Degradability of cross-linked polyurethanes based on synthetic polyhydroxybutyrate and modified with polylactide

In many areas of application of conventional non-degradable cross-linked polyurethanes (PUR), there is a need for their degradation under the influence of specific environmental factors. It is practiced by incorporation of sensitive to degradation compounds (usually of natural origin) into the polyurethane structure, or by mixing them with polyurethanes. Cross-linked polyurethanes (with 10 and 30%wt amount of synthetic poly([R,S]-3-hydroxybutyrate) (R,S-PHB) in soft segments) and their physical blends with poly([d,l]-lactide) (PDLLA) were investigated and then degraded under hydrolytic (phosphate buffer solution) and oxidative (CoCl2/H2O2) conditions. The rate of degradation was monitored by changes of samples mass, morphology of surface and their thermal properties. Despite the small weight losses of samples, the changes of thermal properties of polymers and topography of their surface indicated that they were susceptible to gradual degradation under oxidative and hydrolytic conditions. Blends of PDLLA and polyurethane with 30 wt% of R,S-PHB in soft segments and PUR/PDLLA blends absorbed more water and degraded faster than polyurethane with low amount of R,S-PHB

42 Pierwotne chłoniaki kości (PChK)

Pierwotne chłoniaki kości (PChK) stanowią 3% wszystkich złośliwych nowotworów kości oraz 4–5% wszystkich chłoniaków pozawęzłowych. Pierwsze przypadki opisane zostały przez Oberlinga w 1928 r.MateriałW latach 1982–1998 leczono w Centrum Onkologii – Instytucie w Warszawie 12 chorych z rozpoznaniem PChK. Grupę stanowiło 8 kobiet i 4 mężczyzn w wieku 20–69 lat (śr. 46,4 lat). Rozpoznanie mikroskopowe ustalono na podstawie badania materiału operacyjnego lub biopsyjnego. U 6 chorych rozpoznano chłoniaka o średniej złośliwości z komórek B i u jednego chorego chłoniaka o wysokiej złośliwości z komórek T. W 10 przypadkach ustalono stopień zaawansowania IEA i w 2- II EA. Lokalizacja zmian nowotworowych: u 4 chorych zmiany w kościach (w tym u 3 pojedyncze i u 1 wieloogniskowe), u 8 chorych nacieki nowotworowe tkanek miękkich.MetodaZastosowane leczenie: tylko operacyjne – 2 chorych; tylko chemioterapia – 1 chory; tylko radioterapia – 1 chory; u 3 chorych chemioterapia z następową radioterapią; u 4 chorych operacja chemio- i radioterapia oraz u jednego chorego operacja i radioterapia. Dawki leczenia napromienianiem wahały się od 40 do 50 Gy/T.Wyniki11 chorych żyje; 1 chora zmarła w trakcie leczenia z powodu progresji procesu nowotworowego. Przeżycie wolne od choroby od 6 miesięcy do 13 lat (średnio 65,5 miesięcy).WnioskiRzadkość występowania PChK, mała liczebność grup chorych, różnorodna histopatologia, różny stopień zaawansowania i schematy postępowania leczniczego oceniane w badaniach retrospektywnych powodują trudności w ustalaniu odpowiedniego sposobu leczenia

22 Problem oceny wczesnej kardiotoksyczności u chorych na nowotwory Układu Chłonnego

W ostatnich latach dokonał się znaczny postęp metod diagnostycznych oceniających czynność i funkcję serca. Jednocześnie zaobserwowano wzrost późnej kardiotoksyczności u chorych na nowotwory złośliwe po leczeniu onkologicznym szczególnie po skojarzeniu radio- i chemioterapii.W Klinice Nowotworów Układu Chłonnego Centrum Onkologii - Instytut w Warszawie na podstawie prowadzonych badań prospektywnych w latach 1994–1998 stwierdzono występowanie zmian w sercu, których charakter nie jest uwzględniony w stosowanych skalach oceny powikłań według WHO i EORTC/RTOG.Opracowano w związku z powyższym własną skalę oceny wczesnej kardiotoksyczności stosowanego leczenia onkologicznego uwzględniającą występowanie takich zaburzeń serca jak wydłużenie czasu relaksacji izowolumetrycznej lewej komory (IRT), zmian w osierdziu i funkcji zastawek oraz kurczliwości mięśnia sercowego. Przedstawiono proponowaną skalę oceny wczesnej kardiotoksyczności i wstępne wyniki prowadzonego w Klinice od 1997 roku badania prospektywnego

45 Rola radioterapii w kompleksowym leczeniu chorych na szpiczaka

W latach 1995–1998 W Klinice Nowotworów Układu Chłonnego Centrum Onkologii w Warszawie leczono 94 chorych na szpiczaka mnogiego, w tym 39 kobiet i 55 mężczyzn. Rozpiętość wieku wynosiła 23–84 lata (średnia 60,3). U chorych zastosowano radioterapię paliatywną jako jeden z elementów leczenia skojarzonego. Dwóch chorych z rozpoznaniem szpiczaka izolowanego (postać pozakostna: 1. krtań 2. nosogardło) napromieniano radykalnie stosując radioterapię jako samodzielną metod leczenia.Wyłącznie systemowo leczono 18 chorych (programem MP,VAD).W radioterapii paliatywnej stosowano różne frakcjonowania: 1×500 cGy/T, 10×300 cGy, 20×200 cGy/T.W jednym przypadku napromieniano chorą na górną połowę ciała (UHBI) podając dawkę całkowitą 600 cGy/t. Wszyscy chorzy otrzymywali leczenie wspomagające preparatami z grupy bisosfonianów lub Calcytonienę. Przed radioterapią u dwóch chorych wykonano ortopedyczne zespolenie dokonywanych złamań patologicznych: kości ramiennych, kości udowych.Wszyscy chorzy odpowiedzieli na zastosowane leczenie: dwóch chorych z rozpoznaniem Plascocytoma solitare uzyskało CR z 2-letnim okresem przeżycia. Wszyscy chorzy poddani napromienianiu paliatywnemu odnieśli znakomity efekt ustąpienia lub znacznego zmniejszenia dolegliwości bólowych

41 Pierwotne chłoniaki noso-i orogardła

Najczęstszym umiejscowieniem chłoniaków pozawęzłowych jest okolica głowy i szyi: pierścień Waldeyera: nosogardło, podstawa języka i migdałki.MateriałW latach 1995–1998 W Klinice Nowotworów Układu Chłonnego Centrum Onkologii – Instytutu leczono 30 chorych na pierwotne chłoniaki pierścienia Waldeyera w tym 22 chorych ze zmianami w lokalizacji orogardła i 8 chorych nosogardła. Stopień zaawansowania klinicznego: IEA-14 chorych i II EA –16 chorych. Grupę stanowiło 11 kobiet i 19 mężczyzn w wieku 34–77 lat (średnio 62,3 lata). Rozpoznanie histopatologiczne: u 12 chorych chłoniak o średnim stopniu złośliwości z komórek B, u 8 chorych o wysokim stopniu złośliwości z komórek B oraz u 10 chorych chłoniak o mniejszym stopniu złośliwości. U żadnego chorego nie występowały objawy ogólne.Metoda26 chorych leczono metodą skojarzoną: chemioterapia (schematy z adriamycyną) z następowym leczeniem napromienianiem. Radioterapia w warunkach promieniowania gamma kobaltu 60 lub fotonami X o energii 9 MV technikąq dwóch pól twarzowo – szyjnych naprzeciwległych i pole szyjne dolne; w przypadkach guzów nosogardłar również pole przednie z objęciem sitowia. Dawka całkowita z pól bocznych w granicach 40–50 Gy/T oraz pole szyjne dolne 40–50 Gy. Oceniono powikłania wczesne leczenia napromienianiem według skali EORTC/RTOG.WynikiŻyje 23 chorych (w tym 2 chorych leczonych z powodu progresji procesu nowotworowego). 21 chorych żyje w całkowitej remisji w okresie wolnym od choroby od 12 do 48 miesięcy. Średni czas wolny od choroby 33,4 miesiące

43 Izolowany szpiczak kości tkanek miękkich

Izolowany szpiczak kości (ISK) lub tkanek miękkich (ISTM) stanowi ok. 7% chorób układu krwiotwórczego.MateriałGrupę stanowi 17 chorych z rozpoznaniem izolowanego szpiczaka kości (ISK) i 10 chorych z izolowanym szpiczakiem tkanek miękkich (ISTM) leczonych w Centrum Onkologii w Warszawie w latach 1990–1998. W grupie ISK było 9 kobiet i 8 mężczyzn w wieku 37–72 (średnia wieku 54 lata) z lokalizacją zmian: kręgi piersiowe (8 chorych), lędźwiowe (2 chorych), szyjne (1 chory), kości biodrowo - kulszowej (3 chorych), kość ramienna (1 chory), żuchwa (1 chory), natomiast w grupie ISTM: 4 kobiety i 6 mężczyzn w wieku 35–81 lat (średnio 61 lat) z lokalizacją zmian: zatoka szczękowa i sitowie (3 chorych) jama nosowa (3 chorych), podniebienie miękkie (2 chorych), krtań (1 chora).MetodaW grupie ISK u 10 chorych wykonano laminektonię z powodu kompresji rdzenia z uzupełniającym napromienianiem w dawce 30–44 Gy/T. Dawka całkowita napromieniania w całej grupie wynosiła 30–50 Gy/T. W grupie EMP 6 chorych leczono wyłącznie napromienianiem, 1 chorego operacyjnie, pozostałych metodą skojarzoną: napromienianie i chemioterapia. Dawka całkowita leczenia napromienianiem wynosiła 30–60 Gy/T.WynikiW grupie ISK żyje 13 chorych, w tym 2 chorych z uogólnioną postaciąq choroby, 4 chorych zmarło z powodu postępu procesu nowotworowego przejście w szpiczaka mnogiego). Czas wolny od choroby wynosi 12–71 miesięcy (średnio 49 miesięcy). W grupie ISTM żyje 8 chorych, w tym 6 z całkowitąq remisją. Czas przeżycia wolnego od choroby wynosi 29–104 miesiące (średnio 54 miesiące).WnioskiDotychczasowe obserwacje potwierdzają doniesienia literaturowe: chorzy z postaciąq ISK narażeni są częściej na uogólnienie procesu chorobowego. Okres wolny od choroby w grupie z ISTM jest dłuższy niż chorych z ISK

5 Miejsce radioterapii w leczeniu chorych na pierwotne chłoniaki śródpiersia o wysokim stopniu złośliwości histologicznej

MateriałW latach 1991–1998 leczono w Centrum Onkologii – Instytucie im. Marii Skłodowskiej – Curie w Warszawie 31 chorych na pierwotnego chłoniaka śródpiersia o wysokim stopniu złośliwości z dużych komórek B (I-IV stopień klinicznego zaawansowania), w tym 16 kobiet i 15 mężczyzn w wieku od 17 do 59 lat (media 30 lat).MetodaWszyscy chorzy zostali poddani chth (30 chorych wg programu: CHOP –media 6 kursów, 1 chorzy wg programu Pro-MACE-MOPP-6 kursów). U 27 (87%) chorych uzyskano na leczenie –Cr u 9 (29%) chorych, Pr u 18 (58%) chorych. U 1 chorego, u którego wystąpiła szybka progresja po leczeniu I rzutu; po zastosowaniu chth drugiego rzutu uzyskano CR.Radioterapię przeprowadzono u 25 (81%) chorych; u 18 (58%) jako leczenie uzupełniające po chth; u 2 chorych jako leczenie 1 rzutu; u 5 chorych jako leczenie paliatywne z powodu progresji zmian po chamioterapii. 21 chorych było napromienianych tylko na śródpiersie, 4 chorych również na inne okolice pierwotnie zajęte. Dawka całkowita wynosiła 36–48 Gy/t (media 40 Gy/t) we frakcjonowaniu konwencjonalnym (1,8–2 Gy/t). U 4 chorych, u których stwierdzono progresję w OUN przeprowadzono napromienianie mózgu (36–40,6 Gy/t) z dokanałowym podawaniem cytostatyków (MTX+DX).WynikiSpośród chorych, którzy uzyskali PR po chth, u 9 uzyskano CR po radioterapii, uzyskując łącznie CR u 18 (58%). W okresie od 3 do 79 miesięcy (media 18 miesięcy), u 8 chorych (1 chory z CR, 7 chorych z PR) wystąpiła progresja choroby. Zmarło 10 chorych, 1 chora została utracona z obserwacji z aktywną chorobą.WnioskiSkuteczniejszym sposobem leczenia chorych na pierwotne chłoniaki śródpiersia o wysokim stopniu złośliwości z dużych komórek B jest leczenie skojarzone: chemioterapia z uzupełniającym napromienianiem. Zastosowanie radioterapii zwiększa liczbę uzyskiwanych CR, jednak wymaga to potwierdzenia na większej grupie chorych

21 Analiza wczesnych i późnych powikłań w grupie chorych leczonych na ziarnicę złośliwą w Centrum Onkologii w Warszawie w latach 1994–1998

W okresie 01.01.1994 do 30.06.1998 w Klinice Radioterapii, a następnie w Klinice Nowotworów Układu Chłonnego Centrum Onkologii – Instytut w Warszawie przeprowadzono prospektywne badania kliniczne, w którym oceniono powikłania leczenia w grupie chorych na ziarnicę złośliwą w stopniach zaawansowania klinicznego I–IV.MateriałAnalizie poddano 426 chorych w tym 206 kobiet i 220 mężczyzn w wieku 15–77 lat (średnio 35). Przeważali chorzy II stopniu zaawansowania klinicznego, bez objawów ogólnych (A) oraz o stwierdzonym typie mikroskopowym ziarnicy złośliwej NS 1 (szczegółowa charakterystyka grupy zostanie przedstawiona w tabelach).MetodaAnalizowaną grupę podzielono na 3 podgrupy: samodzielna radioterapia, samodzielna chemioterapia i metoda leczenia skojarzonego (chemio-radioterapia). Leczenie chemiczne prowadzono schematami: MOPP, MOPP/ABV, EVA; natomiast napromienianie w warunkach terapii megawoltowej promieniami gamma kobaltu 60 lub fotonami X o energii 4,9 lub 15 MeV. Wszystkie badania diagnostyczne (badania laboratoryjne i hormonalne, radiologiczno - ultrasonograficzne) niezbędne tło oceny stopnia zaawansowania choroby, stanu funkcji badanych narządów poddanych ocenie powikłań stosowano wyłącznie w oparciu o bazę Centrum Onkologii w Warszawie. W każdej analizowanej podgrupie przeprowadzono analizę wczesnych i późnych powikłań stosowanego leczenia w oparciu o wiarygodną ocenę stanu chorego przed leczeniem, a powikłania oceniono według stosowanych skal WHO i EORTC / RTOG.Analizie statystycznej poddano również wpływ czynników rokowniczych ziarnicy złośliwej na występowanie powikłań i wzajemne korelacje między nimi.WynikiLeczenie ukończyło obecnie 273 chorych, 51 chorych kontynuuje leczenie z powodu nawrotu procesu chorobowego. Zmarło 48 chorych pierwszorazowych (14 kobiet i 34 mężczyzn), z powodu postępu choroby (33 chorych), powikłań stosowanego leczenia (6 chorych), drugiego nowotworu (6 chorych) oraz z innych przyczyn (3 chorych). Okres obserwacji chorych po leczeniu wynosił od 9 do 54 miesięcy. Średni czas przeżycia chorych znajdujących się w remisji po leczeniu dla całej grupy wynosi 22 miesiące.Przedstawiono szczegółową analizę najczęściej występujących powikłań wczesnych i późnych: hematologiczne, neurologiczne, hormonalne i kardiologiczne oraz analizę przyczyn zgonów wraz z metodologią prowadzonego badania prospektywnego

8 Ocena wyników leczenia samodzielną radioterapią chorych na ziarnicę złośliwą w stopniach klinicznego zaawansowania I-IIIA leczonych w latach 1978–1993

W latach 1978–1993 w Klinice Radioterapii Centrum Onkologii – Instytutu w Warszawie leczono 258 chorych na ziarnicę złośliwą w stopniach zaawansowania klinicznego I-IIIA.MateriałW przedstawionej grupie chorych metodę samodzielnej radioterapii zastosowano u 84 chorych (36 kobiet i 48 mężczyzn). Przeważała grupa wiekowa 30–40 lat (36%). Stwierdzono następujące typy mikroskopowe: LP (20%), NS I (43%), NS II (7%), MC (8%), LD (0%) i NS (22%). Najliczniejszą grupę stanowili chorzy w stopniach zaawansowania: IA (51%) i IIA (41%); niewielka część była w stopniach: IIIA (6%) i IB (2%).MetodaZastosowano napromienianie technikami: STNI (48 chorych – 57%), MANTEL (20 chorych – 24%), IF (7 chorych – 8%), TNł (7% chorych – 8%) i Y (2 chorych – 3%).WynikiW całej grupie chorych średni czas przeżycia całkowitego wynosi 103 miesiące (15–228 miesięcy) natomiast średni czas przeżycia bezobjawowego 98 miesięcy (14–228 miesięcy). Przedstawione zostaną szczegółowe wyniki i powikłania radioterapii w oparciu o analizę statystyczną