STUMP – atypowy mięśniak macicy - mimikra guza złośliwego?

Cel pracy: Praca opisuje diagnostykę ultrasonograficzną oraz postępowanie w unikalnej, rzadkiej postaci mięśniaków, jaką jest ich atypowa odmiana. Atypowy mięśniak macicy zgodnie z definicją wg WHO nie może być jednoznacznie zakwalifikowany ani jako zmiana łagodna ani złośliwa. Atypowe mięśniaki macicy charakteryzują się umiarkowaną lub wysoką liczbą wielopostaciowych, atypowych komórek nowotworowych z małą liczbą podziałów mitotycznych i brakiem martwicy skrzepowej w obrębie guza. Mają one niski wskaźnik pozamacicznych, wewnątrzbrzusznych nawrotów i znikome ryzyko przerzutów odległych. Występują bardzo rzadko, dlatego stanowią wyzwanie diagnostyczne dla ginekologa-położnika, a pewne rozpoznanie można postawić tylko na podstawie badania histopatologicznego. W prezentowanej pracy przedstawiamy przypadek pacjentki, u której w dnie macicy stwierdzono echo o średnicy 92 mm o niejednorodnej echogeniczności z widocznymi polami bezechowymi, a zastosowanie kodowania przepływu krwi w technice HD doppler wykazało bogatą waskularyzację zarówno obwodowo, jak i centralnie w obrębie guza. W skali wg Exacoustos waskularyzację obwodową oceniono na 4/4 pkt, centralną na 4/4 pkt. Oceniana zmiana w macicy spełniała kryteria wysokiego prawdopodobieństwa zmiany złośliwej, tj. skala naczyniowa 8 pkt (power doppler ≥7 pkt.), zmiana lita, wielkość powyżej 8 cm. Oceniono również prędkość przepływu krwi w naczyniach guza oraz opór naczyniowy ( PSV – 5,76 cm/s, ED – 3,16 cm/s, RI – 0,45, S/D – 1,82). Analizowany przepływ krwi w guzie miał charakter niskooporowy. Wykonano histerektomię brzuszną z przydatkami, z doraźnym badaniem histopatologicznym, które potwierdziło obecność zmiany o charakterze mięśniaka. Guz był miękki, barwy żółtej, z rozproszoną atypią małego i średniego stopnia w badaniu mikroskopowym. Martwicy ani figur podziału mitotycznego nie stwierdzono. Obraz odpowiadał mięśniakowi atypowemu (ang. atypical leiomyoma of low risk of reccurence). Atypowe mięśniaki macicy stanowią rzadkość w onkologii ginekologicznej i nie cechują się charakterystycznym przebiegiem klinicznym. Ponadto nie wykazują typowych cech w badaniach obrazowych, w tym w diagnostyce ultrasonograficznej. Niekiedy ze względu na obraz ultrasonograficzny należy różnicować je z mięsakami. Ze względu na niejednoznaczne cechy histologiczne konieczne jest wykluczenie procesu złośliwego.This study describes the ultrasound diagnostic process and management in a patient with a unique, rare form of fibroids, i.e. the atypical variant. According to the WHO definition, an atypical uterine myoma cannot be histologically unambiguously diagnosed as benign or malignant. Atypical leiomyomas are characterized by moderate or high quantity of pleomorphic atypical tumor cells, with a small number of mitotic divisions and lack of coagulative necrosis in the tumor. They have a low rate of extrauterine, intraabdominal recurrence, with a negligible risk for distant metastases. Due to the fact the atypical variant of leiomyomas is very rare, it presents a significant diagnostic challenge for obstetricians. The most reliable diagnosis can be made only on the basis of the histopathological examination. In this paper, we present a case of a patient in whom an echo with the diameter of 92 mm and a heterogeneous echogenicity with visible anechoic fields were discovered in the uterine fundus. HD color Doppler demonstrated high vascularization within the tumor, peripherally as well as centrally. The peripheral and central vascularization was rated at 4/4 points on a scale by Exacoustos. The tumor in the uterus met the criteria of high probability of malignancy i.e. 8 points on the vascular scale (power Doppler scale ≥ 7 pts.), solid tumor and a size over 8 cm. Blood flow velocity and vascular resistance in the tumor vessels were evaluated (PSV - 5.76 cm/s, ED - 3.16 cm/s, RI - 0.45 S / D - 1.82). Blood flow in the tumor presented low resistance. Hysterectomy without oophorectomy, with an intraoperative histopathological examination, was performed, and a fibroid was confirmed. The tumor was soft, yellow, with small and medium level of dispersed atypia in microscopic examination. There was no necrosis or mitotic figures. The histopathological image confirmed the atypical leiomyoma of low risk of recurrence. Atypical fibroids are rare in gynecological oncology and they do not have the characteristic clinical course. Furthermore, they do not show the typical characteristics during imaging studies, including ultrasound screening, Sometimes, due to the sonographic image, they should be differentiated from sarcomas. Also, it is necessary to exclude malignancy because of their ambiguous histological characteristics

Wpływ hormonalnej terapii zastępczej na parametry zmienności rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet po menopauzie z chorobą wieńcową

Wstęp: Celem pracy była prospektywna ocena wpływu przezskórnej hormonalnej terapii zastępczej na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT (QTd). Materiał i metody: Do badania włączono 56 kobiet po menopauzie (grupa leczona hormonalną terapią zastępczą - 31 kobiet, grupa kontrolna - 25 kobiet) z chorobą wieńcową potwierdzoną angiograficznie. Obie grupy były porównywalne pod względem czynników ryzyka oraz zaawansowania choroby wieńcowej. U wszystkich chorych wykonywano na początku i po 12 miesiącach obserwacji standardowe badanie EKG i badanie metodą Holtera. Wyniki: W 12 miesiącu obserwacji stwierdzono nieznaczne zmniejszenie QTd w grupie leczonej z 60 ± 25 ms do 55 ± 17 ms, natomiast znamienny wzrost w grupie kontrolnej: do 58 ± 13 ms do 66 ± 20 ms. Dyspersja QT była porównywalna w obu grupach wyjściowo, a większa (p = 0,094) w grupie kontrolnej po 12 miesiącach obserwacji. Wartości wybranych pięciu parametrów analizy czasowej HRV nie zmieniły się istotnie w żadnej z grup (oceniano SDNN, SDNNI, SDANNI, rMSSD i PNN50). Różnice pomiędzy grupami w zakresie parametrów HRV przed badaniem, jak i po jego zakończeniu były nieistotne. Wnioski: Krótkotrwała przezskórna hormonalna terapia zastępcza nie wpływa istotnie na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet z chorobą wieńcową. (Folia Cardiol. 2003; 10: 649-654

Wpływ hormonalnej terapii zastępczej na parametry zmienności rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet po menopauzie z chorobą wieńcową

Wstęp: Celem pracy była prospektywna ocena wpływu przezskórnej hormonalnej terapii zastępczej na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT (QTd). Materiał i metody: Do badania włączono 56 kobiet po menopauzie (grupa leczona hormonalną terapią zastępczą - 31 kobiet, grupa kontrolna - 25 kobiet) z chorobą wieńcową potwierdzoną angiograficznie. Obie grupy były porównywalne pod względem czynników ryzyka oraz zaawansowania choroby wieńcowej. U wszystkich chorych wykonywano na początku i po 12 miesiącach obserwacji standardowe badanie EKG i badanie metodą Holtera. Wyniki: W 12 miesiącu obserwacji stwierdzono nieznaczne zmniejszenie QTd w grupie leczonej z 60 ± 25 ms do 55 ± 17 ms, natomiast znamienny wzrost w grupie kontrolnej: do 58 ± 13 ms do 66 ± 20 ms. Dyspersja QT była porównywalna w obu grupach wyjściowo, a większa (p = 0,094) w grupie kontrolnej po 12 miesiącach obserwacji. Wartości wybranych pięciu parametrów analizy czasowej HRV nie zmieniły się istotnie w żadnej z grup (oceniano SDNN, SDNNI, SDANNI, rMSSD i PNN50). Różnice pomiędzy grupami w zakresie parametrów HRV przed badaniem, jak i po jego zakończeniu były nieistotne. Wnioski: Krótkotrwała przezskórna hormonalna terapia zastępcza nie wpływa istotnie na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet z chorobą wieńcową. (Folia Cardiol. 2003; 10: 649-654

Placenta previa percreta with bladder involvement managed conservatively – case report

Placenta percreta is potentially a life-threatening condition. Pelvic organ invasion of the placenta carries high mortality and morbidity to the mother and fetus. We present a 33 year old gravida 3, para 2-0-0 female with placenta previa, percreta with bladder invasion. Placental invasion caused a giant vesicouterine fistula. The pregnant woman was managed conservatively until 33 weeks gestation, at which time she underwent a classical cesarean section. Postoperatively the patient was treated with methotrexate. Immediately postpartum the placenta was left in situ and successfully removed transvaginally after 11 weeks postpartum

Screening for trisomy 21 based on maternal age, nuchal translucency measurement, first trimester biochemistry and quantitative and qualitative assessment of the flow in the DV — the assessment of efficacy

Objectives: The aim of the study was to compare effects of addition of two methods of ductus venosus (DV) flow assessment: qualitative — the assessment of shape of the A-wave (positive or negative), and quantitative — based on the pulsatility index for veins (DVPI) to the basic screening for trisomy 21 at 11 to 13 + 6 weeks of pregnancy. Material and methods: The ultrasound examination was performed in 8230 fetuses in singleton pregnancies at 11– –13 + 6 wks, as a part of a routine screening for chromosomal defects. In DV A-wave was assessed and DVPI was calculated. After the scan blood sample was taken for first trimester biochemistry (BC). Risk for chromosomal defects was calculated and high-risk patients were offered an invasive test for karyotyping. Results: Basic screening with following combination of markers: MA, NT and BC provided lowest detection rate (DR) 87.50% for FPR = 6.94%. After adding qualitative DV A-wave assessment DR increased to 88.75% for FPR = 5.65%. The best DR = 93.75% for FPR = 5.55% was achieved when quantitative DVPI was added. The application of the Receiver Operating Curves curve confirmed validity of the addition of DV flow assessment to the screening model. The highest diagnostic power of the test was achieved when DVPI was added, with the ROC AUC of 0.974. Conclusions: The assessment of DV flow performed at 11–13 + 6 weeks increases DR for trisomy 21 and reduces FPR. The screening model based on the quantitative DV flow analysis (DVPI) gives better results compared to the qualitative flow assessment

Różnice związane z płcią w przebiegu klinicznym i rokowaniu u pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST, leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Istnieją doniesienia o gorszym przebiegu klinicznym i rokowaniu u kobiet z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI). Wciąż trwają badania dotyczące rokowania u kobiet leczonych za pomocą zabiegu pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) z powodu STEMI. Celem pracy jest analiza zależnych od płci różnic w charakterystyce i przebiegu klinicznym oraz rokowaniu u chorych leczonych pierwotną PTCA z powodu STEMI. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 440 osób (133 kobiet, 307 mężczyzn) leczonych za pomocą pierwotnej PTCA z powodu STEMI. Analizowano częstość występowania czynników ryzyka, przebieg kliniczny oraz rokowanie (złożony punkt końcowy: zgon sercowy, zawał serca niezakończony zgonem, niestabilna dławica piersiowa, udar mózgu) w zależności od płci. Czas obserwacji wynosił 18-27 miesięcy. Wyniki: Nie stwierdzono istotnych różnic w występowaniu złożonego punktu końcowego w obu grupach. Kobiety były starsze (64,43 ± 11,03 vs. 59,02 ± 11,3; p = 0,00009), częściej chorowały na cukrzycę (27,07% vs. 18,7%; p = 0,02), nadciśnienie tętnicze (54,14% vs. 43,8%; p = 0,031), częściej przebyły udar mózgu (9,77% vs. 4,89%; p = 0,05), natomiast rzadziej paliły tytoń (30,83% vs. 51,3%; p = 0,0001). U kobiet powodem zawału serca częściej była niedrożność prawej tętnicy wieńcowej (56,7% vs. 39,1%; p = 0,0005), rzadziej rozpoznawano u nich zawał ściany przedniej (45,12% vs. 58%; p = 0,013) i chorobę wielu naczyń wieńcowych (60,9% vs. 73,28%; p = 0,013), ponadto frakcja wyrzutowa lewej komory była również niższa (39,5 ± 12,1 vs. 44,36 ± 7,2; p = 0,047). Wnioski: Nie zaobserwowano istotnych różnic w rokowaniu wczesnym i odległym u kobiet w porównaniu z mężczyznami, pomimo gorszych niektórych parametrów klinicznych. Może to świadczyć, że kobiety odnoszą większe bezwzględne korzyści z leczenia STEMI za pomocą zabiegu pierwotnej PTCA niż mężczyźni. (Folia Cardiol. 2004; 11: 817-823

Ultrasound evaluation of vascular thrombotic complications following endovascular implantation of cardiac pacemaker electrodes

Wstęp. Gwałtownie wzrastająca liczba zabiegów przezskórnej wewnątrznaczyniowej implantacji systemów do elektrostymulacji serca zwielokrotnia zagrożenie wystąpienia najczęstszego powikłania pozabiegowego w postaci zakrzepicy żylnej i jej najgroźniejszego następstwa - zatorowości płucnej. Stopniowe, nieme klinicznie narastanie zmian zakrzepowych w naczyniach żylnych poddanych manipulacji wskazuje na konieczność stosowania wnikliwej obserwacji, na podstawie możliwie dokładnych analiz pracownianych. Rozważenia wymaga również zasadność stosowania w tych przypadkach rutynowej farmakoprofilaktyki przeciwzakrzepowej. Celem niniejszej pracy była ocena przydatności USG w projekcji B wraz z badaniem doplerowskim kodowanym kolorem w diagnostyce zmian zakrzepowych naczyń żylnych kończyn górnych z wszczepionymi elektrodami. Materiał i metody. Przebadano 106 chorych poddanych z powodu arytmii zabiegowi endowaskularnego wszczepienia systemu do elektrostymulacji na oddziałach kardiologicznych Szpitala Klinicznego nr 1 AM w Poznaniu. Okres od zabiegu wyniósł od 3 tygodni do 12 lat (śr. 150 tygodni). Metodyka badawcza obejmowała wywiad, badanie kliniczne oraz USG (w projekcji B skojarzone z badaniem doplerowskim kodowanym kolorem). W celu weryfikacji wyniku USG wykonano flebografie DSA i badanie RTG klatki piersiowej. Wyniki. W badaniu USG zmiany zakrzepowe żył kończyn górnych stwierdzono u 6 osób spośród 105 pacjentów (5,7%), z czego u 2 chorych objawy występowały głównie po wysiłku. W flebografii DSA potwierdzono wszystkie rozpoznania, a dzięki badaniu RTG klatki piersiowej wykazano związek zakrzepicy z obecnością elektrod do stymulacji. Średni wiek chorych z zakrzepicą był wyższy niż pozostałych badanych i wyniósł odpowiednio 73,5 vs. 45,6 roku. Współistnienie cukrzycy i nadciśnienia stwierdzono u 60 osób spośród 106 chorych, z czego u 3/60 stwierdzono zakrzepicę. Doustne leki przeciwkrzepliwe otrzymywało 15/106 chorych, z czego zmiany zakrzepowe rozpoznano u 2/15. Wnioski. Ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych po przezskórnym wewnątrznaczyniowym wszczepienia systemu do elektrostymulacji wskazuje na konieczność ciągłej obserwacji chorych. Badania USG (B-mode w połączeniu z badaniem doplerowskim kodowanym kolorem) spełnia wymogi metody monitoringu. U osób w podeszłym wieku po zabiegu wydaje się uzasadnione włączenie profilaktyki przeciwzakrzepowej z zastosowaniem drobnocząsteczkowej heparyny przez 2 tygodni.Background. A rapid increase of percutaneous endovascular implantation of cardiac electrostimulation systems multiplies the risk of the most common post-surgery complication in the form of vascular thrombosis and its most dangerous consequence - pulmonary embolism. Gradual, clinically silent increase of thrombotic lesions in veins subjected to manipulation indicates the need for close monitoring based on possibly precise laboratory analyses. Also in those cases, validity of routine pharmacological antithrombotic preventive therapy should be considered. The objective of this paper was to evaluate the utility of B-mode ultrasound protocol with colour Doppler imaging in diagnostics of thrombotic lesions in veins of upper extremities following implantation of electrodes. Material and methods. 106 patients were examined following endovascular implantation of cardiac electrostimulation systems at the department of cardiology of the Research Hospital No. 1 of the Medical University in Poznań due to arrhythmia. Post-procedure period ranged from 3 weeks to 12 years (150 weeks on average). Protocol of the study included medical history, clinical examination and ultrasound imaging (B-mode protocol combined with colour Doppler imaging). To verify ultrasound results DSA phlebography and chest X-ray were performed. Results. Ultrasound imaging revealed thrombotic lesions in veins of upper extremities in 6/105 (5.7%) of the patients. 2 of them showed mainly post-exercise symptoms. DSA phlebography confirmed all diagnoses, and combined with chest X-ray imaging it revealed a relationship between thrombosis and electrostimulation electrodes. The age of patients suffering from thrombosis was higher than in the case of other patients and amounted to 73.5 vs. 45.6 years respectively. Concomitant diabetes and hypertension were observed in 60/106 and thrombosis in 3/60 patients. Oral anticoagulants were administered to 15/106 subjects, 2/15 of which were diagnosed with thrombotic lesions. Conclusions. Risk of thromboembolic complications following percutaneous endovascular implantation of cardiac electrostimulation systems indicates the need for continuous monitoring of patients. Ultrasound imaging (B-mode combined with colour Doppler imaging) meets monitoring requirements. In elderly patients, the introduction of 2-week preventive antithrombotic therapy with low molecular weight heparin (LMWH) after the procedure seems to be justified

Różnice związane z płcią w przebiegu klinicznym i rokowaniu u pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST, leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej

Wstęp: Istnieją doniesienia o gorszym przebiegu klinicznym i rokowaniu u kobiet z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI). Wciąż trwają badania dotyczące rokowania u kobiet leczonych za pomocą zabiegu pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) z powodu STEMI. Celem pracy jest analiza zależnych od płci różnic w charakterystyce i przebiegu klinicznym oraz rokowaniu u chorych leczonych pierwotną PTCA z powodu STEMI. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 440 osób (133 kobiet, 307 mężczyzn) leczonych za pomocą pierwotnej PTCA z powodu STEMI. Analizowano częstość występowania czynników ryzyka, przebieg kliniczny oraz rokowanie (złożony punkt końcowy: zgon sercowy, zawał serca niezakończony zgonem, niestabilna dławica piersiowa, udar mózgu) w zależności od płci. Czas obserwacji wynosił 18-27 miesięcy. Wyniki: Nie stwierdzono istotnych różnic w występowaniu złożonego punktu końcowego w obu grupach. Kobiety były starsze (64,43 ± 11,03 vs. 59,02 ± 11,3; p = 0,00009), częściej chorowały na cukrzycę (27,07% vs. 18,7%; p = 0,02), nadciśnienie tętnicze (54,14% vs. 43,8%; p = 0,031), częściej przebyły udar mózgu (9,77% vs. 4,89%; p = 0,05), natomiast rzadziej paliły tytoń (30,83% vs. 51,3%; p = 0,0001). U kobiet powodem zawału serca częściej była niedrożność prawej tętnicy wieńcowej (56,7% vs. 39,1%; p = 0,0005), rzadziej rozpoznawano u nich zawał ściany przedniej (45,12% vs. 58%; p = 0,013) i chorobę wielu naczyń wieńcowych (60,9% vs. 73,28%; p = 0,013), ponadto frakcja wyrzutowa lewej komory była również niższa (39,5 ± 12,1 vs. 44,36 ± 7,2; p = 0,047). Wnioski: Nie zaobserwowano istotnych różnic w rokowaniu wczesnym i odległym u kobiet w porównaniu z mężczyznami, pomimo gorszych niektórych parametrów klinicznych. Może to świadczyć, że kobiety odnoszą większe bezwzględne korzyści z leczenia STEMI za pomocą zabiegu pierwotnej PTCA niż mężczyźni. (Folia Cardiol. 2004; 11: 817-823