Cardiac Dyssynchrony as a Pathophysiologic Factor of Functional Mitral Regurgitation: Role of Cardiac Resynchronization Therapy

Functional mitral regurgitation, a common problem in patients with left ventricular systolic dysfunction, has a strong negative impact on prognosis. Beneficial effects of surgical treatment in functional mitral regurgitation are still a matter of debate. Thus, cardiac dyssynchrony, a factor involved in functional mitral regurgitation pathophysiology, may become a therapeutic target in patients with this condition. This part of the book presents the pathophysiology of functional mitral regurgitation as a dynamic process, with particular emphasis on cardiac dyssynchrony, as both a contributor to functional mitral regurgitation and a target for cardiac resynchronization therapy. The underlying mechanisms of success and failure in the resynchronization therapy are discussed, along with therapeutic approaches to symptomatic patients with severe left ventricular dysfunction and significant persistent functional mitral regurgitation

The use of octreotide in the symptomatic treatment of patients with neuroendocrine tumours: a single-centre experience

Neuroendocrine tumours (NETs) are a heterogeneous group of tumours originating from endocrine cells scattered throughout the body and which form the diffuse endocrine system. Functioning tumours produce hormones or catecholamines which are responsible for the characteristic clinical picture. Surgery is the treatment of choice for patients with NETs, although it can rarely be radical. Somatostatin analogues play an important role in the drug treatment of NETs, as they effectively control the signs and symptoms of the excessive release of hormones by these tumours. Treatment with somatostatin analogues improves the quality of life for the patient and prolongs survival. We report on four patients with neuroendocrine tumours managed with somatostatin analogues: one male patient with carcinoid syndrome; one female patient with clinical manifestations of functioning VIPoma; and two male patients with ectopic ACTH syndrome.Neuroendocrine tumours (NETs) are a heterogeneous group of tumours originating from endocrine cells scattered throughout the body and which form the diffuse endocrine system. Functioning tumours produce hormones or catecholamines which are responsible for the characteristic clinical picture. Surgery is the treatment of choice for patients with NETs, although it can rarely be radical. Somatostatin analogues play an important role in the drug treatment of NETs, as they effectively control the signs and symptoms of the excessive release of hormones by these tumours. Treatment with somatostatin analogues improves the quality of life for the patient and prolongs survival. We report on four patients with neuroendocrine tumours managed with somatostatin analogues: one male patient with carcinoid syndrome; one female patient with clinical manifestations of functioning VIPoma; and two male patients with ectopic ACTH syndrome

Treatment and monitoring post transplant diabetes mellitus in patients after kidney transplantation

Pacjenci po przeszczepieniu nerki cechują się dużym ryzykiem rozwoju cukrzycy potransplantacyjnej (PTDM). Następstwa kliniczne tej choroby, do których należy zwiększone ryzyko zgonów, głównie z przyczyn sercowo-naczyniowych, są bardzo poważne i stanowią istotny problem społeczny. Prewencja, wczesne wykrywanie i skuteczne leczenie stwarzają szansę na poprawę tej niekorzystnej prognozy. W chwili wykrycia PTDM zaleca się modyfikację stylu życia prowadzającą do zmniejszenia masy ciała poprzez zwiększenie aktywności fizycznej i prozdrowotne zmiany w diecie. W miarę możliwości redukuje się dawki glikokortykosteroidów (co może nasilić epizody ostrego odrzucania) oraz dokonuje się konwersji z takrolimusu do cyklosporyny. Niektóry autorzy wypracowali algorytm postępowania w PTDM. Jeśli wartości glikemii w osoczu krwi żylnej mieszczą się w przedziale 130-180, zaleca się dietę cukrzycową; w przypadku braku zadowalających efektów, a także przy większych wartościach glikemii wynoszących 181-250 mg/dl, wprowadza się doustne leki hipoglikemizujące. Powinno się je stosować bardzo ostrożnie, a rodzaj leku i dawkę należy indywidualnie dobrać dla każdego chorego. Przy wartościach glikemii na czczo powyżej 250 mg/dl konieczne jest leczenie insuliną. W terapii cukrzycy równie ważna jest właściwa kontrola ciśnienia tętniczego i gospodarki lipidowej. Niewątpliwie prewencja i leczenie PTDM stanowią ważny element kompleksowej opieki nad pacjentem po przeszczepieniu nerki.People who are a kidney transplant recipients are at high risk of developing diabetes (PTDM). This can lead to significant complications being a major cause of death. So early diagnosis and effective treatment are necessary to improve the prognosis and quality of patient’s live. After transplantation, an aggressive program should include life style intervention such as exercise training and reduce obesity to minimize the risk of PTDM. When diabetes develops, the dose of corticosteroids should be reduced as soon as possible. Any reduction in corticosteroid dose should be balanced against the possible increased risk of graft rejection. Transplant recipients who develop PTDM while receiving the tacrolimus may also benefit from a switch to the less diabetogenic agent cyclosporine. In patients with fasting blood glucose values of 130-180 mg/dl, the initial intervention is dietary restriction of concentrated sugars. Patients, who are refractory to dietary control or those with fasting blood glucose values of 181-250 mg/dl are usually started an oral hypoglycemic agents ( the choice of drugs should be made by the physician for each person ). People with fasting blood glucose values > 250 mg/dl or those who are unresponsive to oral hypoglycaemic agents need insulin. Good controlling of hypertension and hyperlipidaemia is also important. Use statins and ACE inhibitors is particularly helpful. The prevention and treatment of PTDM is an important part of the care of people who undergo kidney transplantation

Czynniki ryzyka wystąpienia zaburzeń gospodarki węglowodanowej po przeszczepieniu nerki

Introduction: Post-transplant diabetes mellitus (PTDM), pre-diabetes-impaired glucose tolerance (IGT) and impaired fasting glucose (IFG) are frequent complications after organ transplantation. The aim of this study was to assess the frequency of PTDM, IFG and IGT in a group of renal transplant recipients, to compare the frequency of glucose metabolism disorders in subjects treated with tacrolimus and with cyclosporine, and to establish the influence of different risk factors on the development of glucose metabolism disorders. Material and methods: We examined 206 non-diabetic kidney allograft recipients (age 46.4 ± 12.3 years, time since transplantation 45.5 ± ± 33.6 months, BMI 26.3 ± 4.5 kg/m2). Glucose metabolism disorders were diagnosed using an oral glucose tolerance test. Logistic regression was used to assess the influence of each risk factor (age, BMI, waist circumference, physical activity, the presence of cardiovascular disease, positive family history of diabetes, cholesterol and triglycerides concentration) on the development of glucose metabolism disorders. Results: In 103 patients (50%), we diagnosed glucose metabolism disorders. 19% of patients had PTDM, 14% IFG, and 17% IGT. We did not find any differences in the frequency of glucose metabolism disorders between patients treated with tacrolimus and with cyclosporine. Multivariate analysis identified BMI and a family history of diabetes as independent risk factors of glucose metabolism disorders. Conclusions: We found a high prevalence of glucose metabolism disorders in the examined group. This suggests that kidney transplant recipients should be screened for these disturbances. Patients with higher BMI and with first-degree relatives with diabetes had an increased risk of glucose metabolism disorders after kidney transplantation.Wstęp: Cukrzyca potransplantacyjna (PTDM) jak również stan przedcukrzycowy — nieprawidłowa glikemia na czczo (IFG) i nieprawidłowa tolerancja glukozy (IGT) są jednymi z częstszych powikłań po przeszczepieniu narządu. Celem pracy była ocena częstości występowania PTDM, IFG i IGT u osób po przeszczepieniu nerki, porównanie częstości występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej u osób leczonych takrolimusem i cyklosporyną oraz ocena wpływu różnych czynników ryzyka na rozwój tych zaburzeń. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 206 osób po przeszczepieniu nerki bez rozpoznanych dotychczas zaburzeń gospodarki węglowodanowej (wiek 46,4 ± 12,3 lat, czas od przeszczepienia 45,5 ± 33,6 miesięcy, BMI 26,3 ± 4,5 kg/m2). U wszystkich badanych wykonano test doustnego obciążenia glukozą. W celu oceny wpływu poszczególnych czynników ryzyka (wiek, BMI, obwód talii, aktywność fizyczna, obecność choroby sercowo-naczyniowej, dodatni wywiad rodzinny w kierunku cukrzycy, stężenie cholesterolu i triglicerydów) na rozwój zaburzeń gospodarki węglowodanowej wykorzystano model regresji logistycznej. Wyniki: U 103 pacjentów (50%) zostały rozpoznane zaburzenia gospodarki węglowodanowej. U 19% badanych zdiagnozowano PTDM, u 14% IFG, u 17% IGT. Nie stwierdzono różnic w częstości występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej u leczonych takrolimusem w porównaniu z leczonymi cyklosporyną. W analizie wieloczynnikowej tylko BMI i dodatni wywiad rodzinny w kierunku cukrzycy okazały się niezależnymi czynnikami ryzyka zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Wnioski: W badanej przez nas grupie chorych stwierdziliśmy wysoką częstość występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Wskazuje to na potrzebę prowadzenia badań przesiewowych w tym kierunku u osób po przeszczepieniu nerki. Osoby z wyższym BMI i z rodzinnym obciążeniem cukrzycą mają podwyższone ryzyko rozwoju zaburzeń gospodarki węglowodanowej po przeszczepieniu nerki

Early predictors of adverse left ventricular remodelling after myocardial infarction treated by primary angioplasty

Background: Progressive left ventricular dilatation (PLVD) occurs after myocardial infarction (MI), and this may take place in the area of primary percutaneous coronary intervention (PCI). The factors predicting PLVD after primary PCI still need to be clarified. The aim of the study was to assess the prevalence and to define the baseline clinical and echocardiographic predictors of PLVD in patients with STEMI treated by primary PCI. Methods: Of the 90 patients initially selected for the study 88 (29 women and 59 men, mean age 67.1 &#177; 5.6 years) with first ST-elevation myocardial infarction (STEMI) treated with primary PCI were examined. Echocardiographic examination was performed in all patients at discharge (M1) and after 6 months (M2). The following factors influencing PLVD were evaluated: type of infarct-related artery (IRA), infarct size expressed as wall motion score index (WMSI) &#8805; 1.5, left ventricular end-diastolic volume index (LVEDVI) &#8805; 80 ml/m2, ejection fraction (EF) &#8804; 45%, restrictive pattern of transmitral flow, time to reperfusion, left ventricular mass index (LVMI) &#8805; 125 g/m2 and coronary risk factors. Results: The overall prevalence of PLVD (according to the criterion of 20% LVEDVI increase from M1 to M2) was 24%. Univariate regression analysis revealed that the following were the significant baseline M1 predictors of adverse PLVD: left anterior descending as IRA (relative risk: rr = 2.3, p < 0.05), WMSI &#8805; 1.5 (rr = 4.29, p < 0.005), EF &#8804; 45% (rr = 2.89, p < 0.005) and a restrictive pattern of transmitral flow (rr = 2.4, p < 0.01). Multivariate logistic analysis showed that the only independent determinant of PLVD was WMSI &#8805; 1.5. Conclusions: Both regional and global left ventricular systolic dysfunction indices as well as severe left ventricular diastolic abnormalities but not left ventricular dilatation at discharge are significant predictors of adverse cardiac remodelling after STEMI in patients treated with primary PCI. However the only independent determinant of PLVD was WMSI &#8805; 1.5 expressing the infarct size. (Cardiol J 2007; 14: 238-245

Difficulties in the diagnosis of ACTH-dependent Cushing&#8217;s syndrome in a patient after left adrenalectomy and treated with glucocorticoids

Zespół Cushinga (CS, Cushing syndrome) będący wynikiem przewlekłego podwyższonego stężenia glikokortykosteroidów w organizmie ma najczęściej podłoże jatrogenne. Większość przypadków zespołu Cushinga uwarunkowanego czynnikami endogennymi jest związana z obecnością gruczolaka przysadki produkującego kortykotropinę. Problem w rozpoznaniu i leczeniu opisywanej choroby związany jest głównie z ustaleniem źródła nadmiernej sekrecji hormonu adrenokortykotropowego (ACTH, adrenocorticotropic hormone), zwłaszcza gdy rezonans magnetyczny nie uwidacznia gruczolaka przysadki. W pracy opisano przypadek pacjentki z narastającymi objawami hiperkortyzolemii i trudnym do ustalenia źródłem choroby. Stosowane okresowo z powodu współistniejących schorzeń glikokortykosteroidy pogłębiały trudności diagnostyczne i opóźniły ostateczne rozpoznanie i leczenie.Cushing&#8217;s syndrome (CS), that is a consequence of chronic excess of corticosteroides, is most frequently of iatrogenic origin. Corticotropin secreting pituitary adenomas are responsible for most cases of endogenous Cushing&#8217; s syndrome. Difficulties in the diagnosis and treatment of ACTH-dependent Cushing&#8217;s syndrome concern with localization of the source of pathological ACTH secretion, particularly when magnetic resonance imaging is unable to identify the pituitary microadenoma. In this paper we present the case of a patient with symptoms of Cushing&#8217;s syndrome and describe problems with localization of the source of hypercortisolemia.The diagnostic process was additionally complicated by the treatment with corticosteroids, ocassionally applied due to concomitant diseases. This delayed the right diagnosis and treatment

Pathogenesis, risk factors and clinical impact of post transplant diabetes mellitus after renal transplantation

Cukrzyca potransplantacyjna stanowi jedno ze znaczących powikłań po przeszczepieniu nerki. Definiuje się ją jako każdą cukrzycę, która ujawnia się po transplantacji narządu, a jej patogeneza jest podobna do cukrzycy typu 2, w której stwierdza się insulinooporność i zaburzenia wydzielania insuliny. Cukrzyca potransplantacyjna jest wypadkową działania czynników ryzyka istniejących przed przeszczepieniem, do których należą między innymi: wiek, przynależność rasowa, uwarunkowania genetyczne i środowiskowe, współistniejące z wcześniejszymi: niewydolnością nerek oraz stosowaniem leków immunosupresyjnych (glikokortykosteroidy, inhibitory kalcyneuryny), czego rezultatem jest dysfunkcja komórek beta i insulinooporność. Pojawienie się cukrzycy po przeszczepieniu nerki wiąże się ze zwiększoną liczbą zgonów, większym nasileniem incydentów sercowo-naczyniowych, podwyższonym ryzykiem infekcji i posocznic zakończonych zgonem. Ponadto u tych chorych obserwuje się zwiększenie liczby epizodów ostrego odrzucania, gorszą czynność i krótszą przeżywalność graftu oraz pogorszenie jakości życia. Prewencja, wczesne wykrycie i optymalne leczenie tej postaci cukrzycy ograniczają zakres powikłań oraz poprawiają rokowanie i komfort życia chorych.Post transplant diabetes mellitus (PTDM) is one of the most significant a complications after renal transplantation. PTDM is diabetes mellitus which develops de novo after renal transplantation. Pathophysiology has important similarities to type 2 Diabetes Mellitus in that there is coexisting insulin resistance and insulin hyposecretion. Thus, pathogenesis appears to be multifactorial due to the combination of the background of previously existing opposing factors determined by age, ethnicity, genetic and lifestyle compounded by pre existing chronic kidney disease and the use of immunosuppressive drugs such as corticosteroids and calcineurin inhibitors. PTDM is associated with an increased level of mortality and cardiac disease, an increased risk of infection with sepsis being a major cause of death. Furthermore, hyperglycaemia is associated with an increased risk of allograft rejection, and horse graft function. Survival is associated with a reduced quality of life in transplant recipients. The prevention, possible early diagnosis and effective treatment of PTDM are necessary in the prevention of chronic complications caused by diabetes and to improve the prognosis and quality of patient&#8217;s life