Carotid intima–media thickness (IMT) in patients with severe familial and non-familial hypercholesterolemia: The effect of measurement site on the IMT correlation with traditional cardiovascular risk factors and calcium scores

Background: The carotid intima–media thickness (IMT) measurement may be carried out proximally (pIMT) or distally (dIMT) in relation to the bulb of the common carotid artery which has significant implications on the results and correlation with risk factors. The aim of the study was to compare the pIMT and dIMT in patients with familial hypercholesterolemia confirmed by genetic testing (FH group) and patients with severe non-familial hypercholesterolemia, with negative results of genetic testing (NFH group) and to determine the correlation of results with traditional atherosclerotic risk factors and calcium scores.Methods: A total of 86 FH and 50 NFH patients underwent pIMT and dIMT measurements of both carotid arteries as well as computed tomography (CT) with coronary and thoracic aorta calcium scoring.Results: The meanpIMT of both right and left common carotid artery were significantly higher in patients with FH compared to the NFH group (meanpRIMT 0.721 ± 0.152 vs. 0.644 ± 0.156, p < 0.01, meanpLIMT 0.758 ± 0.173 vs. 0.670 ± 0.110, p < 0.01). Patient age, pre-treatment lowdensity lipoprotein (LDL) cholesterol levels (LDLmax) at baseline and systolic blood pressure were independent predictors of pIMT increases in both carotid arteries. Smoking history, age and LDLmax were independent predictors of dIMT increase. There was a significant correlation between the calcium scores of the ascending aorta, coronary artery and aortic valve and all IMT parameters.Conclusions: The IMT measured proximally better between patients with familial and non-familial hypercholesterolemia. The association between IMT and traditional cardiovascular risk factors varies between measurement sites. IMT values correlate CT calcium scores in all patients with hypercholesterolaemia regardless of genetic etiology

Prevalence of diabetes in Poland in the years 2010–2014

Introduction. Each year diabetes affects larger and larger number of people. Despite this fact, the number of people suffering from diabetes in Poland is not known precisely. In order to assess this prevalence, the thesis aims at assessing the prevalence of diabetes in the years 2010–2014 in the total Polish population by using the databases of the National Health Fund. Material and methods. In the period from 1st January 2010 until 31st December 2014 patients were distinguished according to PESEL (Personal Identification) numbers: 1. for whom health care providers have indicated diabetes-related ICD-10 codes as the main cause of the medical intervention in billing reports; 2. who had got their prescriptions filled for any hypoglycemic agents or for glucose meter test strips. The number of patients recorded as diabetes patients according to the ICD-10 code and the number of patients who had their prescriptions filled for hypoglycemic agents or test strips were assessed. On the basis of these data the prevalence of diabetes (percentage of people with diabetes in a given year or a percentage of people who had got their prescriptions filled for hypoglycemic agents or test strips in relation to the general population) in respective years and an average prevalence rate for respective voivodeships were assessed. Results. The average percentage of people with diabetes in the years 2010–2014 were found to be 4.47% (± 0.09%). This percentage has gradually increased in the consecutive years from 4.39% in 2010 to 4.61% in 2014. The average percentage of people who had got their prescriptions filled for diabetes related medicines or glucose meter test strips amounted to 5.88% in the years 2010–2014. The largest percentage of people with diabetes was in Silesian Voivodeship and amounted to 5.5% (± 0.1%), the second consecutive voivodeship was Łódź with 5.0% (± 0.2%) of people with diabetes and Opole Voivodeship on the third place with 4.9% (0.1%) inhabitants with diabetes. The smallest percentage of people with diabetes was noted in Warmian-Masurian Voivodeship — 3.5% (± 0.1%) and Subcarpathian Voivodeship — 3.6% (± 0.2%). Conclusions. 1. Average diabetes prevalence rate in Poland in the years 2010–2014 amounted to 4.47% (the assessment was carried out on the basis of the number of people recorded by the National Health Fund as patients with diabetes) or 5.88% (assessment on the basis of the number of people who got their prescriptions filled for reimbursable hypoglycemic agents or glucose meter test strips). 2. Diabetes prevalence in Poland increases in the consecutive years. 3. Prevalence of diabetes varies among voivodeships.

Matrix metalloproteinases-2, -7 and tissue metalloproteinase inhibitor-1 expression in human endometrium

Introduction. Endometrium undergoes regular, cyclic tissue remodeling mostly associated to the endocrine system status. It is well-known fact that steroid hormones are strongly responsible for changes in endometrium. The precise mechanism of their action is still under investigation. The aim of the study was to evaluate the expression of metalloproteinases 2 and 7 (MMP-2, -7) and tissue inhibitor of metalloproteinase 1 (TIMP-1) in human endometrium in relation to serum concentrations of estradiol and progesterone during different phases of menstrual cycle.Material and methods. The study material consisted of 52 biopsy samples; 12 obtained in the proliferative phase, 11 in the secretory phase and 29 during menstruation. Expression of MMP-2, MMP-7 and TIMP-1 was assessed by immunohistochemistry. Serum concentrations of estradiol and progesterone at time of biopsy were evaluated by immunochemistry assay. Results of the study were statistically assessed by linear regression model.Results. Increased serum concentration of estradiol was associated with increased MMP-2 expression in proliferative phase but decreased in secretory phase and during menstruation. No significant relationship was found between progesterone concentration and MMP-2 expression. Moreover, no difference in the expression of MMP-7 and TIMP-1 in the endometrium in relation to hormone levels and menstrual cycle phases were observed.Conclusions. The results of the study indicate that estradiol influence MMP-2 expression in the endometrium depends on the phase of menstrual cycle. Such relationships were not found for MMP-7 and TIMP-1 and further tests clarifying association between estradiol and MMPs are needed.

Diurnal blood pressure profile in patients with hypertension and coronary artery disease confirmed by angiography

Wstęp Nadciśnienie tętnicze jest uznanym, klasycznym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej. Ambulatoryjny pomiar ciśnienia tętniczego krwi (ABPM, ambulatory blood pressure monitoring) ma udowodnione znaczenie w oszacowaniu ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym. Celem pracy była analiza dobowego profilu ciśnienia tętniczego krwi (BP, blood pressure) w grupie pacjentów ze stabilną, potwierdzoną koronarograficznie chorobą wieńcową. Materiał i metody Badaniem objęto grupę 279 pacjentów przyjętych do kliniki w celu wykonania planowej koronarografii. Badaną grupę podzielono na dwie podgrupy: A - z istotnymi hemodynamicznie zmianami tętnic wieńcowych i B - bez istotnych zwężeń tętnic wieńcowych. Dwa tygodnie po wykonanej koronarografii przeprowadzano pomiar BP metodą tradycyjną oraz ABPM. Dzienne wartości BP były rejestrowane co 20 minut w godzinach 6.00-22.00, nocne natomiast co 30 minut w godzinach 22.00-6.00. Jako non-dippers określono pacjentów, u których spadek średniej wartości BP w nocy nie przekraczał 10% w stosunku do średniej wartości dziennej. Wyniki Statystycznie istotne różnice średnich wartości BP między grupami A i B zaobserwowano jedynie w nocy w zakresie średniego ciśnienia skurczowego (124 &#177; 14 vs. 117 &#177; 14 mm Hg, p < 0,01) oraz rozkurczowego (68 &#177; 9 vs. 65 &#177; 8 mm Hg, p < 0,02). W grupie A odnotowano większy odsetek non-dippers w porównaniu z grupą B (72% vs. 54%, p < 0,05). Prawidłowe nocne wartości BP osiągnęło znacząco mniej pacjentów w podgrupie A w porównaniu z podgrupą B (36% vs. 51, p < 0,02). Średnia wartość rozkurczowego ciśnienia tętniczego (DBP, dystolic blood pressure) zmierzonego metodą tradycyjną, była statystycznie niższa w podgrupie A niż w podgrupie B (78 &#177; 13 mm Hg vs. 81 &#177; 11 mm Hg, p < 0,05). Wnioski Występowanie istotnych hemodynamicznie zmian w tętnicach wieńcowych ma związek z nieprawidłowym profilem ciśnienia tętniczego. Pomiary w warunkach gabinetu lekarskiego mogą być niewystarczające w podejmowaniu decyzji o terapii hipotensyjnej u chorych z nadciśnieniem tętniczym i współistniejącą chorobą wieńcową.Background Hypertension is a common risk factor of coronary artery disease. Ambulatory blood pressure monitoring (ABPM) is a recognized predictive method of risk evaluation of cardiovascular events in patients with history of hypertension. The aim of present study was the analysis of diurnal blood pressure (BP) profile in patients with coronary artery disease (CAD) confirmed by coronary angiography. Material and methods The study was performed in group of 279 patients who underwent coronary angiography. Enrolled patients were divided into two groups: A group - with significant coronary artery stenosis (stenosis > 70%) (n = 196) and B - without coronary artery stenosis (n = 83). Two weeks after coronary angiography office BP measurement and ABPM were performed. Day records were performed every 20 minutes between 8.00 and 20.00 and night records every 30 minutes between 22.00 and 6.00. Patients with night dip of blood pressure < 10% of day values was classify as non-dippers. Abnormal value of blood pressure was &#8805; 135/80 mm Hg for 24 hour measurement, &#8805; 135/85 mm Hg for day and &#8805; 120/70 mm Hg for night. Results Significant differences between group A and groups B were observed only in night systolic BP (124 &#177; 14 vs. 117 &#177; 14 mm Hg, p < 0,01) and diastolic BP (68 &#177; 9 vs. 65 &#177; 8 mm Hg, p < 0,02). In group A in comparison with group B there were more non-dippers (72% vs. 54%, p < 0,05). In group A less patients reached normal BP values at night than in group B (36% vs. 51, p < 0,02). Mean value of diastolic BP measured in office was lower in group A than in B (78 &#177; 13 mm Hg vs. 81 &#177; 11 mm Hg, p < 0,05). Conclusions CAD can play significant role in disruption of diurnal blood pressure profile. Office BP measurements cannot be sufficient in optimal regulation of BP in patients with CAD

Pacjent z niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory po wypisie ze szpitala — co dalej?

Heart failure (HF) is a chronic syndrome regarded as one of the most important challengesto be faced by clinicians in everyday practice, both during hospitalizations and in ambulatory care. HF is often described as an epidemic of the 21st century. In recent yearsa constant rise in morbidity has been obser ved. HF is associated with increased socialburden, has negative impact on quality of life and leads to poor prognosis both in short anddistant perspective. Moreover, HF is the leading cause of both hospitalizations in patientsaged 65 years or more and disability and mortality in developed countries. Therefore, HFpatients should be offered a comprehensive ambulator y care. Such care should includerecommended pharmacotherapy and non-pharmacological treatment with the aim of achievingan increase in treatment efficacy, reduction of re-hospitalizations and improvement inprognosis and quality of life.This article presents recommended, up-to-date ESC guidelines on non-ph armacologicaltreatment as well as optimal pharmacotherapy in HF patients with reduced left ventricularejection fraction after HF decompensation. Niewydolność serca (HF) jest chorobą przewlekłą, stanowiącą obecnie jedno z największych wyzwań w codziennej praktyce lekarza, zarówno w opiece ambulatoryjnej jak i leczeniu szpitalnym. HF często określana jest mianem epidemii XXI wieku. W ostatnich latach w krajach rozwiniętych obserwujemy ciągły wzrost liczby zachorowań. HF jest ogromnym obciążeniem społecznym, ma negatywny długotrwały wpływ na jakość życia i wiąże się ze złym rokowaniem zarówno w perspektywie krótkoterminowej, jak i odległej. HF stanowi najczęstszą przyczynę hospitalizacji u pacjentów powyżej 65 roku życia, a także jest jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności i śmiertelności w krajach rozwiniętych. Dlatego też, tak istotne jest, aby pacjenci obciążeni HF, byli objęci kompleksową opieką ambulatoryjną. W ramach opieki tej powinni być poddani optymalnej terapii farmakologicznej i niefarmakologicznej, celem zwiększenia skuteczności leczenia, zmniejszenia liczby ponownych hospitalizacji oraz poprawy rokowania, a także jakości życia. W niniejszym artykule przedstawiono aktualne zalecenia dotyczące prawidłowego postępowania niefarmakologicznego i optymalnej farmakoterapii u pacjentów po przebytym epizodzie zaostrzenia HF z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory. W artykule omówiono aktualny stan wiedzy na temat leczenia HF z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory

Pacjent z niewydolnością serca i obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory po wypisie ze szpitala — co dalej?

Niewydolność serca (HF) jest chorobą przewlekłą, stanowiącą obecnie jedno z największych wyzwań w codziennej praktyce lekarza, zarówno w opiece ambulatoryjnej, jak i leczeniu szpitalnym. Bywa często określana mianem epidemii XXI wieku. W ostatnich latach w krajach rozwiniętych obserwuje się ciągły wzrost liczby zachorowań. Niewydolność serca jest ogromnym obciążeniem społecznym, ma negatywny długotrwały wpływ na jakość życia i wiąże się ze złym rokowaniem zarówno w perspektywie krótkoterminowej, jak i odległej. Stanowi najczęstszą przyczynę hospitalizacji u pacjentów powyżej 65. roku życia, a także jest jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności i śmiertelności w krajach rozwiniętych. Dlatego tak istotne jest, aby pacjenci obciążeni HF byli objęci kompleksową opieką ambulatoryjną. W ramach tej opieki powinni być poddani optymalnej terapii farmakologicznej i niefarmakologicznej w celu zwiększenia skuteczności leczenia, zmniejszenia liczby ponownych hospitalizacji oraz poprawy rokowania, a także jakości życia. W niniejszym artykule przedstawiono aktualne zalecenia dotyczące prawidłowego postępowania niefarmakologicznego i optymalnej farmakoterapii u pacjentów po przebytym epizodzie zaostrzenia HF z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (HFrEF)

Diurnal Blood Pressure Profile after the First Dose of Peryndopryl in Acute Myocardial Infarction

Wstęp Niewiele jest danych dotyczących wpływu pierwszej dawki inhibitora konwertazy angiotensyny na dobowy profil ciśnienia tętniczego krwi i częstość akcji serca we wczesnym okresie zawału serca. Celem badania była ocena wpływu peryndoprylu, inhibitora ACE o przedłużonym działaniu na dobowy profil ciśnienia tętniczego krwi u chorych we wczesnej fazie ostrego zawału serca. Materiał i metody Badanie przeprowadzono wśród 58 chorych hospitalizowanych w I Klinice Chorób Serca AM w Gdańsku z powodu ostrego zawału serca. Grupa I obejmowała 28 chorych z zawałem serca w wieku 60 &plusmn; 14 lat, leczonych peryndoprylem. Grupę II stanowiło 30 pacjentów z ostrym zawałem serca w wieku 58 &plusmn; 12 lat, u których dobowe monitorowanie ciśnienia przeprowadzono przed podaniem pierwszej dawki inhibitora ACE. Pacjenci w obu grupach nie byli wcześniej leczeni inhibitorami konwertazy angiotensyny. Wykonano 24-godzinny pomiar ciśnienia tętniczego krwi skurczowego (SBP) i rozkurczowego (DBP) oraz częstości akcji serca (HR) w 1., 2. lub 3. dobie zawału serca u pacjentów obu grup. Wyniki Średnie 24-godzinne SBP w grupie I było niższe (na granicy znamienności statystycznej) w porównaniu z grupą II (grupa I 110 &plusmn; 13 mm Hg vs grupa II 119 &plusmn; 15 mm Hg, p = 0,057). Wartości 24-godzinnego DBP było niemal identyczne w obu grupach (grupa I 70 &plusmn; 10 mm Hg vs grupa II 71 &plusmn; 10 mm Hg, p = 0,8). Podobnie jak średnie 24-godzinne HR (grupa I 76 &plusmn; 11/min vs grupa II 77 &plusmn; 12/min, p = 0,8). Wartość dobowa podwójnego iloczynu SBP ´ HR była znamiennie niższa w grupie I. Wnioski Monitorowanie skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego krwi nie wykazało istotnego obniżenia ciśnienia w 1. dobie stosowania peryndoprylu w dawce 4 mg, podawanego doustnie we wczesnej fazie ostrego zawału serca. Dobowa wartość podwójnego iloczynu skurczowego ciśnienia tętniczego i akcji serca jest znamiennie zmniejszona u osób z grupy przyjmującej peryndopryl.Background There is lack of data on 24-hour blood pressure after the first dose of ACE inhibitor in acute myocardial infarction. Because potentially serious consequences of hypotension after the first dose of angiotensin converting enzyme inhibitors may occur the aim of our study was to evaluate the hypotensive effects of early treatment with ACE inhibitor &#8212; peryndopryl in patients with acute myocardial infarction. Material and methods The study was performed in 58 consecutive patients with acute myocardial infarction. On the first, second or third day of acute myocardial infarction 28 patients from group I (age 60 &plusmn; 14 years, EF 52% &plusmn; 8%) received one dose of 4 mg of peryndopryl per os. Group II, not treated with ACE inhibitor, consisted of 30 patients with acute myocardial infarction (age 58 &plusmn; 12 years, EF 54% &plusmn; &plusmn; 9%). Non-invasive 24-hour ambulatory blood pressure monitoring was programed to measure blood pressure every 20 minutes during a day and every 30 minutes at night. Results Mean 24-hour systolic blood pressure was lower in group I but not significant (110 &plusmn; 13 mm Hg vs. 119 &plusmn; &plusmn; 15 mm Hg, p = 0.057), similar there was no significant differences in diurnal mean diastolic blood pressure (70 &plusmn; &plusmn; 10 mm Hg vs. 71 &plusmn; 10 mm Hg, p = 0.8) and mean diurnal heart rate (76 &plusmn; 11/min vs. 77 &plusmn; 12/min, p = 0.8). There was significant difference in mean 24-hour SBP x HR between group I and II (8140 &plusmn; 613 vs. 8740 &plusmn; &plusmn; 637 mm Hg/min, p = 0.03). Conclusions 24-hour blood pressure profile analysis in patients with acute myocardial infarction after the first 4 mg dose of peryndopryl (1&#8211;3 day) did not produce exacerbated hypotension. Mean diurnal double product SBP ´ HR was significantly lower in patients treated with peryndopryl

Chorobowość z powodu cukrzycy w Polsce w latach 2010–2014

Wstęp. Cukrzyca każdego roku dotyka coraz większej grupy osób. Mimo to liczba osób chorych na cukrzycę w Polsce nie jest dokładnie znana. Aby móc tę chorobowość oszacować, celem pracy stała się ocena chorobowości z powodu cukrzycy w latach 2010–2014 w całej populacji polskiej z użyciem bazy danych Narodowego Funduszu Zdrowia. Materiał i metody. Od 1 stycznia 2010 roku do 31 grudnia 2014 roku wyodrębniono według numerów PESEL pacjentów: 1. dla których świadczeniodawcy w sprawozdaniach rozliczeniowych ze świadczeń jako główną przyczynę interwencji medycznej wykazali kody ICD-10 związane z cukrzycą; 2. którzy zrealizowali recepty na jakikolwiek refundowany lek hipoglikemizujący lub na refundowane testy paskowe do glukometrów. Oceniono liczbę pacjentów wykazanych jako osoby chore na cukrzycę na podstawie kodu ICD-10 oraz liczbę pacjentów, którzy zrealizowali recepty na leki hipoglikemizujące lub testy paskowe. Na podstawie tych danych oceniono chorobowość z powodu cukrzycy (odsetek osób wykazanych jako chore na cukrzycę w danym roku lub odsetek osób, które zrealizowały recepty na leki hipoglikemizujące lub testy paskowe w odniesieniu do populacji ogólnej) w poszczególnych latach oraz średni wskaźnik chorobowości dla poszczególnych województw. Wyniki. Średni odsetek osób wykazanych jako chore na cukrzycę w latach 2010–2014 wyniósł 4,47% (± 0,09%). Odsetek ten w kolejnych latach sukcesywnie wzrastał z 4,39% w 2010 roku do 4,61% w 2014. Średni odsetek osób, które zrealizowały recepty na leki lub paski w latach 2010–2014, wyniósł 5,88%. Największy średni udział osób wykazanych jako chore na cukrzycę był w województwie śląskim i wynosił 5,5% (± 0,1%), drugim województwem w kolejności było województwo łódzkie — 5,0% (± 0,2%), a trzecim województwo opolskie — 4,9% (0,1%). Najmniejszym średnim odsetkiem osób wykazanych jako chore na cukrzycę odznaczały się województwa warmińsko-mazurskie — 3,5% (± 0,1%) i podkarpackie — 3,6% (± 0,2%). Wnioski. 1. Średni wskaźnik chorobowości z powodu cukrzycy w Polsce w latach 2010–2014 wyniósł 4,47% (ocena dokonana na podstawie liczby osób wykazanych do NFZ jako chore na cukrzycę) albo 5,88% (ocena na podstawie liczby osób, które zrealizowały recepty na refundowane leki hipoglikemizujące lub paski testowe do glukometrów). 2. Chorobowość z powodu cukrzycy w Polsce wzrasta w kolejnych latach. 3. Chorobowość z powodu cukrzycy różni się między poszczególnymi województwami.

Chorobowość z powodu cukrzycy w Polsce w latach 2010–2014

Introduction. Each year diabetes affects larger and larger number of people. Despite this fact, the number of people suffering from diabetes in Poland is not known precisely. In order to assess this prevalence, the thesis aims at assessing the prevalence of diabetes in the years 2010–2014 in the total Polish population by using the databases of the National Health Fund. Material and methods. In the period from 1st January 2010 until 31st December 2014 patients were distinguished according to PESEL (Personal Identification) numbers: 1. for whom health care providers have indicated diabetes-related ICD-10 codes as the main cause of the medical intervention in billing reports; 2. who had got their prescriptions filled for any hypoglycemic agents or for glucose meter test strips. The number of patients recorded as diabetes patients according to the ICD-10 code and the number of patients who had their prescriptions filled for hypoglycemic agents or test strips were assessed. On the basis of these data the prevalence of diabetes (percentage of people with diabetes in a given year or a percentage of people who had got their prescriptions filled for hypoglycemic agents or test strips in relation to the general population) in respective years and an average prevalence rate for respective voivodeships were assessed. Results. The average percentage of people with diabetes in the years 2010–2014 were found to be 4.47% (± 0.09%). This percentage has gradually increased in the consecutive years from 4.39% in 2010 to 4.61% in 2014. The average percentage of people who had got their prescriptions filled for diabetes related medicines or glucose meter test strips amounted to 5.88% in the years 2010–2014. The largest percentage of people with diabetes was in Silesian Voivodeship and amounted to 5.5% (± 0.1%), the second consecutive voivodeship was Łódź with 5.0% (± 0.2%) of people with diabetes and Opole Voivodeship on the third place with 4.9% (± 0.1%) inhabitants with diabetes. The smallest percentage of people with diabetes was noted in Warmian-Masurian Voivodeship — 3.5% (± 0.1%) and Subcarpathian Voivodeship — 3.6% (± 0.2%). Conclusions. 1. Average diabetes prevalence rate in Poland in the years 2010–2014 amounted to 4.47% (the assessment was carried out on the basis of the number of people recorded by the National Health Fund as patients with diabetes) or 5.88% (assessment on the basis of the number of people who got their prescriptions filled for reimbursable hypoglycemic agents or glucose meter test strips). 2. Diabetes prevalence in Poland increases in the consecutive years. 3. Prevalence of diabetes varies among voivodeships.  Wstęp. Cukrzyca każdego roku dotyka coraz większej grupy osób. Mimo to liczba osób chorych na cukrzycę w Polsce nie jest dokładnie znana. Aby móc tę chorobowość oszacować, celem pracy stała się ocena chorobowości z powodu cukrzycy w latach 2010–2014 w całej populacji polskiej z użyciem bazy danych Narodowego Funduszu Zdrowia. Materiał i metody. Od 1 stycznia 2010 roku do 31 grudnia 2014 roku wyodrębniono według numerów PESEL pacjentów: 1. dla których świadczeniodawcy w sprawozdaniach rozliczeniowych ze świadczeń jako główną przyczynę interwencji medycznej wykazali kody ICD-10 związane z cukrzycą; 2. którzy zrealizowali recepty na jakikolwiek refundowany lek hipoglikemizujący lub na refundowane testy paskowe do glukometrów. Oceniono liczbę pacjentów wykazanych jako osoby chore na cukrzycę na podstawie kodu ICD-10 oraz liczbę pacjentów, którzy zrealizowali recepty na leki hipoglikemizujące lub testy paskowe. Na podstawie tych danych oceniono chorobowość z powodu cukrzycy (odsetek osób wykazanych jako chore na cukrzycę w danym roku lub odsetek osób, które zrealizowały recepty na leki hipoglikemizujące lub testy paskowe w odniesieniu do populacji ogólnej) w poszczególnych latach oraz średni wskaźnik chorobowości dla poszczególnych województw. Wyniki. Średni odsetek osób wykazanych jako chore na cukrzycę w latach 2010–2014 wyniósł 4,47% (± 0,09%). Odsetek ten w kolejnych latach sukcesywnie wzrastał z 4,39% w 2010 roku do 4,61% w 2014. Średni odsetek osób, które zrealizowały recepty na leki lub paski w latach 2010–2014, wyniósł 5,88%. Największy średni udział osób wykazanych jako chore na cukrzycę był w województwie śląskim i wynosił 5,5% (± 0,1%), drugim województwem w kolejności było województwo łódzkie — 5,0% (± 0,2%), a trzecim województwo opolskie — 4,9% (0,1%). Najmniejszym średnim odsetkiem osób wykazanych jako chore na cukrzycę odznaczały się województwa warmińsko-mazurskie — 3,5% (± 0,1%) i podkarpackie — 3,6% (± 0,2%). Wnioski. 1. Średni wskaźnik chorobowości z powodu cukrzycy w Polsce w latach 2010–2014 wyniósł 4,47% (ocena dokonana na podstawie liczby osób wykazanych do NFZ jako chore na cukrzycę) albo 5,88% (ocena na podstawie liczby osób, które zrealizowały recepty na refundowane leki hipoglikemizujące lub paski testowe do glukometrów). 2. Chorobowość z powodu cukrzycy w Polsce wzrasta w kolejnych latach. 3. Chorobowość z powodu cukrzycy różni się między poszczególnymi województwami.

Association of the I/D Polymorphism of ACE and A1166C Polymorphism of the Angiotensin II AT1 Receptor Gene and Blood Preassure in Men without Clinical Manifestations of Atherocslerotic Diseases

Wstęp Na występowanie pierwotnego nadciśnienia tętniczego u ludzi wpływ mają czynniki środowiskowe i genetyczne. Układ renina-angiotensyna-aldosteron wywiera znaczny wpływ na regulację ciśnienia tętniczego poprzez działanie na gospodarkę wodno-elektrolitową, funkcję śródbłonka i kurczliwość błony mięśniowej naczyń. Większość poznanych działań angiotensyna II wywiera poprzez receptor AT1. Celem naszej pracy była analiza współwystępowania polimorfizmów I/D genu ACE i A1166C genu receptora AT1 angiotensyny w zależności od wysokości ciśnienia tętniczego. Materiał i metody Badaniem objęto 539 mężczyzn w wieku 44 &plusmn; 9 lat, u których nie rozpoznawano wcześniej jawnych schorzeń miażdżycopochodnych. U każdego badanego określono na czczo poziom glikemii i frakcji lipidów. Ponadto zmierzono ciśnienie tętnicze, masę ciała, wzrost, obwód talii i bioder. Analizę polimorfizmów I/D genu ACE i A1166C genu receptora AT1 angiotensyny II przeprowadzono za pomocą łańcuchowej reakcji polimerazy DNA oraz techniki długości fragmentów restrykcyjnych i elektroforezy uzyskanych produktów na żelu agarozowym. Wyniki Wykonana analiza znaczenia interakcji wariantów polimorficznych genów AT1R i ACE dla nadciśnienia tętniczego nie wykazała istotnych zależności. Iloraz szans dla nadciśnienia tętniczego związany z genotypem AC+CC genu receptora AT1 wynosił 0,59 (95% CI 0,28&#8211;1,26) wśród homozygot DD genu ACE, p = 0,36 i 1,26 (95% CI 0,76&#8211;2,07) wśród heterozygot ID, p = 0,36 oraz 0,76 (95% CI 0,36&#8211;1,61) wśród homozygot II, p = 0,61. Współwystępowanie badanych polimorfizmów było także nieistotne statystycznie po uwzględnieniu wpływu innych czynników ryzyka miażdżycy. Wnioski Nie stwierdzono istotnego związku współwystępowania wariantów polimorficznych I/D genu ACE i A1166C genu receptora angiotensyny AT1 z nadciśnieniem tętniczym w badanej przez autorów grupie mężczyzn.Background Genetic and enviromental factors influence the developement of arteraial hypertension. Increased activity of the renin-angiotensin-aldosteron system can facilitate development of arteriosclerosis and may play a role in pathophysiology of arterial hypertension. We investigated the interaction between ACE gene I/D polymorphism and AT1 receptor gene A1166C polymorphism on the risk of arterial hypertension. Material and methods We examined 539 men, mean age 44 &#177; 9 years, who did not have any symptoms of coronary artery disease, stroke or other atherosclerotic diseases. We measured blood pressure, weight, height, weist and hip circumference, fasting serum glucose and lipids levels. In each subject resting ecg was recorded. The polymerase chain reaction, RFLP procedure and agarose gel electrophoresis were used to determine the ACE I/D genotype and the angiotensin II AT1 receptor A1166C genotype. Results The odds ratio for arterial hypertension associated with the AT1R AC+CC genotype was 0.59 (95% Cl 0.28&#150;1.26) for men without the ACE I allele p = 0.36 and 1.26 (95% Cl 0.76&#150;2.07) in ID heterozygotes, p = 0.36 and 0.76 (95% Cl 0.36&#150;1.61) in II homozygotes, p = 0.61. The assoctiation was also not significant after adjustment for other significant common atherosclerotic risk factors. Conclusions We did not find any significant interaction between ACE and AT1R gene polymorphisms in men with and without arterial hypertension