The role of the presence of fragmented QRS in predicting disease severity in patients with pulmonary hypertension

Pulmonary arterial hypertension is a malignant pulmonary vascular disease primarily caused by increased pulmonary vascular resistance, which leads to right ventricular hypertrophy, fibrosis, right heart failure and death. Fragmented QRS (fQRS) indicates non-homogeneous ventricular activity caused by myocardial fibrosis. This study aims to investigate the importance of fQRS in patients with pulmonary hypertension (PH) and to determine the role of the presence of fQRS in indicating the severity of the disease. The study included 94 (85 patient group 1 PH and 9 patient group 4 PH) patients. The patients were divided into two groups according to the presence of fQRS in their surface electrocardiography (ECG). The patients' laboratory, transthoracic echocardiography, and right heart catheterization parameters were compared between the two groups . FQRS was detected in 55 (58%) patients, and the mean age of these patients was 51.8±18.0, and 29.1% of them were male. Systolic pulmonary arterial pressure (PAP) measured by transthoracic echocardiography (p [Med-Science 2022; 11(4.000): 1619-24

Artykuł oryginalnyBrucella endocarditis – a registry study

Background: A zoonotic infection caused by Brucella spp., brucellosis, is endemic in some areas of the world, like in our country. One of the most devastating conditions related to this infection is endocarditis, although it is rare. Unfortunately, adequate studies on the characteristics of Brucella endocarditis have not been performed. In addition, there was no consensus on optimal type and duration of medical and interventional therapies. Aim: To answer the following questions: what are the clinical characteristics of Brucella endocarditis, which type of therapy should be performed, and can an alternative antibiotic regimen be applied? Methods: Patients with the diagnosis of Brucella endocarditis were included in the study during a 6-year period. A total of 10 patients were interrogated for their signs, symptoms, drug use, and clinical conditions. In addition, baseline clinical and laboratory characteristics of the patients were evaluated. Results: All patients in the study were male with a mean age of 55.9 ± 12.7 years. Hospitalisation and total follow-up periods were 52.6 ± 11.2 and 80.6 ± 29.0 days, respectively. The most frequently presenting symptom was fever (60%). Dyspnoea and fatigue were the other frequent symptoms in descending order. Valve pathology was present in 70% of the study population. The aortic valve was affected more than the mitral valve. Affected mitral valves had rheumatic disease whereas only 57% of the aortic valves had underlying pathology. Isolation of Brucella spp. was possible in 20% of the patients. Mortality rate was 30% in our study; 20% of the patients were on medical follow-up without disease progression and with clinical stability, 60% of patients were on a combination therapy with a tetracycline group, a rifampicin, and a third-generation cephalosporin. Patients who took this combination and underwent aortic valve replacement had good clinical results with a mortality rate of 20%. The 30% of patients were on a combination therapy with a tetracycline group, rifampicin, and an aminoglycoside group. Mortality rate with this combination was 33%, although the success rate was 67%. Conclusion: Brucella endocarditis should be considered in the differential diagnosis in patients with vegetations on the cardiac valves, especially in endemic areas. Optimal therapy seems to be a combination of antibiotics and surgery, although medical therapy can be an alternative, especially in stable patients. Addition of a third-generation cephalosporin instead of aminoglycoside to the combination therapy is an alternative.Wstęp: Bruceloza występuje w różnych endemicznych rejonach świata, w tym w Turcji. Jednym z najcięższych, ale sporadycznie spotykanych powikłań brucelozy jest infekcyjne zapalenie wsierdzia (IZW). W piśmiennictwie nie ma badań opisujących w pełni to powikłanie brucelozy. Cel: Przedstawienie klinicznego obrazu IZW wywołanego brucelozą, ocena skuteczności leczenia, w tym możliwości zastosowania niestandardowej antybiotykoterapii. Metody: W ciągu 6 lat chorzy z IZW wywołanym brucelozą włączani byli do specjalnego rejestru. W sumie grupa badana składała się z 10 chorych, u których poddano analizie wszystkie dostępne dane kliniczne i laboratoryjne. Wyniki: Wszyscy chorzy byli płci męskiej, a ich średni wiek wynosił 55,9 ± 12,7 roku. Czas hospitalizacji i obserwacji ambulatoryjnej wynosił odpowiednio 52,6 ± 11,2 i 80,6 ± 29,0 dni. Najczęściej spotykanym objawem przy przyjęciu była gorączka – 60% chorych, a następnie duszność i męczliwość. Wady zastawkowe wykryto u 70% chorych. Zastawka aortalna zajęta była procesem chorobowym częściej niż zastawka mitralna. Proces reumatyczny dotyczył wszystkich zajętych zastawek mitralnych i 57% zastawek aortalnych. Izolacja drobnoustroju Brucella spp. możliwa była u 20% chorych. Śmiertelność wyniosła 30%. U 20% chorych stosowano leczenie farmakologiczne, uzyskując stabilizację choroby. U 60% chorych stosowano złożoną antybiotykoterapię, w skład której wchodziły tetracykliny, ryfampicyna i cefalosporyna trzeciej generacji. Chorzy leczeni takim zestawem antybiotyków, u których następnie wymieniono zastawkę aortalną, rokowali względnie dobrze, a śmiertelność wynosiła 20%. U 30% chorych stosowano tertracykliny, ryfampicynę i aminoglikozyd – w tej grupie śmiertelność wyniosła 33%. Wnioski: Infekcyjne zapalenie wsierdzia spowodowane brucelozą powinno być zawsze brane pod uwagę, jeśli stwierdza się wegetacje na zastawkach serca, szczególnie u osób pochodzących z rejonów endemicznych. Optymalnym postępowaniem wydaje się połączenie antybiotykoterapii i wymiany zastawki, aczkolwiek samo leczenie farmakologiczne może być skuteczne, szczególnie u chorych w stanie stabilnym. Ponadto wydaje się, że korzystne może być zastosowanie cefalosporyn trzeciej generacji zamiast aminoglikozydów

An Alternative Way to Reach the Epicardial Focus of the Left Ventricular Tachycardia in a Patient with Non-ischemic Cardiomyopathy

We report a case of a 69-year-old male with non-ischemic cardiomyopathy, having drug- and antitachycardia pacing-refractory ventricular tachycardia resulted in multiple ICD shocks. The sustained and intractable ventricular arrhythmia was mapped and ablated with the aid of the three-dimensional electroanatomic mapping system, initially performed but unsuccessful from the endocardial site then performed successfully from the epicardial site via the coronary sinus

Artykuł oryginalnyZwiązek pomiędzy otyłością a drożnością tętniczych pomostów wieńcowych w obserwacji odległej

Background: Arterial conduits having long-term patency rates have been increasingly used for bypass of coronary arteries although some risk factors for their occlusion such as recipient vessel size, older age, and hyperlipidaemia have been described. Obesity, on the other hand, has been well established as a coronary risk factor. However, the effects of obesity on patency of arterial conduits, especially the internal mammary artery, have not been studied previously. Aim: To assess the long-term effects of obesity on left internal mammary artery (LIMA) patency. Methods: Angiograms of all patients with a LIMA conduit only were analysed. Two groups were formed according to the LIMA patency: group 1 &#8211; patients with occluded LIMA (n = 59), and group 2 &#8211; patients with patent LIMA (n = 68). Baseline demographic, haemodynamic, and laboratory characteristics of patients in both groups were compared. Obesity was defined as body mass index ł 30 kg/m2. Results: The mean BMI value in group 1 was significantly higher than in group 2 (30.4 &plusmn; 3.1 vs. 28.7 &plusmn; 4.7, p = 0.025). The two groups differed in time from surgery, drug use, and HDL cholesterol level. In addition, patients in both groups were categorised by BMI, and obese and non-obese groups were formed. Higher BMI was significantly associated with LIMA occlusion such that 71% of patients in group 1 had increased BMI, compared with 25% of patients in group 2 (p < 0.001). Multivariate analysis showed that multiple adjusted OR of the risk of LIMA occlusion was 7.41 (95% CI 3.38-16.28) for patients with increased BMI. Conclusions: : Obesity (ł 30 kg/m2) has a significant and independent negative effect on the patency of the LIMA graft.Wstęp: Z uwagi na wysoki odsetek zachowanej po wielu latach drożności pomosty tętnicze są preferowanym sposobem wykonywania operacji rewaskularyzacyjnych (CABG). Istnieją pewne czynniki zwiększające ryzyko zamknięcia, do których należą przekrój naczynia chorego, wiek oraz hiperlipidemia. Z kolei otyłość jest dobrze udokumentowanym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej. Dotychczas związek pomiędzy otyłością a drożnością pomostów tętniczych, szczególnie z wykorzystaniem tętnicy piersiowej wewnętrznej (LIMA), nie był badany. Cel: Ocena związku pomiędzy otyłością a drożnością pomostów tętniczych w obserwacji długoterminowej. Metody: Poddano analizie angiogramy wszystkich chorych z LIMA. Biorąc pod uwagę drożność LIMA, utworzono dwie grupy chorych: grupa 1 &#8211; chorzy z zamkniętym pomostem (n = 59), oraz grupa 2 &#8211; chorzy z drożną LIMA (n = 68). Porównano dane demograficzne, hemodynamiczne i laboratoryjne obu grup. Otyłość zdefiniowano jako indeks masy ciała (BMI) ł 30 kg/m2. Wyniki: Średnia wartość BMI w grupie 1 była istotnie wyższa niż w grupie 2 (30,4 &plusmn; 3,1 vs 28,7 &plusmn; 4,7, p = 0,025). Obie grupy różniły się również pod względem czasu, który upłynął od zabiegu chirurgicznego, stosowanych leków i stężenia HDL-cholesterolu. Dodatkowo chorych podzielono na otyłych i nieotyłych. Otyłość wiązała się ze zwiększonym ryzykiem zamknięcia LIMA: stwierdzono ją u 71% chorych z grupy 1 wobec 25% z grupy 2 (p < 0,001). Analiza wieloczynnikowa wykazała, że ryzyko zamknięcia LIMA było 7,41 razy wyższe u chorych otyłych (95% CI 3,38&#8211;16,28). Wnioski: Otyłość jest istotnym i niezależnym czynnikiem ryzyka zamknięcia pomostu tętniczego w obserwacji odległej

Artykuł oryginalnyStężenie asymetrycznej dwumetyloargininy u chorych z tętniakami tętnic wieńcowych

Background: Endothelial dysfunction might be one of the pathophysiological mechanisms in the development of coronary artery ectasia (CAE) although the exact mechanisms have not yet been demonstrated. Asymmetric dimethylarginine (ADMA), an endogenous competitive inhibitor of nitric oxide synthase, is also related to endothelial and structural dysfunction. Aim: To asses the relationship between CAE and ADMA plasma concentrations. Methods: Thirty patients with CAE in a mean age of 55.5 &#177; 3.6 years and 40 patients with normal coronary arteries in a mean age of 53.3 &#177; 11.6 years were studied. The ADMA levels of all patients were analysed by ELISA method. Results: The mean ADMA level in the CAE group was found to be significantly higher than the mean ADMA level in the normal coronary artery group (2.26 &#177; 0.47 vs. 1.43 &#177; 0.40 &#181;mol/l, p 1.80 &#181;mol/l) was present in 83.0% of patients from the CAE group and 25.0% of patients from the normal coronary artery group (p < 0.001). Having an increased ADMA level enhanced the risk of CAE 15-fold. The multiple-adjusted OR of the risk of CAE was 18.71 (95% CI 4.95-70.68) for the higher ADMA level compared to the lower level. Conclusion: Asymmetric dimethylarginine level is significantly associated with the presence of coronary artery ectasia. These findings suggest that increased ADMA level may be associated with endothelial dysfunction leading to the development of coronary artery ectasia.Wstęp: Zaburzenia funkcji śródbłonka mogą leżeć u podłoża powstawania tętniaków tętnic wieńcowych, choć dokładny mechanizm tego zjawiska nie został dotąd poznany. Asymetryczna dwumetyloarginina (ADMA), endogenny inhibitor syntazy tlenku azotu, jest związana z dysfunkcją śródbłonka. Cel: Ocena stężenia ADMA u chorych z tętniakami tętnic wieńcowych i bez nich. Metody: Do badania włączono 30 chorych (25 mężczyzn, wiek 55,5 &#177; 3,6 roku) z tętniakami tętnic wieńcowych. Grupę kontrolną stanowiło 40 osób (32 mężczyzn, wiek 53,3 &#177; 11,6 roku) z prawidłowymi tętnicami wieńcowymi. Stężenie ADMA badano przy użyciu testu ELISA. Wyniki: Stężenie ADMA było statystycznie istotnie wyższe w grupie badanej niż w grupie kontrolnej (odpowiednio: 2,26 &#177; 0,47 vs 1,43 &#177; 0,40 mmol/l, p 1,80 mmol/l) stwierdzono u 83% chorych w grupie badanej i 25% osób w grupie kontrolnej. Wnioski: Stężenie ADMA jest podwyższone u chorych z tętniakami tętnic wieńcowych. Wskazuje to na możliwość istnienia związku tak określonej dysfunkcji śródbłonka z powstawaniem tętniaków tętnic wieńcowych

Chronic inhibition of tumor necrosis factor-alpha with infliximab improves myocardial deformation in parallel with aortic elasticity in rheumatoid arthritis

Conclusion: Myocardial deformation is impaired in RA patients and is related to aortic stiffness. Chronic inhibition of TNF alpha improves LV deformation in association with aortic elasticity