Zastosowanie selektywnych modulatorów receptora progesteronowego w leczeniu mięśniaków macicy oraz ich przyszłość w ginekologii

Uterine leiomyomata are benign, monoclonal tumors arising from smooth muscle cells, which belong to one of the most common pathologies of the female genital system. Current pharmacotherapies (oral contraceptives, progestins, GnRH analogs) are ineffective or of limited use for long-term treatment. Although there is still much debate regarding their etiology, it is very likely that progesterone and progesterone receptor play a key role in their development. Profound importance of progesterone in the female reproductive system has led to discovery of synthetic progesterone receptor ligands, which can poses the activity ranging from pure agonist activity, trough mixed agonist/antagonist activity, to pure antagonist activity. Development of selective progesterone receptor modulators (SPRM) has created new therapeutic options and has great potential in a number of gynecologic indications. So far, ulipristal acetate has been approved for emergency contraception, mifepristone as a progesterone receptor antagonist because of the unique property of this compound for termination of pregnancy. Recently, the European Commission has authorized ulipristal acetate for the pre-operative treatment of uterine fibroids. Superior efficacy of ulipristal acetate versus placebo, to reduce excessive uterine bleeding and to reduce total fibroid volume prior to surgery was demonstrated. Moreover, non-inferior efficacy of ulipristal acetate versus Gonadotropin Releasing Hormone (GnRH)-agonist to reduce excessive uterine bleeding prior to surgery of uterine fibroids has been documented. Ulipristal acetate is also characterized by a superior side-effect profile in comparison to leuprolide acetate in terms of serum estradiol levels and the proportion of patients with moderate-to-severe hot flashes during treatment. Regarding safety profile, except elevation of liver enzymes after telapristone and onapristone treatment, to date no serious untoward effects of other SPRM have been reported. The issue of endometrial effects of these compounds remains to be resolved, although observation that intrinsic agonist activity of SPRM prevents endometrial proliferation may suggest future use of these agents in prevention of endometrial hyperplasia. Other promising applications, including endometriosis, endometrial cancer, Cushing’s disease, Alzheimer disease or long-term contraception, are currently in development.Mięśniaki macicy to łagodne, monoklonalne guzy wywodzące się z komórek mięśni gładkich należące do najczęstszych patologii układu rozrodczego kobiet. Ich etiologia pozostaje ciągle tematem otwartej debaty, jakkolwiek wydaje się, iż kluczową rolę w ich rozwoju odgrywa progesteron oraz receptor progesteronowy. Dotychczasowe zachowawcze metody leczenia mięśniaków (doustna antykoncepcja, gestageny lub analogi GnRH) są nieskuteczne bądź niemożliwe do stosowania w długotrwałej terapii. Pojawienie się selektywnych modulatorów receptora progesteronowego (SPRM) otworzyło nowe możliwości terapeutyczne. Obecnie preparaty te są zarejestrowane w doraźnej antykoncepcji, terminacji ciąży i w leczeniu mięśniaków. Ponadto na etapie badań klinicznych trwają próby zastosowania SPRM w leczeniu endometriozy, raka endometrium, choroby Cushinga, choroby Alzheimera czy w długotrwałej antykoncepcji

Badanie ultrasonograficzne pola przekroju sznura pępowinowego w ciąży prawidłowej oraz powikłanej cukrzycą

Objective: A voluminous umbilical cord has been described in diabetic pregnancies. The aim of this study was to see if measurements of cord diameters might be of value in the evaluation of diabetic pregnancies and especially those suspected of a large for gestational age (LGA) fetus. Methods: In an observational, prospective study, umbilical cord areas and vessel diameters were measured between gestational age of 22 and 40 weeks in transverse ultrasound images of the central part of the cord in 141 normal and 135 diabetic pregnancies of which 30 were suspected of being LGA. Wharton’s jelly area was calculated by subtracting the vessel area from the total transverse cord area. Normal reference curves were constructed for gestational age. Results: Umbilical cord and Wharton’s jelly areas increased with gestation. The vessel area leveled out at 32-33 weeks of gestation and the umbilical vein area decreased after 36 weeks of gestation. The umbilical cord parameters in diabetic pregnancies did not differ from controls. Cord areas were enlarged in 1/3 of the LGA fetuses. Conclusion: Umbilical cord area measurements are of limited value for the evaluation of diabetic pregnancies suspected having a LGA-fetus.Cel badania: W piśmiennictwie opisuje się zwiększony wymiar sznura pępowinowego w ciąży powikłanej cukrzycą. Celem niniejszego badania była analiza przydatności wymiarów sznura pępowinowego w ocenie rozwoju płodu w ciąży powikłanej cukrzycą, w szczególności w przypadku podejrzenia nadmiernego wzrastania płodu (LGA). Materiał i metoda: Prospektywne badanie obserwacyjne z grupą kontrolną. Między 22 a 40 tygodniem ciąży mierzono przekroje poprzeczne sznura pępowinowego i poszczególnych naczyń pępowinowych w 141 ciążach prawidłowych oraz 135 ciążach powikłanych cukrzycą, w tym 30 ciążach powikłanych cukrzycą z podejrzeniem LGA. Pole powierzchni galarety Whartona obliczano przez odjęcie pól powierzchni naczyń pępowinowych od całkowitego pola powierzchni sznura pępowinowego. Skonstruowano krzywe wartości referencyjnych dla ciąży prawidłowej. Wyniki: Pole powierzchni sznura pępowinowego i galarety Whartona wzrastało wraz z wiekiem ciążowym. Pole powierzchni tętnicy pępowinowej osiągało plateau w 32-33 tygodniu ciąży, a pole powierzchni żyły pępowinowej zmniejszało się po 36 tygodniu ciąży. Nie zaobserwowano różnicy parametrów sznura pępowinowego porównując ciężarne chorujące na cukrzyce z grupą kontrolną. U 1/3 płodów z LGA zaobserwowano zwiększenie przekroju sznura pępowinowego. Wnioski: Pole powierzchni pępowiny ma ograniczoną przydatność w ocenie rozwoju płodu w ciąży powikłanej cukrzycą z podejrzeniem LGA

Zespół Ballantyne'a na tle obrzęku płodu - opis przypadku.

Aim: to present a case study of the rapidly progressing non-immune fetal hydrops of the unknown etiology in the normal-karyotype fetus, accompanied by the severe maternal oedema, anaemia and hypoproteinemia. After the differential diagnosis, we establish the diagnosis of the Ballantyne syndrome (the Mirror Syndrome). Material and methods: We present a case of 31-year old multigravida in 22/24 week of pregnancy presenting the severe symptoms of non-immune fetal hydrops: subcutaneus oedema, hydrothorax, ascites and placental oedema associated with maternal oedema, anaemia and hypoproteinemia. After we excluded the cardiovascular, infectious, immune and morphological causes, we performed the amniocentesis and confirmed normal female 46, XX karyotype. Since the 22 week of pregnancy we observed the increasing maternal oedema and anaemia. We did not find any hematological, cardiac or nephrological causes of this condition. Results: In 24 week of pregnancy we diagnosed the intrauterine fetal demise, therefore the fetus was removed by the ceasarean section procedure. Shortly after the delivery, there was a resolution of maternal oedema, anaemia and hypoproteinemia. Conclusions: According to our results, we can conclude, that the mirror syndrome may develop in pregnancy complicated by NIHF of the unknown origin.Cel pracy: przedstawienie przypadku zespołu Ballantyne’a (zespołu lustrzanego odbicia) u ciężarnej w ciąży powikłanej szybko postępującym nieimmunologicznym obrzękiem płodu o niewyjaśnionej przyczynie, u płodu z prawidłowym kariotypem, w ciąży zakończonej obumarciem tego płodu w 24 tygodniu. Materiał i metody: Przedstawiono przypadek 31-letniej wieloródki, u której w 17 tygodniu ciąży rozpoznano u płodu cechy nieimmunologicznego obrzęku: wodobrzusze, wysięk w klatce piersiowej, uogólniony obrzęk tkanki podskórnej i łożyska. Po wykluczeniu przyczyn immulogicznych, infekcyjnych, kardiologicznych oraz anatomicznych, w 17 tygodniu ciąży wykonano amniopunkcję genetyczną i stwierdzono prawidłowy kariotyp żeński. W trakcie kolejnych tygodni ciąży zaobserwowano postępujące zwiększanie się wysięków we wszystkich jamach ciała płodu oraz w tkance podskórnej. Ze względu na zaawasowanie obrzęku, wymiary płodu w 23 tygodniu odpowiadały wymiarom szacowanym na 37 tydzień. W 24 tygodniu doszło do wewnątrzmacicznego obumarcia płodu. Ze względu na wymiary i proporcje obumarłego płodu, ciążę ukończono cięciem cesarskim. W okresie okołoporodowym u matki rozpoznano objawy zespołu Ballantyne’a (zespół lustrzanego odbicia) – narastające obrzęki, oligurię i hypoproteinemię. Wyniki: Na podstawie przeprowadzonych badań nie udało się postawić jednoznacznej przyczyny występowania obrzęku u płodu. Wnioski: Wieloczynnikowa etiologia nieimmunologicznego obrzęku płodu w wielu przypadkach nie pozwala na ustalenie jego przyczyny, a co za tym idzie wdrożenia odpowiedniego leczenia. Nieimmunologiczny obrzęk płodu może być przyczyną zespoł

Thanatoforic dysplasia – case report

Summary The case report presents a prenatal diagnosis of a fetus with thanatoforic dysplasia. Characteristic features in this syndrome are: extremely short limbs with curved thigh bones, narrow chest, enlarged abdomen, prominent forehead, dysmorphic face, macrocephaly, polihydramnion. The malformation results from the mutation in fibroblast growth factor receptor gene (FGFR-3) which is located in chromosome 4. TD is considered to be an autosomal dominant but most cases are caused by new mutations in the FGFR-3 gene. The prognosis in this malformation is extremely poor. The article presents ultrasound and additional investigations which might be useful in differential diagnosis

Insulinooporność w ciąży powikłanej cukrzycą typu 1. Czy wiemy na jej temat dostatecznie dużo?

Insulin resistance (IR) is defined clinically as the inability of a known quantity of exogenous or endogenous insulin to increase glucose uptake and utilization. In recent years the increasing role of IR in the pathogenesis of type 1 diabetes mellitus (T1DM) related complications has been taken into account. The aim of this article is to discuss the possible role of IR in pregnancy complicated by T1DM. At the moment, there is no doubt that IR is not only frequently observed in T1DM patients, but also is a separate risk factor of several complications in non- pregnant patients. The role of IR in pregnancy complicated by T1DM has not been widely studied yet. However, data from the studies on different populations showed that IR may predispose to such conditions as miscarriage, preeclampsia and macrosomia. Interestingly, all of these are more frequently diagnosed in women with T1DM in comparison to healthy subjects. The literature on the role of IR in human pregnancy is relatively rich. However, despite its significance in pathophysiology of T1DM and its complications in general population, there is a lack of understanding of how it affects maternal and fetal health in pregnancy complicated by this disease. Nonetheless, based on the available literature, IR may be proposed as an additional factor modifying pregnancy outcome in woman with T1DM. Therefore, measures that might reduce IR such as good glycemic control and control of weight gain should be recommended for every woman with T1DM, optimally when planning but also throughout the pregnancy.Insulinooporność definiuje się jako zmniejszenie wrażliwości tkanek obwodowych na insulinę zarówno endogenną jak i egzogenną. W ostatnich latach podnosi się rolę insulinooporności w patogenezie powikłań cukrzycy typu 1. Insulinooporność jest nie tylko częstym zjawiskiem u pacjentów z cukrzycą typu 1 ale również stanowi izolowany czynnik ryzyka szeregu powikłań w populacji kobiet nie będących w ciąży oraz mężczyzn. Rola insulinooporności w ciąży powikłanej cukrzycą typu 1 nie była dotychczas szeroko zbadana. Dane z badań przeprowadzonych w innych populacjach ciężarnych pokazują iż insulinooporność zwiększa ryzyko takich powikłań jak poronienia, stan przedrzucawkowy i makrosomia. Co istotne, wszystkie te powikłania spotyka się istotnie częściej u pacjentek z cukrzycą typu 1. Mimo braku badań dotyczących roli insulinoopornośći w ciąży powikłanej cukrzycą typu 1, na podstawie danych z innych populacji ciężarnych, insulinnoporność może być uznana za dodatkowy czynnik ryzyka powikłań. Stąd też działania, które potencjalnie mogą doprowadzić do zmniejszenia insulinoopornośći takie jak kontrola glikemii oraz kontrola przyrostu masy ciała powinny być zalecane pacjentkom zarówno w okresie planowania ciąży jak i w trakcie jej trwania

The influence of single nucleotide polymorphisms of Endothelial Nitric Oxide Synthase and Angiotensin-Converting Enzyme on the course of pregnancy complicated by type 1 diabetes

Aim: to study the frequency of genetic variants of eNOS and ACE polimorphism and their possible influence on the course of diabetic pregnancy and perinatal outcome. Material and methods: 107 pregnant women with type 1 diabetes, treated at the Department of Obstetrics and Women’s Diseases between 2008-2011, were enrolled into the study. Ninety six (90%) of the patients delivered at term. All women were treated with intensive insulin therapy. Glucose control was performed by means of self-monitoring with glucometers. The target fasting glucose levels were below 90 mg/dl (5.0 mmol/l) and postprandial below 120 mg/dl (6.7 mmol/l). DNA for the analysis of polimorphisms was extracted from the leukocytes. Afterwards, the number of specific eNOS and ACE genotypes was calculated and the subgroups of alleles of these two genes were created. Results: Subjects with heterozygote genotype eNOS GT and ACE ID constituted the largest group of patients (24/22%); the smallest group presented eNOS TT (ACE II, ID, DD) genotype (8/8% of the whole studied group). Next, selected genotypes were analyzed in relation to the metabolic status, duration of diabetes and perinatal outcome. Results: Our results enabled us to conclude that, despite identical treatment of all gravidas, diabetic patients with eNOS TT polimorphism presented with the highest body weight, and the strongest lipid and glucose disturbances, what probably resulted in marosomic neonatal weight. Conclusions: The eNOS and ACE genetic variants may affect the course of a diabetic pregnancy in terms of metabolic control and perinatal outcome

New and Old Genes Associated with Primary and Established Responses to Cisplatin and Topotecan Treatment in Ovarian Cancer Cell Lines

Low efficiency of chemotherapy in ovarian cancer results from the development of drug resistance. Cisplatin (CIS) and topotecan (TOP) are drugs used in chemotherapy of this cancer. We analyzed the development of CIS and TOP resistance in ovarian cancer cell lines. Incubation of drug sensitive cell lines (W1 and A2780) with cytostatic drugs was used to determine the primary response to CIS and TOP. Quantitative polymerase chain reaction (Q-PCR) was performed to measure the expression levels of the genes. We observed decreased expression of the MCTP1 gene in all resistant cell lines. We observed overexpression of the S100A3 and HERC5 genes in TOP-resistant cell lines. Increased expression of the S100A3 gene was also observed in CIS-resistant A2780 sublines. Overexpression of the C4orf18 gene was observed in CIS- and TOP-resistant A2780 sublines. A short time of exposure to CIS led to increased expression of the ABCC2 gene in the W1 and A2780 cell lines and increased expression of the C4orf18 gene in the A2780 cell line. A short time of exposure to TOP led to increased expression of the S100A3 and HERC5 genes in both sensitive cell lines, increased expression of the C4orf18 gene in the A2780 cell line and downregulation of the MCTP1 gene in the W1 cell line. Our results suggest that changes in expression of the MCTP1, S100A3 and C4orf18 genes may be related to both CIS and TOP resistance. Increased expression of the HERC5 gene seems to be important only in TOP resistance