Virtual bronchoscopy and bronchofiberoscopy — a comparison of diagnostic value in assessment of centrally localized lung tumor

Introduction: Virtual bronchoscopy (VB) is a new, noninvasive diagnostic technique which allows visualizing trachea and bronchi. Virtual images are created on the basis of data derived from helical CT scans using special protocol. A reconstructed, virtual image of the bronchial tree is very similar to that seen during conventional bronchofiberoscopy (FOB). The aim of the study was to compare VB images of the bronchi with those coming from FOB and evaluate diagnostic value of VB in centrally localized lung tumor. Material and methods: The studied group consisted of 40 patients with suspicion of centrally localized lung cancer. Primary diagnosis was based on the chest X-ray. Each patient underwent CT and bronchofiberoscopy and after those routine procedures the VB analysis was performed. The results of the FOB were not known for radiologist performing VB. In both used methods, FOB and VB, the evaluation and comparison of the features of tumor presence, bronchial stenosis and widening of the carina were performed. In all 40 patients lung cancer was confirmed. The diagnosis was established by histopathologic examination of the tissue biopsy: 32 patients (80%) — non small cell lung cancer, 2 patients (5%) — small cell lung cancer, 5 patients (12.5%) — squamous cell carcinoma, 1 patient (2.5%) — carcinoid. Results: Diagnostic value of VB in assessment of the for presence of the tumor in bronchus was: sensitivity 79.5%, specificity 95.5%, for bronchial stenosis: sensitivity 58.6%, specificity 98.1% and for widening of carina: sensitivity 60.7%, specificity 97.7%. Conclusion: The results indicate that virtual bronchoscopy is highly sensitive and specific diagnostic method, a clinically valuable for the evaluation of lung tumor with a central location.Wstęp: Bronchoskopia wirtualna (VB) jest nową, nieinwazyjną metodą obrazowania oskrzeli. Jej zasada opiera się na komputerowym przetworzeniu obrazów uzyskanych w trakcie wykonywania spiralnej tomografii komputerowej (CT). Badanie wykonuje się na tomografie wielorzędowym. Po przetworzeniu za pomocą specjalnego programu, uzyskuje się rekonstrukcję drzewa oskrzelowego odwzorowującą obraz widoczny w trakcie bronchofiberoskopii (FOB). Celem pracy była próba porównania obrazów drzewa oskrzelowego uzyskanych za pomocą VB i FOB. Materiał i metody: Do badania zakwalifikowano 40 pacjentów z podejrzeniem guza płuca umiejscowionego centralnie, hospitalizowanych w I Klinice Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie. Rozpoznanie wstępne postawiono na podstawie zdjęcia przeglądowego klatki piersiowej (PA i boczne). Każdy pacjent miał wykonaną CT i FOB (badania rutynowe) oraz równolegle VB. Osoba wykonująca VB nie znała wyniku badania FOB; również osoba wykonująca FOB nie znała wyniku VB. Oceniano obecność guza w oskrzelu, obecność zwężenia oskrzela oraz obecność poszerzenia ostrogi. Następnie porównano wyniki uzyskane za pomocą FOB i VB. U wszystkich pacjentów na podstawie badania histopatologicznego uzyskano rozpoznanie raka płuca: 32 osoby (80%) — rak niedrobnokomórkowy bez dokładnego określenia rodzaju komórek, 5 osób (12,5%), — rak płaskonabłonkowy, 2 osoby (5%) — rak drobnokomórkowy, jeden chory (2,5%) — rakowiak. Wyniki: W VB uzyskano następujące wyniki: dla obecności guza w oskrzelu czułość VB wynosiła 79,5%, a swoistość 95,5%, dla oceny zwężenia oskrzela czułość wynosiła 58,6%, swoistość 98,1%, dla oceny poszerzonej ostrogi — czułość 60,7%, swoistość 97,7%. Wnioski: Uzyskane wyniki wskazują, że VB jest czułą i wysoce swoistą metodą diagnostyczną, wartościową klinicznie dla oceny guza płuca o centralnej lokalizacji

Pulmonary neuroendocrine tumors. The spectrum of histologic subtypes and current concept on diagnosis and treatment

Neuroendocrine tumors of the lung represent a broad spectrum of morphologic types that share specific morphologic, immunohistochemical, ultrastructural, and molecular characteristics. The classification of neuroendocrine lung tumors has changed over the last decades and currently four categories are distinguished: typical carcinoid tumor, atypical carcinoid tumor, large cell neuroendocrine carcinoma and small cell carcinoma. Neuroendocrine tumors of the lung comprise approximately 20% of all primary lung cancers. Among them, the most frequent is small cell carcinoma (13-17%). Because of differences in clinical behavior, therapy, and prognosis, a reliable histological diagnosis, as well as clinical and pathological staging system are essential for an appropriate medical proceedings. The most effective treatment of bronchial carcinoids and large cell neuroendocrine carcinoma in an early stage is complete surgical resection, whereas chemotherapy remains the primary treatment for small cell carcinoma. All carcinoids are malignant tumors with the potential to metastasize. The majority of patients with pulmonary carcinoid have an excellent survival, even if they present with lymph node metastases. Large cell neuroendocrine and small cell carcinoma progress rapidly and are generally widespread at the moment of diagnosis. Their overall prognosis is poor. Increased knowledge about pulmonary neuroendocrine tumors biology and the genetic characteristics, imply that carcinoid tumors appear to have a different etiology and pathogenesis than large cell neuroendocrine and small cell carcinoma. In practice, it could be easiest to conceptualize this group of pulmonary tumors as a spectrum of malignancy ranging from the low grade typical carcinoid to the highly malignant large cell neuroendocrine and small cell carcinoma. Typical carcinoid tumors associated with a fairly benign behavior should be classified as low-grade neuroendocrine tumor/carcinoma (G1) and atypical carcinoid tumors as intermediate-grade tumor/carcinoma (G2). Whereas, large cell neuroendocrine and small cell carcinoma should be grouped together under the designation of high-grade neuroendocrine tumor/carcinoma (G3).Rozrosty neuroendokrynne w płucach stanowią specyficzną grupę zmian, głównie nowotworowych, charakteryzujących się wspólną morfologią, budową ultrastrukturalną, reakcjami immunohistochemicznymi i biologią molekularną. W ciągu ostatnich lat klasyfikacja nowotworów neuroendokrynnych płuc wielokrotnie ulegała zmianom. Obecnie wyodrębniono 4 typy nowotworów neuroendokrynnych, wśród których znalazły się rakowiaki typowe i atypowe, raki wielkokomórkowe neuroendokrynne oraz raki drobnokomórkowe. Nowotwory neuroendokrynne stanowią około 20% pierwotnych złośliwych guzów kwapłuc. Wśród nich największy procent stanowią raki drobnokomórkowe (13-17%). Właściwe rozpoznanie histopatologiczne, określenie stopnia zaawansowania klinicznego i patologicznego choroby są istotne ze względu na różny przebieg, rokowanie i odmienne postępowanie terapeutyczne. Rakowiaki i raki wielkokomórkowe neuroendokrynne są zwykle leczone operacyjnie, natomiast raki drobnokomórkowe - chemioterapią. Rakowiaki, zwłaszcza typowe, należą do grupy złośliwych nowotworów neuroendokrynnych o dobrym rokowaniu, nawet w przypadkach, w których stwierdza się przerzuty w okolicznych węzłach chłonnych. Raki wielkokomórkowe neuroendokrynne i drobnokomórkowe odpowiadają postaciom o niezwykle agresywnym przebiegu, złym rokowaniu i o podobnym czasie przeżycia. Zarówno badania molekularne, jak i genetyczne wskazują na udział odmiennych mechanizmów leżących u podstaw rozwoju rakowiaków oraz raków wielkokomórkowych neuroendokrynnych i drobnokomórkowych płuca. W związku z tym proponowana jest klasyfikacja nowotworów neuroendokrynnych w zależności od wzrastającego stopnia złośliwości. Najlepiej rokująca grupa typowych rakowiaków odpowiadałaby nowotworom neuroendokrynnym o niskim stopniu złośliwości (G1), atypowe rakowiaki - nowotworom o pośrednim stopniu złośliwości (G2), a raki wielkokomórkowe neuroendokrynne i drobnokomórkowe stanowiłyby grupę nowotworów neuroendokrynnych o wysokim stopniu złośliwości (G3)

Pulmonary veno-occlusive disease: pathogenesis, risk factors, clinical features and diagnostic algorithm — state of the art

Pulmonary veno-occlusive disease (PVOD) and pulmonary capillary haemangiomatosis (PCH) are rare disorders, with the estimated prevalence of less than 1 case per million inhabitants. The vascular pathology in PVOD/PCH involves pre-septal and septal veins, alveolar capillaries and small pulmonary arteries. According to the ERS/ESC classification of pulmonary hypertension (PH) from 2015, PVOD/PCH have been included in the subgroup 1’ of pulmonary arterial hypertension (PAH). Recent data indicate, however, the possibility of PVOD/PCH pathology in the patients diagnosed in the group 1. The problem may concern PAH associated with scleroderma, drug- induced PAH, PAH due to HIV infection and up to 10% of patients with idiopathic PAH (IPAH). Recently, bi-allelic EIF2AK4 mutations were found in the cases with heritable form of PVOD/PCH and in about 9% of sporadic cases. Moreover, an association between occupational exposure to organic solvents and PVOD/PCH was proved. The present review is an attempt to summarise the current data on pathogenesis, risk factors, clinical features and diagnostic algorithm for PVOD/PCH

Fetal adenocarcinoma — a rare variant of lung adenocarcinoma with good prognosis

Fetal adenocarcinoma (FA) is a rare variant of lung adenocarcinoma with a good prognosis which represents approximately 0.5% of all primary lung neoplasms. The tumour has nonciliated tubules with morules in the lumen resembling fetal lung at 10 to 16 weeks of gestation. FA typically occurs in young patients 75–80% of whom are tobacco smokers. FA occurs in low- and high-grade forms. Surgical procedure is usually necessary to obtain final diagnosis and a complete surgical resection is the standard treatment. The 5-year survival rate for FA is about 75–80%. We report a case of 32-year-old male, a smoker, who had an incomplete regression of parenchymal consolidations after antibiotic treatment, which led to further diagnostics. An intravenous tumour in one of the pulmonary veins with concomitant development of collateral circulation and pulmonary venous infarction were additional diagnostic problems. Based on the intraoperative microscopic examination, fetal adenocarcinoma was diagnosed. An upper right bilobectomy with intrapericardial ligation of the right superior pulmonary vein was performed as radical treatment. At the 9-month follow-up stage, there has been no evidence of disease recurrence.

Sarcoidosis in coexistence with chronic granulomatous disease

Granulomas formations are present in many lung diseases. Coexistence of one or more of these diseases is very rare. Diagnostics of such cases always poses a challenge. We present a case of coexistence of chronic granulomatous disease (CGD) and sarcoidosis

The bleeding into the emphysematosus bulla imitating lung tumor

Krwawienie do miąższu płucnego jest rzadkim zjawiskiem, które występuje zwykle w wyniku urazu klatki piersiowej, innymi przyczynami są powikłania leczenia antykoagulacyjnego oraz infekcje. W pracy przedstawiono historię choroby pacjenta leczonego przeciwzakrzepowo hospitalizowanego z powodu krwioplucia, będącego objawem krwawienia do pęcherza rozedmowego. Rozstrzygającym badaniem diagnostycznym było badanie rezonansu magnetycznego klatki piersiowej. Ten sposób obrazowania umożliwia w precyzyjny sposób na różnicowanie tkanek. Zastosowanie nowoczesnych technik obrazowania pozwala często na zrezygnowanie z inwazyjnych metod diagnostycznych.Bleeding into the lung parenchyma is a rare phenomenon that usually occurs as a result of chest trauma, other causes are anticoagulant therapy, and infections. The following case presents a patient admitted to the hospital due to haemoptysis, which was a symptom of bleeding into the emphysematosus bulla caused by anticoagulation therapy. The decisive diagnostic examination was chest magnetic resonance. This imaging method allows the precise differentiation of tissues. Using modern imaging techniques can often dispense with invasive diagnostic methods

Intrapericardial cisplatin combined with oral colchicine resulted in long term control of malignant pericardial effusion in the course of metastatic renal cancer

Introduction: Neoplastic pericardial effusion (NPE) represents a common cause of morbidity and mortality in patients with cancer. NPEpresents frequently as cardiac tamponade, requiring urgent pericardiocentesis or pericardiotomy, with subsequent pericardial fluid drainage.Despite high effectiveness of such procedures, the recurrence of effusion is noted in 30- 60% of patients. Intrapericardial therapy withcisplatin was found to be effective in NPE due to lung and breast cancer. Its role in cardiac tamponade due to renal cancer is unknown. Case presentation: We presented an 82-year-old man with renal cancer who was admitted to the Intensive Care Unit becauseof threatening pericardial tamponade due to NPE.Urgent subxiphoid pericardiotomy was performed with subsequent evacuation of 1000 ml of bloody fluid. On the inner surfaceof the pericardium, several pink nodules were found. Histological examination revealed carcinoma clarocellulare. In view of thepersistent high drainage of the pericardium, intrapericardial cisplatin therapy was performed. On the first day after surgery, colchicine0.5 mg/day/po was also introduced. No side effects of the treatment were observed. The patient died 12 months laterdue to cancer progression and cachexia. No recurrence of pericardial effusion was observed. Conclusion: This is the first case study demonstrating long-term efficacy and safety of intrapericardial cisplatin combined withoral colchicine in NPE due to metastatic renal cell carcinoma

Centrilobular nodules in high resolution computed tomography of the lung in IPAH patients — preliminary data concerning clinico-radiological correlates

Introduction: Inhomogeneity of lung attenuation pattern is observed in high resolution chest computed tomography (HRCT) in some IPAH patients despite lack of interstitial lung disease. Such radiological changes are described either as ill-defined centrilobular nodules (CN) or as focal ground glass opacities (FGGO). There is no consensus in the literature, whether they indicate the distinct type of IPAH, or pulmonary venoocclusive disease (PVOD) with subtle radiological changes. Thus the aim of the present pilot study was to assess the frequency and clinical significance of inhomogenic lung attenuation pattern in IPAH. Material and methods: 52 IPAH patients (38 females, 14 males, mean age 41 years ± 15 years), entered the study. All available chest CT scans were reviewed retrospectively by the experienced radiologist, not aware about the clinical data of the patients. Results: CN were found in 10 patients (19%), FGGO — in 12 patients (23%). No lymphadenopathy or interlobular septal thickening suggestive of PVOD were found. The significant differences between CN and the remaining patients included: lower mean age — 31 and 43.5 years, (p = 0.02), lack of persistent foramen ovale (PFO) — 0% and 43% (p = 0.03), and higher mean right atrial pressure (mRAP) — 12.5 mm Hg and 7.94 mm Hg (p = 0.01). No significant survival differences were observed between the groups of CN, FGGO and the remaining patients. Conclusion: Centrilobular nodules in IPAH were combined with lack of PFO, higher mRAP and younger age of patients.  INTRODUCTION: Inhomogeneity of lung attenuation pattern is observed in high resolution chest computed tomography (HRCT) in some IPAH patients despite lack of interstitial lung disease. Such radiological changes are described either as ill-defined centrilobular nodules (CN) or as focal ground glass opacities (FGGO). There is no consensus in the literature, whether they indicate the distinct type of IPAH, or pulmonary venoocclusive disease (PVOD) with subtle radiological changes. Thus the aim of the present pilot study was to assess the frequency and clinical significance of inhomogenic lung attenuation pattern in IPAH. MATERIAL AND METHODS: 52 IPAH patients (38 females, 14 males, mean age 41 years ± 15 years), entered the study. All available chest CT scans were reviewed retrospectively by the experienced radiologist, not aware about the clinical data of the patients. RESULTS: CN were found in 10 patients (19%), FGGO — in 12 patients (23%). No lymphadenopathy or interlobular septal thickening suggestive of PVOD were found. The significant differences between CN and the remaining patients included: lower mean age — 31 and 43.5 years, (p = 0.02), lack of persistent foramen ovale (PFO) — 0% and 43% (p = 0.03), and higher mean right atrial pressure (mRAP) — 12.5 mm Hg and 7.94 mm Hg (p = 0.01). No significant survival differences were observed between the groups of CN, FGGO and the remaining patients. CONCLUSION: Centrilobular nodules in IPAH were combined with lack of PFO, higher mRAP and younger age of patients.

Disseminated pulmonary actinomycosis — an unusual presentation

Promienica to rzadko występująca, przewlekła choroba infekcyjna wywołana przez bakterie beztlenowe Gram-dodatnie z rodzaju Actinomyces. Indukują one odczyn zapalny o charakterze ropnym w tkankach. Promieniowce są komensalami bytującymi w jamie ustnej, przewodzie pokarmowym i drogach rodnych, a infekcje mają charakter niemal wyłącznie endogenny. Ze względu na zmienny obraz kliniczny, przewlekły przebieg, częściej przypomina chorobę nowotworową niż zakaźną. Przedstawiamy przypadek 56-letniego mężczyzny z niezwykle rzadką płucną manifestacją promienicy w postaci obustronnych rozsianych guzków w miąższu płuc z objawami ogólnymi, po wstępnym leczeniu przeciwprątkowym. Rozpoznanie ostatecznie ustalono na podstawie badania histologicznego wycinków z płuc. Po 7 miesiącach leczenia przeciwbakteryjnego uzyskano poprawę kliniczną i radiologiczną.Actinomycosis is a rare, chronic infectious disease caused by anaerobic Gram-positive bacteria Actinomyces spp. They induces suppurative inflammation in tissues. They live as commensals in the oropharynx, interstitial tract and genital mucosa, causing almost exclusively endogenic infections. Beacause variable clinical course, its chronicity, quite often actinomycosis mimics rather neoplasmatic disease than infection. We present the case of 56-year old male with unusual pulmonary actinomycosis manifestation as bilateral disseminated lung nodules with systemic symptoms, after initial antitubercular treatment. Diagnosis definitely was made of histologic evaluation of lung specimen from surgical biopsy. After 7-month antibacterial treatment we have achived clinical and radiological improvement

Śródmiąższowe zapalenie płuc u chorego leczonego amiodaronem - opis przypadku

Amiodarone, antiarrhythmic drug of III class is used in patients with supraventricular and ventricular arrhythmias, often with coexisting congestive heart failure. Side effects of amiodarone treatment are observed in approximately 75% of patients. Most dangerous are the symptoms of amiodarone pulmonary toxicity occuring in 2-17% of patients. We present a patient with COPD, in whom interstitial pneumonitis with radiologic features of organizing pneumonia developed after one year of amiodaron treatment due to supraventricular and ventricular arrhythmias. The drug was stopped and steroids were introduced due to marked respiratory insufficiency. Regression of pulmonary symptoms and improvement of ventilatory parameters were observed after 3 months of treatment. Pathogenesis, diagnostic procedures and current methods of treatment of this jatrogenic disease are discussed.Amiodaron, lek antyarytmiczny III klasy, jest stosowany w zaburzeniach rytmu pochodzenia komorowego i nadkomorowego, często ze współistniejącą dysfunkcją lewej komory. U około 75% chorych w czasie leczenia amiodaronem rozwijają się działania niepożądane, które zmuszają niekiedy do odstawienia leku. W 2-17% przypadków dochodzi do powikłań płucnych. W pracy przedstawiono chorego na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, u którego po roku leczenia amiodaronem z powodu nadkomorowych i komorowych zaburzeń rytmu serca stwierdzono zmiany śródmiąższowe w płucach, najbardziej odpowiadające organizującemu się zapaleniu płuc, z objawami ciężkiej hipoksemicznej niewydolności oddychania. Po odstawieniu leku i zastosowaniu kortykosteroidów uzyskano znaczącą poprawę kliniczną. W pracy przedstawiono aktualne poglądy na temat rozpoznawania tego jatrogennego schorzenia, zapobiegania mu i leczenia