Interdisciplinary diabetic foot clinics

Obecnie wzrastają szanse na uratowanie kończyny u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej, którzy znajdują się pod opieką wielodyscyplinarnych poradni. Postęp w zakresie opieki nad chorymi z zespołem stopy neuropatycznej wynika zarówno z wprowadzenia efektywnych technik odciążania, systematycznego chirurgicznego oczyszczania ran, jak również ze skuteczniejszego leczenia infekcji. Postępowanie w zespole stopy niedokrwienno-neuropatycznej obejmuje odciążenie stopy, oczyszczanie rany oraz zabiegi rewaskularyzacji i leczenie infekcji. Martwica tkanek wynika z miażdżycowego zwężenia naczyń kończyn dolnych, septycznego zapalenia naczyń oraz hiperplazji warstwy wewnętrznej. U chorych na cukrzycę, zarówno plastyka, jak i przeszczepy naczyń kończyn dolnych są skuteczne. Infekcje stóp u chorych na cukrzycę mogą stwarzać trudności diagnostyczne. Stan zapalny może również ulegać szybkiej progresji do martwicy. Działania profilaktyczne oraz edukacja chorych na cukrzycę mogą zmniejszyć ryzyko amputacji, jednak nie zapobiegają powstawaniu owrzodzeń. Ze względu na wzrastającą liczbę chorych na cukrzycę oraz chorych z zespołem stopy cukrzycowej konieczne jest — również w Polsce — wprowadzenie globalnych programów prewencji i leczenia.Patients who attend multidisciplinary diabetic foot clinics have an increased limb survival rate. Advances in the care of the neuropathic foot have come from efficient techniques to relieve high plantar pressures and from frequent debridement as well as from advances in the management of infection. The fundamentals of treatment of the neuroischaemic foot are relief of pressure, debridement, revascularisation and control of infection. Tissue necrosis results from atherosclerotic narrowing of the leg arteries, septic occlusive vasculitis and intimal hiperplasia of the digital arteries. Revascularisation (angioplasty and by pass) can be very succesful. Infection in the diabetic foot is often difficult to detect and may progress rapidly to necrosis. The immune response of the diabetic patient to infection is poor. Preventative foot care and educational programmes in high risk patients may avert amputations but at present they do not prevent ulceration. The number of patients with diabetic foot problems in Poland and all over the world is increasing and global programmes for treatment and prevention have to be introduced

Bóle nóg u chorych na cukrzycę

Jedną z najczęstszych dolegliwości, na które skarżą się pacjenci z cukrzycą zgłaszający się do swojego lekarza rodzinnego, są bóle nóg. W bardzo wielu przypadkach wszelkie dolegliwości bólowe nóg u pacjentów z cukrzycą są rutynowo przypisywane niedokrwieniu i w ten sposób leczone, tymczasem przyczyn może być wiele. Zmiany zwyrodnieniowe, reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) czy napady dny moczanowej mogą — podobnie jak w ogólnej populacji — występować również u chorych na cukrzycę. W rozpoznaniu różnicowym należy jednak uwzględnić przede wszystkim bóle związane z polineuropatią cukrzycową, które mają pewne charakterystyczne cechy pozwalające odróżnić je od dolegliwości na tle niedokrwienia kończyn. Właściwa diagnoza pozwala na wdrożenie odpowiedniego leczenia. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 2, 156–16

Zespół stopy cukrzycowej - patogeneza i praktyczne aspekty postępowania

Zespół stopy cukrzycowej jest najczęstszą przyczyną nieurazowej utraty kończyny. Owrzodzenia stóp u chorych na cukrzycę stanowią istotny czynnik ryzyka amputacji. Najważniejszym czynnikiem etiologicznym w patogenezie owrzodzeń jest neuropatia, a współistnienie niedokrwienia kończyn znacznie pogarsza rokowanie. Gojenie ran u chorych na cukrzycę jest zaburzone. Infekcje w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej są najczęstszą przyczyną hospitalizacji związanych z cukrzycą. Podstawą rozpoznania zakażenia jest wnikliwa ocena występowania klinicznych cech infekcji. W przypadku ran z objawami infekcji trzeba wykluczyć współistnienie zapalenia kości. Antybiotykoterapię zakażonych ran należy prowadzić na podstawie wyników badania bakteriologicznego. Leczenie owrzodzeń u chorych na cukrzycę obejmuje wiele elementów i powinno się odbywać w specjalistycznych wielodyscyplinarnych poradniach stopy cukrzycowej. Edukacja pacjentów i personelu medycznego stanowi najważniejszy element prewencji owrzodzeń i amputacji kończyn. Wytyczne dotyczące postępowania w zespole stopy cukrzycowej od kilku lat są uwzględniane w zaleceniach Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego

Zmiany w obrębie skóry u pacjentek po mastektomii z powodu raka sutka

Podstawą leczenia raka gruczołu piersiowego jest usunięcie całego sutka wraz z węzłami dołu pachowego. Następstwami zabiegu są: przewlekły obrzęk kończyny górnej, włóknienie tkanki podskórnej, rogowacenie naskórka i bliznowacenie skóry, a najgroźniejszym - mięsak limfatyczny. Często po mastektomii dochodzi do nasilonych zmian w obrębie blizny pooperacyjnej. Po radioterapii, stosowanej u części pacjentek, obserwuje się wczesne i późne powikłania popromienne. Najczęściej (u ponad 90% chorych) występuje rumień, rzadziej złuszczenia, owrzodzenia i martwica skóry. Brak należytej pielęgnacji skóry napromienianej utrudnia jej gojenie oraz sprzyja rozwojowi zmian nowotworowych. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 3, 174-18

Infekcje stóp u chorych na cukrzycę - postępowanie w praktyce lekarza rodzinnego

Infekcje kończyny dolnej są przyczyną znaczącej chorobowości i wysokiej śmiertelności u chorych na cukrzycę, a ich leczenie generuje duże koszty. Diagnostyka opiera się na ocenie klinicznej oraz badaniu mikrobiologicznym. Czynnikami etiologicznymi krótkotrwałych infekcji o niewielkim nasileniu są zwykle bakterie tlenowe Gram (+) ziarniaki, zwłaszcza gronkowiec złocisty. W ranach przewlekłych i poważnych zakażeniach oprócz tych organizmów obserwuje się florę mieszaną, np. bakterie Gram (-) i beztlenowce. Poza oczyszczaniem rany, odciążeniem kończyny i - gdzie jest to niezbędne - interwencją chirurgiczną podstawę leczenia stanowi ogólnoustrojowa antybiotykoterapia. Niedokrwienie kończyny w istotnym stopniu utrudnia leczenie i zwiększa ryzyko amputacji. Mimo tych ograniczeń, wyniki najnowszych badań wykazują, że właściwe postępowanie oraz intensywne leczenie w wielu przypadkach prowadzi do uratowania kończyny. Właściwym miejscem do terapii owrzodzeń oraz infekcji stóp u chorych na cukrzycę są wielospecjalistyczne poradnie stopy cukrzycowej. Trudny dostęp do takich poradni powoduje, że ten obowiązek przesuwa się na praktykę lekarza rodzinnego. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 2, 108-11

The role of osteoprotegerin/RANKL/RANK axis in diabetes complications and coronary heart disease

Osteoprotegeryna (OPG) i RANKL są cytokinami z rodziny TNF regulującymi osteoklastogenezę; mogą również odgrywać rolę w regulacji procesu kalcyfikacji naczyń. Zaburzenia osi osteoprotegeryna/ /RANKL/RANK opisano w wielu schorzeniach. Wyniki badań przeprowadzonych w ostatnich latach wskazują na istnienie istotnej zależności między podwyższonym stężeniem osteoprotegeryny a występowaniem choroby wieńcowej i śmiertelnością z przyczyn sercowo-naczyniowych. Podwyższone stężenie osteoprotegeryny obserwowano u chorych na cukrzycę, a także u pacjentów z cukrzycą i mikroangiopatią. Artropatia Charcota charakteryzuje się osteopenią oraz nasiloną kalcyfikacją naczyń. Powstała hipoteza dotycząca roli układu OPG/RANKL - jako cytokin zaangażowanych w patogenezie obu procesów - w mechanizmie powstawania artropatii Charcota.Osteoprotegerin and RANKL are cytokines belonging to the TNF family which regulate osteoclastogenesis and may play role in vascular calcification. Abnormalities in osteoprotegerin/RANKL/RANK system have been described in many diseases. Recent clinical studies suggest significant correlation between elevated serum OPG levels and coronary artery disease as well as cardiovascular mortality. Increased OPG levels were also observed in patients with diabetes and in subjects with diabetes and microangiopathy. Charcot arthropathy is characterized by the presence of osteopenia and vascular calcification. OPG and RANKL - as cytokines involved in both processes - may play a significant role in the pathogenesis of this complicatio

Diabetic foot infections

Infekcje stóp u chorych na cukrzycę stanowią poważny problem, ponieważ mogą być przyczyną amputacji kończyny. Z tego względu, że w wielu wypadkach nie występują typowe objawy kliniczne, diagnozę stawia się zbyt późno. U chorych z infekcjami łagodnymi, którzy wcześniej nie otrzymywali antybiotyków, infekcje są z reguły wywołane przez ziarniaki Gram-dodatnie. W przypadku poważniejszych infekcji flora jest zwykle mieszana, a terapia empiryczna powinna uwzględniać antybiotyki o szerokim spektrum działania. Infekcje o łagodnym i umiarkowanym stopniu nasilenia mogą być leczone w warunkach ambulatoryjnych. Przewlekła infekcja tkanek miękkich może prowadzić do rozwoju zmian zapalnych w kościach. Rozpoznanie zapalenia kości jest trudne i może wymagać wykonania biopsji kości lub rezonansu magnetycznego. W niektórych przypadkach zapalenie kości może być leczone zachowawczo, jednak antybiotyki, przynajmniej początkowo, należy podawać parenteralnie, a terapia powinna trwać co najmniej 6 tygodni. Leczenie infekcji stóp u chorych na cukrzycę powinny prowadzić zespoły wielospecjalistyczne.Foot infections are common and serious problem in patients with diabetes which can lead to lower limb amputations. Diagnosis in many cases can be delayed due to the lack of typical clinical signs. In patients with mild infections who did not previously received antibiotics infection is usually caused by G(+) cocci. More severe soft tissue infections are polymicrobial and empiric therapy must include broad spectrum antibiotics. Mild and moderate infections can be treated on outpatient basis. Chronic soft tissue infection can lead to osteomielitis. Diagnosis of bone infection is difficult and may require bone biopsy or magnetic resonance imaging. In some cases osteomielitis can be treated conservatively but therapy should last for at least 6 weeks. Treatment should always cover Staphylococcus aureus and initially antibiotics should be given intravenously. Antibiotic therapy for not infected wounds is not recommended. Multidisciplinary approach to treatment of diabetic foot infection is necessary

Virtual bronchoscopy and bronchofiberoscopy — a comparison of diagnostic value in assessment of centrally localized lung tumor

Introduction: Virtual bronchoscopy (VB) is a new, noninvasive diagnostic technique which allows visualizing trachea and bronchi. Virtual images are created on the basis of data derived from helical CT scans using special protocol. A reconstructed, virtual image of the bronchial tree is very similar to that seen during conventional bronchofiberoscopy (FOB). The aim of the study was to compare VB images of the bronchi with those coming from FOB and evaluate diagnostic value of VB in centrally localized lung tumor. Material and methods: The studied group consisted of 40 patients with suspicion of centrally localized lung cancer. Primary diagnosis was based on the chest X-ray. Each patient underwent CT and bronchofiberoscopy and after those routine procedures the VB analysis was performed. The results of the FOB were not known for radiologist performing VB. In both used methods, FOB and VB, the evaluation and comparison of the features of tumor presence, bronchial stenosis and widening of the carina were performed. In all 40 patients lung cancer was confirmed. The diagnosis was established by histopathologic examination of the tissue biopsy: 32 patients (80%) — non small cell lung cancer, 2 patients (5%) — small cell lung cancer, 5 patients (12.5%) — squamous cell carcinoma, 1 patient (2.5%) — carcinoid. Results: Diagnostic value of VB in assessment of the for presence of the tumor in bronchus was: sensitivity 79.5%, specificity 95.5%, for bronchial stenosis: sensitivity 58.6%, specificity 98.1% and for widening of carina: sensitivity 60.7%, specificity 97.7%. Conclusion: The results indicate that virtual bronchoscopy is highly sensitive and specific diagnostic method, a clinically valuable for the evaluation of lung tumor with a central location.Wstęp: Bronchoskopia wirtualna (VB) jest nową, nieinwazyjną metodą obrazowania oskrzeli. Jej zasada opiera się na komputerowym przetworzeniu obrazów uzyskanych w trakcie wykonywania spiralnej tomografii komputerowej (CT). Badanie wykonuje się na tomografie wielorzędowym. Po przetworzeniu za pomocą specjalnego programu, uzyskuje się rekonstrukcję drzewa oskrzelowego odwzorowującą obraz widoczny w trakcie bronchofiberoskopii (FOB). Celem pracy była próba porównania obrazów drzewa oskrzelowego uzyskanych za pomocą VB i FOB. Materiał i metody: Do badania zakwalifikowano 40 pacjentów z podejrzeniem guza płuca umiejscowionego centralnie, hospitalizowanych w I Klinice Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie. Rozpoznanie wstępne postawiono na podstawie zdjęcia przeglądowego klatki piersiowej (PA i boczne). Każdy pacjent miał wykonaną CT i FOB (badania rutynowe) oraz równolegle VB. Osoba wykonująca VB nie znała wyniku badania FOB; również osoba wykonująca FOB nie znała wyniku VB. Oceniano obecność guza w oskrzelu, obecność zwężenia oskrzela oraz obecność poszerzenia ostrogi. Następnie porównano wyniki uzyskane za pomocą FOB i VB. U wszystkich pacjentów na podstawie badania histopatologicznego uzyskano rozpoznanie raka płuca: 32 osoby (80%) — rak niedrobnokomórkowy bez dokładnego określenia rodzaju komórek, 5 osób (12,5%), — rak płaskonabłonkowy, 2 osoby (5%) — rak drobnokomórkowy, jeden chory (2,5%) — rakowiak. Wyniki: W VB uzyskano następujące wyniki: dla obecności guza w oskrzelu czułość VB wynosiła 79,5%, a swoistość 95,5%, dla oceny zwężenia oskrzela czułość wynosiła 58,6%, swoistość 98,1%, dla oceny poszerzonej ostrogi — czułość 60,7%, swoistość 97,7%. Wnioski: Uzyskane wyniki wskazują, że VB jest czułą i wysoce swoistą metodą diagnostyczną, wartościową klinicznie dla oceny guza płuca o centralnej lokalizacji

Pulmonary veno-occlusive disease: pathogenesis, risk factors, clinical features and diagnostic algorithm — state of the art

Pulmonary veno-occlusive disease (PVOD) and pulmonary capillary haemangiomatosis (PCH) are rare disorders, with the estimated prevalence of less than 1 case per million inhabitants. The vascular pathology in PVOD/PCH involves pre-septal and septal veins, alveolar capillaries and small pulmonary arteries. According to the ERS/ESC classification of pulmonary hypertension (PH) from 2015, PVOD/PCH have been included in the subgroup 1’ of pulmonary arterial hypertension (PAH). Recent data indicate, however, the possibility of PVOD/PCH pathology in the patients diagnosed in the group 1. The problem may concern PAH associated with scleroderma, drug- induced PAH, PAH due to HIV infection and up to 10% of patients with idiopathic PAH (IPAH). Recently, bi-allelic EIF2AK4 mutations were found in the cases with heritable form of PVOD/PCH and in about 9% of sporadic cases. Moreover, an association between occupational exposure to organic solvents and PVOD/PCH was proved. The present review is an attempt to summarise the current data on pathogenesis, risk factors, clinical features and diagnostic algorithm for PVOD/PCH

Physiotherapeutic approach in managing a patient after below-knee amputation due to diabetic foot syndrome

 Diabetic foot syndrome (DFS) is the most common complication in the course of diabetes and can lead to loss of the lower limb. In case of amputation an important role is played by physiotherapeutic proce­dures and secondary prevention. The article presents the case of a 75-year-old man with type 2 diabetes, after below- knee amputation of the left lower limb in the course of DFS. The patient underwent a physi­otherapeutic treatment consisting of a number of procedures aimed at re-education of the gait function and learning to use the prosthesis. It played an impor­tant role in restoring social and professional activities of the patient and thus enabled him to return to his usual life. (Clin Diabetol 2017; 6, 6: 218–220) Diabetic foot syndrome (DFS) is the most common complication in the course of diabetes and can lead to loss of the lower limb. In case of amputation an important role is played by physiotherapeutic proce­dures and secondary prevention. The article presents the case of a 75-year-old man with type 2 diabetes, after below- knee amputation of the left lower limb in the course of DFS. The patient underwent a physi­otherapeutic treatment consisting of a number of procedures aimed at re-education of the gait function and learning to use the prosthesis. It played an impor­tant role in restoring social and professional activities of the patient and thus enabled him to return to his usual life. (Clin Diabetol 2017; 6, 6: 218–220