Mean score of media literacy of students in the experimental group after the program increased significantly from that before the program (10.56 ± 1.58 and 8.06 ± 1.52 points, respectively, P-value < 0.001); while scores in the control group did not. After the program, mean score of the experimental group was significantly higher than that of the control group (10.56 ± 1.58 and 6.54 ± 2.39 points, respectively, P-value < 0.001). Conclusion: Media literacy program on dietary supplements improved media lieracy scores for high school students when compared with  no program. Keywords: media literacy, media literacy program, dietary supplements, high school student

รูปแบบการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลและองค์ประกอบสนับสนุนการให้บริการ เภสัชกรรมทางไกลของโรงพยาบาลสังกัดกระทรวงสาธารณสุข The Telepharmacy Service Model and Supportive Components of Telepharmacy Service in Hospitals under the Ministry of Public Health

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษารูปแบบการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลและองค์ประกอบสนับสนุนการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลของโรงพยาบาลสังกัดกระทรวงสาธารณสุข วิธีการศึกษา: การวิจัยเชิงพรรณนาแบบภาคตัดขวาง ประชากร คือ โรงพยาบาลสังกัดกระทรวงสาธารณสุข เลือกตัวอย่างแบบโควตาตามประเภทโรงพยาบาล เก็บข้อมูลระหว่าง วันที่ 15 มกราคม - 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2566 ด้วยแบบสอบถามทางไปรษณีย์ ที่ถามข้อมูลของโรงพยาบาล องค์ประกอบสนับสนุนบริการเภสัชกรรมทางไกล และบริการเภสัชกรรมทางไกล วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ผลการศึกษา: มีโรงพยาบาลเข้าร่วมการศึกษา 421 แห่ง มีบริการเภสัชกรรมทางไกล 165 แห่ง (39.19%) โรงพยาบาลเฉพาะทางให้บริการมากที่สุด (28 แห่ง, 80.00%) รองลงมา คือ โรงพยาบาลทั่วไปขนาดใหญ่ (18 แห่ง, 72.00%) รูปแบบที่พบมาก คือ บริการแพทย์ทางไกลร่วมกับบริการเภสัชกรรมทางไกล (52.12%) ตามด้วยบริการการแพทย์ที่โรงพยาบาลร่วมกับบริการเภสัชกรรมทางไกล (39.39%) พบองค์ประกอบตามกรอบ 6 Building Blocks คือ การสนับสนุนจากผู้บริหาร (91.52%) กำหนดเป็นนโยบาย (มากกว่า 70%) กำหนดแนวปฏิบัติและขั้นตอน (56.97%) เข้าร่วมประชุมวิชาการการให้บริการเภสัชกรรมทางไกล การรับบริการเภสัชกรรมทางไกลในบางโรงพยาบาลผู้ป่วยต้องชำระค่าบริการเพิ่มเติม มากกว่า 50% เป็นผู้ป่วยสิทธิข้าราชการและประกันสังคม กลุ่มตัวอย่าง 59.39% มีระบบฐานข้อมูลที่ครอบคลุมการให้บริการเภสัชกรรมทางไกล และมีเพียง 13.16% ที่สามารถส่งต่อข้อมูลระหว่างเครือข่ายบริการ และช่องทางการสื่อสารที่ใช้มากที่สุด คือ แอปพลิเคชัน Line 79.39% สรุป: รูปแบบการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลมีความแตกต่างกันตามบริบทและทรัพยากรของแต่ละโรงพยาบาล องค์ประกอบสนับสนุนที่สำคัญ คือ นโยบาย การจัดสรรและพัฒนาบุคลากร การสนับสนุนด้านการเงิน การพัฒนาระบบสารสนเทศสุขภาพ และเทคโนโลยีทางการแพทย์ คำสำคัญ: บริการเภสัชกรรมทางไกล; บริการแพทย์ทางไกล; กรอบแนวคิด 6 เสาหลักของระบบสุขภาพ Abstract Objective: To study telepharmacy service models and supportive components for telepharmacy service in hospitals under the Ministry of Public Health (MOPH). Method: This descriptive cross-sectional study was conducted to collect data among hospitals under the MOPH using the quota sampling method to select the respondents. A postal questionnaire was used to collect data between January 15 - February 15, 2023. The questionnaire included general hospital information, supportive components for telepharmacy service, and telepharmacy operation. Descriptive statistics were used to analyze the data. Results: A total of 421 hospitals completed the questionnaire. Telepharmacy was provided in 165 hospitals, or 39.19%. Specialized hospitals provided the services the most in 28 locations (80.00%), followed by large general hospitals in 18 locations (72.00%). The most common service model was telemedicine in conjunction with telepharmacy (52.12%), followed by medical services at the hospital in conjunction with telepharmacy (39.39%). Community hospitals provided an additional service, i.e., a collaborative service between hospitals and sub-district health-promoting hospitals. For supportive components from hospital directors based on WHO 6 building blocks, 91.52% had executive supports, more than 70% had established policy, and 56.97% had established protocol. Additional fee for the service was found in some hospitals. More than 50% of patients were under the Civil Servant Medical Benefit and Social Security schemes. 59.39% of hospitals had database systems covering telepharmacy services where only 13.16% could transfer data in the networks. LINE application was the most used channel (79.39%). Conclusion: Telepharmacy service models differed depending on individual hospital's context and resources. Important supportive components included policies, allocation and development of personnel, financial support, and health information systems and medical technologies development. Keywords: telepharmacy; telemedicine; six building block

ผลการปฏิบัติงานการจัดซื้อยาในโรงพยาบาลชุมชน ภายใต้กลไกการควบคุมราคาในการจัดซื้อด้วยราคากลางยา Operational Performance of Medicine Procurement in Community Hospital under Price Control Mechanism using Medicine Estimated Cost

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลการปฏิบัติงานในการจัดซื้อยาตามระบบและกลไกการควบคุมราคาในการจัดซื้อด้วยราคากลางในด้าน (1) ความสามารถในการจัดหายา (2) คุณภาพ ความปลอดภัยทางยา (3) ราคายา (4) ความพึงพอใจของผู้ปฏิบัติงาน วิธีการศึกษา: ดำเนินงานวิจัยแบบผสมผสาน แยกเป็น 2 ระยะโดยการสนทนากลุ่ม และการสำรวจด้วยแบบสอบถามทางไปรษณีย์ ที่ได้พัฒนาขึ้นมาจากผลของการสนทนากลุ่ม กลุ่มตัวอย่างทั้งสองระยะตามลำดับ คือ เภสัชกรผู้จัดซื้อยาในโรงพยาบาลชุมชนเขตภาคเหนือตอนบน เลือกแบบเจาะจง และเภสัชกรผู้จัดซื้อยาของโรงพยาบาลชุมชนทั่วประเทศที่ได้จากการสุ่มเลือก เครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ แนวคำถามเพื่อการสนทนากลุ่ม และแบบสอบถามทางไปรษณีย์ โดยคำตอบเป็นสเกลค่า 1 - 5 นำเสนอผลการศึกษาด้วยสถิติเชิงพรรณนา ผลการศึกษา: ทั้ง 2 ระยะ] พบว่า การจัดซื้อด้วยราคากลางจะทำให้ (1) จัดหายาได้ 90 - 95% ของยาในบัญชียาโรงพยาบาล (2) เภสัชกรมั่นใจมากต่อคุณภาพยาที่จัดซื้อได้ที่ 3.75 จากเต็ม 5 คะแนน และพบปัญหาความปลอดภัยด้านยาปานกลางที่ 3.10 คะแนน ได้แก่ ยาชื่อพ้องมองคล้าย ยาขาดชั่วคราว ปัญหาคุณภาพยา และการรับรู้เข้าใจของผู้ป่วย (3) ราคากลางช่วยคุมราคาได้ 3.63 คะแนน และได้ราคาจัดซื้อที่เหมาะสมมากที่ 4.05 คะแนน (4) พอใจต่อผลงานการจัดซื้อปานกลางที่ 3.32 คะแนน เพราะอาจไม่ทันการณ์ จัดซื้อไม่ได้ ยาขาดชั่วคราว ไม่ครอบคลุมทุกบรรจุภัณฑ์ ไม่ยืดหยุ่นตามกลไกตลาด และจำกัดตัวเลือกในการซื้อ ส่วนความพึงพอใจต่อการควบคุมการจัดซื้อด้วยราคากลางที่ 3.56 คะแนน สรุป: การควบคุมการจัดซื้อยาด้วยราคากลางเป็นสิ่งที่พึงปฏิบัติตามโดยพอใจ ทำให้โรงพยาบาลสามารถจัดหายาคุณภาพดี ในราคาเหมาะสม นำไปสู่การควบคุมต้นทุนทางยาได้ดี แต่อาจก่อปัญหาความปลอดภัยทางยา และปัญหาในการจัดซื้อบางส่วน คำสำคัญ: ราคากลางยา, ผลการปฏิบัติงานจัดซื้อยา, การควบคุมราคาในการจัดซื้อยา, โรงพยาบาลชุมชน  Abstract Objective: To determine the operational performance of medicine procurement under price control mechanism using medical estimated cost in 4 dimensions, namely91) access to medication (i.e., ability to provide medicines for patients), (2) medication quality and safety, (3) medication prices, and (4) pharmacist’s satisfaction. Methods: Based on a mixed method design, 2 phases were used: a focus group discussion and a questionnaire mail survey using questions developed from information from the focus group. Participants in both phases were hospital pharmacists responsible for medicine procurement. Specifically, those from hospitals in upper north region and those in all community hospitals nationwide were participants in phases 1 and 2 respectively. Participants in phase 1 were selected purposively. Study instruments were probe questions for phase 1 and postal questionnaires based on information from phase 1 for phase 2. Response format for survey questionnaire was a scale raning from 1 to 5. Results were presented as descriptive statistics. Results: Estimated cost offered (1) ability to provide 90 - 95% of medications in hospital medicine list. (2) Pharmacists were very confident with the medicine quality (3.75 out of 5 points). Medication safety problem was found at a moderate level (3.10 points), e.g., look-alike sound-alike drugs, shortage of medicines, quality problem, and patients’ perception. (3) Estimated cost could control medication expenses (3.63 points) and make procurement costs very appropriate (4.05 points). (4) Satisfaction was at a moderate level (3.32 points) due to late procurement, inability to procure the products, shortage of supply, poor coverge of some package types, inflexibility to market mechanism, and limited buying options. Satisfaction towards procurement control using estimated cost was at a high level (3.56 points). Conclusion: Medicine procurement control using estimated cost should be followed. It allows hospitals to obtain good quality products with affordable prices. However, it still could cause certain safety and procurement problems. Keywords: medicine estimated cost, medicine procurement operational performance, price control, community hospita

Prevalence and Factors Associated with Viral Suppression of Perinatally Infected Thai Adolescents Living with HIV/AIDS in Lower North-Eastern Region

Objective: To explore prevalence of viral suppression and to identifyfactors associated with viral suppression among perinatally infected Thaiadolescents living HIV/AIDS (ALWHs) in Lower North-Eastern Region,Thailand. Methods: A cross-sectional study. Questionnaires and clinicaldata collection form were employed to collect data from perinatally infectedThai ALWHs at immunology clinic of public hospitals in Surin, Buriram andRoiet province from January – April 2014. Data were analyzed withdescriptive statistics and regression analysis. Results: A total of 245perinatally Thai ALWHs from 21 hospital sites were included into study.There were 11, 7 and 3 sites from Surin, Buriram and Roiet province,respectively. The majority of them were female (57.55%), mean age was15-year-old (15.41 2.41), studying at school (76.73%), and not having acaregiver (62.45%). The prevalence of viral suppression was 85.31%.Factors significantly associated with viral suppression were adherence level≥ 95% (OR = 12.73; 95%CI = 5.01 – 32.40), CD4 level more than 600cell/ml. (OR = 11.10; 95%CI = 3.70 – 33.25) and CD4 level 401 - 600cell/ml. (OR = 6.20; 95%CI = 1.92 – 20.00). Conclusions: Viralsuppression was found in 85.31% of perinatally infected Thai ALWHs inLower North-Eastern Region, Thailand. Factors associated with viralsuppression were adherence to ART and CD4 level.Keywords: viral suppression, adolescents, HIV/AIDS, adherenc

Knowledge, attitudes and beliefs about disease and medicine of adolescents living with HIV/AIDS at Surin Hospital

Objective: Objective: To explore knowledge, attitudes and beliefs aboutdisease and medication in the perspective of adolescents living withHIV/AIDS (ALWHs) and receiving antiretroviral (ARV) therapy. Methods: Aqualitative research using focus group discussion and in-depth interview toexplore the knowledge, attitudes and beliefs of ALWHs followed up atimmunology clinic of Surin hospital, Thailand from March to May 2013 withthe questions guided by constructs of the Explanatory Model (EM), theHealth Belief Model (HBM) and the Theory of Planned Behavior (TPB).Data were analyzed by content analysis. Results: Twenty ALWHsparticipated in 3-rounded focus group discussions and an individualinterview. According to the HBM, the findings showed that the ALWHsperceived that HIV/AIDS was an incurable disease, and ART was the onlytreatment which also helped them get stronger. Based on the informationobtained, ALWHs were classified into two groups according to their age;early (aged 10 to 15 years) and middle adolescents (aged 16 to 18 years).The obvious difference was the middle adolescents were able to explaintheir answers in detail while most of the early adolescents had unclear andbasic answers. Regarding to the perceived barriers, pill size and sideeffectsof ARV drugs were the first concern when they had the ARV drugresistance. Barriers to taking ARV drugs regularly were transportation tothe hospital, physical properties of ARV drugs, their daily activities, andunavailability of adherence aids. Their family was the strongest influence ontheir normative belief. Conclusion: Middle ALWHs had clearer and deeperexplanations about HIV/AID disease and medications than earlycounterparts. Their perceptions according to HBM were in high level. Theirfamily members played major roles on their adherence to ARV therapy.Keywords: knowledge, attitudes, beliefs, adolescents, HIV/AID

Items and Value of Household Leftover Medicines for Chronic Conditions at Sansai-Luang Sub-district, Sansai District, Chiang Mai Province-ปริมาณและมูลค่ายาเหลือใช้โรคเรื้อรังในครัวเรือน ตำบลสันทรายหลวง อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่ิ

AbstractObjective: The study aimed to explore items and values of leftovermedicines in households of people living in Sansai-Luang Subdistrict,Sansai District, Chiang Mai Province. Methods: The researchers visited thesample’s house and collected the data by interviewing and observingleftover medicines. Results: Out of 350 observed households, 25households had no patient with chronic condition and 44 households hadchronic patients but they did not have discrete information aboutappointment date. Of those 281 households with complete information, 253households (90.0%) had leftover medicines for their chronic condition. Onthe other hand, 103 households (36.7%) were in short supply of theirchronic medicines. Value of overall leftover medicines was 51,391.69 ThaiBaht, or 182.87 Thai Baht/ household. HTCZ 50 mg was the mostfrequently found leftover medicine in the household (n = 96, 27.4%),followed by Glibenclamide 5 mg (n = 60, 17.1%) and Enarapril 5 mg (n =45, 12.6%). Reasons for leftover medicines were that physicians overprescribed the medicines, patients forgot to take the medicines, physicianschanged the treatment regimens, patients were transferred to other hospital,and others. Conclusion: The study’s findings highlight the patients’medical use behavior at their houses and the needs for better care frompharmacists and healthcare practitioners in order to improve the patients’knowledge and understanding in rational and continuous use of medicinesKeywords: leftover medicine, chronic illness บทคัดย่อวัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาปริมาณและชนิดของยาเหลือใช้ในครัวเรือนและมูลค่ายาเหลือใช้ในครัวเรือน ในเขต ต.สันทรายหลวง อ.สันทราย จ.เชียงใหม่วิธีการศึกษา: โดยเยี่ยมบ้านครัวเรือนตัวอย่าง และเก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม การสัมภาษณ์ และการสังเกตยาเหลือใช้ในครัวเรือนผลการศึกษา: พบว่าจากครัวเรือนทั้งหมด 350 ครัวเรือน 25 ครัวเรือนไม่มียาสำหรับโรคเรื้อรังในครัวเรือน และ 44 ครัวเรือนไม่สามารถประเมินปริมาณยาคงค้างในครัวเรือนได้เนื่องจากไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับวันนัดพบแพทย์ หรือจำวันนัดไม่ได้จาก 281 ครัวเรือนที่เหลือพบว่า 253 ครัวเรือน (ร้อยละ 90.0) มียาที่เหลือใช้ในครัวเรือน และ 103 ครัวเรือน (ร้อยละ 36.7) มียาบางรายการที่ไม่เพียงพอสำหรับการใช้จนถึงการนัดเพื่อเข้ารับบริการครั้งต่อไป มูลค่ายาเหลือใช้ในครัวเรือนคิดเป็น 51,391.69 บาท หรือ เฉลี่ยครัวเรือนละ 182.87 บาท ชนิดของยาเหลือใช้ในครัวเรือนมากที่สุดคือ HCTZ 50 mg ซึ่งเหลือใน 96 ครัวเรือน (ร้อยละ 27.4)รองลงมาคือ Glibenclamide 5 mg ซึ่งเหลือใช้อยู่ใน 60 ครัวเรือน (ร้อยละ 17.1)และ Enalapril 5 mg เหลือใน 45 ครัวเรือน (ร้อยละ 12.6) สาเหตุของยาเหลือใช้เกิดจากหลายปัจจัย คือ แพทย์จ่ายยาเกิน ผู้ป่วยลืมกินยา และจากการเปลี่ยนแผนการรักษา หรือเปลี่ยนสถานบริการ สรุป: ผลการศึกษาดังกล่าวทำให้เภสัชกรเข้าใจถึงสภาวะการใช้ยาของผู้ป่วยที่บ้าน ซึ่งต้องการการดูแล ให้ความรู้ เพิ่มความเข้าใจ ให้กับผู้ป่วยเรื่องการใช้ยาที่เหมาะสมและต่อเนื่องต่อไปคำสำคัญ: ยาเหลือใช้, โรคเรื้อรั