Higher hydrocortisone dose increases bilirubin in hypopituitary patients- Results from an RCT

Background Bilirubin has anti-oxidative and anti-inflammatory properties, which may explain its proposed protective effects on the development of cardiometabolic disorders. Glucocorticoids affect heme oxygenase regulation in vitro, which plays a key role in bilirubin production. Effects of variations in glucocorticoid exposure on circulating bilirubin levels in humans are unknown. Here we tested whether a higher hydrocortisone replacement dose affects circulating bilirubin in hypopituitary patients. Materials and methods A randomized double-blind cross-over study (ClinicalTrials.gov, number NCT01546992) was performed in 47 patients with secondary adrenal failure [10-week exposure to a higher hydrocortisone dose (0.4-0.6 mg/kg body weight) vs. 10 weeks of a lower hydrocortisone dose (0.2-0.3 mg/kg body weight)]. Results Plasma total bilirubin was increased by 10% from 7 to 8 mu M in response to the higher hydrocortisone dose (P = 0.033). This effect was inversely related to age (P = 0.042), but was unaffected by sex, obesity and (replacement for) other hormonal insufficiencies. The higher hydrocortisone dose also resulted in lower alkaline phosphatase (P = 0.006) and aspartate aminotransferase activities (P = 0.001). Conclusion Bilirubin is modestly increased in response to higher glucocorticoid exposure in humans, in conjunction with lower alkaline phosphatase and aspartate aminotransferase activities, which are supposed to represent biomarkers of a pro-inflammatory state and enhanced liver fat accumulation

Somatosensory function in patients with secondary adrenal insufficiency treated with two different doses of hydrocortisone:Results from a randomized controlled trial

Background: Low cortisol levels are associated with several functional pain syndromes. In patients with secondary adrenal insufficiency (SAI), the lack in endogenous cortisol production is substituted by the administration of oral hydrocortisone (HC). Our previous study showed that a lower dose of HC led to an increase in reported subjective pain symptoms. Whether different doses of HC substitution alter somatosensory functioning in SAI patients has not been established yet. Methods: In this randomized double blind cross-over trial, forty-six patients with SAI participated. Patients randomly received either first a lower dose (0.2-0.3 mg HC/kg body weight/ day) for 10 weeks followed by a higher dose (0.4-0.6 mg HC/kg body weight/ day) for another 10 weeks, or vice versa. After each treatment period, blood samples were drawn and somatosensory functioning was assessed by determining the mechanical detection threshold (MDT), mechanical pain threshold (MPT), mechanical pain sensitivity (MPS) and the pain pressure threshold (PPT), according to the Quantitative Sensory Testing (QST) battery by the German Network on Neuropathic Pain. Results: The administration of the higher dose of HC resulted in significantly higher levels of cortisol (mean [SD] 748 [245] nmol/L) than the lower dose (537 [250] nmol/L, P Conclusions: The results suggest that the dose of HC has no impact on somatosensory functioning in response to mechanical stimuli in patients with SAI, despite previously found altered subjective pain reports

Cognition in patients treated for pituitary diseases

Cognitie bij patiënten die zijn behandeld voor hypofyseziektes Hypofyseziektes worden gekarakteriseerd door afwijkingen die ontstaan door een tekort of teveel aan hypofyse hormonen of door locale drukeffecten. De oorzaak van een hypofyse aandoening is meestal een goedaardige hypofysetumor uitgaande van de hypofysevoorkwab. De behandeling bestaat doorgaans uit hypofysechirurgie, eventueel gevolgd door radiotherapie indien er sprake is van een tumor rest of hergroei. Hormonale therapie is noodzakelijk als er hormonale verstoringen zijn ten gevolge van de hypofyseziekte zelf, de chirurgie en/of radiotherapie. Vanuit de literatuur zijn er aanwijzingen dat deze verschillende behandelvormen voor hypofyseaandoeningen een effect kunnen hebben op het cognitief functioneren. Deze bevindingen zijn echter meestal gebaseerd op kleine en heterogene patiëntenpopulaties. Daarom hebben wij gekeken naar de effecten van radiotherapie en hormonale en medische therapie op cognitie in grote homogene hypofyse patiëntenpopulaties. Wij vonden dat de conventionele meervelden radiotherapie technieken en gefractioneerde bestralingsplannen geen grote effect hebben op het geheugen en het executief functioneren bij patiënten die waren behandeld voor een niet functionerend hypofyse adenoom. Daarnaast vonden we dat cognitief disfunctioneren geen effect is van succesvol behandelde acromegalie of van groeihormoon onderdrukkende medicatie. Ten slotte vonden wij dat patiënten die zijn behandeld voor secundaire bijnierschorsinsufficiëntie selectieve beperkingen hebben in de cognitieve domeinen van het geheugen, de aandacht, het executief functioneren en de sociale cognitie.