Bezpieczeństwo pacjentów poddawanych badaniu scyntygrafii perfuzyjnej mięśnia sercowego po obciążeniu dipirydamolem

Introduction. Myocardial perfusion scintigraphy (MPS) with dipyridamole is an accepted method for assessment of is- chaemic heart disease, in case of contraindication to exercise testing. However, very often we observe clinical symptoms and changes in ECG while monitoring patients during the study with pharmacologic stress with dipyridamole. The aim of this study was to investigate the safety of patients diagnosed with MPS with dipyridamole.  Material and methods. Twenty-five patients with stable coronary artery disease participated in a 2-day protocol (0.56 mg/ kg dipyridamole i.v. and then rest) using Tc-MIBI imaging. Continuous clinical monitoring and 12-lead serial ECG has been used since the beginning of the MPS up to 20 minutes after the examination. High-sensitive cardiac troponin I (hscTnI) concentration was measured before, four hours and the next day after stress test. Primary endpoint included hscTnI concentration above 99th percentile of the upper reference limit in second or third measurement or new persistent ST-T segment changes. Secondary endpoints were: new persistent or transient ECG changes (ST-T segment elevation or depression or negative T waves, prolongation of QRS complex, PR interval or QTc), or any drug-related adverse event.  Results. The concentrations of hscTnI were below 99th percentile of the upper limit among all the patients. Primary and secondary endpoint were observed in 6 (24%) and 23 (92%) patients, respectively. Transient ST-T segment elevation occurred in 4 (16%) patients, transient ST-T segment depression or negative T wave — in 7 (25%) patients, QRS complex prolongation — in 11 (44%) patients, PR interval prolongation — in 18 (75%) patients, QTc prolongation — in 22 (88%) patients, any clinical adverse event related to dipyridamole — in 16 (64%) patients. Following endpoints were correlated with positive MPS results: ST-T segment changes, RP interval prolongation, and with a history of chest pain: ST-T seg- ment changes, QRS complex and QTc prolongation.  Conclusions. MPS with dipyridamole stress is relatively safe, as hscTnI concentration remains within normal in prolon- ged observation after the examination. While there is a significant risk of minor clinical and electrocardiographic adverse events it is not related with a myocardial necrosis. Wstęp. Scyntygrafia perfuzyjna mięśnia sercowego (MPS) z obciążeniem dipirydamolem jest szeroko akceptowaną metodą oceny niedokrwienia mięśnia sercowego, szczególnie u pacjentów z przeciwwskazaniami do elektrokardiogra- ficznego testu wysiłkowego. Jednak podczas obciążenia dipirydomolem często obserwuje się objawy kliniczne i zmiany w badaniu elektrokardiograficznym (EKG). Celem badania jest określenie bezpieczeństwa badań MPS z obciążeniem dipirydamolem.  Materiał i metody. Do badania włączono kolejnych 25 pacjentów, u których wykonywano badanie MPS w celu diagno- styki niedokrwienia mięśnia sercowego w protokole dwudniowym (po obciążeniu dipirydamolem w dawce 0,56 mg/kg mc. i.v. i w spoczynku). Badania wykonywano z wykorzystaniem Tc-MIBI. W trakcie badania pacjenci byli monitorowani za pomocą 12-odprowadzeniowaego EKG. U wszystkich pacjentów oznaczono stężenie troponiny I metodą wysokoczułą (hscTnI) przed badaniem, 4 godziny po obciążeniu dipirydamolem i następnego dnia. Pierwszorzędowym punktem koń- cowym było stężenie hscTnI ponad 99. percentyla górnej granicy wartości referencyjnej w 2. lub 3. oznaczeniu albo nowe i utrzymujące się zmiany odcinka ST-T. Drugorzędowym punktem końcowym były nowe przemijające lub utrzymujące się zmiany w zapisie EKG (uniesienie lub obniżenie odcinka ST-T, wydłużenie czasu trwania zespołu QRS, odstępu PR lub skorygowanego czasu QT [QTc]) lub jakiekolwiek zdarzenie niepożądane związane z dipirydamolem.  Wyniki. Stężenia troponiny w kolejnych pomiarach mieściły się w wartościach referencyjnych u wszystkich pacjentów. Pierwszorzędowy i drugorzędowy punkt końcowy obserwowano u odpowiednio 6 (24%) i 23 (92%) badanych. Przemi- jające uniesienie odcinka ST-T wystąpiło u 4 (16%) badanych, przemijające obniżenie odcinka ST lub ujemne załamki T u 7 (25%) badanych, wydłużenie zespołu QRS u 11 (44%) badanych, odstępu PR u 18 (75%) badanych, QTc u 22 (88%) badanych, a jakiekolwiek zdarzenie niepożądane związane z lekiem u 16 (64%) badanych. Obecność punktów końcowych korelowała z dodatnim wynikiem badania MPS (zmiany odcinka ST-T, wydłużenie odstępu PR) i wywiadem dolegliwości dławicowych (zmiany odcinka ST-T, wydłużenie zespołu QRS i QTc).  Wnioski. Stężenie hscTnI w granicy normy w przedłużonej obserwacji pacjentów po badaniu MPS z obciążeniem dipiry- damolem wskazuje na to, że jest to względnie bezpieczna procedura diagnostyczna. W trakcie badania obserwuje się zmiany elektrokardiograficzne i kliniczne zdarzenia niepożądane niezwiązane z martwicą miokardium.

Odwracalny ubytek perfuzji miokardium u pacjenta z nieprawidłowym odejściem gałęzi okalającej od prawej zatoki wieńcowej

We present the case of a 50 year-old woman with known anomalous origin of left circumflex coronary artery from the right sinus of Valsalva, with retro-aortic course confirmed by coronary computed tomography angiography. Due to progressive dyspnoea and a suspicion of ischaemia, the patient was referred to the Nuclear Medicine department for stress-rest myocardial perfusion scintigraphy. The imaging revealed inducible perfusion deficits mainly in the lateral and infero-lateral walls involving 14% of the total left ventricular (LV) myocardium. Although the detected coronary anomaly is considered nonmalignant, the extent of inducible ischaemia exceeding 10% of the LV myocardium should be taken into consideration while managing the patient.Prezentujemy przypadek 50-letniej kobiety z nieprawidłowym odejściem gałęzi okalającej od prawej zatoki wieńcowej z zaaortalnym przebiegiem potwierdzonym w angiotomografii komputerowej tętnic wieńcowych. Z powodu postępującej duszności i podejrzenia niedokrwienia mięśnia sercowego pacjentkę skierowano do zakładu medycyny nuklearnej w celu wykonania wysiłkowo-spoczynkowej scyntygrafii perfuzyjnej serca. Badanie obrazowe uwidoczniło odwracalne zaburzenia perfuzji głównie w ścianach dolnej i dolno-bocznej obejmujące 14% mięśnia lewej komory serca. Mimo że wykryta anomalia tętnic wieńcowych jest uznawana za łagodną, to zakres odwracalnego niedokrwienia przekraczający 10% mięśnia lewej komory serca powinien być uwzględniony w trakcie postępowania z pacjentem

The role of hemostatic markers as venous stenosis or occlusion predictors following first transvenous cardiac device implantation

Background: Among patients with an implanted cardiac implantable electronic device (CIED), ipsilateral upper extremity vein stenosis or occlusion (VSO) is observed more frequently than in the general population. However, there are no data available concerning the relationship between hemostatic markers (and their dynamics) and the occurrence of VSO. The aim of this study was to assess the predictive value of beta-thromboglobulin, the von Willebrand factor (vWF), fibrynogen and D-dimer for VSO development among first time CIED recipients.Methods: This is a single-center, prospective study of consecutive first time CIED recipients without upper extremity VSO in baseline ultrasound examination. Biochemical data were collected from all the patients before CIED implantation (first measuring), up to 7 days subsequent (second measuring) and 6 months after the operation (third measuring). Primary endpoint was defined as the presence of upper extremity VSO at the implantation site during the ultrasound examination 6 months after the operation.Results: The study included 71 patients (mean age 73.1 ± 10.5 years; 39 [55%] male). The incidence of VSO within 6-months follow up was 21.1%. Average concentrations of hemostatic markers increased significantly in all patients immediately after CIED implantation. Serial hemostatic marker concentrations were similar in patients who met or did not meet the primary endpoint, apart from vWF. The mean concentration was significantly elevated in the group of 15 patients who reached the primary endpoint (p = 0.032).Conclusions: A significant increase in vWF concentration at 6 months post implantation may be a marker for VSO occurrence

Chronic Total Occlusion Of Coronary Artery Without Previous History Of Myocardial Infarction: A Role Of Spect

not require

Badanie EKG metodą Holtera u chorego z urządzeniem wszczepialnym — przykłady algorytmów ograniczających stymulację prawej komory

High percentage of right ventricular pacing is associated with an increased risk of adverse clinical events such asworsening of heart failure symptoms or atrial fibrillation. Right ventricular pacing should be minimized especially inpatients with heart failure and reduced left ventricular ejection fraction after implantation of one- or two-chambercardioverter-defibrillator. Adequate atrioventricular delay programming or appropriate pacing mode programming thatpromotes patients own rhythm for example AAI/DDD or DDD/ADI helps in avoiding right ventricular pacing. There arespecial algorithms, different between pacemaker-producing companies, basing on the above methods that spare rightventricular pacing. Some of those algorithms can mimic pacemaker dysfunction and can be a challenge during Holterelectrocardiogram (ECG) interpretations. In this article Holter ECG examples of different algorithms to reduce right ventriclepacing are presented and discussed.Wysoki odsetek stymulacji prawej komory u chorych z urządzeniami wszczepialnymi wiąże się z większą częstością niekorzystnych zdarzeń klinicznych takich jak zaostrzenia niewydolności serca czy migotanie przedsionków. Szczególną grupą chorych, u których należy dążyć do unikania stymulacji prawej komory są pacjenci z niewydolnością serca z niską frakcją wyrzutową, u których wszczepiono jedno- lub dwujamowy układ kardiowertera-defibrylatora. W przypadku układów dwujamowych redukcję stymulacji prawokomorowej można uzyskać posługując się odpowiednim programowaniem odstępu przedsionkowo-komorowego lub programami/trybami stymulacji, które pozwalają na aktywne promowanie własnego przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Istnieją również algorytmy łączące elementy powyższych metod, mające na celu zminimalizowanie częstości stymulacji prawokomorowej. Liczne sposoby programowania przypominają nieprawidłowe funkcjonowanie urządzenia wszczepialnego, symulując niedoczułość lub nadczułość układu, mogą stanowić duże wyzwanie dla lekarza opisującego badanie Holter EKG. Prezentujemy przykłady zapisów algorytmów zmniejszających odsetek stymulacji prawej komory zarejestrowanych w badaniu Holter EKG

Pre-operative cardiological assessment of patients undergoing non-cardiac surgery

Ocena ryzyka przedoperacyjnego u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego powinna obejmować, poza stanem klinicznym oraz wydolnością chorego, ryzyko związane z procedurą chirurgiczną i rodzajem znieczulenia. Po­winna być dostosowana do stanu pacjenta i pilności zabiegu. Wielu pacjentów w stabilnym stanie, kwalifikowanych do operacji o małym lub pośrednim ryzyku, po ocenie kardiologicznej, może być poddanych zabiegowi bez wykonywania ba­dań dodatkowych. W przypadku osób obciążonych klinicznymi czynnikami ryzyka, zwłaszcza poddawanych procedurom chirurgicznym wysokiego ryzyka, wnikliwa ocena kardiologiczna uzupełniona badaniami dodatkowymi oraz optymaliza­cja farmakoterapii pomaga przygotować chorego do zabiegu i zminimalizować ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych w okresie okołooperacyjnym.Pre-operative risk assessment in patients with cardiovascular diseases beside clinical state and functional capacity, should cover risk associated with surgical procedure and type of anaesthesia. It should be tailored to the patient’s state and urgency of surgery. Majority of stable patients, after cardiological assessment, can undergo low or intermediate risk surgery without additional examinations. In patients with clinical risk factors, in whom high risk surgery procedure is planned, profound cardiological assessment supported with additional examination and optimization of pharmacothe­rapy may help prepare them to the surgery and decrease peri-operative cardiovascular risk

Diagnostyka elektrokardiograficzna w warunkach SOR za pomocą mobilnego jednoodprowadzeniowego urządzenia EKG

Introduction. Electrocardiography (ECG) is one of the basic diagnostic tests used in emergency departments and byemergency medical services. Life-threatening arrhythmias can be detected using a single-lead ECG. Therefore, single--lead ECG devices can be used for arrhythmia detection, as their availability steadily increases. Kardia Mobile from Alive-Cor is an example of such a device, recording a single-lead ECG and automatically detecting atrial fibrillation (AF) — themost common complex supraventricular tachyarrhythmia. The aim of our study was to evaluate the utility of a single-leadmobile ECG device in detecting AF in medical practice of emergency services. Material and methods. Study included 118 patients (62 women and 56 men) who were hospitalized in a hospitalemergency department and consented to examination with Kardia Mobile immediately after a standard 12-lead ECG.Results of both tests were subsequently compared. Ultimately, 121 different pairs of ECG recordings were analyzed (in3 cases an additional ECG recording was performed after an electrical cardioversion). Results. Sinus rhythm was identified in 99 patients and 22 were diagnosed with AF using a 12-lead ECG (reference).Kardia Mobile correctly detected AF in 19 of 22 patients with AF (sensitivity: 86.4%) and absence of AF in 96 of 99people without AF (specificity: 97%). Conclusions. Kardia Mobile device is effective in automated detection of AF among patients hospitalized in the emergencydepartment.Wstęp. Elektrokardiografia (EKG) jest jednym z podstawowych badań wykorzystywanych w praktyce szpitalnych oddziałów ratunkowych (SOR) i zespołów ratownictwa medycznego. Zaburzenia rytmu mogące powodować zatrzymanie krążenia należą do najważniejszych dla zdrowia pacjenta nieprawidłowości wykrywanych w badaniu EKG. Są one widoczne we wszystkich odprowadzeniach EKG, co pozwala używać do ich wykrywania jednoodprowadzeniowych aparatw EKG, których dostępność na rynku istotnie się zwiększyła. Przykładem takiego urządzenia jest Kardia Mobile firmy AliveCor, zdolne do akwizycji pojedynczego odprowadzenia EKG oraz do automatycznej detekcji rytmu zatokowego oraz migotania przedsionków (AF), najczęściej występującej złożonej tachyarytmii nadkomorowej. Celem pracy jest określenie przydatności mobilnych jednoodprowadzeniowych rejestratorów EKG detekcji AF w warunkach SOR. Materiał i metody. Do badania włączono 118 osób (62 kobiety i 56 mężczyzn) hospitalizowanych na SOR, które wyraziły zgodę na wykonanie badania urządzeniem Kardia Mobile bezpośrednio po wykonaniu standardowego 12-odprowadzeniowego badania EKG. Wyniki obu badań porównywano. Ostatecznie analizowano 121 różnych par odczytów EKG (u 3 pacjentów wykonano akwizycję EKG przed zabiegem kardiowersji elektrycznej i po nim). Wyniki. W 12-odprowadzeniowym (referencyjnym) zapisie EKG rytm zatokowy rozpoznano u 99 badanych, u 22 badanych rozpoznano AF. Urządzenie Kardia Mobile prawidłowo rozpoznało AF u 19 spośród 22 badanych z arytmią (czułość: 86,4%), a brak AF — u 96 z 99 badanych (swoistość: 97%). Wnioski. Urządzenie Kardia Mobile jest w efektywnym narzędziem w diagnostyce AF w warunkach SOR

Influence of echocardiographic and radiographic characteristics on atrial sensing amplitude in patients with Linox Smart S DX defibrillation leads

Background: Single-lead for implantable cardioverter-defibrillator (ICD) with floating atrial sensing dipole is a new diagnostic tool with the potential advantage in terms of arrhythmia discrimination. We sought to determine whether right heart size and dipole position influence atrial sensing. Methods: Atrial sensing (AS) amplitude was measured during implantation (PP, periprocedural), predischarge (IHFU, in-hospital follow-up) and 3–6 months after the procedure (AFU, ambulatory follow-up). Results were related to atrial dipole position in the right atrium (RA) on the basis of chest X-ray examination as well as right heart dimensions at echocardiography. Results: Twenty-four patients were included into final analysis. In 14 (58.3%) patients, sensing dipole was located in regions 1 and 2 of the RA. AS amplitude was greater in regions 1 and 2 when com¬pared to other locations (3.15 vs. 1.2 mV, p = 0.045, 7.53 vs. 3.8 mV, p < 0.001 and 5.63 vs. 2.44 mV, p = 0.017 for PP measurements, IHFU and AFU, respectively). There was a significant negative correlation between AS-PP and short RA dimension (RADs) (r = –0.56, p = 0.02), AS-IHFU and RA area (RAA) (r = –0.45, p < 0.05), AS-AFU and long RA dimension (RADl) (r = –0.46; p = 0.02), AS-AFU and RADs (r = –0,48, p = 0.02), and AS-AFU and RAA (and r = –0.52, p < 0.01). There was no relationship between AS and other right heart dimensions. Conclusions: Larger RA size and low sensing dipole location were associated with lower AS amplitude in single-lead dual chamber ICD